Eerste keer San Cristobal de las Casas

(23 april t/m 2 juni)


Geen afscheid van Camila en Sandy en van hostel verwisselen:

Op zaterdag 23 april werd ik om 8.00 wakker in de dormzaal van hostel Shanti Inti in San Cristobal de las Casas. Ik realiseerde me dat ik ongeveer 16 uur had geslapen. Sandy en Camila lagen nog te slapen. Het was een mooie en slopende week geweest met als hoogtepunt het verblijf aan Laguna Miramar. De lange oncomfortabele reis er naar toe en weer terug was het meest slopend geweest. Maar het was het waard.

De slaap had me goed gedaan en ik was weer toe aan de volgende dag. Ik vond het hostel niet ideaal en het leek me een goed plan om wat verschillende hostels in de stad te gaan bekijken en te vergelijken. Tegelijkertijd kon ik op deze manier de stad verkennen.

Na dit de hele ochtend en middag gedaan te hebben, kwam ik weer terug in het hostel. Sandy en Camila waren er niet, maar de manager wist me te vertellen dat ze nog terug zouden komen. Hun tassen lagen nog in het voorraadhok, wist hij mij te vertellen. Sandy en Camila zouden namelijk aan het begin van de avond vertrekken naar hun woonplaats Mexico Stad. Hun paasvakantie zat erop. Ik wilde ze nog graag gedag zeggen en bedanken voor de mooie week. Na een uur of wat gewacht te hebben, waren Camila en Sandy er nog steeds niet. Ik begon wat argwanend te worden en ik vroeg de manager nogmaals of hij zeker wist of ze nog terug zouden komen, want ze zouden nu zo ongeveer de bus moeten hebben. Hij wist het zeker, want de tassen lagen in het voorraadhok. Omdat ik er niet meer zeker van was, ging ik in het voorraadhok kijken. En ja hoor, de tassen waren weg. Potverdomme, ik had ze misgelopen! Als een speer ging ik naar het hotel waar ze samen met hun vrienden, die ook naar Laguna Miramar waren gegaan, zouden verzamelen om daarna de bus te pakken. Ik hoopte dat ze daar nog zouden zijn. Maar helaas, niemand bleek meer in het hotel te zijn. Ik baalde hiervan en ik was boos op de manager van het hostel. Maar ja, hij kon er verder ook weinig aan doen. Hij had gewoon niet goed zitten opletten. Misschien wat minder blowen, zou hem wat scherper maken.

Misschien was ik niet alleen boos, misschien was ik ook wel verdrietig. Niet vanwege Sandy en Camila, maar omdat ik me nu weer alleen voelde en weer aan Zem moest denken. Die had ik twee weken ervoor gedag gezegd en de week met Sandy en Camila bij Laguna Miramar was een goede afleiding geweest. Nee, Zem, die kon ik niet zomaar vergeten.

De volgende ochtend heb ik mijn backpack gepakt, heb ik uitgecheckt bij het hostel en ben ik naar Iguana Hostel gewandeld. Dit hostel beviel mij het meest van de acht andere hostels die ik de vorige dag bekeken had. Ik zou hier, met de nodige onderbrekingen, 7 weken verblijven.


Karla, Chiflon watervallen en de meren van Montebello:

In de tweede week van San Cristobal ben ik Karla tegen gekomen, een andere Mexicaanse. In het begin wilde ik helemaal niks met haar, omdat ik Zem niet kon en wilde vergeten. Dit vertelde ik ook tegen Karla. Dit vond ze niet erg, zei ze, maar later kwam ik erachter dat ze er wel veel moeite mee had. We hebben er zelfs ruzies over gehad. Hoe dan ook, met Karla heb ik een goede tijd gehad. Zij komt uit San Cristobal en heeft gewerkt voor een reisbureau. Zij kent niet alleen de stad, maar ook de hele provincie (Chiapas) waar de stad zich bevindt. Dat was voor mij ideaal en is misschien ook wel de reden geweest waarom ik er zo lang ben geweest. Ik was immers op weg naar Guatemala om verder Spaans te leren. Karla heeft mij de stad laten zien, inclusief barren en restaurants ( ;) ), en uiteindelijk ook vele plaatsen in de provincie Chiapas.

Op zaterdag 7 mei, einde 3e week, ben ik met Karla naar de Chiflon watervallen gegaan. Ik weet dat ik een zware kater had vanwege de lange nacht ervoor en dat ik, in het busje naar de watervallen toe, bijna over mijn nek ben gegaan. Een broodje ´pollo´ (kip) met mayonesa, tijdens een rijpauze, deed wonderen. Op de foto´s kun je één van de watervallen zien, tevens de grootste waterval (foto 1, 2 en 3). Uitleg van de foto´s staan onder dit verhaal. Na de watervallen zijn we dezelfde dag nog naar ´Lagunas de Montebello´ gegaan. Althans we zijn eerst naar een cabaña (houten hut) gegaan, gelegen aan één van de Montebello-meren, om te overnachten (zie: foto 5). Dat was heel romantisch. Pas de volgende dag hebben we alle meren gezien. Taxichauffeur en gids Carlos bracht ons met zijn taxi voor 250 pesos (ongeveer 15 Euro) naar alle meren en gaf er uitleg over. De foto´s van de meren heb ik niet meer voor handen. Een backup van de foto´s heb ik gelukkig naar mijn ouders gestuurd.


Een ziek verhaaltje:

In de 4e week van San Cristobal ben ik flink aan de poep geraakt. Het kwam nog net niet mijn neus uit, zo dun was het. De vegetarische BBQ in het hostel moest ik helaas aan mij voorbij gaan. Met het zweet op mijn voorhoofd en in mijn bilnaad stond Karla mij een paar uur bij in het hostel, terwijl ik half ijlend met 41 graden koorts in mijn bed lag. Er kwam nog een Mexicaan met een bordje eten in zijn hand om te vragen wat er aan de hand was. Ik legde hem in het Spaans uit, dat ik 5 minuten ervoor in de toilet niet wist of ik nu eerst moest kotsen of schijten. En dát, door eerst te schijten en niet door te trekken, het makkelijker was om daarna te kotsen. ´´Buen provecho (eet smakelijk)´´, zei ik tegen hem! De toilet was trouwens precies naast de BBQ. Nadat ik dat gezegd had, was de Mexicaan heel snel uit mijn kamer verdwenen. Mijn Spaans is zo slecht nog niet, dacht ik zo. Of zijn het mijn handgebaren, die zo slecht nog niet zijn? ;)


Palenque:

Hoewel ik niet geïnspireerd geraakt ben door de vegetarische BBQ, ben ik die week wel als een vegetariër door het leven gegaan om mijn darmen weer een beetje onder controle te krijgen. Na een week was het over en ben ik met Karla met de bus naar Palenque gegaan. In Palenque heb je hele oude Indianen ruïnes, die midden in de jungle verstopt zitten (zie: foto´s 7, 8 en 9). Daarnaast heb je een aantal mooie watervallen in de buurt (zie: foto´s 10 t/m 21).

Ik ben nog een paar dagen alleen in Palenque geweest. Karla ging eerder terug omdat ze moest werken. Veel bijzonders heb ik er niet meer gedaan. Het was toch een stuk minder met Karla. Wél kon ik in alle rust herstellen van de ´zware´ nachten met Karla. ;) !


Het onderwatercamera-drama:

In Palenque is het drama begonnen met mijn onderwatercamera. Hierover heb ik al eerder geschreven in vorige verhalen. De laatste foto´s die ik heb kunnen nemen, staan hieronder. Ook al zijn het één van de laatste en heb ik daarna alleen nog maar ellende met mijn camera gehad, ik ben trots op de foto´s (zie: foto 15 t/m 21). Foto´s 20 en 21 vind ik de mooiste en was niet eenvoudig om te nemen. Ik heb deze foto zwemmend onder de twee watervallen genomen. De kracht van de waterval op foto 20 was zo sterk dat ik er nauwelijks naartoe kon zwemmen. Een foto van onderaf was dan ook nauwelijks te doen. Na foto 21 is er water in mijn camera gekomen. Door al het gespartel in het water, ontgrendelde ik per ongeluk het afsluitklepje van mijn batterijhouder en een 2e (veiligheids)klepje was ik van te voren vergeten te vergrendelen. Ja, een ongeluk zit soms in een klein hoekje. Het twee keer uit elkaar halen, drogen, schoonmaken en in elkaar zetten van de camera mocht uiteindelijk niet baten.


Naar appartement van Karla, Cañons del Sumidero en El Infierno (de hel):

Op donderdag ben ik terug gekomen in San Cristobal en de volgende dag (20 mei) ben ik met de colectivo naar Karla´s appartement in Tuxtla gegaan. Tuxtla is de hoofdstad van de provincie Chiapas en is ongeveer een uur rijden vanaf San Cristobal. In dat weekend zijn we naar Cañons de Sumidero geweest. Cañons del Sumidero zijn, zeg maar, de Grand Canyon (USA) in het klein. Ik had hier betere foto´s van, maar de enige foto´s, die ik tijdens de rondvaarttocht met de boot genomen heb en bewaard heb op mijn email, zijn foto 22 t/m 25. Beoordeel zelf maar, wat je ervan vindt!

In Karla´s appartement heb ik de film ´El Infierno´ (de hel) gezien. Als je wilt weten, op een relatief luchtige manier, hoe de drugsoorlog werkt in grote delen van Noord-Mexico, dan moet je die film zien. Het is een Mexicaanse film en eind vorig jaar uitgebracht. Of de film met Engelse of Nederlandse ondertiteling beschikbaar is, weet ik niet. Ik vind het een aanrader. De hoofdacteur is een bekende en gewaardeerde acteur in Mexico. Hij is erg grappig ook. De ernstige situatie in het noorden van Mexico wordt in deze film op een vrij luchtige (sarcastische) en simplistische wijze blootgelegd. Ja, er worden represailles nagespeeld in deze film, maar minder erg dan het in werkelijkheid vaak is. Ik zeg dit op basis van verhalen die ik heb gehoord van veel Mexicanen en foto´s die ik heb gezien in kranten.


Laatste avond met Karla:

Op zaterdag 28 mei zou de laatste avond zijn met Karla. Door wat miscommunicatie, kregen we een ontzettende ruzie. We waren uit gegaan en we hadden een hotelkamer geboekt. Na het uitgaan keerde ik in mijn eentje terug in de hotelkamer. Karla was nog in de uitgaanstent. Ze wilde niet met me mee komen, toen ik haar had gevraagd. Ik had het gehad daar, maar Karla niet. Ik wist niet of Karla nog zou komen. Na een paar uur kwam ze toch. Ik lag al te slapen. Gelukkig hadden we twee bedden. We hebben apart geslapen. De volgende ochtend hebben we alles uitgepraat en kwam het toch weer allemaal goed. We waren te laat met uitchecken. We zouden dus nog een 2e en laatste avond hebben. Dat hebben we goed overgedaan. Maandagochtend om 6.00 uur heb ik Karla met slaperige oogjes gedag gezegd. Zij moest werken. Zij is docente en administrateur van een kleine middelbare school in een dorp vlakbij Tuxtla. Twee uur reizen van San Cristobal. Het afscheid was vreemd, omdat het nog zo vroeg was. Daarna heb ik nog een paar uur geslapen en zodra ik wakker werd, besefte ik, dat ik weer alleen was. Enerzijds verdrietig, anderzijds opgewekt, omdat een nieuw avontuur wéér voor de deur stond.

Dit verhaal had ik uitgebreider opgeschreven, maar heb er nu even geen zin in. Vandaag (29 december) zal ik waarschijnlijk opnieuw afscheid gaan nemen van Karla. Sneller dan ik had gedacht! Zucht... Ik zal hierover de volgende keer schrijven.


Mountainbike-tocht met kater:

De laatste dag in San Cristobal heb ik in mijn eentje met een zware kater nog een flinke mountainbike tocht gedaan. Om twee redenen heb ik dit gedaan: 1. ik wilde persé nog één keer naar de top van de hoogste berg in de omgeving fietsen en 2. de avond ervoor, tijdens het nuttigen van de nodige alcohol had ik tegen mijn gezelschapsgenoten gezegd dat ik de volgende dag naar de top zou gaan fietsen. Mijn gezelschapsgenoten uit het hostel hadden er om moeten lachen. Hoe dan ook, ik heb in mijn eentje de klim naar de top van deze berg getrotseerd. Daar zouden Lance Armstrong, Alberto Contador en Robert Gesink nog een puntje aan kunnen zuigen. Op foto 36 t/m 41 kun je het uitzicht zien, dat ik had. Op foto 35 kun je zien hoe ik eruit zag, toen ik bijna de top had bereikt. 1 Minuut ervoor kwam ik nog het oude Indiaanse herdersvrouwtje tegen, die je op foto 38 kunt zien. Zij vond het niet erg dat ik foto´s van haar nam. Waarschijnlijk was ik voor haar een net zo bijzondere verschijning als dat zij voor mij was. Het was ongelooflijk rustgevend daar, amper een mens en geen toerist te bekennen. Het was heel groen en er waren heel veel velden met kleurrijke bloemen te zien. Een klein stukje paradijs op aarde, als je het mij vraagt. De enorm zware fietstocht was het waard!


Naar Guatemala:

Op donderdag 2 juni, vroeg in de ochtend, ben ik met een bestelbusje met Viviana, Pedro en Bogus naar Guatemala gegaan. Het vervolg van dit verhaal kun je terug lezen in het reisverslag ´Guatemala (2 juni t/m vandaag 15 juni). Viviana ben ik na Guatemala nog een keer tegen gekomen afgelopen augustus in Mexico City. Toen heb ik nog twee weken met haar gereisd ( zie: reisverslag ´Een Colombiaanse en schorpioenen in mijn hut´ ).


Even iets recents tussendoor:

Jezus, wat voel ik me kut nu! Ik sta op het punt om weer hetzelfde te doen. Vandaag (29 december) waarschijnlijk afscheid van Karla en morgen heb ik een ticket geboekt naar Guatemala. Dit is vrij onverwachts. Ik zou eigenlijk met Karla gaan, maar zij heeft besloten om niet mee te gaan. Daar baal ik van. Maar ik begrijp haar wel. Ik zal dus in mijn eentje naar Guatemala gaan. Wat ik de afgelopen twee weken heb gedaan en hoe het verder zal aflopen, dat zal ik volgende keer laten weten!

De groeten!





UITLEG FOTO´S:

Foto 1 t/m 3: Cascadas de Chiflon. De grote waterval van Chiflon.

Foto 4: Om de overige watervallen te zien van Chiflon, was er een steil pad omhoog. Karla vond dit te steil en bleef beneden. Toen ik bijna aan de top was, wilde ik nog verder omhoog via bosjes en rotsen. Ik wilde een beter uitzicht. Dit was niet eenvoudig en niet zonder risico. Nadat de klim steeds gevaarlijker begon te worden en ik al een paar keer was uitgegleden, vroeg ik mezelf af: ´´Is dit het risico waard?´´. Niemand was trouwens in de buurt. Het antwoord was ´nee´. Daarna heb ik een foto van mezelf genomen. Waarom? Om vast te leggen, hoe ik er dan uitzie.

Foto 5: In het laaste hutje heb ik overnacht met Karla. We waren de enige daar.

Foto 6: Typisch Mexicaans eten: tortilla´s, frijoles (bonen), queso (kaas), salsa picante, aguacate (avocado) en una cerveza.

Foto 7, 8 en 9: De ruïnes van Palenque. Deze Indianen ruïnes liggen midden in jungle.

Foto 10 t/m 21: Verschillende watervallen in de buurt van Palenque (Cascades Misol Ha, Aguas Azules en Welib-Ja). Na foto 21 is mijn camera kapot gegaan.

Foto 22 t/m 25: In de boot tijdens een de tocht door de Cañons del Sumidero.

Foto 26: Typisch Mexicaans restaurant. Je bestelt een biertje en er wordt eten bij geserveerd. Het biertje is iets duurder dan normaal, maar voor het eten hoef je niet te betalen. Terwijl je aan het eten en drinken bent, wordt er life muziek gespeeld. Veel Mexicanen zijn gek op deze restaurants. Tijdens weekenden zijn deze restaurants overladen met Mexicaanse families. Er wordt het nodige gedronken, gegeten en gezongen. Volgens mij worden de restaurants ´Cantinas´ genoemd. Maar volgens mij in echte Mexicaanse ´Cantinas´ mogen alleen mannen komen en ´vrouwen van plezier´. Achter de deuropening van deze ´Cantinas´ staat altijd een groot scherm, zodat je vanaf de buitenkant niet kunt zien, wie er in zit. Maar het is niet moeilijk om te raden wat erachter zit. Haha!

Foto 27: Een colectivo (openbaar vervoer in vorm van een mini-busje) vanaf de binnenkant. Elke colectivo ziet er vanaf de binnenkant anders uit. Het hangt van de bestuurder af, hoe deze is ingericht. Afbeeldingen van Jezus, mama en Moeder Maria zijn erg populair in de colectivo´s. De muziek in de colectivo´s verschilt ook vaak. Alles is denkbaar, maar de Mexicaanse muziek Banda, Cumbo en Europeze house uit de jaren ´90 wordt toch wel het meest gedraaid.

Foto 28 t/m 31: Gaten in wegen is niet ondenkbaar (met enige understatement) in Mexico. Op foto 28 kun je goed de colectivo van de buitenkant zien en ook de typische wit-gele taxi´s die je in veel plaatsen in Mexico kunt vinden. Taxi´s zijn ontelbaar in Mexico. Op elk tijdstip, op elke dag van het jaar en op bijna elke plaats kun je in de grotere steden binnen 1 minuut een taxi krijgen. De prijzen zijn soms zo laag, dat ik niet kan begrijpen dat de taxi-chauffeurs er geld aan overhouden. Maar goed, het werkt blijkbaar. Daar kunnen de taxi´s in Nederland misschien nog wel een voorbeeld aan nemen.

Foto 32 t/m 34: Wat vreemde zelfportretten in hotelkamers. Ik was aan het experimenteren met mijn camera (die ik nu niet meer heb, potverdomme!).

Foto 35 t/m 44: Fietstocht naar de top van de hoogste berg in de omgeving van San Cristobal. Foto 42, 43 en 44 zijn genomen toen ik voor de tweede keer in San Cristobal was en nadat ik voor de tweede keer de top ging beklimmen. Dit keer was ik met een Amerikaan en een Argentijnse. Maar daar zal ik de volgende keer over vertellen.