Één jaar op reis
Door: Bram Bossché
Blijf op de hoogte en volg Bram
22 Januari 2012 | Guatemala, San Pedro La Laguna
Vandaag, zondag 22 januari 2012, is het precies één jaar geleden, dat ik vertrok uit Nederland. Hiep, hiep, hoera!
Ik heb van mijn moeder te horen gekregen, dat zij wel eens vervelende vragen en/ of opmerkingen krijgt over mijn verhalen. Mocht men vragen of opmerkingen hebben over mijn verhalen, gelieve te reageren op mijn weblog of per emailadres (b.bossche@gmail.com) en niet aan mijn moeder. Ik dank u vriendelijk!
Ik ben wie ik ben en ik schrijf wat ik wil. Ik ben niet goed en ik ben niet slecht. Mijn intenties zijn goed. Ik ben een mens. Wie het daar niet mee eens is, heeft pech. Het is hier geen Nederland en ik ben het zat om altijd alles maar voor me te houden. De groeten ermee!
Mocht je het zat zijn om telkens een link te krijgen naar mijn verhalen, afmelden is simpel: in de email met de link naar mijn verhaal staat ook een link om je af te melden.
Zo, dat is eruit! En dan nu over naar het reisverslag van de afgelopen twee weken...
REISVERSLAG:
Om iedereen direct gerust te stellen... het dipje is over!!! Het was een kort en krachtig dipje, zal ik maar zeggen.
Ik heb de vorige keer een hoop bagger opgeschreven. Ik had hier behoefte aan. Er zat een hoop bagger in mijn lichaam en in mijn hoofd. De bagger in mijn lichaam heb ik, in de drie dagen dat ik ziek was, uitgescheten. En de bagger in mijn hoofd heb ik de vorige keer door middel van schrijven uitgescheten.
De rust in mijn hoofd is teruggekeerd. Ik heb de knop omgezet en ik ga weer vol goede moed verder. Van mentale impasse is geen sprake meer. Ik heb mezelf eens goed in de spiegel aangekeken, een emmer koud water over mijn hoofd gegooid, mezelf een paar flinke tikken in het gezicht gegeven en een hele harde oerkreet geslaakt. Ik werd weer wakker. Daarna heb ik een hamer gepakt en heb ik mezelf eens flink op mijn hoofd geslagen. Pijn in mijn hoofd, maar de motivatie en inspiratie zijn weer terug. Deze laatste remedie heb ik van Willie Wortel. Bedankt, Willie! De andere heb ik van mezelf.
Spaans leren:
Op dit moment ligt de focus op Spaans leren in San Pedro La Laguna. Ik had de vorige keer geschreven dat ik weer Spaans zou gaan krijgen van Isaias, een Maya. Afgelopen twee weken heb ik weer privé-les gekregen van hem. Van maandag tot en met vrijdag heb ik 4 uur per dag les. Dit wil ik nog een paar weken volhouden, totdat mijn paspoort klaar is in Guatemala-Stad.
Het recht zegeviert:
Afgelopen juni was ik al een keer eerder geweest in San Pedro en had ik in het reisverslag ´Weer terug bij af!´ geschreven dat Isaias en ik in aanraking waren gekomen met drie agenten. Deze agenten hadden ons zonder reden aangehouden en bij deze aanhouding hadden ze ons zonder reden gefouilleerd. Bij Isaias gebeurde dit hardhandig en bovendien hadden ze zijn broek en onderbroek omlaag getrokken. Misschien dat de agenten zijn ´totempaal´ wilden onderzoeken. Ik weet het niet. Ook wilden ze zijn telefoon stelen. Uiteindelijk kreeg hij zijn telefoon terug en lieten zij ons met rust, nadat ze erachter waren gekomen dat ze de verkeerde hadden gepakt.
Isaias wilde het er niet bij laten, ook in het achterhoofd houdend, dat deze agenten vaker buiten hun boekje om hadden gehandeld. Diefstal, geweld en corruptie onder andere. De week erop zijn we vier ochtenden bezig geweest om aangifte te doen tegen deze agenten.
Hoewel de rechtszaak tegen deze agenten nog niet is geweest, kan ik wel alvast vertellen dat, vanwege onze aangifte, één agent is ontslagen en één agent is overgeplaatst. De andere agent is weliswaar nog actief in San Pedro, maar hij is poeslief en aardig tegen Isaias als hij hem tegenkomt. Hij vreest namelijk ook voor zijn baan. Al met al is het toch niet voor niets geweest dat we vier ochtenden aangifte hebben gedaan. Het recht zegeviert in dit geval, zelfs in Guatemala.
Anderhalf uur naar beneden rennen:
Afgelopen dinsdag heb ik de slapende vulkaan San Pedro beklommen. Ik heb waarschijnlijk het record afdalen gebroken. Niet omdat ik dit zo graag wilde, maar omdat ik op tijd wilde zijn voor mijn Spaanse les. Ik heb ongeveer anderhalve uur aan één stuk door naar beneden gerend. Ik had me vergist in de afstand en de tijd die het me zou kosten om naar beneden te gaan. Een paar keer ben ik bijna op mijn plaat gegaan en mijn enkel en knie verdraaid. Heel stoer van mezelf, maar minder stoer vind ik dat ik nog steeds spierpijn in mijn bovenbenen heb (vijf dagen al!).
De vraag die ik mezelf de vorige keer stelde ´Zal ik door een nog dieper dal moeten of sta ik aan het begin om er weer uit te klimmen en om weer tot een piek te komen?´, kan ik dus postief beantwoorden. Ik zit zelfs te denken om binnenkort naar het hoogste punt van Centraal-Amerika te lopen. Het hoogste punt van Centraal-Amerika is de vulkaan Tajamulco ( spreek uit: Tá-gá-moel-kó ). Deze dode of slapende vulkaan is 4220 meter. Als ik dit ga doen, zal ik proberen om rustiger afdalen. Ik heb geen zin om weer dagenlang als een kreupele oude man door het leven te moeten. Dit doe ik wel als ik 120 jaar oud ben en hele lange baard heb staan.
Tot de volgende keer!
Ik heb van mijn moeder te horen gekregen, dat zij wel eens vervelende vragen en/ of opmerkingen krijgt over mijn verhalen. Mocht men vragen of opmerkingen hebben over mijn verhalen, gelieve te reageren op mijn weblog of per emailadres (b.bossche@gmail.com) en niet aan mijn moeder. Ik dank u vriendelijk!
Ik ben wie ik ben en ik schrijf wat ik wil. Ik ben niet goed en ik ben niet slecht. Mijn intenties zijn goed. Ik ben een mens. Wie het daar niet mee eens is, heeft pech. Het is hier geen Nederland en ik ben het zat om altijd alles maar voor me te houden. De groeten ermee!
Mocht je het zat zijn om telkens een link te krijgen naar mijn verhalen, afmelden is simpel: in de email met de link naar mijn verhaal staat ook een link om je af te melden.
Zo, dat is eruit! En dan nu over naar het reisverslag van de afgelopen twee weken...
REISVERSLAG:
Om iedereen direct gerust te stellen... het dipje is over!!! Het was een kort en krachtig dipje, zal ik maar zeggen.
Ik heb de vorige keer een hoop bagger opgeschreven. Ik had hier behoefte aan. Er zat een hoop bagger in mijn lichaam en in mijn hoofd. De bagger in mijn lichaam heb ik, in de drie dagen dat ik ziek was, uitgescheten. En de bagger in mijn hoofd heb ik de vorige keer door middel van schrijven uitgescheten.
De rust in mijn hoofd is teruggekeerd. Ik heb de knop omgezet en ik ga weer vol goede moed verder. Van mentale impasse is geen sprake meer. Ik heb mezelf eens goed in de spiegel aangekeken, een emmer koud water over mijn hoofd gegooid, mezelf een paar flinke tikken in het gezicht gegeven en een hele harde oerkreet geslaakt. Ik werd weer wakker. Daarna heb ik een hamer gepakt en heb ik mezelf eens flink op mijn hoofd geslagen. Pijn in mijn hoofd, maar de motivatie en inspiratie zijn weer terug. Deze laatste remedie heb ik van Willie Wortel. Bedankt, Willie! De andere heb ik van mezelf.
Spaans leren:
Op dit moment ligt de focus op Spaans leren in San Pedro La Laguna. Ik had de vorige keer geschreven dat ik weer Spaans zou gaan krijgen van Isaias, een Maya. Afgelopen twee weken heb ik weer privé-les gekregen van hem. Van maandag tot en met vrijdag heb ik 4 uur per dag les. Dit wil ik nog een paar weken volhouden, totdat mijn paspoort klaar is in Guatemala-Stad.
Het recht zegeviert:
Afgelopen juni was ik al een keer eerder geweest in San Pedro en had ik in het reisverslag ´Weer terug bij af!´ geschreven dat Isaias en ik in aanraking waren gekomen met drie agenten. Deze agenten hadden ons zonder reden aangehouden en bij deze aanhouding hadden ze ons zonder reden gefouilleerd. Bij Isaias gebeurde dit hardhandig en bovendien hadden ze zijn broek en onderbroek omlaag getrokken. Misschien dat de agenten zijn ´totempaal´ wilden onderzoeken. Ik weet het niet. Ook wilden ze zijn telefoon stelen. Uiteindelijk kreeg hij zijn telefoon terug en lieten zij ons met rust, nadat ze erachter waren gekomen dat ze de verkeerde hadden gepakt.
Isaias wilde het er niet bij laten, ook in het achterhoofd houdend, dat deze agenten vaker buiten hun boekje om hadden gehandeld. Diefstal, geweld en corruptie onder andere. De week erop zijn we vier ochtenden bezig geweest om aangifte te doen tegen deze agenten.
Hoewel de rechtszaak tegen deze agenten nog niet is geweest, kan ik wel alvast vertellen dat, vanwege onze aangifte, één agent is ontslagen en één agent is overgeplaatst. De andere agent is weliswaar nog actief in San Pedro, maar hij is poeslief en aardig tegen Isaias als hij hem tegenkomt. Hij vreest namelijk ook voor zijn baan. Al met al is het toch niet voor niets geweest dat we vier ochtenden aangifte hebben gedaan. Het recht zegeviert in dit geval, zelfs in Guatemala.
Anderhalf uur naar beneden rennen:
Afgelopen dinsdag heb ik de slapende vulkaan San Pedro beklommen. Ik heb waarschijnlijk het record afdalen gebroken. Niet omdat ik dit zo graag wilde, maar omdat ik op tijd wilde zijn voor mijn Spaanse les. Ik heb ongeveer anderhalve uur aan één stuk door naar beneden gerend. Ik had me vergist in de afstand en de tijd die het me zou kosten om naar beneden te gaan. Een paar keer ben ik bijna op mijn plaat gegaan en mijn enkel en knie verdraaid. Heel stoer van mezelf, maar minder stoer vind ik dat ik nog steeds spierpijn in mijn bovenbenen heb (vijf dagen al!).
De vraag die ik mezelf de vorige keer stelde ´Zal ik door een nog dieper dal moeten of sta ik aan het begin om er weer uit te klimmen en om weer tot een piek te komen?´, kan ik dus postief beantwoorden. Ik zit zelfs te denken om binnenkort naar het hoogste punt van Centraal-Amerika te lopen. Het hoogste punt van Centraal-Amerika is de vulkaan Tajamulco ( spreek uit: Tá-gá-moel-kó ). Deze dode of slapende vulkaan is 4220 meter. Als ik dit ga doen, zal ik proberen om rustiger afdalen. Ik heb geen zin om weer dagenlang als een kreupele oude man door het leven te moeten. Dit doe ik wel als ik 120 jaar oud ben en hele lange baard heb staan.
Tot de volgende keer!
-
23 Januari 2012 - 07:29
Pepijn:
yes!! go go go!! klinkt GOED allemaal.
succes met spaans, lijkt me super om je daar eens even helemaal op te kunnen focussen.
groet,
Pepijn -
23 Januari 2012 - 09:18
Naomi:
Peins er niet over om me af te melden ;)
Vorige week was 'hier' blauwe maandag, de dag dat de meeste mensen depri zijn. Ik hoorde dat pas een paar dagen later omdat ik mij even van alles en iedereen had afgesloten, écht een ontzettende depri week achter de rug (mede vanwege een ernstig gebrek aan zon)!!! Maar jouw verhaal geeft me weer goede hoop, en ik ga deze week de schade inhalen op een postieve manier!
Kus Naomi -
23 Januari 2012 - 14:33
Evelina:
Hoi Bram,
Heb geen negatieve kritiek op je en als ik iets wil melden, dan doe ik dat wel aan jou.
Meld me nog niet af, want ik vind de weg die je gaat wel boeiend. Zeker ook hoe jij erin staat.
Dat je zegt dat je wilt schrijven wat je wil is erg sterk en blijf dat zeker doen! Maak van je hart geen moordkuil zou ik bijna je moeder napraten..... hihihihi.
Dat je vorige keer misschien minder vrolijk "klonk" via dit blog heb ook ik uiteraard opgemerkt. Tja, soms gaat het gemoed alle kanten op. Ook al maak je een geweldige reis, doe je leuke dingen, ontmoet je nieuwe mensen etc.etc. in je innerlijk stormt het soms nu eenmaal. Inherent aan de mens zou ik bijna zeggen. Waar je ook bent, je neemt altijd jezelf mee. Voor mij in de meeste gevallen een geborgen, veilig en vertrouwd gevoel geweest. Klopt, als je nu zegt dat je ook alle negatieve gevoelens meeneemt....maar klopt het uiteraard ook dat je zelf regisseur van je leven bent. Volgens mij betekent dat net zoveel als vertrouwen op je eigen waarden, gevoelens, intellect en inschattingsvermogen.
Het ga je goed en ik wacht je volgende verhalen weer af.
groetjes
Evelina
ps. Fantastisch dat die agenten zijn aangepakt!!! -
04 Februari 2012 - 14:08
Ben Smits:
Brammetje weer goeie vehalen!! Toppie. Ook wel lekker om eea van je af te zeiken.
Groet, je ome -
21 Februari 2012 - 10:15
Wim Lenny Kruithof:
Beste Bram,
De tijd gaat wel heel erg snel.
Ja Bram, wat de mensen denken over je is jammer. Mooi gepareerd en je bent zoals je bent!
Mensen zijn heel mondig en hebben snel een mening.
Positief is natuurlijk dat je beklimming is ingezet met als doel uit die piek te komen.
Zou zeggen als de sodemieter naar top de van de piek, uitwaaien, afschudden en wat nog meer!
Echter de beklimming naar de top van Tajamulco is heel wat anders. Je wens naar 120 jaar
met die lange baard daar kun je natuurlijk over struikelen en fan worden van de gipskamer.
Misschien heeft Willie Wortel wel een oplossing haha.
Anouk zat in Panama, inmiddels terug in New York. Haar diepzeecamera en pasjes zijn net zoals
bij jou gejat. Met dank.
Zijn zelf terug van een rondje Andalusie Spanje.
Blijf schrijven. Wij genieten van je verslagen en houden zo.
Groeten Wim en Lenny -
01 April 2012 - 22:45
Menno:
Hey Bram, waar blijft het volgende reisverslag?
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
