Ik ben het zat!
Door: Bram Bossche
Blijf op de hoogte en volg Bram
07 Januari 2012 | Guatemala, Antigua
Afscheid, ziek zijn, rekening van 4000 Euro, onpersoonlijkheid:
Ik ben het zat. Ik heb Karla vorige week gedag gezegd, voor de derde keer. In mei en juli had ik dat ook al een keer gedaan. Ze was nog verdrietigr dan de keren ervoor. De volgende dag 14 uur gereisd met een volle minibus van San Cristobal naar San Pedro (Guatemala). Ook dat ben ik zat, die lange en slopende busreizen. Vervolgens ben ik drie dagen ziek geweest. Koorts, spierpijn, moe, diaree, overgeefneigingen, etc. Tijdens oud- en nieuw om 24:00 lag ik te slapen. Van vuurwerk en feest heb ik niets gemerkt. Oh ja, gelukkig nieuwjaar nog allemaal! Aangezien ik in een hotel lag, was er ook niemand die zich om mij bekommerde. Drie dagen lang als een eenzame stervende ziel op bed gelegen. Eenmaal weer een beetje beter, ben ik me weer bezig gaan houden met mijn verzekering (voor mijn paspoort) en de Telfort telefoonrekening van 4000 Euro. Ja, je leest het goed. Ik dacht dat de dieven voor ongeveer 800 Euro hadden gebeld, maar in werkelijkheid is dit bijna 4000 Euro! Mijn verzekering dekt dit niet en Telfort wilt dat ik deze rekening 'gewoon' betaal. John Bakkes, de vader van Joost, is zo vriendelijk voor mij om volgende week met Telfort te onderhandelen om dit bedrag lager te krijgen. Bedankt, John!
Drie dagen geleden ben ik met de minibus van San Pedro naar Guatemala Stad gegaan (6,5 uur reizen). Ik zat in een hotel waarvan de eigenaar Nederlands is. Deze man was zó overbezorgd, kinderlijk en gestrest, dat ik er helemaal niet goed van werd. Typisch Nederlands. Het hotel voelde aan alsof ik in een huis van een bekakte familie uit Hillegersberg was. Hier wilde ik dan ook niet lang blijven.
Eergisterochtend ben ik naar de ambassade gegaan. Wat onpersoonlijk, zeg! In een gebouw op de 13e etage, waarmee ik alleen contact had met de bewaker en een schoonmaker, heb ik een nieuw paspoort aangevraagd. Ik had weliswaar contact met een medewerker van de ambassade, maar daar zat wel een balie met glas tussen. Zelfs bij de ambassades ben je slechts een nummer. Persoonlijke aandacht kreeg ik niet. Alsof het de normaalste zaak is dat ik een nieuw paspoort kom aanvragen. Ik verwacht heus niet dat ze me met open armen ontvangen en me op de thee uitnodigen, maar een persoonlijk praatje, dat hoeft toch niet zo moeilijk te zijn. Ach, het zal wel. Dat is misschien wel één van de redenen waarom ik een hekel aan overheidsinstanties en grote steden heb. De onpersoonlijkheid.
Na de ambassade ben ik terug gegaan naar het hotel, uitgecheckt en de bus gepakt naar Antigua (1,5 uur reizen). Antigua is een vredig en rustig dorp omringd met bergen en een vulkaan. Hierover heb ik de vorige keer al geschreven. Maandag ben ik van plan om terug te gaan naar San Pedro en dinsdag zal ik weer starten met Spaanse lessen. Ik zal weer les krijgen van Isaias. Dezelfde kerel die me afgelopen juni les heeft gegeven en waarvan de politie zijn broek en onderbroek omlaag had getrokken. Dit wil ik volhouden totdat mijn nieuwe paspoort klaar ligt bij de ambassade in Guatemala Stad. Volgens een medewerker is het paspoort klaar en opgestuurd vanuit Nederland in 2 á 3 weken. Ik ben benieuwd.
Wat wil ik (niet) in het leven?
Misschien kun je begrijpen dat ik het behoorlijk zat ben. Daarnaast weet ik nog steeds niet wat ik wil in het leven. Ik wilde reizen, dit plan had ik 15 jaar geleden al of misschien nog wel eerder toen ik een kleine jongen was. Maar nu, begin ik dit ook zat te worden. Terug keren naar Nederland zie ik ook niet zitten. Wat ga ik in Nederland doen? Een kantoorbaan zoeken? Als manager werken bij een groot bedrijf omdat ik Bedrijfskunde heb gedaan? Ik dacht het allemaal niet! En de winters vind ik al helemaal ellendig. Nee, Nederland wordt 'm niet voor mij. En al die kortstondige relaties tijdens mijn reis begin ik ook zat te worden. De duikwereld? Werken als Dive Master of duikinstructeur? Ik ben nu op Koh Tao (Thais duikeiland) en Isla de Utila (Hondurees duikeiland) geweest. Het duiken vind ik heel leuk, maar de eilanden vond ik allebei heel gaar. Ik ben geen eilandmens. Ik houd niet van soaps en al helemaal niet van eilandsoaps. Alleen de mooie vrouwen van soaps zijn verleidelijk, maar dat terzijde.
Als ik zou willen, zou ik terug kunnen gaan naar San Cristobal en een vaste relatie beginnen met Karla. Ik zou er ongetwijfeld kunnen gaan wonen en een leven opbouwen. Tijdens kerst (kerstavond, er is maar één kerstdag in Mexico), met de nodige eten en drank tot 6:00 's ochtends, werd ik door Karla's vader al als 'mi hijo' (mijn zoon) beschouwd, terwijl ik de vader pas één dag kende. Als ik wil, zit ik dus gebakken in San Cristobal. Maar, ik wil niet leven in San Cristobal, Karla wel. Dit is de reden geweest waarom ik iets eerder afscheid van Karla heb genomen dan ik gedacht had.
Ik weet het even niet:
Op dit moment weet ik het even niet. Dagelijks word ik gefronteerd met armoede. Zo 'n beetje elke dag is er wel iemand die geld aan me vraagt of arme Indiaanse straatventers die hun goedkope waar aan me willen verkopen. Als blanke met bruin/ blond haar en blauwe ogen ben ik telkens een doelwit. Ik zie er Westers uit en dus denken de mensen dat er wat bij me te halen valt. Ze hebben nog gelijk ook, er is niets aan die mensen te verwijten. Maar ook dat, ben ik zat. Wat kan ik er aan doen, dat een groot deel van de bevolking in armoede leeft? Al die klootzakken die in hun zwaarbeveiligde 'gouden torentjes' wonen met 20.000 bodyguards om hun heen en die het zogenaamd voor het zeggen hebben, die zouden een keer, net als ik, in hun eentje in hun eigen land moeten gaan reizen. Ik ben benieuwd of ze na afloop dan nog steeds dezelfde instelling hebben. Politiek, een poppenkast is het! Ik kots ervan. En ook daar kan ik niets aan doen. En in de tussentijd moet ik goed opletten dat ik niet belazerd word of beroofd door criminele (drugs-)organisaties.
Met Karla ben ik een paar dagen naar het strand gegaan, Boca del Cielo aan de Pacifische kust. Daarna wilden we een week naar Guatemala gaan. Het snelste om naar Guatemala te gaan, was via de grensplaats Tapachula. Maar, dit hebben we niet gedaan, omdat het zelfs voor Mexicanen en Guatemalezen een te gevaarlijke grensovergang is. En als blanke of Gringo (Amerikaans/ Westerse toerist) hoef je daar helemaal niet te komen. Er schijnen daar 'gangs' te zijn, waarvan iemand pas lid kan worden als hij een familielid heeft doodgeschoten. Waar gaat dit over? Hoe verziekt/ verknipt kan een samenleving zijn? Voor elke dode, die een lid maakt, wordt een traantje op het lichaam getatoeëerd. Een andere gangsterorganisatie, die daar actief schijnt te zijn, is de Mara Salvatrucha. In 2005 werd de Mara Salvatrucha door de FBI aangemerkt als de gevaarlijkste bende in Noord Amerika. Meer hierover kun je lezen op internet.
In plaats via Tapachula voelden we ons gedwongen om helemaal om te reizen via San Cristobal, Comitan en de grensplaats La Mesilla om veilig de grens over te gaan. Eenmaal terug gekomen in San Cristobal besloot Karla om daar te blijven. Ze had nog maar een paar vakantiedagen over en die wilden ze graag besteden met haar familie. Ik was boos hierover, want dit hadden we niet afgesproken. Uiteindelijk kon ik haar wel begrijpen en dezelfde dag nog hebben we innig afscheid van elkaar genomen. Ze was nog verdrietiger dan de keren ervoor. Zou dit de laatste keer zijn?
Mentale impasse:
De volgende dag ben ik dus naar Guatemala gegaan en ben ik ziek geworden. Ik heb het even gehad met alles en iedereen! Ik zit in een mentale impasse en ik kom er even niet uit. Ik kom op dit moment niets tegen, dat mij motiveert of inspireert. Het innerlijke gevecht is wéér begonnen. Zal ik door een nog dieper dal moeten of sta ik aan het begin om er weer uit te klimmen en om weer tot een piek te komen?
En dat alles, kunt u de volgende keer lezen...
Adios amigos!
Ik ben het zat. Ik heb Karla vorige week gedag gezegd, voor de derde keer. In mei en juli had ik dat ook al een keer gedaan. Ze was nog verdrietigr dan de keren ervoor. De volgende dag 14 uur gereisd met een volle minibus van San Cristobal naar San Pedro (Guatemala). Ook dat ben ik zat, die lange en slopende busreizen. Vervolgens ben ik drie dagen ziek geweest. Koorts, spierpijn, moe, diaree, overgeefneigingen, etc. Tijdens oud- en nieuw om 24:00 lag ik te slapen. Van vuurwerk en feest heb ik niets gemerkt. Oh ja, gelukkig nieuwjaar nog allemaal! Aangezien ik in een hotel lag, was er ook niemand die zich om mij bekommerde. Drie dagen lang als een eenzame stervende ziel op bed gelegen. Eenmaal weer een beetje beter, ben ik me weer bezig gaan houden met mijn verzekering (voor mijn paspoort) en de Telfort telefoonrekening van 4000 Euro. Ja, je leest het goed. Ik dacht dat de dieven voor ongeveer 800 Euro hadden gebeld, maar in werkelijkheid is dit bijna 4000 Euro! Mijn verzekering dekt dit niet en Telfort wilt dat ik deze rekening 'gewoon' betaal. John Bakkes, de vader van Joost, is zo vriendelijk voor mij om volgende week met Telfort te onderhandelen om dit bedrag lager te krijgen. Bedankt, John!
Drie dagen geleden ben ik met de minibus van San Pedro naar Guatemala Stad gegaan (6,5 uur reizen). Ik zat in een hotel waarvan de eigenaar Nederlands is. Deze man was zó overbezorgd, kinderlijk en gestrest, dat ik er helemaal niet goed van werd. Typisch Nederlands. Het hotel voelde aan alsof ik in een huis van een bekakte familie uit Hillegersberg was. Hier wilde ik dan ook niet lang blijven.
Eergisterochtend ben ik naar de ambassade gegaan. Wat onpersoonlijk, zeg! In een gebouw op de 13e etage, waarmee ik alleen contact had met de bewaker en een schoonmaker, heb ik een nieuw paspoort aangevraagd. Ik had weliswaar contact met een medewerker van de ambassade, maar daar zat wel een balie met glas tussen. Zelfs bij de ambassades ben je slechts een nummer. Persoonlijke aandacht kreeg ik niet. Alsof het de normaalste zaak is dat ik een nieuw paspoort kom aanvragen. Ik verwacht heus niet dat ze me met open armen ontvangen en me op de thee uitnodigen, maar een persoonlijk praatje, dat hoeft toch niet zo moeilijk te zijn. Ach, het zal wel. Dat is misschien wel één van de redenen waarom ik een hekel aan overheidsinstanties en grote steden heb. De onpersoonlijkheid.
Na de ambassade ben ik terug gegaan naar het hotel, uitgecheckt en de bus gepakt naar Antigua (1,5 uur reizen). Antigua is een vredig en rustig dorp omringd met bergen en een vulkaan. Hierover heb ik de vorige keer al geschreven. Maandag ben ik van plan om terug te gaan naar San Pedro en dinsdag zal ik weer starten met Spaanse lessen. Ik zal weer les krijgen van Isaias. Dezelfde kerel die me afgelopen juni les heeft gegeven en waarvan de politie zijn broek en onderbroek omlaag had getrokken. Dit wil ik volhouden totdat mijn nieuwe paspoort klaar ligt bij de ambassade in Guatemala Stad. Volgens een medewerker is het paspoort klaar en opgestuurd vanuit Nederland in 2 á 3 weken. Ik ben benieuwd.
Wat wil ik (niet) in het leven?
Misschien kun je begrijpen dat ik het behoorlijk zat ben. Daarnaast weet ik nog steeds niet wat ik wil in het leven. Ik wilde reizen, dit plan had ik 15 jaar geleden al of misschien nog wel eerder toen ik een kleine jongen was. Maar nu, begin ik dit ook zat te worden. Terug keren naar Nederland zie ik ook niet zitten. Wat ga ik in Nederland doen? Een kantoorbaan zoeken? Als manager werken bij een groot bedrijf omdat ik Bedrijfskunde heb gedaan? Ik dacht het allemaal niet! En de winters vind ik al helemaal ellendig. Nee, Nederland wordt 'm niet voor mij. En al die kortstondige relaties tijdens mijn reis begin ik ook zat te worden. De duikwereld? Werken als Dive Master of duikinstructeur? Ik ben nu op Koh Tao (Thais duikeiland) en Isla de Utila (Hondurees duikeiland) geweest. Het duiken vind ik heel leuk, maar de eilanden vond ik allebei heel gaar. Ik ben geen eilandmens. Ik houd niet van soaps en al helemaal niet van eilandsoaps. Alleen de mooie vrouwen van soaps zijn verleidelijk, maar dat terzijde.
Als ik zou willen, zou ik terug kunnen gaan naar San Cristobal en een vaste relatie beginnen met Karla. Ik zou er ongetwijfeld kunnen gaan wonen en een leven opbouwen. Tijdens kerst (kerstavond, er is maar één kerstdag in Mexico), met de nodige eten en drank tot 6:00 's ochtends, werd ik door Karla's vader al als 'mi hijo' (mijn zoon) beschouwd, terwijl ik de vader pas één dag kende. Als ik wil, zit ik dus gebakken in San Cristobal. Maar, ik wil niet leven in San Cristobal, Karla wel. Dit is de reden geweest waarom ik iets eerder afscheid van Karla heb genomen dan ik gedacht had.
Ik weet het even niet:
Op dit moment weet ik het even niet. Dagelijks word ik gefronteerd met armoede. Zo 'n beetje elke dag is er wel iemand die geld aan me vraagt of arme Indiaanse straatventers die hun goedkope waar aan me willen verkopen. Als blanke met bruin/ blond haar en blauwe ogen ben ik telkens een doelwit. Ik zie er Westers uit en dus denken de mensen dat er wat bij me te halen valt. Ze hebben nog gelijk ook, er is niets aan die mensen te verwijten. Maar ook dat, ben ik zat. Wat kan ik er aan doen, dat een groot deel van de bevolking in armoede leeft? Al die klootzakken die in hun zwaarbeveiligde 'gouden torentjes' wonen met 20.000 bodyguards om hun heen en die het zogenaamd voor het zeggen hebben, die zouden een keer, net als ik, in hun eentje in hun eigen land moeten gaan reizen. Ik ben benieuwd of ze na afloop dan nog steeds dezelfde instelling hebben. Politiek, een poppenkast is het! Ik kots ervan. En ook daar kan ik niets aan doen. En in de tussentijd moet ik goed opletten dat ik niet belazerd word of beroofd door criminele (drugs-)organisaties.
Met Karla ben ik een paar dagen naar het strand gegaan, Boca del Cielo aan de Pacifische kust. Daarna wilden we een week naar Guatemala gaan. Het snelste om naar Guatemala te gaan, was via de grensplaats Tapachula. Maar, dit hebben we niet gedaan, omdat het zelfs voor Mexicanen en Guatemalezen een te gevaarlijke grensovergang is. En als blanke of Gringo (Amerikaans/ Westerse toerist) hoef je daar helemaal niet te komen. Er schijnen daar 'gangs' te zijn, waarvan iemand pas lid kan worden als hij een familielid heeft doodgeschoten. Waar gaat dit over? Hoe verziekt/ verknipt kan een samenleving zijn? Voor elke dode, die een lid maakt, wordt een traantje op het lichaam getatoeëerd. Een andere gangsterorganisatie, die daar actief schijnt te zijn, is de Mara Salvatrucha. In 2005 werd de Mara Salvatrucha door de FBI aangemerkt als de gevaarlijkste bende in Noord Amerika. Meer hierover kun je lezen op internet.
In plaats via Tapachula voelden we ons gedwongen om helemaal om te reizen via San Cristobal, Comitan en de grensplaats La Mesilla om veilig de grens over te gaan. Eenmaal terug gekomen in San Cristobal besloot Karla om daar te blijven. Ze had nog maar een paar vakantiedagen over en die wilden ze graag besteden met haar familie. Ik was boos hierover, want dit hadden we niet afgesproken. Uiteindelijk kon ik haar wel begrijpen en dezelfde dag nog hebben we innig afscheid van elkaar genomen. Ze was nog verdrietiger dan de keren ervoor. Zou dit de laatste keer zijn?
Mentale impasse:
De volgende dag ben ik dus naar Guatemala gegaan en ben ik ziek geworden. Ik heb het even gehad met alles en iedereen! Ik zit in een mentale impasse en ik kom er even niet uit. Ik kom op dit moment niets tegen, dat mij motiveert of inspireert. Het innerlijke gevecht is wéér begonnen. Zal ik door een nog dieper dal moeten of sta ik aan het begin om er weer uit te klimmen en om weer tot een piek te komen?
En dat alles, kunt u de volgende keer lezen...
Adios amigos!
-
07 Januari 2012 - 21:50
Naomi:
Je kunt de hele wereld over, je komt altijd weer jezelf tegen :)
Ik hoop dat je snel weer je weg vindt, het is je gegund! -
08 Januari 2012 - 00:57
Menno:
Ja Bram, het leven is geen sigarendoosje... En achter een kinderwagen moet je duwen... Na regen komt zonneschijn en zonder diepe dalen zie je de hoge pieken ook niet. Sterkte de komende tijd! -
08 Januari 2012 - 02:46
Pepijn:
Travel often, getting lost will help you find yourself.
-
08 Januari 2012 - 13:27
Nicole:
Bram,
Niet zo somber! Ik zie alleen maar zon en 27 graden bij de lokale weersvoorspellingen staan!
Geniet er lekker van! Hier is het grijs en 11 graden maar wel een heleboel lieve familie en vrienden!:o)
Dikke zoen en tot snel???
Je hoogzwangere nichtje uit Haarlem! -
08 Januari 2012 - 16:50
Ben Smits:
Zo, lekkere kankerpit, wil je gewoon weer leuke verhalen gaan vertellen, anders moet je er wat aan doen! Je wil/kan niets aan de wereld wijzigen, je kunt wel klein lokaal, in nederland, beginnen. Er is overal wat! Dus of leuke verhalen, of je k.. Houden. Zo, ik hoop dat je ontwaakt.
Gelukkig 2012. Ben -
08 Januari 2012 - 19:03
Roderick Schothorst:
Brammetje! Klinkt goed, kan niet wachten op je volgende verhaal! Komt goed! -
09 Januari 2012 - 19:25
Paul:
Bram: sterkte!
Ik moest ineens denken aan wijlen Rotterdamse reisschrijver Bob den Uyl naar aanleiding van jouw humeur. Hij heeft bijvoorbeeld het boek ‘Gods wegen zijn duister en zelden aangenaam’ geschreven over zijn avonturen. Een droogkloot vol ironie die altijd net in de verkeerde rij stond of uitgerekend bij heel vervelende mensen in een treincoupé zat.
En is (zinvol) vrijwilligerswerk niks voor je?
Tenga suerte, salud y amor -
09 Januari 2012 - 20:40
Joppem:
Klote voor je, bram.. Hou je haaks.. -
11 Januari 2012 - 17:19
San:
Kop op Bram, denk aan de QoR op kantoor.....denk!.........ja, ben je der?......valt het nu weer mee? Drank, zon, vrouwen, beroving,ziekte afscheid en ontmoeten, tis allemaal niet makkelijk,maar over een paar jaar lach je erom, je kan ook een saai leven hebben.. :-)
Sterkte!xxx -
13 Januari 2012 - 15:24
Hoi Bram:
Gelijk geantwoord een dag na bericht " ik ben het zat ",
maar in de reacties is het niet terug te zien.
Ik hoop dat het is aangekomen (2 dagen daarvoor was er ook een bericht van ons).
Gr Wim
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
