Australië (noordoosten)

Beste trouwe lezers,

Dit wordt dan mijn laatste verhaal van mijn 4 maanden lange reis. Maak je borst maar nat, want dit wordt het langste verhaal van allemaal en met de meeste foto’s. Niet zonder reden natuurlijk!

De laatste weken zijn ontzettend hard gegaan. De dagen zijn voorbij gegaan als een stoomlocomotief op volle toeren. In mijn voorlaatste verhaal heb je kunnen lezen, dat ik in Brisbane zat en dat ik naar Cairns wilde gaan om watervallen en wilde dieren te bekijken. Dit is me gelukt. Buiten dat zijn er nog een heleboel andere dingen gebeurd, die niet op mijn programma stonden. Dit is de reden waarom mijn verhaal deze laatste keer zo lang is. Hieronder volgt mijn laatste avontuur in Australië en van mijn totale reis.

In Brisbane heb ik het rustig aan gedaan. Stilte voor de storm, zal ik maar zeggen. Gechilled met een Fransman, een Nederlandse en twee Italiaanse, die ik eerder in de jungle in Thailand ben tegengekomen tijdens een Trekking Tour. Stomtoevallig. De Fransman bleek een ware muziekartiest te zijn en kon bijzonder goed gitaar spelen en daarbij zingen. Zijn Nederlandse vriendin had hem het liedje ‘Slaap kindje slaap’ geleerd en hijzelf had daarop met zijn gitaar een alternatieve versie op bedacht. Een Fransman die met zijn gitaar ‘Slaap kindje slaap’ speelt en zingt, lachwekkend of niet?

Op zaterdag 6 mei ben ik met Virgin Blue van Brisbane naar Cairns gevlogen. Cairns, 1700 km boven Brisbane, is een tropische stad aan de kust. Overal in en rondom Cairns is het groen en de tropische vogels fluiten in het rond, ik voelde me meteen thuis. De meest kleurrijke vogels zijn daar heel normaal, zoals bij ons de bruingrijze huismus normaal is. Op de foto’s kun je zien hoe groen het is in en rondom Cairns.

Vlakbij Cairns heb ik veel watervallen kunnen zien en wilde dieren zoals vleermuizen, slangen, (roof)vogels, hagedissen/ leguanen, Ringtales (soort koalaberen), schildpadden, vissen enz. enz. In sommige watervallen kon je zemmen. Helemaal goed dus. Ook heb ik daar gemountainbiked, kano gevaren en Didgeridoo gespeeld. Didgeridoo, je weet wel, zo’n Aboriginal fluit waar zo’n ‘Pjingel-Pjongel’-geluid uit komt. Alleen het geluid dat ik wist te produceren, leek meer op een mislukte scheet, eentje waarbij meteen je broek vol zit. Helaas, een succesvolle Didgeridoo-carrière is niet voor mij weggelegd.

Na veel wilde dieren gezien te hebben, was ik weer toe aan wat anders. Jawel, Umberto en alle andere… ik was toe aan vrouwelijk schoon. Zo kom je nauwelijks wat leuks tegen en zo kom je achter elkaar wat leuks tegen. De ene dag met Madamemoiselle Ophélie naar de grote Kuranda-waterval, dan de volgende dag met Miss Julia uit Engeland naar het strand om later een zeiltocht te doen met Laurence Natacha, een andere Franse dame. Romantisch of niet?

Met Laurence Natacha ben ik verder gereisd van Cairns naar Airlie Beach, 650 km onder Cairns. Eerst moesten we nog iemand vinden, die ons een lift kon geven. Na wat teamwork hadden we Duitser Gerrit gevonden, die ons een lift kon geven naar de juiste bestemming. Op maandag 15 mei zijn we in Airlie Beach aangekomen. In Airlie Beach heb ik samen met Natacha een 2-daagse zeiltocht gedaan naar Whitsunday Island, een van de mooiste stranden van Australië. Het weer zat niet mee. Ik bedoel om te zonnen zat het niet mee. Het was winderig en regenachtig. Om te zeilen was het weer wel goed. Niet iedereen was even ‘happy’ op de boot, op een van de foto’s kun je dat zien. De zeilboot klotste lekker door de golven heen. Mensen die snel zeeziek zijn, zouden gillend gek worden. Ik vond het mooi en ik heb nog nooit zoveel regenbogen gezien in 2 dagen tijd. Ongelooflijk. De 2e dag ’s ochtends vroeg kwam ik met een slaperig hoofd en een kop thee het dek op. Eerst glijd ik uit, halve kop thee op het dek en vervolgens slaat er een golf (gelukkig geen kleintje) over me heen. Goeiemorgen, welkom op een zeilschip! De schipper en zijn knechten moesten er hard om lachen, ik vond het minder grappig. Ik was wel meteen wakker.

Na de zeiltocht was ik gesloopt. Ik moest vaak helpen met het ophijsen of zakken van de mast, dat is geen kattenpis. Op het vaste land had ik last van zeebenen. Ik stond constant heen en weer te wiebelen als iemand tegen me stond te praten. Ook het plassen op het vaste land was niet makkelijk na de zeiltocht.

De dag na het zeilen ben ik aan het liften geslagen. Dit keer was het liften voor het ‘echie’. Dus met je duim omhoog naast de weg gaan staan en hopen dat een of andere mafkees je meeneemt. Waarom niet? De bus en trein vond ik te duur en bovendien niet gezellig. Op vrijdag 19 mei heb ik Laurence Natacha gedag gezegd en ben ik ’s ochtends vroeg met mijn 20 kilo zware backpack naar de weg gelopen. Mijn plan was om 950 km te gaan liften van Airlie Beach naar Hervey Bay (Fraser Island). Ik had me netjes aangekleed en netjes geschoren. Binnen 1 minuut had ik mijn eerste lift te pakken. Een Zuid-Afrikaanse/ Australische reisleidster bracht me 5 km verder. Yes, nog maar 945 km te gaan. Het wachten op de 2e lift duurde iets langer, maar gelukkig niet te lang. Een stevige Australische parkbewaker stond me zelfs rokend op te wachten. Hij had me zien lopen. Het bleek dezelfde bewaker te zijn, die me een paar dagen eerder weg had gestuurd bij een barbecue-plaats, omdat ik in het openbaar stond te drinken. Slik. Gelukkig was zijn geheugen minder goed dan de mijne, hij herkende me niet. Hij kwam uit Mackay, een stadje dat bekend staat om haar suikervelden. Het was goed te zien, dat hij daar vandaan kwam, als je begrijpt wat ik bedoel. Hij heeft me 45 km verder afgedropt bij een benzinepomp. Nog maar 900 km te gaan. Dat ging lekker. Bij de benzinepomp heb ik verschillende mensen aangesproken. Niemand kon mij aan een lift helpen. Ik besloot om verder te lopen en langs de weg te gaan liften. Na een tijdje, toen de moed mij in de schoenen begon te zakken, stopte er eindelijk iemand. Het bleek een vriendelijke, brede, kale, bebaarde, vol getatoeëerde, Australische mijnwerker te zijn, genaamd Graham. Ik kon hem wel zoenen. Of toch net niet? Hij bracht me nog eens 50 km verder bij een andere benzinepomp. Daar aangekomen had ik meer geluk. Binnen 5 minuten had ik zelfs 2 topaanbiedingen. Of met 2 gevaarlijk uitziende latino’s en hun mooie vriendin mee of met een Australische dame en haar opgevoerde wagen mee. De keuze was moeilijk, omdat de vriendin van de 2 bandito’s er goed uitzag. Hahaha. Nee hoor, ik heb voor de Australische gekozen. Beide konden me trouwens 850 km verder afdroppen in Hervey Bay. Ik was zielsgelukkig. Een Australische vrouw die van autorijden houdt, regelmatig uit het raam roggelt en mij in Hervey Bay kon afzetten. Wat is het leven mooi! Maar wat bleek? Ze moest mij wat vertellen en ze hoopte mij daarmee niet te shockeren. Ik zei: “kom maar op, zeg het maar, meisje”. Ze vertelde mij dat ze in de ‘roze’ industrie werkte. Haha, mij shockeren, nee yoh, haha (zenuwachtig lachje). Slik. Of toch wel? Gelukkig was ze heel open (in figuurlijke zin natuurlijk, Umberto, ouwe viespeuk!) en we konden overal over praten. De halve weg hebben we Hubba Bubba kauwgom zitten eten en grote bellen geblazen (zie: foto). Soms klapte er eentje in mijn gezicht, dat hoort erbij. De volgende dag had ik pijn in mijn kaken. Melanie Wourd heeft me afgezet in Hervey Bay. De hele 950 km lange rit van Airlie Beach tot Hervey Bay heeft me totaal 20 Euro gekost.

Meteen dezelfde dag heb ik een 3-daagse 4-Wheel Drive Tour geboekt voor de volgende dag. Deze 3-daagse 4-Wheel Drive Tour is een toer met een jeep over Fraser Island, een van de grootste zandeilanden van de wereld. Samen met 10 andere onbekende Backpackers krijg je een 4-Wheel Drive Jeep mee inclusief alle noodzakelijke kampeerspullen. Er is geen gids bij, je bent dus als groep verantwoordelijk voor alle spullen, die je mee krijgt.

De 3-daagse 4-Wheel Drive Tour op Fraser Island was een mooie afsluiter van mijn reis. Op Fraser Island heb ik in zoetwatermeren gezwommen, op het strand gekampeerd, veel dieren gezien, veel bewogen, gefeest en natuurlijk in de 4-Wheel Drive Jeep gereden. Ik kan er nog veel meer over vertellen, maar ik denk dat de foto’s genoeg zijn om een indruk te geven hoe het was. Bekijk de foto’s dus maar.

De volgende ochtend 05:00, na terugkomst van de toer stond mijn bus te wachten richting Brisbane, mijn eindbestemming in Australië. Dit was mijn eerste en laatste busrit in Australië. Ik ben daar blij om. Moet je stomme films gaan kijken, geluid keihard aan en luie Backpackers, die allemaal schaapachtig uit hun ogen kijken. Geef mij maar reisleidsters, parkbewakers, mijnwerkers en mensen uit de ´roze´ industrie. Die zijn veel kleurrijker!

Toen ik dit schreef, zat ik in het vliegtuig van Bangkok naar Amsterdam. Eergisterochtend (25 mei) ben ik van Brisbane naar Taipei (Taiwan) gevlogen, 9 uur vliegen en 6 uur wachten in Tapei. Van Taipei ben ik naar Bangkok gevlogen, 3 uur vliegen en 2 uur wachten in Bangkok. Van Bangkok ben ik in 12 uur naar Amsterdam gevlogen. Na ongeveer 32 uur te hebben gereisd, kon ik eindelijk weer in de armen springen van mijn ouders en mijn broer Marius. Dat was een heugelijk moment. Zij hebben mij opgehaald van Schiphol. Het weer was minder heugelijk, het kon gisteren niet Nederlandser, alsof ik nooit was weggeweest. Regen, regen en nog eens regen. Bleh! Welkom thuis!

Voordat ik mijn verhaal afsluit, wil ik eerst iedereen bedanken voor het volgen van mijn reis. Degene die gereageerd hebben op mijn weblog of per email wil ik extra bedanken. Deze reacties hebben mij gedurende mijn reis veel energie gegeven en hebben mij op mindere momenten de kracht gegeven om door te gaan. Oftewel, jullie zijn helemaal top! Ik hoop dat jullie genoten hebben van mijn reisverhalen en -foto’s. En wie weet… tot de volgende reis!

THAT'S ALL FOLKS. SEE YOU NEXT TIME!!!!!!!!!!!

PS: Ik zal nog 1 tekst op mijn weblog zetten en dit is een globale beschrijving van mijn totale reis. Dit is meer voor mezelf. Maar het kan zijn dat je geïnteresseerd bent. In deze tekst zal ik beschrijven welke plaatsen ik aangedaan heb, welke transportmiddelen ik gebruikt heb, wat het me totaal gekost heeft, afstanden, reistijden enz. enz.