Australie (zuid- en zuidoosten)

HEY MATE, HOW ARE YOU DOING?
(De standaard openingszin van ongeveer elke Australier).

Wel, met mij gaat het nog steeds goed. Physiek gezond, mentaal licht aangeslagen. Mentaal aangeslagen, omdat ik de afgelopen 3 dagen alleen maar heb gereisd. 2700 km in totaal in ongeveer 30 uur. Ik zit nu gelukkig met m'n billen in Perth, het surfersparadijs van Australie.

Zoals je begrijpt zit ik inmiddels in Australie. In mijn vorige verhaal heb je kunnen lezen, dat ik met veel hangen en wurgen Sydney heb kunnen bereiken.

Over Sydney kan ik heel kort zijn. Mooie grote stad, mooie hoge gebouwen, mooie straten, mooie architectuur, de Opera-house is mooi, de parken zijn mooi, het strand is mooi, de mensen zijn mooi, mooie winkels, clubs en barren enz. enz. Maar alles is heel strak, glad, recht toe, recht aan en als je het mij vraagt, hangt er weinig sfeer. De mensen zijn vriendelijk, maar het blijft een grote stad. Geen stad voor mij dus. Ik heb 5 dagen kosteloos in een huis gezeten (Guideaux bedankt!) samen met Koreanen, een Japanner, een Thai en Engelsen.

Vanuit Sydney heb ik de nachttrein gepakt naar Melbourne. Na 11 uur en 900 km verder zat ik in Melbourne. Ik ben meteen dezelfde dag nog naar de Formule 1 geweest. Dat was superkicke! Onze grote vriend en Nederlander Christijan Albers gezien in zijn 4-wieler (zie: foto). De auto's gaan zo hard en produceren zo veel decibel, dat je na afloop pijn in je oren en nek hebt. Mooie ervaring.
In Melbourne verder heb ik 4 dagen rondgezwerfd en in 3 verschillende hostels geslapen. Het is niet leuk als je wilt slapen en ze liggen naast je te stiften. Ik was blij dat ik de 4e dag met een Fransman, een Duitser, een Schot en een Koreaanse mee kon rijden over de Great Ocean Road. Melbourne is nog erger dan Sydney. Pak ruitjespapier en je hebt de plattegrond van het centrum van Melbourne. Wat een saai centrum, zeg.

De Great Ocean Road was heel mooi en een hele opluchting voor mij. Ik dacht dat ik nooit meer uit de grote stad zou raken. Ondanks het vooral regende was de Great Ocean Road meer dan de moeite waard. De Great Ocean Road is een lange weg langs een gedeelte van de zuidkust van Australie, onder Melbourne. De weg brengt je langs adembenemende natuurverschijnselen. Er steken reusachtige rotsen uit het water en de zee is daar abnormaal wild. Bekijk de foto's maar.

Na de Great Ocean Road hebben de multi-nationals mij afgezet in een super relaxte hostel in Warrnambool (een kustplaatsje tussen Melbourne en Adelaide). Hier heb ik nog 1 dag gefietst en mijn eerste kangeroe op camera gezet. Verder ben ik daar met mijn mountainbike verdwaalt. Ik kwam pas in het donker aan in mijn hostel. Het blijkt dus dat het heel gevaarlijk is als je daar 's avonds in het donker gaat fietsten. Nou, dat weet ik dus nu ook, helemaal als het regent.

De volgende dag ben ik met een Australische constructie-werker in een snelle witte wagen naar Adelaide gereden (600 km). Hij wist mij te vertellen dat kangeroes heel gevaarlijk en dodelijk kunnen zijn. Ze kunnen namelijk op hun staart gaan zitten en met hun springpoten kunnen ze dan je ribben en borstkas openrijten. Uhhhh..... ja, ik had ook een beetje mijn twijfels toen ik een foto van dichtbij maakte van een grote kangeroe. Op de foto kun je zien dat hij niet echt heel lief kijkt.
Als dank voor deze informatie achteraf, heb ik Ben (de Aussie) een paar lelijke Nederlandse scheldwoorden geleerd. Hij was er zo blij mee dat hij het wel 100 keer heeft gezegd tijdens de rit. Helaas kan ik niet schrijven wat hij de hele weg heeft geroepen, mijn opa en oma lezen immers ook dit verhaal. Het is zoiets als 'engeziekte-lijer' en 'engeziekte-prostituee'. Het lelijkste Australische (en Engelse) scheldwoord is CUNT. Ik leer nog eens wat in Australie. Ik zal als een verrijkt mens terugkomen. Hahaha.

Adelaide is toch wel de stad die voor mij op de nummer 1 positie staat van 'saaiste stad tot nu toe'. Niet te veel woorden aan vuil maken dus. Het was zelfs zo saai, dat ik naar huis ging bellen. Oh, wat ben ik slecht, zeg. Nee, echt waar, lieve broertjes, vader, moeder en Kees, jullie zijn me echt dierbaar. Ik voelde me een stuk opgewekter nadat ik jullie had gebeld. Jeetje Mina, ik lijk wel een vrouw.

Inmiddels heb ik dus een 3 dagen lange barre tocht door de 'middle of nowhere' achter de rug, samen met een stijve hark Engelsman en een relaxte bebaarde Amerikaan. Ik weet niet of ik dit nou leuk, bijzonder of speciaal moet noemen, maar ik heb op de langste rechte weg van de hele wereld gereden, de 90-miles Road. 145 km lang. IT SUCKS! Bekijk de foto's maar. Die ene foto (je weet precies welke) zal minder dan 1 seconde in beslag nemen om te bekijken, zo saai is die.

Okay, genoeg saai gepraat. Hopelijk zal Perth minder saaie dingen brengen. Ik zal het jullie over een paar weken laten weten. En blijf reageren, dat doet me goed!

See you, mate!