2 Weken Oaxaca

Hola!!!!!!!!!!

Oké, verschillende mensen willen weten hoe het me vergaat tijdens mijn reis. Ik wil constant schrijven, maar het komt er maar niet van. Vorige week heb ik een heel lang verhaal geschreven over een Mexicaanse dame die ik hier in Puerto Escondido heb ontmoet. Ik was van plan om dit verhaal te gaan plaatsen. Maar bij nader inzien heb ik besloten om dit niet te doen. Te persoonlijk en te dramatisch om dit met jullie te delen. Het enige wat ik nu over Zem kan zeggen, is dat ze 26 jaar is, voor mij mooi, intelligent, creatief en ongeneeslijk ziek. Ze heeft Italiaans, Spaans, Mexicaans en Indiaans bloed. Een mooie combinatie dacht ik zo. Behalve haar ziekte heeft ze een heel bizar verleden. Iedereen die nu bezorgt is, dat ik de komende tijd aan haar blijf plakken, heeft het mis. Ik heb mijn plan en zij heeft haar plan. Onze plannen komen op dit moment niet overeen.

Ik zal even kort vertellen hoe het met me gaat. Na een intensieve eerste week en een minder intensieve tweede week te hebben gehad in Oaxaca, heb ik nu inmiddels het stadium bereikt van ‘tranquilo, tranquilo, mañana, mañana’. Ik zit nu in Puerto Escondido. Deze kustplaats ligt ongeveer 200 km onder Oaxaca en is onder surfers een geliefde plaats vanwege de grote golven die er zijn. En ik kan dan ook meteen vertellen dat ik gesurft heb! Hoihoihoi! Maar het was minder spectaculair dan je misschien zult denken. Het was vooral heel veel peddelen, telkens meegezogen worden door de golven om vervolgens op het strand neer gesmeten te worden, liters zeewater drinken, kilo’s zandhappen, hoesten, proesten en mijn eigen surfboard proberen te ontwijken. Toch is het me gelukt om 1 keer op mijn plank te staan, met een golf naar het strand te surfen en alle mensen op het strand (3 mensen misschien?) te laten zien hoe goed ik wel niet kan surfen. En dat is toch waar ik het allemaal voor doe of niet soms?! Ik zit nu 6 weken in Puerto Escondido. Het één en ander is gebeurd. Maar ik zal eerst vertellen over de twee weken in Oaxaca.

De laatste keer zat ik dus in Oaxaca en wilde ik allemaal ‘spannende’ verhalen vertellen die ik daar beleefd had. Over Mexicaanse vrouwen, tequila, feesten, politie en geweren en zo… Nou, ik zal proberen om ze in alle geuren en kleuren te vertellen.

Op donderdag 3 februari (alweer 2 maanden geleden) ben ik met de bus aangekomen in Oaxaca. De volgende dag ben ik me wat gaan oriënteren op wat Spaanse scholen. Met Jason, mijn Texaanse ´wild-wild-west´ 3-persoons dorm-kamergenoot, ben ik de volgende dag naar een Spaanse school gegaan om deze te bekijken. ´s Nachts had hij me nog in zwetende, ijlende, kreunende, hijgende en half-dode toestand wakker gemaakt om te vragen of ik misschien iets had tegen zijn in de Mexicaanse jungle opgelopen mysterieuze ziekte. Ik heb hem mijn paracetamol gegeven en de volgende dag was deze kleine, tengere, 26-jarige Texaanse boer met menig tropen-ervaring al weer zo fris als een hoentje. Een zeer kortstondige Mexicaanse griep dus!
Voordat we naar de school gingen kijken, zijn we eerst nog naar een Oaxacaanse markt gegaan om daar Tortas, Tortillas, Tostadas, Quesodillas, Tacos, Tlayudas of Burritos te gaan eten. Het moet één van deze gerechten zijn, want dat is bijna het enige wat ik hier in Mexico eet. Na de markt zijn we naar Instituto Cultural Oaxaca gelopen, de school waar ik 1 week Spaans heb proberen te leren (zie: 1e foto).
Tijdens de wandeling er naar toe vertelde Jason allemaal spannende verhalen over de jungle waar hij was geweest. Verhalen over vluchten voor panters, jagen, ontmoetingen met Indianen en nog veel meer gekkigheid. Verder vertelde hij mij dat hij zijn solo-jungletocht met gids tijdelijk had gestaakt, omdat hij helemaal gek werd van alle agressieve insecten en giftige slangen die daar rond krioelden. Ergens kon ik hem wel begrijpen. Het is toch vervelend als je in de jungle ligt te creperen van de pijn en/ of de jeuk door slangen- of insectenbeten.
Na het bezoek aan de school besloot ik me in te schrijven en Jason niet. Hij vond het te duur en wilde eerst zelfstudie proberen. Ouwe autodidact, die Jason!

Maandagochtend 7 februari begonnen de lessen om 9 uur. Pfoeh, dat was vroeg voor mij! 7 Uur opstaan, douchen, aankleden, ontbijten (elke dag gebakken ei, lekker!) en om 8.30 naar school lopen. Dat naar school lopen was een vreemde gewaarwording. Het was namelijk één van de weinige vroege ochtendmomenten in mijn leven dat ik zin had om naar school te gaan. Niet dat ik zo zin had in school, maar meer omdat tijdens mijn wandeling naar school de zon op mijn bol scheen, de lucht strakblauw was, de temparatuur als 20-25 graden aanvoelde, ik luchtige kleren aan had en ik in bijna elke straat glimlachende Mexicaanse vrouwen zag. Daar wordt een 28-jarige Hollandse knap gewoon blij van. En waarschijnlijk niet alleen een 28-jarige Hollandse knaap. Haha!

Helaas bleef het die dag alleen bij dit gelukkige moment, want de rest van de dag had ik een off-day!! Dat had namelijk te maken met de klas waarin ik geplaatst was, na het doen van een korte niveautest. Mijn niveau was het laagste, namelijk A1. Dat zou al een redden kunnen zijn om ongelukkig van te worden, maar dat was het niet. Ik werd vooral ongelukkig van het tempo waarin ik Spaans aan het leren was. Niet dat ik zo een vlotte leerling ben, maar als ik samen in de klas zit met 4 gepensioneerde Amerikaanse vrouwen en mannen, die nog nooit een andere taal hebben geleerd, dan zul je vast begrijpen dat ik, naarmate de tijd vorderde, gefrustreerder en gefrustreerder werd. De meest simpele Spaanse woorden en zinnen voor mij zoals ´cómo estás?´, ´bien´, ´y tú?´, ´mi nombre es Bram´ en ´señor, una cerveza, por favor!´, daar hadden mijn klasgenoten nog nolit van gehoord, laat staan hoe ze wisten hoe ze de Worden en zinnen moesten uitspreken. Pffffffffffffffff………… Om de juiste uitspraak te krijgen werden sommige woorden door mijn klasgenoten wél zo vaak hardop herhaald, dat ik soms het idee had, dat ik in één of ander gesticht was beland met bejaarde geestelijk gehandicapte papegaaien. Het allervervelendste vond ik nog wel, dat als ze een bepaald woord minimaal 10 keer hadden gezegd, dat de uitspraak nog steeds de verkeerde was. AAAAAH!! Hel! Dori, Jane, Carlet en Ralph, mijn klasgenoten, waren overigens heel vriendelijk, hoor. In de klas werd ik alleen niet blij van ze. Na vier uur geestelijk ´gemarteld´ te zijn, zou het tijd zijn geweest voor mijn Salsa-les. Het klinkt laf en dat is het misschien ook, maar na de geestelijke marteling had ik geen zin om ook nog eens met mijn vriendelijke gepensioneerde klasgenoten te gaan dansen. Een andere keer misschien… Dus, in contrast met de wandeling naar school, ging ik na school hevig teleurgesteld terug naar mijn hostel.

De volgende dag besloot ik om mezelf te upgraden van klas A1 naar klas A2. Dit bleek geen probleem te zijn. Ik dacht hiermee 1 week cursus over te slaan. Aan het einde van de week kwam ik erachter dat ik 4 weken cursus had over geslagen. Ik snapte er ook niets van waarom er geen enkele basis-grammatica werd uitgelegd, alleen maar uitzonderingen. Desondanks had ik het idee, dat ik de juiste keuze had gemaakt. Ik had mezelf ´in het diepe gegooid´, door me aan te sluiten bij een klas die al een stuk verder was dan ik. Hierdoor voelde ik mij gedwongen om meer mijn best te doen en dat pakte goed uit. Bovendien was in deze klas de gemiddelde leeftijd een stuk lager. 2 Klasgenoten waren zelfs van ongeveer mijn leeftijd. Dat leert een stuk prettiger.
De vorige dag was er direct na de Spaanse klas salsa-lessen, nu was het eerst tijd om Spaans te praten met een bewoner van Oaxaca. Het praten met de bewoner en de bewoner zelf worden intercambio (uitwisseling) genoemd. De ´local´ oefent zijn Engels en ik mijn Spaans. Mijn intercambio was Carlos, een 16-jarige Oaxacaanse scholier, die beter Engels spreekt dan toen ik 16 was. Dit is bijzonder, want de meeste Mexicanen spreken geen of gebrekkig Engels, heb ik gemerkt.
Nog voordat ik Carlos ontmoette, had ik kennis gemaakt met een charmante Oaxacaanse vrouw, Martha Guzman. Zij bood mij spontaan aan om thuis bij haar Spaans te oefenen. Dat liet ik me geen twee keer zeggen. Ik hoefde haar slechts te bellen of te sms-en en zij liet me dan weten wanneer ik langs kon komen. Ze woonde in het oude centrum van Oaxaca, op 20 minuten loopafstand van het hostel waar ik verbleef, dat was ook nog eens ideaal.

Dezelfde week op donderdag nodigde Martha mij uit om bij haar een hapje te gaan eten. Tijdens de wandeling naar haar huis kocht ik bij de ´pasteleria´ (banketbakker) wat cakejes en gebakjes voor na het eten bij de koffie. Volgens Carlos scheen dit gebruikelijk te zijn als je wordt uitgenodigd voor een etentje. Het werd door Martha inderdaad zeer op prijs gesteld. Bij aankomst werd ik vriendelijk ontvangen en werd ik voorgesteld aan haar enige kind en dochter van 13 jaar oud en wat buren, die aan dezelfde kleine binnenplaats als Martha woonde. Na een korte rondleiding in haar ´casa´ schotelde ze mij een heerlijke Oaxacaanse maïssoep voor met wat salade en een smaakvolle Oaxacaanse paté. Tijdens het diner vertelde ze me dat ze 49 jaar was, gescheiden en directrice van een kinderdagverblijf. Na het eten en de koffie nodigde ze me uit om de zaterdag erop naar een buurtfeest te komen. Ook dit liet ik me geen twee keer zeggen.

De volgende dag was de laatse dag van mijn 1-wekelijkse Spaanse cursus. Omdat het de laatse dag van de cursus was, was er ´s avonds een borrel met mijn docent en klasgenoten in een café. Granville, een klasgenoot en een relaxte 41-jarige Amerikaanse schrijver, was ook aanwezig op de borrel. Granville en ik hadden het op een gegeven moment wel gezien in het café en wij besloten om samen op zoek te gaan naar een ander café. Onderweg, naar een nog niet nader bepaald café, vroeg Granville aan mij of het risicovol was om te plassen op straat. Ik vertelde hem dat de politie in Mexico vaak haar eigen regels heeft. Niet alleen voor ´Gringos´ (toeristen), maar ook voor de lokale bevolking. Agenten kunnen meestal vooraf omgekocht worden, maar als de overtreding al begaan is, hebben de agenten vaak de macht om zelf de hoogte van de boete te bepalen. Het geld wordt dan in eigen zak gestoken. Wettelijk mag dit natuurlijk niet, maar het is algemeen bekend dat agenten dit regelmatig doen. De politie heeft in Mexico dus veel (foute) macht. Ik raade het Granville dus in eerste instantie af. Echter na mijn negatieve advies zagen wij een Mexicaan vrij openlijk een plasje doen op straat. Dus wij dachten daarna, dat het wel mee zou vallen als de politie het eventueel zou zien. Granville besloot alsnog om op straat te gaan plassen. Ik besloot hetzelfde te gaan doen, iets verderop.
Ik had nog geen drie druppels geplast, of een grote politie pickup-truck kwam aangestormt. Alsof ze op mij hadden staan wachten. Met piepende banden kwam de wagen tot stilstand, twee gemaskerde politieagenten met machinegeweren sprongen eraf en kwamen op op mij af gerend. Het enige wat er in me op kwam, was rustig blijven, mijn blokfluit in mijn broek terug te stoppen en wachten op wat komen zal. In eerste instantie begonnen ze hevig in het Spaans met mij te communiceren. Hoewel ik het allemaal niet zo goed verstond, had ik het idee, dat ik ze wel begreep. Ze zullen vast gezegd hebben, dat het verboden is om op straat te urineren. Ik bood mijn excuses aan, ik stelde voor om in een café te gaan plassen en nooit meer in Mexico op straat te plassen. Één agent, die ongeveer mijn leeftijd had, was daarna zeer relaxt, hoewel hij er van een afstand met zijn mondkap, uniform en machinegeweer niet relaxt uitzag. Ik had het idee dat de andere en oudere agent mij wilde meenemen of mij een boete wilde laten betalen. Inmiddels was Granville ook gearriveerd en probeerde net als ik, met onze beste Spaans, de agenten voor zich te winnen.
En nu komt het volgende, waardoor ik dacht dat ik in een complete poppenkast was beland. Aan de overkant van de straat kwam een stevig Mexicaans mannetje aangelopen met een omgedraaide baseball-pet op zijn hoofd, een buideltas om zijn middel en met een grote fotocamera in de aanslag. Dit mannetje begon foto´s te schieten van ons met de politie. Granville werd in eerste instantie boos op deze ´paparazzi´, omdat hij geen poot uitstak om ons te helpen. Maar gek genoeg besloot de politie daarna om ons verder, na een preek, met rust te laten. Ze gingen weer verder zonder dat ik iets van een boete hoefde te betalen. Ik kon weer opgelucht ademhalen. Het mannetje met de fotocamera vertelde ons dat hij journalist was van een Oaxacaanse krant en dat zijn naam Julio César was. Ik weet het, het klinkt misschien allemaal ongeloofwaardig, maar het is moeilijker om het te verzinnen. Granville en ik wilden de journalist bedanken, waarschijnlijk had hij mij geholpen door foto´s te schieten van de politie. Ik denk dat de politie in Mexico een slecht imago heeft en dat de politie er van af wilt. Wij boden de journalist een biertje aan. Hij bedankte ervoor, want hij was aan het werk. In plaats daarvan nodigde hij ons uit om met hem naar een lokaal feest te gaan, waar hij verslag van zou doen. Het ene moment sta ik op het punt om mee genomen te worden door de Mexicaanse politie en het volgende moment word ik uitgenodigd om naar een lokaal feest te gaan. Hoe groot kan het contrast zijn in zo een korte tijd?
Omdat de journalist een bekende was aan de deur, konden wij gratis door lopen naar het feest. Het leek op een oude bioscoop of theater. Na nogal wat beveiliging te hebben gepasseerd en door verschillende gangen gelopen te hebben, kwamen wij terecht in een oude donkere (bioscoop/ theater)zaal vol met feestende Mexicanen. Wij waren waarschijnlijk de enige buitenstaanders daar. Het allermooiste vond ik nog wel het podium waar een orkest stond met alleen maar mooie en zwingende Mexicaanse vrouwen in groene jurken. Er stond geen enkele man tussen. Ik denk dat er wel 30 vrouwen stonden. 5 Vrouwen waren aan het zingen en de rest bespeelden een instrument. Voor het podium was er een dansvloer waar vele paren met elkaar aan het dansen waren. Ik had het wel naar mijn zin, ook al was ik de enige buitenstaander daar. Granville voelde zich minder op zijn gemak. De journalist was druk bezig met fotograferen en liet ons verder met rust. Na een aantal bier besloten we om toch maar verder te gaan. Hoe dan ook, het was een mooie ervaring!

De volgende dag had ik het buurtfeest, waar Martha mij voor had uitgenodigd. Ik zal dit kort beschrijven. Het feest was bij iemand thuis. Alle (oudere) vrouwen hadden eten klaargemaakt en alle (oudere) mannen zorgden voor de muziek en het vermaak. Ook waren er de nodige kinderen. Er werden twee huwelijken nagespeeld ter gelegenheid van Valentijnsdag. Op de foto kun je zien, dat iedereen aan tafel zit en aan het eten is. Het eten was overigens prima! Ik heb daar de nodige tequila´s gedronken. Ondanks ik de enige buitenstaander was, werd ik door iedereen hartelijk verwelkomt. Er werd niet echt gedanst. Er werd wel veel gepraat, waarvan ik het meeste niet kon verstaan. Bijna niemand sprak goed Engels. Elke vrouw was gekoppeld aan een man, behalve Martha en ik. Ik voelde mij er een beetje oncomfortabel bij. Aan het einde van het feest was ik gaar. Toch was ik blij dat Martha mij had uitgenodigd en dat ik naar dat feest ben gegaan. Ook dit was een zeer unieke ervaring. De eerst volgende keer dat ik weer voor zoiets wordt uitgenodigd, wil ik toch echt beter Spaans spreken.

De tweede week heb ik het rustig aan gedaan. Ik ben naar wat toeristische dingen geweest (zie: foto´s), een hoop mensen in het hostel gezien en gesproken, hard gelopen, geoefend om te jongleren met ballen, naar markten geweest en wezen eten en drinken in het centrum van Oaxaca met hostel-genoten.

Het laatste dat ik nog kwijt wil, is dat als ik gemiddeld net zoveel uitgeef als dat ik in de afgelopen 10 weken heb gedaan, dan heb ik nog meer dan 1,5 jaar te gaan.

Oké, dat was tie dan weer!

Tot de volgende keer!

Hasta luego!