Laatste weken in Centraal-Amerika

De laatste keer was ik met verhaal geëindigd dat ik op dinsdag 8 mei in El Salvador was aangekomen, dat ik 50 Dollar moest betalen aan de grens omdat mijn toeristenvisum was verlopen, dat ik maar 5 extra dagen kreeg en dat ik waarschijnlijk 30 extra dagen zou krijgen omdat ik contact had gezocht met het Nederlands consulaat in El Salvador.

Ik ga het mezelf deze keer makkelijk maken en een aantal teksten uit emails halen. Het eerste twee verhaaltjes, waren emails aan mijn moeder.


In twee dagen tijd van San Salvador naar de Costa Ricaanse grens:

Om 30 dagen uitstel te krijgen, moest ik naar het migratiekantoor in San Salvador, de hoofdstad van El Salvador. De eerste dag dat ik bij het migratiekantoor was, was het kantoor gesloten. Moederdag in El Salvador. Ik moest de volgende dag terugkomen. Ik zou nog maar twee dagen legaal in El Salvador, Guatemala, Honduras en Nicaragua kunnen verblijven. Deze vier landen hebben een verbond over migratieregels.

Eenmaal in het migratiekantoor, een dag later dus, wilde ze me geen uitstel geven. Echt ongelooflijk. Ik heb het idee, dat ze liever geen toeristen in hun land hebben. De armoede rijst daar trouwens de pan uit. De overheid is echt heel slecht daar. Ze wilde me op geen enkele manier helpen. Het deerde ze ook niet dat ik nog maar anderhalve dag had om Costa Rica te bereiken om daar mijn toeristenvisum te verlengen. Ik was echt heel boos. Ik heb daar weer eens op een ongenuanceerde manier mijn Nederlands vocabulair prijsgegeven. Je mag zelf raden wat ik daar geroepen heb. Maar ik had verder geen keuze.

Als een speer ben ik naar de busterminal gegaan en daar een bus naar Managua, de hoofdstad van Nicaragua, gepakt. 12 Uur reizen. 3 Landen (El Salvador, Honduras en Nicaragua). 5 Uur geslapen op een bank in een hostel in Managua. Er waren geen bedden meer. ´s Ochtends de bus gepakt naar de grens met Costa Rica. Ik wilde dezelfde dag nog terug naar Nicaragua. Dus, 4 migratiekantoren: exitstempel Nicaragua, aankomststempel Costa Rica, exitstempel Costa Rica en een aankomststempel Nicaragua. Het heeft me ongeveer 2,5 uur gekost en 15 Dollar. Al met al ging het redelijk soepel aan de grens. Daarna heb ik de bus, taxi en boot gepakt richting Ometepe, het grootste meer van Nicaragua. 2,5 uur reizen. Ik verblijf nu op een eiland in dit meer. Ik ben weer alleen en het valt niet mee. Dat was het. Ik weet niet precies wat ik vandaag ga doen (13 mei) en wat ik verder deze reis ga doen. Eerst even bijkomen van een behoorlijk hectische reisweek.


3,5 Uur fietsen op 13 mei:

Ik heb vandaag een fietstochtje gemaakt in mijn eentje. Ik ben rondom een vulkaan gefietst. Aan het einde was het toch verder dan ik gedacht had. Ik weet niet hoeveel kilometer ik gefietst heb, maar ik ben in ieder geval 4 uur onderweg geweest en een half uurtje gestopt. Misschien wel 50 kilometer gefietst en niet altijd de meest gaanbare weg. Ik heb mijn lichaamsbeweging voor vandaag ook weer gehad en misschien die van morgen ook wel. Haha! Het was eem mooie tocht. Ik ga zo eten en misschien een biertje drinken met twee Nederlandse meiden. Ik voel me weer beter dan afgelopen dagen en vanochtend.


Wilde kaaimannen, dodelijke slangen, giftige kikkers en vuurmieren:

Verder op Ometepe ben ik naar een waterval gegaan. Naakt gezwommen. Er was niemand daar. Hoopte op Eva, maar ze was er niet. Haha! Na Ometepe ben ik naar San Juan del Sur gegaan, een surfplaatsje aan de Pacifische kust. Er waren daar een hoop mensen rond de 20 jaar. Net iets teveel pubers, vakantiegangers en lokalen die met zichzelf bezig zijn en de goede energie uit je zuigen. Ik ben daar een paar dagen geweest.

Na San Juan del Sur ben ik weer terug gegaan naar Ometepe om opnieuw Meital, een Israëlische, te ontmoeten. Haar was ik al een paar keer eerder tegengekomen. We hadden afgesproken om met elkaar naar Rio San Juan te reizen. Een rivier totaal in het zuiden van Nicaragua en tegen de Costa Ricaanse grens aan. Het is heel erg geïsoleerd daar. We zijn met de boot van Ometepe naar San Carlos gegaan. San Carlos is een dorp dat aan het meer van Ometepe ligt en aan het begin van de San Juan rivier. De boottocht duurde 12 uur. Gelukkig was het 's nachts en konden we redelijk goed slapen op wat bankjes op de boot.

Vanaf San Carlos konden we direct een boot pakkken naar El Castillo, een dorp op 3 uur varen van San Carlos, alleen bereikbaar via de boot en volledig omringd door de jungle. In El Castillo heb ik in totaal 4 andere backpackers gezien. Een heel verschil met San Juan del Sur, waar er teveel backpackers en andere toeristen waren. In El Castillo heb ik wilde kaaimannen gezien (zelfs één aangeraakt), dodelijke slangen (Lanspuntslang), giftige kikkers, vuurmieren (1 bijt = 24 uur pijn), een hoop medicinale planten, bomen en struiken en nog veel meer wonderlijke dingen in de jungle. Daarnaast heb ik rivierkreeft gegeten. Het was erg relaxt in El Castillo.


Israëliërs en Crack Fields:

Op donderdag 24 mei heb ik samen met Meital de boot (3 uur), bus (6 uur) en boot (2 uur) gepakt naar Blue Fields, een gare havenplaats aan de Caribische kust. Ik zag weer allemaal halfgaren daar, waarschijnlijk verslaafd aan de drugs en/ of alcohol. Misschien kun je de plaats beter Crack Fields noemen. Ja, de Caribiën. Je denkt misschien aan het paradijs op aarde, maar dat is het vaak niet. De meeste plaatsen zijn verziekt door het drugsverkeer daar.

Ik werd nogal bot tegen Meital, ook omdat ik haar als een last begon te ervaren. Nederlanders en ik kunnen erg zijn met geld en onderhandelen, Israëliërs (of Joden in het algemeen) spannen de kroon. Er is niks erg aan, ik heb het het grootste gedeelte van mijn reis gedaan, maar de laatste weken van mijn reis had ik daar even geen zin meer in. Ik heb in een hotel afscheid genomen van Meital en ik ben naar een ander, beter en duurder hotel gegaan. Ze was ook nog eens een stuk jonger en besefte volgens mij niet altijd dat ik een stuk ouder ben en al meer dan 16 maanden reizen erop had zitten. Vermoeidheid op dat moment speelde ook een rol. Ik heb later mijn excuses aangeboden aan Meital. Ik was niet heel vriendelijk tegen haar. Ze heeft me vergeven. Mooi.


Met vliegtuigje naar Het Grote Maïs-eiland:

Een dag later wilde ik de boot pakken van Blue Fields naar Corn Islands (of Islas de Maiz of maïs-eilanden). Corn Islands zijn een paar kleine bounty-eilanden vlakbij de kust van Nicaragua.

Opnieuw vroeg opgestaan en om 6 uur stond ik bij één van de haventjes van Blue Fields. Het was vrijdag en de eerst volgende boot zou pas vertrekken op woensdag. Potverdomme, dacht ik. Een andere optie was om een boot te pakken naar El Bluff, een ander havenplaatsje, en vanaf daar alsnog een boot pakken naar Big Corn Island. Dit deed ik. Helaas, de boot was al vertrokken en het was niet zeker of er die dag of de volgende dag een andere boot zou gaan. Godverdomme! Het grappige was, dat Meital precies hetzelfde deed zonder dat we daar iets over hadden afgesproken. Ze was blijkbaar nog pissig en wisselde geen woord met me. Best, dacht ik. We waren de enige 'gringo's' (buitenlanders) in de boot.

In El Bluff pakte ik snel de boot terug en in Bluefields ben ik direct met de taxi naar het vliegveldje gegaan. Ik heb daar voor dezelfde dag nog een vlucht geboekt naar Big Corn Island. Het kostte uiteindelijk allemaal veel meer geld dan ik gehoopt had, maar had geen zin om nog meer tijd te verliezen in Bluefields. Ik wilde heel graag nog even wat langer op een heel relaxt eiland zijn aan het einde van mijn reis.

De vlucht was best lachwekkend. In een propellorvliegtuigje met maximaal 12 zitplaatsen, zat ik pal achter de piloot. Als ik wilde kon ik vanaf mijn stoel, zonder op te staan, zijn schouder aanraken. Dat vind ik toch wel wat hebben. Zou dat ook in Nederland kunnen? Vast wel, maar niet tijdens normale vluchten, denk ik. Het was 20 minuten vliegen. Een vlucht van niks dus. Vanaf Big Corn Island heb ik de boot gepakt naar Little Corn Island.


Het kleine Maïs-eiland:

Op Corn Island heb ik een paar relaxte dagen gehad. Ik heb gewandeld, cocusnoten opengemaakt met een machete (kapmes), gesnorkeld, gedoken en natuurlijk gechilld met mensen. Tijdens het snorkelen en duiken heb ik voor het eerst verpleegsterhaaien (of voedsterhaaien) gezien. Mooie haaien en totaal ongevaarlijk trouwens.

Tijdens het snorkelen heb ik nog een stuk door een onderwatergrot gezwommen. Goed je adem inhouden, niet in paniek raken en zwemmen naar de andere kant van de grot. Niet voor iedereen weggelegd. Best benauwend als je denkt dat je niet genoeg lucht hebt en direct wil ademen. Er is een trucje voor, die ik nog niet beheers, waardoor je minutenlang je adem kunt inhouden. Deze techniek wordt toegepast bij Free Diving. Dit is wat ik de volgende keer wil leren als ik weer ga duiken. Lijkt me echt super om minutenlang onder water te kunnen blijven zonder zuurstoftank. Maar dat terzijde.

Het hoogtepunt van het duiken was, dat terwijl ik aan het kijken was naar een 3 meter lange verpleegsterhaai (nurse shark) er een Amerikaanse pijlstaartrog (southern stingray) van 2 meter lang en 1,5 meter breed bovenlangs zwom. Dat was top! Ik wist niet waar ik liever naar keek. Beide vissen vind ik bijzondere vissen en helemaal van die omvang.


Door de jungle zweven:

De tijd begon steeds meer te tikken. Op woensdag 30 mei ben ik met de boot van Little Corn Island naar Big Corn Island gegaan. Vanaf daar ben ik met het vliegtuig naar Managua, de hoofstad van Nicaragua, gevlogen. In Managua ben ik één nacht verbleven en de volgende dag heb ik de hele dag (15 uur) gereisd naar Domical, een dood surfplaatsje in Costa Rica. Hier ben ik een paar dagen gebleven. het hoogtepunt van deze dagen was canopying (ik weet niet de Nederlandse benaming), in de jungle met een stuk touw en een katrol via een staalkabel van het ene platform naar het andere platform zweven. Dat was super! Soms wel meer dan honderd meter lang en 20-40 meter boven de grond. Niet weggelegd voor mensen met hoogtevrees.


Panne op 1 uur rijden vanaf mijn eindbestemming:

Dit is de email die ik gisteren aan mijn moeder heb geschreven.

Ja, ik ben gisteren in Panama Stad aangekomen. 17 Uur reizen vanaf Costa Rica. De laatste en tweede bus kreeg een lekke band op ongeveer een uur rijden van Panama Stad. Dit is trouwens de eerste keer in 16 maanden reizen dat ik een probleem krijg met een vervoersmiddel. Afkloppen dus. Niemand die wist wat ie moest doen. De halve bus bestond uit moeders met kinderen. Ik was de enige buitenlander samen met een Amerikaan in de bus. We hebben geprobeerd het wiel eraf te krijgen (van een touringcar!). De bus had niet het juiste gereedschap. Lekker Latijns-Amerikaans! Toen is het gelukt om drie andere bussen te stoppen in het donker langs een soort snelweg (noem het maar een provinciale weg) in drie kwartier tijd. Alle bussen hadden niet het juiste gereedschap. Er reden ook nog ongeveer 10 politiewagens langs en er was er maar 1 die stopte. Die bleef op een afstandje kijken en ging toen weer weg. Ook dat is Latijns-Amerikaans. Politie doet geen reet. Bizar, toch? Kun je in Nederland niet voorstellen. Ik vroeg nog in het Spaans (niemand die Engels sprak) aan de buschauffeur-assistent of hij zijn bedrijf al had gebeld om een bus naar ons te sturen. Maar die was te gestresst en wilde (of kon) niet naar mij luisteren.

En toen had ik zoiets van: ´´weet je wat, bekijk het allemaal maar, ik wil hier zo snel mogelijk weg, voordat het nog later wordt (het was ongeveer 21:00) en het risico om beroofd te worden nog groter wordt´´. Berovingen op de snelweg in de nacht zijn dagelijkse kost op de meeste plaatsen in Centraal-Amerika. Inmiddels was er ook een bestelbus/ colectivo (Openbaar Vervoer) gestopt. Het busje zat al aardig vol met andere mede-busgenoten. Ik kon er gelukkig nog bij. En toen was ik in een uurtje in Panama City.


De achterstandsbuurten van Rotterdam-Zuid in verval en in de bouw:

Nog één dag in Panama Stad. Ik heb vandaag mijn best gedaan om wat souverniertjes bij elkaar te sprokkelen. Ik kan natuurlijk niet met lege haden thuis komen na 16,5 maanden reizen. Ik hoop niet dat ik teveel onzin heb gekocht...

Je kunt Panama Stad vergelijken met de achterstandbuurten van Rotterdam-Zuid die in verval en in de bouw zijn en ter grootte van Rotterdam. Er is hier trouwens ook een behoorlijke haven. Verder is het hier een mix van Indianen, Spanjaarden, Kreolen (voormalige slaven), Chinezen, een paar Moslims en een paar verdwaalde toeristen zoals ik. Kan ik alvast wennen wat ik straks in Rotterdam kan verwachten. Haha! Oftewel, een perfecte plaats om mijn reis afsluiten.

Over Rotterdam-Zuid gesproken... was ik net in een schoenenzaak in Panama Stad (Avenida Central) zie ik potverdomme Feyenoorders op een rolluik afgebeeld met de UEFA-cup in de hand. Een foto van 2002 met Thomas Buffel, Romeo Castelen, Smolerek, Ghaly en die andere Egyptenaar. Feyenoord werd toen gesponsord (is dit correct Nederlands?)door Fortis. Ik heb drie seizoenen een seizoenskaart van Sparta gehad, maar ik kreeg toch even kippenvel. Sorry, Laurens! In 16 maanden tijd geen glimp opgevangen van Rotterdam in de straten van Centraal-Amerika. En dan 1 dag voordat ik naar mijn weg ga maken richting Rotterdam tref ik dit. Moet niet gekker worden!

Adios! Tot snel!