Het Marbella voor Amerikanen en Canadezen

Hola familia, amigas y amigos!

Como esta? Estoy bien!

Het gaat dus goed met me. Zoals je kunt lezen, heb ik mijn eerste doel, Spaans leren, inmiddels bereikt. Aanvankelijk wilde ik Spaans leren in combinatie met surfen, maar dat is maar half gelukt. Ik zal je zo uitleggen waarom. Ter herinnering zal ik eerst uitleggen waar ik de vorige keer was en wat ik van plan was te gaan doen. Daarna zal ik vertellen wat er van die plannen terecht is gekomen. Ik kan je nu al verklappen dat ik nog niet heb gesurft, nog geen jungle-tocht heb gedaan en ik heb ook nog niet gedoken. Maarrrrrr…. Ik heb wel een hoop andere dingen gedaan en meegemaakt, die het schrijven waard zijn, zoals eten bij een Mexiaanse vrouw, tequila drinken tijdens een buurtfeest, met een Mexicaanse journalist en een Amerikaanse schrijver naar een optreden van een heleboel mooie Mexicaanse vrouwen en bijna opgepakt worden door agenten met machinegeweren voor plassen op straat.

Dus… de vorige zat ik nog in Mexico City en had ik een vliegticket geboekt naar Puerto Vallarta, een kustplaats 800 km ten westen van Mexico City en ongeveer één á anderhalf uur vliegen. In Puerto Vallarta wilde ik Spaans leren, surfen, duiken en junge-tochten doen. Inmiddels zijn we weer bijna drie weken verder en zit ik in Oaxaca, een Indianen- en studentenstad in het zuiden van Mexico, 500 km ten zuiden van Mexico City. Ik zal beginnen vanaf het punt waar ik de vorige keer geëindigd ben.

Bijna drie weken geleden, op woensdag 26 januari in de middag, ben ik naar Puerto Vallarta gevlogen. Ik had mazzel, want ik had een zitplaats naast het raam. Toen het vliegtuig eenmaal in de lucht was, duurde het ongeveer 5 á 10 minuten voordat ik de laatste huizen van Mexico City zag verdwijnen vanuit mijn raampje. Minutenlang zie je alleen maar huizen, gebouwen en wegen, terwijl je met een snelheid van ongeveer 800 km/u over de stad raast (elke minuut is 13-14 km verder). Mexico City, ik blijf het vanuit de lucht een imposante stad vinden. In de stad zelf word ik helemaal knettergek van de hoeveelheid verkeer en mensen. Dat is ook indrukwekkend, maar dan voor mij op een onaangename manier.

Maar goed, Puerto Vallarta…

Puerto Vallarta ligt aan de grootste baai van Mexico en verder is de stad omringd met bergen die volledig begroeid zijn met jungle. Toen ik eenmaal boven de stad vloog werd ik er al helemaal vrolijk van. In de stad zelf werd ik minder vrolijk. Ik zal uitleggen waarom. Met een stadsbus probeerde ik naar hostel Oasis te gaan. Volgens een Australische dame, die werkte in hostel Oasis, was de stadsbus de beste en goedkoopste manier om bij het hostel te komen. De lokale bussen van Mexico zijn, zeg maar, niet dezelfde lokale bussen zoals we die in Nederland kennen. Ik heb het idee, dat ze hier in Mexico nog steeds in dezelfde bussen rijden zoals we die 30-40 jaar geleden in Nederland hadden. Allemaal oude gare rammelbakken met een enorm zware motor erin en piepende remmen.
Zonder backpack en als je weet waar je precies naar toe moet, is het best een leuke ervaring. Maar dat was dus niet het geval. Het kwam er in ieder geval op neer, dat ik met de bus door de hele stad was gegaan en dat ik op een gegeven moment weer richting het vliegveld aan het rijden was. En als de buschauffeur nou eens niet gedacht had, dat hij een formule 1-wagen aan het besturen was, dan was ik waarschijnlijk op het juiste punt uitgestapt. Maar, helaas pindakaas, dat was dus niet zo. Halverwege de terugreis richting vliegveld ben ik uitgestapt. In eerste instantie had ik geen idee waar ik was.
Om me te oriënteren, ben ik naar een internetshop gegaan en heb ik mezelf opgezocht via Google-maps. Vervolgens heb ik naar het hostel gebeld om nogmaals de weg te vragen. Dit kan natuurlijk allemaal makkelijker door bijvoorbeeld aan iemand op straat of in een winkel de weg te vragen, maar als je niet zo goed Spaans spreekt, zul je het op een andere manier moeten uitzoeken. In ieder geval, het kwam erop neer dat ik net niet de juiste bus had genomen.
Ik heb opnieuw een bus genomen en dit keer wel de juiste bus. Maar ook deze busrit ging niet helemaal vlekkeloos. Hoewel de bus langs het hostel kwam, bleek deze niet te stoppen bij de halte van het hostel. Als je niets aangeeft, omdat je niet precies weet waar je moet uitstappen en er staat ook niemand bij de halte, dan rijdt de bus gewoon door. Als de bus dan vervolgens op een rustige vlakke weg rijdt of bergopwaarts en de weg splitst zich niet, is er ook niets aan de hand, want dan kun je de volgende halte nemen en de bus terug nemen of gewoon gaan lopen. Maar dat was dus niet zo!!! Potverdomme!!! Conclusie, als een puffende en hijgende pakezel met 15 kilo op mijn rug, op een drukke weg, zonder voetpad, in de brandende zon, heb ik een paar kilometer 88% bergopwaarts moeten lopen, voordat ik eindelijk aankwam bij het hostel! Eenmaal in het hostel werd ik vriendelijk ontvangen. Ik kreeg meteen een Corona aangeboden en dezelfde avond was er een BBQ op het dakterras met een mooi uitzicht over het gebied daar (zie: foto). Meteen kennis gemaakt met allemaal vriendelijke Canadezen en Amerikanen.

De volgende dag heb ik mijn stoute berggeit-schoenen aangedaan en heb ik stevig door de oude stad van Puerto-Vallarta lopen marcheren. Nog net niet met twee vingers onder de neus en met één stijve rechterarm in de lucht. Maar wél weer zo stevig, dat de Noord-Koreaanse strijdkrachten er nog een puntje aan kunnen zuigen. Vertel dat maar door aan Kim Jong-il II! Tijdens al dat gemarcheer, kwam ik al snel tot de ontdekking dat de Amerikanen en Canadezen in het hostel niet de enige Amerikanen en Canadezen in Puerto Vallarta waren. Overal waar ik kwam, werd Engels gesproken, zelfs door de Mexicanen daar. Overal dikke vette oude grijze gerimpelde kwijlende taarten met een baseball-cap op het hoofd, een buideltas om de middel, witte sokken tot over de knieën opgetrokken, sportschoenen á la Michael Jordan en (zonne)brillen waar Lee Towers nog jaloers op zou worden. Nou, daar ging al mijn motivatie om in Puerto Vallarta Spaans te leren. Focking Amerikanen! Ik klopte mezelf even op mijn hoofd, ¨klop, klop¨, en vervolgens vroeg ik mezelf af waar ik in godsnaam was beland. Het antwoord kan ik het beste omschrijven als: ´het Marbella voor de Amerikanen en Canadezen´. Ik was blij dat het hostel aan de rand van het oude gedeelte van Puerto Vallarta lag en niet in het centrum van het nieuwe gedeelte. Dat gaf me nog enigszins rust.

Om niet al heel snel heel lui te worden, besloot ik de 3e dag in Marbella, uhh ik bedoel in Poewerto Baljaarta (zo spreek je het uit!), een oude gare mountainbike te huren met maar 1 versnelling, een halfwerkende achterrem en een wiel dat aanliep. Betere fietsen had het hostel niet en de eerste de beste fietsverhuurder was te ver lopen voor me. Op dezelfde weg waar ik de bushalte had gemist, heb ik de hele middag gefietst. Het was de enige weg die via de kust naar wat dorpjes met mooie stranden leidde. Na een tijdje fietsen was ik zo gewend aan achterom kijken, om aanstormende lokale bussen, vrachtwagens en andere debiele Mexicaanse voertuigen te ontwijken, dat ik andersom op mijn fiets ben gaan zitten. Nee, hoor, grapje! Het feit dat ik geen enkele andere fietser ben tegengekomen op deze drukke weg, moet wel voldoende zijn, dacht ik zo. Dit komt waarschijnlijk niet alleen omdat de weg zo druk was, maar ook omdat niemand met 30 graden in de brandende zon de stijle heuvels op en af wil fietsen. Het was in ieder geval een goede training, mooie plekken gezien (zie: foto´s) en ik leef nog.

Spaans leren ging ´m dus niet worden. Dan maar surfen of duiken, zou je denken. Nee, dat is ´m dus ook niet geworden. Duiken vond ik te duur in vergelijking met andere plaatsen in Midden-Amerika. Surfen kon ik gaan doen in Sayulita, een surfplaatsje ten noorden van Puerto Vallarta en 1 uur rijden vanaf het hostel. Ik ben er één dag geweest met gasten en personeel van het hostel. De golven waren die dag niet goed genoeg om te surfen. Ik heb er wel een duik in de zee genomen. Ik was van plan om er een week te blijven, maar het hostel waar ik naar toe wilde had geen kamers vrij en in andere hostels wilde ik niet verblijven, omdat ik ze allemaal een beetje louche vond.

Hoewel ik het hostel in Puerto Vallarta relaxt vond, had ik geen zin om nog langer te blijven in de toeristische trekpleister voor gepensioneerde Amerikanen en Canadezen. Op maandag 31 januari heb ik weer een vlucht geboekt naar Mexico City. Waarom weer terug naar Mexico City, zou je denken. Nou, ik zal het je vertellen...

In het hostel ben ik Shawn, een relaxte 47-jarige Amerikaanse ondernemer en psycholoog, tegengekomen. Met hem heb ik interessante gesprekken gehad. In eerste instantie werd ik een beetje moe van hem, omdat hij het alleen maar over geld en ondernemen had, terwijl hij er ook nog eens uit zag als een enorme nerd. Maar niets bleek minder waar. Hij vertelde dat hij al tientallen jaren reizen met werken combineerd. Iets wat ik ook heel graag wil. Ik vermoed dat hij een genie is op verschillende gebieden zoals reizen, handel, computerkennis en psychologie. Reizen, handel en psychologie vind ik altijd interessant. Daar hebben we dan ook uitgebreid over gepraat. Shawn heeft geld verdient in de effectenhandel, autohandel, botenhandel en heeft nu een aantal bedrijfjes die hij via internet waar ter wereld kan beheren. Hij vertelde mij dat hij nu al in principe kon gaan rentenieren. Als ik Shawn mag geloven, dan heeft hij al op 47-jarige leeftijd ´de schaapjes op het droge´. Voor iedereen die nu heel erg jaloers is op Shawn: geld maakt niet gelukkig! Wél hetgeen, dat je in positieve zin bezig houdt! Voor mij is dat op dit moment reizen, mensen uit de hele wereld tegenkomen met allemaal verschillende achtergronden en visies, bewegen, mijn hersenen prikkelen (door bijvoorbeeld Spaans te leren en met iedereen in verschillende talen te praten), enzovoorts. Maar om dit verhaal weer niet te lang te maken...

Shawn adviseerde mij om Spaanse cursus te gaan volgen in Oaxaca (spreek uit: Wah-gah-kah, met een zachte ´g´ ). Volgens hem zouden daar Spaanse cursussen goedkoop zijn en de kwaliteit goed. Bovendien zou Oaxaca zelf een leuke stad zijn om te verblijven. Dus na nog één dag naar een voor de buitenwereld afgesloten stranddorp (Quimixto, zie: foto), vlakbij Puerto Vallarta, geweest te zijn, ben ik woensdagmiddag 2 februari opnieuw naar Mexico City gevlogen. In Mexico City heb ik wéér overnacht in hetzelfde hostel als in de eerste week en de volgende ochtend heb ik de bus genomen naar Oaxaca. Na 6 uur rijden zonder problemen of oponthoud, kwam ik aan in Oaxaca.

Hoe ik het in Oaxaca heb gehad, zal ik de volgende keer vertellen! Ik zal dan ook vertellen over het etentje bij een Mexicaanse vrouw, het tequila drinken tijdens een buurtfeest, de Mexicaanse journalist, de Amerikaanse schrijver, het concert van alleen maar Mexicaanse vrouwen en de aanvaring met zwaar gewapende Mexicaanse agenten wegens wildplassen.

Adios familia, amigas y amigos!

Hasta luego!

Bram