Hoogtepunten en vulkaanuitbarstingen

Daar ben ik weer! Terug van weggeweest. Ik heb al drie maanden niets op mijn weblog geschreven. Maar ik ga jullie weer op de hoogte houden.

De laatste keer had ik gescheven, dat ik weer in San Pedro la Laguna in Guatemala was, dat mijn dipje over was, dat de aangifte afgelopen juni tegen drie agenten in San Pedro niet voor niets is geweest, dat ik de slapende vulkaan San Pedro had beklommen en dat ik aan het denken was om naar het hoogste punt van Centraal-Amerika te gaan, de vulkaan Tajumulco ( spreek uit: tá-goe-moel-kó ).


Met de 'chickenbus' naar de tweede grote stad van Guatemala:

Ik kan je vertellen dat er een hoop is gebeurd de afgelopen drie maanden. Mijn laatste verhaal dateert van 22 januari. Op 30 december kwam ik aan in San Pedro. In totaal ben ik 6 weken in San Pedro geweest en heb ik 5 weken Spaanse les gehad van Isaias, de 34-jarige Maya waarover ik de vorige keer geschreven heb. Op vrijdag 10 februari, op de verjaardag van mijn broer Coert, heb ik een 'chickenbus' gepakt naar Quetzaltenango (of Xela voor de Maya's), de tweede grote stad in Guatemala en 3 á 4 uur rijden van San Pedro. Een chickenbus is een oude Amerikaanse schoolbus waarin een zeer krachtige motor zit, waarin meestal 70 á 80 mensen volgepropt zitten, waarvan het dak volgeladen is met bagage (en soms kippen) en die het allerhardste rijdt op de slingerende en steile wegen van Guatemala. Yeah! Niet weggelegd voor de timide en angstige reiziger dus. De chickenbussen zijn een belangrijk openbaar vervoersmiddel in Guatemala en ik blijf het een fenomeen vinden.


Kippenvel vanaf het hoogste punt van Centraal-Amerika:

De dag erna om 5:00 uur ´s ochtends ben ik met een groep van 12 personen en chickenbussen naar de vulkaan Tajumulco gegaan. De groep bestond uit backpackers uit alle streken van de wereld en vier gidsen van tourorganisatie Quetzaltrekkers, die gerund wordt door alleen vrijwilligers. Bijna al het geld dat voor tours betaald wordt, gaat rechtstreeks naar goede doelen in Guatemala. Een goede organisatie dus.
De laatste chickenbus ging niet verder dan halverwege de vulkaan. Vanaf dit punt moesten we lopen. Omdat we zouden kamperen op de top van de vulkaan hadden we een hoop kampeerspullen, eten en drinken bij ons. Iedereen had ongeveer een rugzak/ backpack van ongeveer 10 kilo. Het meeste gewicht kwam van het vele water dat we bij ons hadden om te drinken en om te kunnen koken. De klim was ongeveer 3 uur. We hadden een snelle groep, want normaal gesproken duurt de klim 4 tot 6 uur. Misschien kwam het wel omdat ik samen met twee gidsen, een Belgische schoone en een dude uit California, voorop liepen en de groep op sleeptouw namen.

Aan het einde van de middag kwamen we aan. We hebben onze tenten opgezet en daarna was het tijd voor het beste moment van de dag en voor mij misschien wel het beste moment in anderhalve maand, namelijk de zonsondergang vanaf een punt van ongeveer 4000 meter hoog. Machtig mooi. Bekijk de foto´s maar! Eerst was er niks te zien vanwege de vele mistvlagen, maar ongeveer 5 á 10 minuten voordat de zon aan de horizon zou verdwijnen, klaarde het totaal op. Zonder overdrijven, ik kreeg er kippenvel van. Echt heel mooi. Achteraf bleek dat het voor de gidsen één van de mooiste zonsondergangen was, die ze vanaf de Tajumulco hadden gezien. Eindelijk, het geluk was weer aan mijn zijde en ik had het gevoel dat er weer een mooie periode zou aanbreken.

Met 6 personen in een klein tentje met dikke sokken, broek, winterjas en handschoenen aan en een muts op zijn we gaan slapen. Ja, het is behoorlijk fris daar. De andere zes lagen in een andere tent. Om ongeveer 4:30 uur zijn we opgestaan en in het donker en met onze slaapzakken zijn we naar een nog hoger punt gegaan. Dit punt is 4220 meter hoog en is het hoogste punt van Centraal-Amerika. Het laatste stukje naar deze absolute top was ongeveer 1 uur lopen. Eenmaal op de top zijn we in onze slaapzak gekropen (het is koud daar) en hebben we gewacht totdat de zon opkwam. Het opkomen van de zon van zo een hoog punt was wederom een mooi natuurspektakel (zie: foto´s).


Vulkaanuitbarstingen vanaf Santa Maria:

Op zondag zijn we terug gekomen en twee dagen later met 6 personen en dezelfde organisatie hebben we de slapende vulkaan Santa Maria beklommen. Santa Maria is ongeveer 3700 meter hoog, ligt naast Quetzaltenango en de klim was ongeveer 5 uur met wederom 10 kilo op onze rug. Niet weggelegd voor de luie reiziger. Ook vanaf de top daar was er een heel mooi uitzicht (zie: foto´s). Het hoogtepunt van deze 2-daagse tocht vond ik toch wel de vulkaanuitbarstingen van de zeer actieve vulkaan Santiaguito, die naast de Santa Maria ligt. Santiaguito behoord tot de top-10 meest actieve vulkanen van de wereld. Deze vulkaan barst 12 tot 25 keer per dag uit. Waarschijnlijk heb ik weer geluk gehad, want toen ik er was, heb ik de vulkaan in de ochtend 4 keer uit zien barsten in een half uur tijd. Op dat moment zat ik in mijn eentje op een rots. De eerste uitbarsting was het grootst, daarna werden ze kleiner. Het is heel indrukwekkend om een vulkaanuitbarsting van dichtbij mee te maken. Je kunt de trillingen voelen en het uitspuwen van de lava horen en zien. De enorme rookontwikkeling daarna is enorm en spectaculair om te zien. Het waarnemen van dit soort natuurkrachten, op veilige afstand weliswaar, geeft mij een machtig gevoel en helemaal als ik in mijn eentje ben. King of the world!


Geen derde tocht naar Santiaguito:

De Santiaguito ligt ongeveer 2 kilometer verwijderd van de top van de Santa Maria. Drie dagen later had ik de mogelijkheid om met een andere tourorganisatie de Santiaguito tot op 150 meter te benaderen. Ik zou daar ook gaan kamperen. Helaas werd ik grieperig na de Santa Maria tocht en ik voelde me niet sterk genoeg om een 6-8 uur durende klim te maken met wederom 10 kilo op mijn rug. Enerzijds baalde ik ervan dat ik grieperig werd en de tocht aan me voorbij moest laten gaan. Anderzijds had ik er vrede mee, de twee andere tochten waren al heel mooi geweest. Een derde tocht zou een extra zijn geweest. Wellicht dat ik aankomende maand naar een andere actieve vulkaan in Centraal-Amerika ga. Er zijn namelijk meer zeer actieve vulkanen daar.
Omdat er maar één organisatie in Quetzaltenango de tocht naar de Santiaguito maakt en omdat niet veel mensen deze loodzware tocht willen maken, zou ik waarschijnlijk weken moeten wachten om te kunnen gaan of een hoop geld op tafel moeten leggen voor een privé-gids. Daar had ik geen zin in. Bovendien was ik grieperig, was het koud in Quetzaltenango (de stad ligt op ongeveer 2300 meter hoogte) en houd ik niet van grote steden.


Baby en borst in mijn gezicht:

Op zondag 19 februari besloot ik om de bus te pakken richting Antigua. Het was 4 á 5 uur rijden. In de altijd overvolle bus was er een vrouw die pal voor mijn neus haar baby borstvoeding aan het geven was. Bij elke hobbel kreeg ik zowat de baby en haar borst in mijn gezicht. Ja, dit is slechts één van de bijzondere taferelen die zich in de bus, maar ook buiten de bus afspelen. Ik kan er een boek over schrijven. De vrouw had geen zitplaats en moest haar baby dragen. Niemand stond op voor haar. De busrit zou nog een tijdje gaan duren en om in dit soort busritten te staan, is geen pretje. Je wordt bij elke scherpe bocht van de ene kant naar de andere kant geslingerd, alsof je in de wasmachine zit. Als enige Europeaan/ buitenstaander in de bus stond ik op voor haar. Daarna heb ik ongeveer 2 á 3 uur gestaan/ geschommeld. Ach, liever dit dan een schuldgevoel hebben, dat zo een vrouw met haar kind de hele busrit moet staan. Ik had het gevoel dat de mensen om me heen het wel konden waarderen. Ook dat is mooi dan. De Guatemalezen zijn lieve mensen in het algemeen, maar ze zijn niet altijd even sociaal voor elkaar. Ach, dit geldt voor de Nederlanders trouwens ook vaak zo. Rotterdamse metro?


Nieuw paspoort ophalen:

In Antigua was ik al eerder geweest, hierover heb ik al eerder geschreven in het reisverslag ´Fatima, ik kom!´. Antigua ligt op één uur rijden van Guatemala Stad. Mijn plan was om 1 nacht te blijven in Antigua en de volgende dag vroeg naar Guatemala Stad te gaan om mijn nieuwe paspoort op te halen bij de Nederlandse ambassade. Ja, die lag alweer een paar weken op mij te wachten. Daarna wilde ik direct door richting Semuc Champey, de beroemde watervallen in Guatemala (zie: Google voor foto´s). Mijn gevoel zei dat ik zo snel mogelijk naar een warmer en lager gelegen gebied moest gaan om van mijn grieperigheid af te komen.
Het grotere plan was om vanaf Guatemala Stad, in 10 dagen tijd, richting het noorden van Guatemala te reizen, de noordgrens van Guatemala-Honduras te passeren en dan terug te reizen naar het eiland Isla de Utila om mijn Dive Master cursus af te ronden. Daar was ik immers in december mee begonnen en had ik moeten afbreken vanwege de diefstal van mijn paspoort. Of mijn reisplannen zijn uitgekomen, zal ik de volgende keer gaan vertellen. Ik verwacht dit te doen binnen twee weken.

Groetjes vanuit Isla de Utila!

Een topfitte, goedgestemde en bruingekleurde Bram




Uitleg foto's:

Alle foto's: alle foto's zijn genomen door anderen, aangezien ik na de diefstal van mijn camera in Isla de Utila niet meer zonder camera reis. Toch ben ik blij dat ik van andere her en der foto's heb kunnen verzamelen.

Foto 1: Acht personen van de groep waarmee ik de Tajumulco heb beklommen. Links staat de Belgische en rechts staat de Californische dude. Gezellige mensen!

Foto 2: Het hoogste punt van Centraal-Amerika.

Foto 3 t/m 13: Zonsondergang op de Tajumulco. Eerst was het mistig zoals je ziet en daarna klaarde het op. Het resultaat mocht er zijn.

Foto 14 t/m 17: Zonsopgang op de Tajumulco.

Foto 18: De Santa Maria. 5 Uur lopen naar de top met 10 kilo op je rug.

Foto 19 en 20: Twee personen van de groep waarmee ik was en op de achtergrond Quetzaltenango, de tweede grote stad van Guatemala. Er leven in en om ongeveer 1 miljoen personen.

Foto 21: Op de top van Santa Maria.

Foto 22 t/m 24: Zonsondergang en -opgang op Santa Maria.

Foto 25: Vulkaanuitbarsting van de Santiaguito. Yeah!!