Back on the track!

Dus... ik heb twee vulkanen beklommen in februari, waarvan één tot het hoogste punt van Centraal-Amerika reikt, de Tajumulco. En ik heb van dichtbij één van de meest actieve vulkanen meerdere malen uit zien barsten, de Santiaguito. Daarna werd ik grieperig en had ik het gevoel dat ik het hoge en behoorlijk koude Quetzaltenango moest verlaten en naar een lager en warmer moest gaan om sneller van mijn verkoudheid af te komen. Het grotere plan was om naar Guatemala Stad te reizen om mijn nieuwe paspoort op te halen bij de Nederlandse ambassade en daarna in 10 dagen tijd via het noorden van Guatemala te reizen, de Guatemaleze-Hondureze grens te passeren en terug te reizen naar Isla de Utila. Op Isla de Utila wilde ik weer verder gaan met mijn Dive Master cursus. Daar was ik in december mee begonnen.

Ik eindigde mijn laatste reisverslag met dat ik de chickenbus gepakt had richting Antigua, dat ik in het begin van deze rit bij iedere hobbel zowat een baby en een borst in mijn gezicht gedrukt kreeg en dat ik 1 nacht in Antigua wilde blijven. Vanaf dat punt ga ik verder schrijven.


Nieuw paspoort ophalen en direct door richting Semuc Champey:

Op zondagmiddag 19 februari kwam ik aan in Antigua. In Antigua heb ik weer overnacht in hetzelfde hostel als de vorige keren in Antigua. Dit hostel wordt gerund door een Nederlandse en het uitzicht op het dakterras is heel chill. Vanaf daar kun je alle omringende bergen en vulkanen zien. Hierover heb ik al een keer eerder geschreven.

De volgende ochtend heb ik de chickenbus gepakt naar Guatemala Stad, 1 uur rijden. Vervolgens heb ik de taxi gepakt naar de ambassade. Omdat ik nu een woordje Spaans spreek, wordt het steeds leuker om met de mensen daar te spreken. De taxichauffeur vond dat ik goed Spaans sprak. Hooggeleerden zullen er wellicht anders over denken, maar dat maakt even niet uit. Ik weet me verstaanbaar te maken. Het is makkelijker om de mensen te begrijpen en de mensen begrijpen mij beter. Het is allemaal leuker en minder spannend. Het wederzijds respect groeit sneller en ik krijg makkelijker dingen gedaan.

Eindelijk was het zover, ik zou een nieuw paspoort krijgen en weer normaal kunnen reizen zonder dat ik het één en ander hoefde uit teleggen bij de grensovergangen. Het ging die dag allemaal vrij soepel. Ik ging naar de ambassade. Binnen 15 minuten had ik mijn paspoort, verliet ik de ambassade en zat ik alweer in de taxi richting de busterminal om een bus te pakken naar Coban, een plaats om over te stappen op een colectivo (mini-bus) voor Semuc Champey, de beroemde watervallen van Guatemala. Het was vier en een half uur reizen naar Coban. Vanaf Coban was het twee uur reizen naar Lanquin, een plaats op 10 kilometer van Semuc Champey en deplaats waar ik een aantal dagen wilde blijven. Ik kwam in het donker aan. Ik wist waar het was op de kaart, maar verder had ik geen benul in wat voor omgeving ik was. Ja, bergen, een hoop bomen, struiken en een prima temperatuur. Dat was alles. Ik zou het de volgende wel ontdekken. Dat is het leuke aan reizen. Soms kom je in het donker aan en dan is het de volgende dag een verrassing waar je bent. Ik sprak een aantal backpackers aan om te vragen waar zij zouden verblijven. Ik had immers niets geboekt. Met een aantal backpackers liep ik naar een huttencomplex aan een rivier. Ik kon daar verblijven in een hut. Super relaxt na ongeveer 12 uur gereisd te hebben. Ook kon ik bij aankomst meteen aanschuiven aan een lopend buffet. Chill! Allemaal voor niet te veel geld.


Spa-momentjes:

Na uitermate goed geslapen te hebben, stond ik op. Het huttencomplex aan de rivier was groen, rustgevend en vredig. Overal was gras, kleurrijke bloemen en bomen in volle bloei. De vogels floten, de krekels ratelden en op de achtergrond kon je de rivier horen stromen. Een Spa-momentje.

Ik was te laat voor het ontbijt in het restaurant van het huttencomplex. Ik besloot om naar het dorp te lopen en daar ´comida del dia´ (menu van de dag) te gaan eten in een lokaal restaurant. Behalve Guatemalezen zat er ook een mooie slanke Europeaans uitziende brunette aan één van de tafeltjes te eten. Ze was alleen, net als ik. Zij was eerder klaar met eten dan ik was. Ze rekende af, maar ze ging niet direct weg. Ze ging buiten zitten en stak een sigaretje op. Ondertussen was ik ook klaar met eten, ik rekende af, ik ging naar buiten en sprak haar aan. Ze heette Julia en ze kwam uit Berlijn. Ik vroeg aan haar of ze een mooi spinnetje wilde zien. Tijdens het eten had ik, behalve haar, een spinnetje zitten bestuderen, die buiten dichtbij een raam een web aan het spannen was. Ik wilde de spin sowieso van dichtbij zien. Ze ging met me mee. Ik liet haar een klein zwart spinnetje zien met een ruitvormig lichaam en fel gele stippen erop in een perfect gespannen web. Verderop ontdekte ik er één met fel oranje stippen. Natuur kan heel mooi zijn, net zoals zij was. Zeh ad niets te doen, net zoals ik. Ik ging eerst nog even internetten en emailen met vrienden en familie, dat ik bijna elke dag doe. Daarna ben ik met Julia naar een grot gegaan. Het was minder spannend dan we gedacht hadden. Toen we uit de grot kwamen, wilde Julia in de rivier zwemmen, maar we hadden geen zwemspullen bij ons. Dat maakte voor Julia niet uit. In BH en string liep ze de rivier in. Potverdorrie, dat was een ander Spa-momentje! Ook al was ik wit geworden de afgelopen drie maanden (weinig zon gehad) en was ik nog verkouden, ik kon haar natuurlijk niet alleen laten zwemmen. Kleren uit, boxershort weliswaar aangehouden en de vrij koude maar heldere rivier in. Bijna als een Adam en Eva zwommen we daar. Heerlijk!


Semuc Champey:

De volgende dag zijn we met een groep uit haar hostel naar de Semuc Champey watervallen gegaan (voor foto´s, zie: Google). Eerst ging iedereen één of meerdere keren van een grote en hoge schommel de rivier in. Daarna gingen wem et kaarsen een grot in, waarbij we soms moesten klimmen, springen en zwemmen. Leuk, maar fucking koud daar. Niet bevordelijk voor mijn verkoudheid. Na de grot zijn we naar een hoog punt gelopen om de watervallen te kunnen zien. Ten slotte zijn we naar de watervallen gegaan en hebben we daar gezwommen. Heel chill. Het was een geslaagde dag.


Waar ´the fuck´ ben ik beland?

De volgende dag zou ik met Julia naar Flores reizen, een schiereilandje in een groot meer in het noorden van Guatemala. Door miscommunicatie, waarschijnlijk vanwege de hoeveelheid alcohol dat we de avond ervoor gedronken hadden, bleek Julia deze ochtend al vertrokken te zijn zonder mij. Op zich geen probleem, ik zou haar wel weer in Flores zien, alleen ik had nog maar 40 Quetzal (4 Euro) en de dichtsbijzijnde pinautomaat was twee uur reizen. ´´Godverdomme!´´, dacht ik. Julia moet vergeten zijn dat ik nog maar zo weinig geld had. Ze wilde me geld lenen zodat ik de avond ervoor niet op mijn geld hoefde te letten. Met een enorme kater, geen ontbijt en net genoeg geld om water te kopen en naar de dichtsbijzijnde pinautomaat in de stad Coban te reizen, verliet ik Lanquin. Jezus, wat voelde ik me gaar. Alcohol… maakt meer kapot dan je lief is! Niet altijd, maar nu had ik dat gevoel wel. Haha!

Na twee uur hobbel-de-bobbel en braakneigingen stopte de volgepropte mini-bus speciaal voor mij bij een pinautomaat in Coban. Dat is toch wel bijzonder, ik had immers al betaald. Soms zijn de chauffeur en assistent erg vriendelijk en stoppen en wachten ze waar je wilt. Dit geldt ook voor andere passagiers. Je moet geen haast hebben in dit geval. Ik pinnen, iedereen wachten in de mini-bus, weer terug de bus in als einige Europeze ´gringo´ (toerist) en daarna gingen we weer verder.

In Coban ben ik naar een te drukke colectivo-standplaats gegaan. Het krioelde er van de mensen en iedereen wilde me in een busje hebben. Ik trek liever niet teveel aandacht op dit soort momenten, maar ik had geen keus. Ik was weer de enige gringo daar. Ik voelde me niet 100% op mijn gemak. Al met al viel het mee. In het algemeen willen de mensen je helpen. Ik vond snel een colectivo die richting Flores ging.

Ik moest in de gaten houden, dat ik in de juiste plaats zou overstappen op een andere colectivo. Ik moest overstappen in de plaats La Cruza. Een aantal keer stopte de colectivo en werd door de assistent de naam van de plaats omgeroepen. Geen enkele keer werd er La Cruza omgeroepen. Na vier uur rijden stopte de colectivo in een plaats genaamd Playa Grande. De colectivo ging niet meer verder. Ik vroeg de chauffeur waar de colectivo´s richting Flores waren. Hij keek me met een verbaasd en scheef gezicht aan en antwoordde daarna dat er helemaal geen colectivo´s meer vertrokken en al helemaal niet naar Flores. Ik voelde de bui al aankomen. ´´Waarom dan niet?´´, vroeg ik hem. Hij antwoordde dat ik een paar uur eerder al had moeten overstappen. Een klein figuurlijk donkerbruin onweerswolkje met bliksemschichten en hevige regenval vormde zich boven mijn hoofd. ´´AAAAAAH, Godverdomme!!! Heb ik weer!´´. En ik voelde me al zo kut die dag. ´´Waar ´the fuck´ ben ik beland en wat ga ik nu doen?´´, vroeg ik mezelf af. Ik was hier nog meer gringo dan waar dan ook. In deze plaats was écht geen toerist te vinden, behalve ik dan. Heel erg op mijn gemak voelde ik me daarom niet, maar ik had wederom geen keus. Er zat niet veel op dan om een slaapplaats te vinden, de nacht daar door te brengen en de volgende dag opnieuw proberen om Flores te bereiken.

Hoewel de plaats Playa Grande heet, was het allesbehalve aan de zee en een strand was er al helemaal niet. Ja, de wegen bestonden uit zand. Misschien beschouwen ze dat wel als een groot strand. Hoe dan ook, ik vond vrij snel een hotel. Niet het meest luxe hotel ooit, maar de eigenaar was een vriendelijke kerel en bood mij gratis internet aan en zijn vrouw gaf mij een bord met watermeloen. Ik voelde me weer op mijn gemak. De kamer (met tv, badkamer en fan!) was ongeveer 50 Quetzal (5 Euro). Geen geld dus. Op internet, via Google-maps, kwam ik erachter dat ik twee uur naar het westen was gereisd in plaats van naar het noorden. Ik zat weer zowat in Mexico, op ongeveer 10 kilometer van de grens. Ai-jai-jai!


Iets scherper deze keer:

Ik besloot om vroeg naar bed te gaan en om 5 uur op te staan om de eerste colectivo van 5:30 te pakken. Ik wilde persé dezelfde dag nog aankomen in Flores. In de colectivo vroeg ik zowel aan de chauffeur en de assistent meerdere malen om aan te geven wanneer ik over moest stappen. De dag ervoor zou de chauffeur en de assistent van de andere colectivo dat ook doen, maar ze hadden dat niet gedaan. Dat wilde ik deze keer voorkomen. Je moet goed opletten als je met colectivo´s reist. Het kan er soms heel chaotisch aan toe gaan. Haltes zijn er niet (alleen beginhalte en eindhalte). De colectivo stopt overal om mensen in en uit te laten. En de stops gaan soms nog sneller dan de pitstops van de formule-1.

Ook al was het vroeg, ik was extra scherp deze ochtend. Na twee uur reizen kwam ik aan bij een kruispunt. Er werd niet ´La Cruza´ omgeroepen, maar een andere naam. Ik had het gevoel dat ik hier moest overstappen. Het was het einige kruispunt na twee uur rijden. Ik vroeg aan de assistent hoe ver het nog was naar La Cruza. Hij zei dat ik er al was. Duizend bommen en granaten! La Cruza bleek de andere naam te zijn voor de overstapplaats. En toen begreep ik waarom ik de dag ervoor de overstapplaats had gemist. Ik moet toegeven, ik was de dag ervoor niet heel scherp. Ik heb mijn lesje weer geleerd.


Back on the track:

Na het overstappen ging het allemaal voorspoedig. Ik was weer ´back on the track´! Ik moest nog twee keer overstappen, en één keer moest ik zelfs een pondje pakken om een rivier over te steken. Ik kwam ´s middags aan, na ongeveer 6 uur gereisd te hebben. Ik ging naar een hostel en in dezelfde hostel was ook Julia. Dit hadden we niet afgesproken, maar heel ontoevallig was het niet, aangezien de meeste backpackers naar dit hostel gaan in Flores. Julia verontschuldigde zich, dat ze eerder was vertrokken dan ik en dat ze vergeten was dat ik bijna geen geld meer had in Lanquin. Heel boos was ik niet, ik was al lang blij dat ik eindelijk was aangekomen na anderhalve dag reizen. Achteraf had ik ook direct een shuttle (toeristenbusje) kunnen nemen vanaf Lanquin naar Flores. Dat zou 8 uur reizen zijn geweest. Maar ik reis liever zonder al teveel toeristen of backpackers om me heen. Ik zoek liever het avontuur op. Dat dit niet altijd even soepel verloopt, neem ik voor lief. De ervaring en de belevenissen zijn mij veel meer waard dan bijvoorbeeld reizen met toeristenbusjes. Ook hou ik soms van de anonimiteit. Ik ben de vreemdeling en niemand die commentaar levert of tegen mij zal zeggen wat ik moet doen. Heerlijk! Daarnaast zijn de mensen vaak oprecht geinteresseerd in me. En dat is wederzijds. En ten slotte kan ik mijn Spaans telkens oefenen.

Dezelfde dag en de dag erna hebben Julia en ik gechilld aan het meer (zie: foto´s). Op zondag vertrok Julia richting Mexico en zou snel weer terug naar Berlijn vliegen. Ik pakte een colectivo richting El Remate, een ander dorp aan het meer van Flores. In de colectivo zat Stephanie, een Canadeze. Zij ging ook naar El Remate. Ze wist niet waar ze zou verblijven in El Remate. Ik adviseerde haar dezelfde hostel als waar ik naar toe zou gaan. Het hostel beviel haar en de Oostenrijkse/ Italiaanse eigenaar bood ons een ruime hut aan met drie bedden. Op de muren waren schilderingen te zien van Vincent van Gogh. Erg kleurrijk. Deze waren gemaakt door de eigenaar, die ook kunstenaar was. De schilderingen waren zo slecht nog niet, net zoals de kunstwerken en hutten in de rest van het hotel zo slecht nog niet waren. De hutten waren gebouwd op een schuine helling. Om het hotel te verlaten moest je met een trap naar beneden. Vanaf elke hut had je uitzicht op het meer. Een prima bestemming om voor een paar dagen te blijven. Nadat Stephanie en ik ingecheckt hadden, liepen we naar het meer om de zonsondergang te bekijken. Deze keer zag ik een zonsondergang op het meer met aan de ene kant de zon en aan de andere kant een grote regenboog. Het begon zachtjes te regenen. Dat was weer een mooi moment en ik was alweer in gezelschap met een leuke en relaxte dame. Yeah!

Hoe het verder afloopt, zal ik de volgende keer schrijven.

Doei!