Verloren zoon komt terug!

Ik zal deze keer een korte samenvatting geven van de afgelopen drie maanden, waar ik nu ben en wanneer ik terug zal komen naar Nederland.

De laatste keer had ik geschreven, dat ik twee vulkanen had beklommen in februari, waarvan één tot het hoogste punt van Centraal-Amerika reikt, de Tajumulco. En ik heb van dichtbij één van de meest actieve vulkanen meerdere malen uit zien barsten, de Santiaguito. Daarna werd ik grieperig en had ik het gevoel dat ik het hoge en behoorlijk koude Quetzaltenango moest verlaten en naar een lager en warmer moest gaan om sneller van mijn verkoudheid af te komen. Het grotere plan was om naar Guatemala Stad te reizen om mijn nieuwe paspoort op te halen bij de Nederlandse ambassade en daarna in 10 dagen tijd via het noorden van Guatemala te reizen, de Guatemaleze-Hondureze grens te passeren en terug te reizen naar Isla de Utila. Op Isla de Utila wilde ik weer verder gaan met mijn Dive Master cursus. Daar was ik in december mee begonnen.

Ik eindigde mijn laatste reisverslag met dat ik de chickenbus gepakt had richting Antigua, dat ik in het begin van deze rit bij iedere hobbel zowat een baby en een borst in mijn gezicht gedrukt kreeg en dat ik 1 nacht in Antigua wilde blijven. Vanaf dat punt ga ik verder schrijven.


Van Antigua (Guatemala) naar Isla de Utila (Honduras):

In Antigua ben ik 1 nacht gebleven. De volgende ochtend heb ik de bus en taxi gepakt naar de Nederlandse ambassade om mijn paspoort op te halen. Zodra ik die had, ben ik dezelfde dag nog met de taxi en bus naar Lanquin gegaan, een plaats dichtbij Semuc Champey, de beroemde watervallen van Guatemala. Hier ontmoette ik Julia, een dame uit Berlijn. Drie dagen later ben ik met een kater en lokaal vervoer naar Flores gegaan, een groot meer in het noorden van Guatemala. Ik haalde Flores niet in één dag, omdat ik een overstap had gemist. Ik had twee uur naar het westen gereisd in plaats van naar het noorden. Ik kon dezelfde dag niet meer terug en was gedwongen om in een totaal onbekende plaats vlak aan de Mexicaanse grens te overnachten. Meer uitleg hierover in mijn uitgebreide verslag ´Back on the track!‘. Een dag later kwam ik alsnog aan in Flores. Daar ontmoette ik Julia weer en met haar heb ik twee dagen gespendeerd aan het meer Flores. Daarna heb ik afscheid genomen van Julia en al snel kwam ik Stephanie, een Canadeze tegen. Met haar ben ik naar Tikal, het grootste indianen tempelcomplex van Centraal-Amerika geweest. Verder heb ik met haar verbleven in Rio Dulce and Livingstone, twee plaatsen in het noorden van Guatemala en dicht tegen de Hondureze grens aan. In Puerto Barrios, een kustplaats nog dichter tegen de grens aan, hebben we afscheid van elkaar genomen en ben ik naar Isla de Utila in Honduras gereisd. Ik verliet Antigua op maandag 20 februari en ik kwam op vrijdag 2 maart aan in Isla de Utila. Ik had er dus 11 dagen over gedaan in plaats van de 10 die ik van plan was. Redelijk goed als je vergelijkt, dat ik afgelopen winter in Argentinië had willen zijn volgens mijn aanvankelijke plan. Haha!


Twee maanden Isla de Utila:

In Isla de Utila wilde ik hooguit twee á drie weken blijven, mijn Dive Master cursus afronden en dan verder trekken. Ik had immers niet zo een goede tijd gehad de eerste keer op Isla de Utila. Daar waren al mijn waardevolle spullen gejat, inclusief mijn paspport en rijbewijs.

Eenmaal aangekomen in Isla de Utila ben ik eerst vijf dagen ziek geweest. Het enige dat ik wilde die vijf dagen, was slapen, slapen en nog eens slapen. Ik was bang dat ik een soort ziekte van Pfeiffer had. Desalniettemin knapte ik na die vijf dagen steeds meer op. Ik begon me steeds sterker te voelen en begon ook steeds meer gezellige mensen te ontmoeten, het duiken ging zeer voorspoedig en voor ik het wist, had ik een toptijd op Isla de Utila. Zo anders was het dan de eerste keer op het eiland. Ook maakte het een groot verschil dat het deze keer niet elke dag regende. In de twee maanden dat ik er ben geweest heeft het alleen de eerste paar dagen geregend. Ik heb ongelooflijk veel mooi zeeleven in de zee gezien. Ik kan het niet allemaal beschrijven. Één van de mooiste dingen die ik gedaan heb, was zwemmen met dolfijnen in de open zee. Ik had niet gedacht dat dit zo leuk kon zijn. Dit is iets dat je niet elke dag kunt doen op Isla de Utila. Eens in de zoveel tijd zwemt er een groep dolfijnen langs de boot. Soms blijven ze rond de boot zwemmen. Zwemvliezen aan, snorkels op en zo snel mogelijk het water in. Super! Ook de mensen die ik heb ontmoet, waren super. Ik hoop een aantal van hen terug te zien. Veel met hen meegemaakt de afgelopen twee maanden. Ik voelde me erg thuis daar. Over vrouwen hoefde ik ook niet te klagen. Ik ben nu Divemaster en ik heb nu ongeveer 100 duiken gemaakt.


Afscheid nemen met pijn in mijn hart:

Afgelopen zondag heb ik het eiland verlaten met pijn in mijn hart. Ik heb van veel mensen, die mij liever niet weg hadden willen zien, afscheid genomen. Ik ben eerst naar San Pedro de Sula gegaan, de tweede grote stad en industriestad van Honduras gelegen in het noorden. Daar ben ik twee dagen verbleven bij Ashley, een andere Canadeze, die ik een maand eerder op Isla de Utila ontmoet had. Afgelopen dinsdag ben ik naar El Salvador gereisd. Bij de grens moest ik 50 Dollar betalen om mijn toeristenvisum met vijf dagen te verlengen. Ze vroegen eerst om 114 Dollar, maar een vriendelijke dame vertelde me dat dit 50 Dollar was. De douane-beambten wilden dus 64 Dollar van me stelen. Corrupte klootzakken daar allemaal! Ik ben nu aan het proberen om mijn toeristenvisum met 30 dagen te verlengen. Waarschijnlijk gaat dit lukken. Ik heb al contact opgenomen met het Nederlands consulaat in El Salvador. Morgen ga ik naar het migratiekantoor in San Salvador, de hoofdstad van El Salvador. Lukt het niet, dan heb ik twee dagen de tijd om Costa Rica te bereiken. Ik moet dan eerst door El Salvador, Honduras en Nicaragua reizen. Dit kost zeker twee dagen. Ik ben benieuwd morgen.


6 Juni terugvliegen naar Nederland:

Ik was van plan om een paar weken in Nicaragua te blijven en daarna langzaam via Costa Rica naar Panama te gaan. Op 6 juni staat voor mij een vlucht geboekt van Panama Stad naar 020. Volgens schema staat het vliegtuig gepland om op 7 juni om 12:25 op Schiphol te landen. Op 12 juni word ik 30 jaar en ik ben van plan om mijn verjaardag op zaterdag 23 of 30 juni te vieren vanaf 12:00 ´s middags totdat iedereen weer weg is. Mensen die ´s avonds niet kunnen komen, kunnen dan ´s middags komen and vice versa. Iedereen die tijdens mijn reis per email of op mijn weblog heeft gereageerd is bij deze uitgenodigd!

Wellicht dat ik nog een aantal uitgebreide verhalen op mijn weblog ga plaatsen. Dit is voor mijzelf en degene die mijn verhalen kunnen waarderen.

Tot snel!!!!!!!!!!!!!!!!!!




Uitleg foto's:

Foto 1 t/m 3: Flores

Foto 4: Tikal

Foto 5 t/m 7: Het meer Flores. Op foto 8 zie je mij met een rugzak op mijn hoofd. Om op de steiger te kunnen, moesten Stephanie en ik een stukje door het water. De aanloopsteiger was door het hoge waterpeil onderwater komen te staan. En op sommige plekken was de steiger zelfs verdwenen.

Foto 8: Livingstone en een stuk vlees.

Foto 9 en 10: Op de steiger van duikcentrum Deep Blue. Op foto 10 is Sophia te zien, een andere Berlijnse.

Foto 11 t/m 13: Onderwater.

Foto 14 t/m 18: Snorkeltest. Hoort officieel niet bij de cursus, maar vaak is dit traditie als je je Dive Master duikcursus afrond. Het was die avond een erg gezellige avond. Sommige mensen waren nog meer dronken dan ik was. Haha! De meeste die je op de foto ziet, daar heb ik een zeer goede tijd mee gehad. Foto's zijn genomen door twee lieve Zweedse meisjes, die je op de volgende foto's kunt zien. De kerel die de snorkel vult, was Jon, mijn duikinstructeur. Goeie, multigetalenteerde en maffe vent.

Foto 19 t/m 22: Kayakken door de mangroven van het zuiden van het eiland naar het noorden. Eenmaal op het noorden hadden we een privéstrand voor onszelf. Hoe relaxt! Op foto 20 is Emmanuel (Fransman), Felicia en Amanda (Zweden) en Kirsty en John (Zimbabwe en Zuid-Afrika). Met hen heb ik misschien wel de beste tijd van mijn reis gehad. Supermensen! Op foto 22 zijn ze naar mij aan het kijken. Ze waren bezorgd om mij. Ik was een paar honderd meter verder alleen in de zee aan het snorkelen. Ze dachten op een gegeven moment dat ik verdwenen was. Wat een lieve mensen, toch? Ik beschouw hen als mijn beschermengelen tijdens het verblijf op Utila. Ik hoop hen ooit nog een keer te zien.

Foto 23 t/n 25: Uitzicht vanaf hoogste punt van Utila, de Pumpkin Hill. 75 meter hoog. Ik was hier met Linda, een Zwitserse, die ik het uitzicht liet zien. Foto's zijn door haar genomen.