Eerste 4 weken Puerto Escondido (lange versie)
Door: Bram Bossche
Blijf op de hoogte en volg Bram
11 Mei 2011 | Mexico, San Cristóbal de las Casas
Beste iedereen,
Op dit moment ben ik in San Cristobal, een plaats in het zuid-oosten van Mexico, vlakbij de Guatemalaanse grens. In het centrum is het een mix van toeristen, reizigers, kunstenaars, Indiaanse straatverkopers en natuurlijk andere Mexicanen. De straten zijn smal en het doet denken aan de smalle straten in Madrid. Ik vermaak me hier, maar meer dan dat doe ik niet.
Het is geen plaats waar ik voor altijd zou willen blijven. Vooral de mix tussen de (vaak rijke en luie) toeristen en de arme hard werkende Indiaanse straatverkopers in het centrum maken mij niet blij. Ik verwacht snel weer San Cristobal verlaten te hebben richting Palenque, een stadje in de jungle met beroemde Indiaanse tempels, 5-6 uur rijden ten noorden van San Cristobal.
Maar, ik ga niet schrijven over San Cristobal, ik ga schrijven over de eerste 4 weken in Puerto Escondido.
Mini-busreis van Oaxaca naar Puerto Escondido:
Zoals je weet, heb ik de vorige keer over mijn verblijf in Oaxaca geschreven. In de eerste week had ik daar een Spaanse cursus gedaan en de tweede week Oaxaca en omgeving verkend. Op zaterdag 19 februari (alweer ruim 2,5 maand geleden!) ben ik uit Oaxaca vertrokken. De avond en nacht ervoor was ik nog met wat hostelgenoten uitgegaan en had ik stevig aan de fles gezeten. Dat kwam me de volgende dag nog behoorlijk duur te staan. Ik zal het uitleggen.
In een volgepakt mini-busje met Mexicanen vertrok ik om een uur of 9 in de ochtend richting Puerto Escondido. Hoewel me van te voren uitgelegd was, dat de rit door de bergen korter was, maar ook een stuk bochtiger en hobbeliger dan een andere route met de bus, had ik toch voor deze korte route gekozen. In het begin van de reis leek het allemaal mee te vallen, maar al na een uur kwamen de eerste haarspeldbochten en de nodige kuilen in de weg. Daarnaast moest de chauffeur regelmatig aan zijn stuur trekken of op zijn rem trappen om niet door tegemoet komende vrachtwagens in het ravijn geduwd te worden. Door continue andere voertuigen in te halen, maakte de chauffeur het er niet makkelijker op.
Ook al reed het busje met een gemiddelde snelheid van ongeveer 40 km/u, na 123 tegemoet komende vrachtwagens, 388 haarspeldbochten en 1001 kuilen verder, begon ik het steeds zwaarder te krijgen. Slapen zat er niet echt in. Ter vergelijking, ga maar in een draaiende wasmachine zitten op een stoel met een opblaaskussentje naast wat stinkende en hijgende Mexicanen, dan val je ook niet makkelijk in slaap.
Dus, na een paar uur ontstonden er steeds meer zweetdruppeltjes op mijn voorhoofd en werd ik waarschijnlijk ook wat witter. Hoewel ik voelde dat de inhoud van maag regelmatig tot aan mijn strottenhoofd reikte, wist ik het telkens ternauwernood binnen boord te houden. Dit kostte me wel enige inspanning... Om mijn hoofd koel te houden, maakte ik dankbaar gebruik van het schuifraam naast mijn zitplaats. De frisse berglucht hield me in leven. Verder was het een kwestie van rechtop zitten, kin omhoog, borst vooruit, focussen op de weg en vooral heel erg goed in- en uitademen. Of je het wilt geloven of niet, na 7 uur in de ´wasmachine´ te hebben gezeten, kwam ik, zonder van mijn stokkie te zijn gegaan, aan in Puerto Escondido. En dat is toch een topprestatie of niet soms?
Vreemde 2e avond en onrustige 2e nacht/ ochtend in hostel Tower Bridge:
In Puerto Escondido had ik voor drie nachten een hostel geboekt, hostel Tower Bridge (je weet wel, die brug in Londen!). De 2e avond/ nacht/ ochtend kreeg ik het plan om snel mogelijk het hostel te verlaten. Ik zal je vertellen waarom. De 2e avond werd me door een Australisch stel en een Mexicaan eerst aangeboden om te gaan blowen. Op zich vind ik dat niet erg, maar ik had er geen behoefte aan. Vervolgens boden ze me aan om wat cocaïne te gebruiken. Daar had ik dus echt geen zin in. Dat is niet mijn ding. Ik weet dat het in het uitgaansleven in Nederland vrij gebruikelijk is om te gebruiken, dus ik deed er niet al te raar over. Voor een 2e avond vond ik het allemaal wel wat vaag. Maar daar bleef het niet bij.
Ik ging naar bed en midden in de nacht werd ik eerst wakker van een dikke vette Leguaan, dat naast mijn kamer over een golfplaten dak van het hostel aan het sjokken was. Het was zo luid, dat ik eerst dacht dat het een inbreker was of iets dergelijks. Toen ik het beest zag vanuit het raam, was ik wel even verbaasd. Voor het eerst zag ik een leguaan in het wild, een indrukwekkend dier om te zien, een kleine dinosaurus, zeg maar (zie: foto). Het was in ieder geval geen inbreker gelukkig en ik ging daarna weer rustig verder slapen. Helaas duurde dit niet lang.
Een uur later werd ik voor de 2e keer wakker door vreemde geluiden. Ditmaal kwamen de geluiden vanuit het zwembad, dat in het midden van het hostel gelegen was (zie: foto). Ik keek uit het raam en ik kon het haast niet geloven. De Mexicaan en de Australische hadden sex in het zwembad. De vriend van de Australische was nergens te bekennen. Raarrrrrrrrrr! Later hoorde ik dat het swingers waren. Voor wie niet weet wat swingers zijn: swingers zijn stellen/ koppels die toestaan dat de ander flirt of sex heeft met iemand anders zonder dat het de relatie aantast. Het zal wel, wél of geen swingers, ze hielden mij uit mijn slaap en daar werd ik niet blij van. Ik liet het er maar bij zitten. Dronken mensen onder de cocaïne, wat wil je er tegen beginnen? Ik ging weer naar bed en viel gelukkig snel in slaap. En als je denkt dat ik dit keer wel kon door slapen, dan heb je het mis.
Wéér een uur later om een uur of 5 in de ochtend werd ik voor de 3e keer uit mijn slaap gehouden. ¨GODVER-DE-GODVERDOMME!!! Houdt het dan nooit op!!¨, zei ik hardop tegen mezelf (dit is trouwens nog enigszins gecensureerd). Dit keer werd ik wakker van zware motoren en geroezemoes van mensen. Ik keek weer uit het raam en zag ditmaal allemaal touringcars en pratende mensen met emmers water en bezems. Ja, ik lul niet uit mijn nek, mensen met emmers water en bezems! Om het kort samen te vatten, het hostel bleek pal naast een wasplaats voor touringcars gelegen. Van maandag t/m vrijdag is het daar komen en gaan van touringcars en wordt er door Mexicaanse mannen en vrouwen van ´s ochtends heel vroeg t/m ´s avonds laat schoongemaakt. Het was maandagochtend overigens.
Ik dacht dat ik gek werd die 2e nacht en ochtend. Maar toen kreeg ik ineens het geweldige idee om oordoppen te gebruiken. Ja, want waarom had ik ze anders meegenomen? Waarom ik daar niet eerder aan had gedacht? Omdat ik na elk geluid dacht, dat het wel zou over gaan en dat was ook zo. Alleen vanaf 5 uur ´s ochtends hielden de geluiden niet meer op. Dus vandaar! In ieder geval de oordoppen hielpen perfect en ik werd pas in de middag wakker. Eindelijk uitgeslapen!
Puerto Escondido in het kort:
Nadat ik was opgestaan en had ontbeten, kon ik voor niets een mountainbike van het hostel gebruiken. Ik moest Steve, de Engelse eigenaar van het hostel, wél beloven dat ik met een intacte fiets zou terug keren. Ik beloofde hem om mijn best te doen. Daar moest hij om lachen.
Dat fietsen maakten me alweer snel een blij mens. Ik ontdekte dat Puerto Escondido heel wat mooie, grote en rustige stranden heeft met grote golven, zoals je die in de Golf van Biskaje bij Zuidwest-Frankrijk en Noord-Spanje hebt. Voor mij zijn dat perfecte stranden en een perfecte zee. Heerlijk! De temperatuur is daar ongeveer het hele jaar 25-35 graden overdag en ´s avonds koelt het maar mondjesmaat af naar zo ´n 20-25 graden. De luchtvochtigheid is vrij hoog. Een fan of een airco tijdens het slapen is geen overbodige luxe. Dag en nacht staat het zweet tot in je bilnaad, zeg maar. Je moet er tegen kunnen. Voor mij is het prima, zolang ik maar regelmatig een duikje in het zwembad en zee kan nemen of onder een koude douche kan stappen. En dat kon daar.
Monica, Mitch, Aaron en Phil:
De 3e dag trouwens niets vernomen van het Australisch stel en ook niets van Louis de Mexicaan. Overdag en ´s avonds ´normale´ mensen ontmoet en ´s nachts met oordoppen in prima geslapen. Zo goed zelfs dat ik de volgende ochtend te laat was met uitchecken en besloot om toch maar een nachtje aan mijn verblijf vast te plakken. Dat bleek een goede keus, want dezelfde dag maakte ik kennis met Mitch & Aaron, twee bijdehandte, gezellige en grappige 19-jarige Canadezen, waarmee ik 3 weken lang bijna elke dag optrok. Op twee foto´s kun je ze zien. De andere kerel op dezelfde foto's is Phil. Hij is een vriendelijke 22-jarige Engelse timmerman en fitness-boy, die anderhalve week met ons optrok. Dezelfde dag waarop ik Mitch & Aaron ontmoette, maakte ik kennis met Monica, een lieve, leuke, gezellige Spaanse meid uit Grenada. Met haar heb ik in de laatste vier weken van Puerto Escondido nog 10 dagen een kamer gedeeld, geen romantiek wél een kamer. Haha! Ja, dat kan, vrienden! De volgende keer zal ik hierover meer vertellen.
Dansende hostelgenoten met Mexicaanse travestieten:
Één van de lachwekkende momenten met Mitch, Aaron en Monica gaat over travestieten op een reggae-party. Op een zondagavond waren we met een groep van het hostel naar een Reggae-party gegaan. Op een gegeven moment op de dansvloer stonden er vier hele mooie schaars geklede Mexicaanse dames te dansen. Mitch, Aaron en Jason, een andere hostelgenoot, hadden er zin in en gingen al snel met deze dames dansen. Ik ben meestal niet zo ´n held op de dansvloer, ik bleef meer aan de zijkant samen met Monica, de Spaanse.
Na een tijdje zei Monica tegen mij, dat Jason met een travestiet aan het dansen was. Ik keek naar Jason, die op dat moment wel erg intiem met zijn schaarsgeklede danspartner aan het dansen was, en ik kon Monica niet geloven. Ik vroeg aan Monica, die al maanden in Puerto Escondido verbleef, of ze wel zeker van haar zaak was. Toen zei ze, dat ´locals´ haar zojuist hadden verteld, dat Jason, onze hostelvriend, met één van de voor hen bekende travestieten van Puerto Escondido aan het dansen was. Ik ging Jason´s danspartner wat beter bekijken. Ze was misschien wat langer dan de overige Mexicaanse vrouwen, ze had wat bredere schouders en wat smallere heupen, maar erg duidelijk vond ik het niet. Ze bleef er voor mij uitzien als een mooie vrouw. Ik was blij dat ik Jason niet was. Haha!
In ieder geval ik kon het niet aanzien, dat Jason waarschijnlijk, zonder het te weten, een vrouw in een mannenlichaam aan het versieren was. Iemand moest het hem gaan vertellen, maar wie? Ik was bang dat niemand anders het hem zou vertellen. Na een paar minuten vond ik het genoeg. Ik ging naar hem toe om het nieuws te vertellen. Om het voorzichtig te brengen, zei ik tegen hem, dat hij misschien wel met een man aan het dansen was en dat ik niet de enige was die dat dacht. Hij keek mij aan met een gezicht van ´wat lul je nou?!´. Ik zei daarna, "Misschien heb ik het mis, maar ik wil het maar gezegd hebben, het is nu aan jou wat je er mee doet. Als je ons zoekt, wij zijn aan de andere kant van de bar. Oké?". Ik ging weg en liet hem achter met de gevoelige informatie en de travestiet.
5 Minuten later aan de andere kant van de bar kwam hij naar ons toe, naar Monica, naar mij en nog wat andere hostelgenoten. Iedereen wist het inmiddels al en moest er hard om lachen. Jason was er inmiddels ook achter gekomen. Hij kon er uiteindelijk ook om lachen, weliswaar als een boer met kiespijn, maar was tegelijkertijd opgelucht dat ik het hem verteld had.
Nu denk je misschien dat het hier bij bleef, maar dat is niet zo. Aaron bleek zelfs een blauwtje te hebben gelopen bij één van de travestieten. Drie van de vier Mexicaanse dames, die ik hierboven beschrijf, bleken travestiet te zijn. In eerste instantie was hij chagrijnig, maar toen hij hoorde dat het om een travestiet ging, was hij blij. Hahaha!
En nu komt het laatste en niet minst lachwekkende geval. Mitch, die nog van niets wist, was nog op de dansvloer. Aaron en ik gingen hem opzoeken om te vertellen dat we elders in de reaggae-bar waren. En wat denk je? Ja, hoor! Ook Mitch stond te dansen met een travestiet! En om het nog completer te maken, hij stond zelfs te dansen met dezelfde travestiet als waarmee Jason 10 minuten daarvoor had gedanst. Ik kon het niet geloven, hoe is het mogelijk? Zoveel andere vrouwen en uitgerekend met travestieten gaan ze dansen. Hahaha! De dagen erna konden we er nog nog steeds om lachen. Onvergetelijk!
Zem:
Zem heb ik in de 2e week ontmoet. Met haar heb ik een zeer goede tijd gehad in en rond Puerto Escondido. Ik ben met haar onder andere naar de stranddorpjes Zipolite en Chacahua geweest, waarover ik zo meer zal vertellen. Ik wil eerst iets over haar vertellen dat me geraakt heeft.
Zem komt oorspronkelijk uit Puebla, een stad onder Mexico City, en werkt en woont tijdelijk in Puerto Escondido samen met haar broer. Ik had de vorige al iets kort over haar geschreven. Om jou niet te vervelen en uit persoonlijk overwegingen wil ik niet teveel over haar vertellen. Het enige dat ik verder over haar wil zeggen, is dat ik haar een geweldig persoon vind en dat ik het met haar te doen heb. Ze is vorig jaar door doktoren ongeneeslijk ziek verklaard en in het verleden heeft ze haar broer, vader en eerste liefde verloren. Héél triest allemaal!
Toch blijft ze doorgaan en ziet ze nog steeds de positieve dingen in het leven, al is dat natuurlijk niet altijd even makkelijk voor haar. Ups and downs, zeg maar. Ze is kunstenares, ze is bezig met een project voor armen en daklozen in haar vaste woonplaats Puebla en ze wil reizen in Europa. Allemaal hele mooie dingen waar ze voor moet gaan, zolang het nog kan. Voor zover dat kan, steun ik haar daarin.
Zo, dat was Zem en nu over naar mijn avonturen met Zem. Dat was geen drama in ieder geval!
Met Zem in Zipolite:
Met Zem heb ik een aantal bijzondere en hele leuke momenten gehad. Zo zijn we naar Zipolite geweest, een heel rustig dorp aan zee, 1,5 uur rijden vanaf Puerto Escondido, met allemaal hutjes en hangmatten op het strand. Het is zelfs zo relaxt, dat er niet vreemd wordt op gekeken als iemand in zijn blote lus of flamoes op het strand rondhuppelt. Niet dat wij dat hebben gedaan, maar ik vertel dit, omdat het nogal bijzonder is in Mexico. Openbare nudistenstranden zijn in Mexico namelijk maar op één hand te tellen. Op de foto´s onderaan de pagina kun je het strand van Zipolite zien. De panorama-foto bovenaan de pagina heb ik ook in Zipolite geschoten. Ziet er ontspannend uit, hè?
Met Zem in Chacahua:
Ook zijn we nog naar Chacahua (spreek uit: Tjá-ká-wá) gegaan, een dorp op een schiereiland in ´the middle-of-nowhere´ omringd tussen de zee en een meer. Als je in dat meer ´s avonds en ´s nachts gaat zwemmen op een donkere plek, zul je zien dat het plankton in het water een paar seconden in goud verandert zodra je het aanraakt. Toen ik daar ´s avonds een keer zwom, leek het alsof ik in goud aan het zwemmen was. Een magisch gevoel was dat! Dat de plankton een paar seconden goud oplicht, zodra je het aanraakt, heeft te maken met het zonlicht dat de plankton overdag absobeert. Ik denk dat je het kunt vergelijken met ´glow-in-the-dark´ speelgoed.
Zem kon helaas niet zwemmen en nog steeds niet, omdat ze het simpelweg nooit geleerd heeft en bovendien bang is voor water. Het plan was, dat ik haar zou leren zwemmen en dat zij mij Spaans zou leren. Een perfect plan leek mij. Helaas is het er nooit van gekomen. Het is me wel gelukt om haar een aantal keer in de zee te krijgen en haar angst voor water te verminderen. De foto´s onderaan de pagina zijn dus bijzonder!
Afscheid nemen van Zem:
Inmiddels hebben Zem en ik afscheid van elkaar genomen. We hebben nog steeds goed contact met elkaar. Het idee is nog steeds dat ik haar ga opzoeken als zij terug gaat naar haar woonplaats Puebla of dat we ergens anders afspreken om een tijdje met elkaar te reizen. De tijd zal het leren...
Het tsunami-alarm:
Ik ben niet alleen in Zipolite geweest met Zem, maar ook met Mitch, Aaron en Phil tijdens de Japanse Tsunami. Toen ik daar op donderdagmiddag 10 maart aan kwam, waren de Canadezen en de Engelsman er al. Mitch en Phil hadden al in hun nakie gelopen. Aaron, de rustige van het stel, had voor het naaktlopen gepast. Gelukkig, want ik had ook geen zin om mijn tampeloerus aan de vele naakte homoseksuelen daar te laten zien. Ik was nogal moe van de nacht ervoor en besloot om vroeg naar bed te gaan. De andere gingen het Zipoliteaanse nachtleven verkennen.
Vroeg in de ochtend om een uur of 6 kreeg ik twee sms-jes van vriend Kenneth uit Rotterdam: "Hé Bram, wilde je even waarschuwen. Japan is getroffen door een 8.9 aardbeving en vervolgens een tsunami. In het hele kustgebied van de Grote Oceaan geldt een tsunami-waarschuwing. Zeker ook Mexico, westkust USA en Zuid-Amerika. Mzzl Kenneth". Dat ga je niet menen, dacht ik. Dat is zwaar klote of een hele slechte grap van Kenneth. Ik wilde het zekere van het onzekere nemen en besloot om op te staan en Kenneth´s verhaal ergens te gaan verifiëren.
Ik stond op, trok wat kleren aan en liep mijn kamer uit. Eenmaal buiten mijn kamer zag ik dat het appartementencomplex totaal uitgestorven was. Niet dat iedereen al gevlucht was, maar er was gewoon nog niemand op. De zon was wel al net opgekomen. Ik moest zelfs het appartementencomplex uit en de straat op om de eerste mensen te zien. Alles leek heel rustig.
Terwijl ik daar op straat stond, kwam er een Mexicaanse vrouw met een kind langs gelopen. Ik sprak haar aan en vroeg in mijn beste Spaans of ze iets gehoord had van een tsunami in Japan. Druk gebarend en paniekerig maakte ze me duidelijk dat er een grote aardbeving in Japan was gebeurt, dat er een tsunami op komst was, dat er vele doden zouden gaan vallen aan de Mexicaanse west-kust en dat ik voor mijn eigen veiligheid Zipolite zo snel mogelijk moest verlaten. Oké, dat was duidelijk, Kenneth´s sms-jes bleken geen grap te zijn.
Een heel vreemde situatie, vond ik het maar. Alles leek zo rustig daar en tegelijkertijd moest ik denken aan de tsunami in Azië op 26 december 2004 waarbij vele doden vielen en vele kustgebieden verwoest werden. Daar was ook alles normaal, voordat de tsunami de kusten bereikte. Via een Canadees die wireless internet had op zijn laptop, werd me duidelijk dat de mogelijke tsunami nog vele uren erover zou doen voordat het de Mexicaanse kusten zou bereiken. In ieder geval, een gewaarschuwd man telt voor twee.
Ik besloot om Mitch, Aaron en Phil, die in een andere appartement lagen te slapen, wakker te maken en het hen te vertellen. Ze reageerden als volgt: "That´s not good, Bram! A fucking Tsunami?! What do you think, Bram? What should we do?". Ik hield hen twee opties voor: 1. We kunnen blijven, een surfplank huren en de grootste golf van ons leven pakken of... 2. We nemen geen risico, we pakken een taxi en gaan terug naar ons hostel in Puerto Escondido. Hoewel ze nog even nadachten over de 1e optie, want dat was wel een stuk avontuurlijker, kozen ze uiteindelijk toch voor de 2e optie.
Om 8.00 ´s ochtends hadden we een taxi die ons de hele weg naar ons hostel in Puerto Escondido bracht, 70 km voor 340 Pesos (ongeveer 20 Euro). We gingen terug naar het hostel in Puerto Escondido omdat we daar onze overige spullen hadden liggen en het hostel lag bovendien 100 á 200 meter boven zee-niveau. Veilig dus!
´s Middags werd de Tsunami om een uur of 4 verwacht. Ergens vanaf een hoog gelegen punt gingen we op de uitkijk staan, wachten op de golf. Geen enkele Mexicaan daar leek gestresst te zijn. Ook de stranden werden niet ontruimt. Je raadt het vast al... de golf kwam wel, maar heel spannend was het niet. De ´tsunami´ bestond misschien uit 2 á 3 grotere golven dan normaal. Er werd helemaal niets verwoest. De ´tsunami´-golven reikten iets verder dan normaal op het strand, maar dat was alles. En gelukkig maar! Je moet er niet aan denken dat hetzelfde gebeurd zou zijn als in 2004 in Azië.
Hoewel wij uiteindelijk voor niets uit Zipolite waren vertrokken, heb ik geen spijt van ons besluit. Het had totaal anders kunnen aflopen en volgens mij is Zipolite de hele middag geëvacueerd geweest. Ik wil Kenneth dan ook bedanken voor zijn up-to-date sms-jes!! Hij is de enige geweest die mij van te voren gewaarschuwd heeft. Klasse, Kenneth! Ik vergeef je, dat je heel vervelend bent geweest op mijn afscheidsfeestje. Oké?
Toga-party:
De vroege terugkeer uit Zipolite had ook weer haar voordelen. ´s Avonds was er een toga-party bij bar Kaballah, de bar waar Zem en haar broer werkte. De bedoeling van een toga-party is dat je een toga draagt. Oh ja? Ja! Een wit laken van een bed is vaak al genoeg. Toga´s werden voor het eerst gedragen in de Romeinse tijd als ik het goed heb.
Op één van de foto´s hieronder zie je Mitch, Aaron en Phil met drie Zweedse meisjes in Toga (wit beddengoed van het hostel). De foto is genomen in het hostel nog net voordat we naar de toga-party gingen. Op de volgende foto zie je Zem met mij op de Toga-party.
Zee-egel verhaal:
Als laatste dat ik nog wil vertellen, is dat ik tijdens een avontuurlijk zwemtochtje met de Canadezen en Phil een zee-egel geschampt had met mijn voet. We wilden vanuit het water op wat rotsen klimmen om een oude versleten trap te beklimmen, maar dat bleek achteraf een slecht idee. De rotsen onder water bleken vol met zee-egels te zitten. Nadat ik er één had aangetikt met mijn voet, staakte ik meteen onze zwemtocht en met zes zee-egelnaalden in mijn voet zwom ik weer terug naar het strand. Op het strand kon ik met mijn vingers meteen drie zee-egelnaalden eruit krijgen. Twee andere zee-egelnaalden waren afgebroken in mijn huid, maar kon ik in het hostel eruit krijgen met behulp van mijn Zwitsers zakmes en een (normale) naald. De laatste zee-egelnaald, die afgebroken was en er het diepst in zat, heb ik hulp gekregen van Zem. Een goeie verpleegster al zeg ik het zelf! Klote zee-egels!
Einde:
Zo, dat was het dan. De volgende keer zal ik over de laatste vier weken van Puerto Escondido vertellen en misschien wel over de tijd erna.
De vorige keer had ik geschreven dat ik nog meer dan 1,5 jaar te gaan heb. Ik kan je vertellen dat dit nog steeds hetzelfde is. Als ik hetzelfde uitgeef als de afgelopen 3,5 maand dan heb ik nog steeds meer dan 1,5 jaar te gaan. Je hoeft je dus geen zorgen te maken, dat ik ineens weer voor je sta. Voorlopig, zolang ik heel blijf en er geen gekke dingen gebeuren, ben je nog van me af!
Toedeledokio!
Op dit moment ben ik in San Cristobal, een plaats in het zuid-oosten van Mexico, vlakbij de Guatemalaanse grens. In het centrum is het een mix van toeristen, reizigers, kunstenaars, Indiaanse straatverkopers en natuurlijk andere Mexicanen. De straten zijn smal en het doet denken aan de smalle straten in Madrid. Ik vermaak me hier, maar meer dan dat doe ik niet.
Het is geen plaats waar ik voor altijd zou willen blijven. Vooral de mix tussen de (vaak rijke en luie) toeristen en de arme hard werkende Indiaanse straatverkopers in het centrum maken mij niet blij. Ik verwacht snel weer San Cristobal verlaten te hebben richting Palenque, een stadje in de jungle met beroemde Indiaanse tempels, 5-6 uur rijden ten noorden van San Cristobal.
Maar, ik ga niet schrijven over San Cristobal, ik ga schrijven over de eerste 4 weken in Puerto Escondido.
Mini-busreis van Oaxaca naar Puerto Escondido:
Zoals je weet, heb ik de vorige keer over mijn verblijf in Oaxaca geschreven. In de eerste week had ik daar een Spaanse cursus gedaan en de tweede week Oaxaca en omgeving verkend. Op zaterdag 19 februari (alweer ruim 2,5 maand geleden!) ben ik uit Oaxaca vertrokken. De avond en nacht ervoor was ik nog met wat hostelgenoten uitgegaan en had ik stevig aan de fles gezeten. Dat kwam me de volgende dag nog behoorlijk duur te staan. Ik zal het uitleggen.
In een volgepakt mini-busje met Mexicanen vertrok ik om een uur of 9 in de ochtend richting Puerto Escondido. Hoewel me van te voren uitgelegd was, dat de rit door de bergen korter was, maar ook een stuk bochtiger en hobbeliger dan een andere route met de bus, had ik toch voor deze korte route gekozen. In het begin van de reis leek het allemaal mee te vallen, maar al na een uur kwamen de eerste haarspeldbochten en de nodige kuilen in de weg. Daarnaast moest de chauffeur regelmatig aan zijn stuur trekken of op zijn rem trappen om niet door tegemoet komende vrachtwagens in het ravijn geduwd te worden. Door continue andere voertuigen in te halen, maakte de chauffeur het er niet makkelijker op.
Ook al reed het busje met een gemiddelde snelheid van ongeveer 40 km/u, na 123 tegemoet komende vrachtwagens, 388 haarspeldbochten en 1001 kuilen verder, begon ik het steeds zwaarder te krijgen. Slapen zat er niet echt in. Ter vergelijking, ga maar in een draaiende wasmachine zitten op een stoel met een opblaaskussentje naast wat stinkende en hijgende Mexicanen, dan val je ook niet makkelijk in slaap.
Dus, na een paar uur ontstonden er steeds meer zweetdruppeltjes op mijn voorhoofd en werd ik waarschijnlijk ook wat witter. Hoewel ik voelde dat de inhoud van maag regelmatig tot aan mijn strottenhoofd reikte, wist ik het telkens ternauwernood binnen boord te houden. Dit kostte me wel enige inspanning... Om mijn hoofd koel te houden, maakte ik dankbaar gebruik van het schuifraam naast mijn zitplaats. De frisse berglucht hield me in leven. Verder was het een kwestie van rechtop zitten, kin omhoog, borst vooruit, focussen op de weg en vooral heel erg goed in- en uitademen. Of je het wilt geloven of niet, na 7 uur in de ´wasmachine´ te hebben gezeten, kwam ik, zonder van mijn stokkie te zijn gegaan, aan in Puerto Escondido. En dat is toch een topprestatie of niet soms?
Vreemde 2e avond en onrustige 2e nacht/ ochtend in hostel Tower Bridge:
In Puerto Escondido had ik voor drie nachten een hostel geboekt, hostel Tower Bridge (je weet wel, die brug in Londen!). De 2e avond/ nacht/ ochtend kreeg ik het plan om snel mogelijk het hostel te verlaten. Ik zal je vertellen waarom. De 2e avond werd me door een Australisch stel en een Mexicaan eerst aangeboden om te gaan blowen. Op zich vind ik dat niet erg, maar ik had er geen behoefte aan. Vervolgens boden ze me aan om wat cocaïne te gebruiken. Daar had ik dus echt geen zin in. Dat is niet mijn ding. Ik weet dat het in het uitgaansleven in Nederland vrij gebruikelijk is om te gebruiken, dus ik deed er niet al te raar over. Voor een 2e avond vond ik het allemaal wel wat vaag. Maar daar bleef het niet bij.
Ik ging naar bed en midden in de nacht werd ik eerst wakker van een dikke vette Leguaan, dat naast mijn kamer over een golfplaten dak van het hostel aan het sjokken was. Het was zo luid, dat ik eerst dacht dat het een inbreker was of iets dergelijks. Toen ik het beest zag vanuit het raam, was ik wel even verbaasd. Voor het eerst zag ik een leguaan in het wild, een indrukwekkend dier om te zien, een kleine dinosaurus, zeg maar (zie: foto). Het was in ieder geval geen inbreker gelukkig en ik ging daarna weer rustig verder slapen. Helaas duurde dit niet lang.
Een uur later werd ik voor de 2e keer wakker door vreemde geluiden. Ditmaal kwamen de geluiden vanuit het zwembad, dat in het midden van het hostel gelegen was (zie: foto). Ik keek uit het raam en ik kon het haast niet geloven. De Mexicaan en de Australische hadden sex in het zwembad. De vriend van de Australische was nergens te bekennen. Raarrrrrrrrrr! Later hoorde ik dat het swingers waren. Voor wie niet weet wat swingers zijn: swingers zijn stellen/ koppels die toestaan dat de ander flirt of sex heeft met iemand anders zonder dat het de relatie aantast. Het zal wel, wél of geen swingers, ze hielden mij uit mijn slaap en daar werd ik niet blij van. Ik liet het er maar bij zitten. Dronken mensen onder de cocaïne, wat wil je er tegen beginnen? Ik ging weer naar bed en viel gelukkig snel in slaap. En als je denkt dat ik dit keer wel kon door slapen, dan heb je het mis.
Wéér een uur later om een uur of 5 in de ochtend werd ik voor de 3e keer uit mijn slaap gehouden. ¨GODVER-DE-GODVERDOMME!!! Houdt het dan nooit op!!¨, zei ik hardop tegen mezelf (dit is trouwens nog enigszins gecensureerd). Dit keer werd ik wakker van zware motoren en geroezemoes van mensen. Ik keek weer uit het raam en zag ditmaal allemaal touringcars en pratende mensen met emmers water en bezems. Ja, ik lul niet uit mijn nek, mensen met emmers water en bezems! Om het kort samen te vatten, het hostel bleek pal naast een wasplaats voor touringcars gelegen. Van maandag t/m vrijdag is het daar komen en gaan van touringcars en wordt er door Mexicaanse mannen en vrouwen van ´s ochtends heel vroeg t/m ´s avonds laat schoongemaakt. Het was maandagochtend overigens.
Ik dacht dat ik gek werd die 2e nacht en ochtend. Maar toen kreeg ik ineens het geweldige idee om oordoppen te gebruiken. Ja, want waarom had ik ze anders meegenomen? Waarom ik daar niet eerder aan had gedacht? Omdat ik na elk geluid dacht, dat het wel zou over gaan en dat was ook zo. Alleen vanaf 5 uur ´s ochtends hielden de geluiden niet meer op. Dus vandaar! In ieder geval de oordoppen hielpen perfect en ik werd pas in de middag wakker. Eindelijk uitgeslapen!
Puerto Escondido in het kort:
Nadat ik was opgestaan en had ontbeten, kon ik voor niets een mountainbike van het hostel gebruiken. Ik moest Steve, de Engelse eigenaar van het hostel, wél beloven dat ik met een intacte fiets zou terug keren. Ik beloofde hem om mijn best te doen. Daar moest hij om lachen.
Dat fietsen maakten me alweer snel een blij mens. Ik ontdekte dat Puerto Escondido heel wat mooie, grote en rustige stranden heeft met grote golven, zoals je die in de Golf van Biskaje bij Zuidwest-Frankrijk en Noord-Spanje hebt. Voor mij zijn dat perfecte stranden en een perfecte zee. Heerlijk! De temperatuur is daar ongeveer het hele jaar 25-35 graden overdag en ´s avonds koelt het maar mondjesmaat af naar zo ´n 20-25 graden. De luchtvochtigheid is vrij hoog. Een fan of een airco tijdens het slapen is geen overbodige luxe. Dag en nacht staat het zweet tot in je bilnaad, zeg maar. Je moet er tegen kunnen. Voor mij is het prima, zolang ik maar regelmatig een duikje in het zwembad en zee kan nemen of onder een koude douche kan stappen. En dat kon daar.
Monica, Mitch, Aaron en Phil:
De 3e dag trouwens niets vernomen van het Australisch stel en ook niets van Louis de Mexicaan. Overdag en ´s avonds ´normale´ mensen ontmoet en ´s nachts met oordoppen in prima geslapen. Zo goed zelfs dat ik de volgende ochtend te laat was met uitchecken en besloot om toch maar een nachtje aan mijn verblijf vast te plakken. Dat bleek een goede keus, want dezelfde dag maakte ik kennis met Mitch & Aaron, twee bijdehandte, gezellige en grappige 19-jarige Canadezen, waarmee ik 3 weken lang bijna elke dag optrok. Op twee foto´s kun je ze zien. De andere kerel op dezelfde foto's is Phil. Hij is een vriendelijke 22-jarige Engelse timmerman en fitness-boy, die anderhalve week met ons optrok. Dezelfde dag waarop ik Mitch & Aaron ontmoette, maakte ik kennis met Monica, een lieve, leuke, gezellige Spaanse meid uit Grenada. Met haar heb ik in de laatste vier weken van Puerto Escondido nog 10 dagen een kamer gedeeld, geen romantiek wél een kamer. Haha! Ja, dat kan, vrienden! De volgende keer zal ik hierover meer vertellen.
Dansende hostelgenoten met Mexicaanse travestieten:
Één van de lachwekkende momenten met Mitch, Aaron en Monica gaat over travestieten op een reggae-party. Op een zondagavond waren we met een groep van het hostel naar een Reggae-party gegaan. Op een gegeven moment op de dansvloer stonden er vier hele mooie schaars geklede Mexicaanse dames te dansen. Mitch, Aaron en Jason, een andere hostelgenoot, hadden er zin in en gingen al snel met deze dames dansen. Ik ben meestal niet zo ´n held op de dansvloer, ik bleef meer aan de zijkant samen met Monica, de Spaanse.
Na een tijdje zei Monica tegen mij, dat Jason met een travestiet aan het dansen was. Ik keek naar Jason, die op dat moment wel erg intiem met zijn schaarsgeklede danspartner aan het dansen was, en ik kon Monica niet geloven. Ik vroeg aan Monica, die al maanden in Puerto Escondido verbleef, of ze wel zeker van haar zaak was. Toen zei ze, dat ´locals´ haar zojuist hadden verteld, dat Jason, onze hostelvriend, met één van de voor hen bekende travestieten van Puerto Escondido aan het dansen was. Ik ging Jason´s danspartner wat beter bekijken. Ze was misschien wat langer dan de overige Mexicaanse vrouwen, ze had wat bredere schouders en wat smallere heupen, maar erg duidelijk vond ik het niet. Ze bleef er voor mij uitzien als een mooie vrouw. Ik was blij dat ik Jason niet was. Haha!
In ieder geval ik kon het niet aanzien, dat Jason waarschijnlijk, zonder het te weten, een vrouw in een mannenlichaam aan het versieren was. Iemand moest het hem gaan vertellen, maar wie? Ik was bang dat niemand anders het hem zou vertellen. Na een paar minuten vond ik het genoeg. Ik ging naar hem toe om het nieuws te vertellen. Om het voorzichtig te brengen, zei ik tegen hem, dat hij misschien wel met een man aan het dansen was en dat ik niet de enige was die dat dacht. Hij keek mij aan met een gezicht van ´wat lul je nou?!´. Ik zei daarna, "Misschien heb ik het mis, maar ik wil het maar gezegd hebben, het is nu aan jou wat je er mee doet. Als je ons zoekt, wij zijn aan de andere kant van de bar. Oké?". Ik ging weg en liet hem achter met de gevoelige informatie en de travestiet.
5 Minuten later aan de andere kant van de bar kwam hij naar ons toe, naar Monica, naar mij en nog wat andere hostelgenoten. Iedereen wist het inmiddels al en moest er hard om lachen. Jason was er inmiddels ook achter gekomen. Hij kon er uiteindelijk ook om lachen, weliswaar als een boer met kiespijn, maar was tegelijkertijd opgelucht dat ik het hem verteld had.
Nu denk je misschien dat het hier bij bleef, maar dat is niet zo. Aaron bleek zelfs een blauwtje te hebben gelopen bij één van de travestieten. Drie van de vier Mexicaanse dames, die ik hierboven beschrijf, bleken travestiet te zijn. In eerste instantie was hij chagrijnig, maar toen hij hoorde dat het om een travestiet ging, was hij blij. Hahaha!
En nu komt het laatste en niet minst lachwekkende geval. Mitch, die nog van niets wist, was nog op de dansvloer. Aaron en ik gingen hem opzoeken om te vertellen dat we elders in de reaggae-bar waren. En wat denk je? Ja, hoor! Ook Mitch stond te dansen met een travestiet! En om het nog completer te maken, hij stond zelfs te dansen met dezelfde travestiet als waarmee Jason 10 minuten daarvoor had gedanst. Ik kon het niet geloven, hoe is het mogelijk? Zoveel andere vrouwen en uitgerekend met travestieten gaan ze dansen. Hahaha! De dagen erna konden we er nog nog steeds om lachen. Onvergetelijk!
Zem:
Zem heb ik in de 2e week ontmoet. Met haar heb ik een zeer goede tijd gehad in en rond Puerto Escondido. Ik ben met haar onder andere naar de stranddorpjes Zipolite en Chacahua geweest, waarover ik zo meer zal vertellen. Ik wil eerst iets over haar vertellen dat me geraakt heeft.
Zem komt oorspronkelijk uit Puebla, een stad onder Mexico City, en werkt en woont tijdelijk in Puerto Escondido samen met haar broer. Ik had de vorige al iets kort over haar geschreven. Om jou niet te vervelen en uit persoonlijk overwegingen wil ik niet teveel over haar vertellen. Het enige dat ik verder over haar wil zeggen, is dat ik haar een geweldig persoon vind en dat ik het met haar te doen heb. Ze is vorig jaar door doktoren ongeneeslijk ziek verklaard en in het verleden heeft ze haar broer, vader en eerste liefde verloren. Héél triest allemaal!
Toch blijft ze doorgaan en ziet ze nog steeds de positieve dingen in het leven, al is dat natuurlijk niet altijd even makkelijk voor haar. Ups and downs, zeg maar. Ze is kunstenares, ze is bezig met een project voor armen en daklozen in haar vaste woonplaats Puebla en ze wil reizen in Europa. Allemaal hele mooie dingen waar ze voor moet gaan, zolang het nog kan. Voor zover dat kan, steun ik haar daarin.
Zo, dat was Zem en nu over naar mijn avonturen met Zem. Dat was geen drama in ieder geval!
Met Zem in Zipolite:
Met Zem heb ik een aantal bijzondere en hele leuke momenten gehad. Zo zijn we naar Zipolite geweest, een heel rustig dorp aan zee, 1,5 uur rijden vanaf Puerto Escondido, met allemaal hutjes en hangmatten op het strand. Het is zelfs zo relaxt, dat er niet vreemd wordt op gekeken als iemand in zijn blote lus of flamoes op het strand rondhuppelt. Niet dat wij dat hebben gedaan, maar ik vertel dit, omdat het nogal bijzonder is in Mexico. Openbare nudistenstranden zijn in Mexico namelijk maar op één hand te tellen. Op de foto´s onderaan de pagina kun je het strand van Zipolite zien. De panorama-foto bovenaan de pagina heb ik ook in Zipolite geschoten. Ziet er ontspannend uit, hè?
Met Zem in Chacahua:
Ook zijn we nog naar Chacahua (spreek uit: Tjá-ká-wá) gegaan, een dorp op een schiereiland in ´the middle-of-nowhere´ omringd tussen de zee en een meer. Als je in dat meer ´s avonds en ´s nachts gaat zwemmen op een donkere plek, zul je zien dat het plankton in het water een paar seconden in goud verandert zodra je het aanraakt. Toen ik daar ´s avonds een keer zwom, leek het alsof ik in goud aan het zwemmen was. Een magisch gevoel was dat! Dat de plankton een paar seconden goud oplicht, zodra je het aanraakt, heeft te maken met het zonlicht dat de plankton overdag absobeert. Ik denk dat je het kunt vergelijken met ´glow-in-the-dark´ speelgoed.
Zem kon helaas niet zwemmen en nog steeds niet, omdat ze het simpelweg nooit geleerd heeft en bovendien bang is voor water. Het plan was, dat ik haar zou leren zwemmen en dat zij mij Spaans zou leren. Een perfect plan leek mij. Helaas is het er nooit van gekomen. Het is me wel gelukt om haar een aantal keer in de zee te krijgen en haar angst voor water te verminderen. De foto´s onderaan de pagina zijn dus bijzonder!
Afscheid nemen van Zem:
Inmiddels hebben Zem en ik afscheid van elkaar genomen. We hebben nog steeds goed contact met elkaar. Het idee is nog steeds dat ik haar ga opzoeken als zij terug gaat naar haar woonplaats Puebla of dat we ergens anders afspreken om een tijdje met elkaar te reizen. De tijd zal het leren...
Het tsunami-alarm:
Ik ben niet alleen in Zipolite geweest met Zem, maar ook met Mitch, Aaron en Phil tijdens de Japanse Tsunami. Toen ik daar op donderdagmiddag 10 maart aan kwam, waren de Canadezen en de Engelsman er al. Mitch en Phil hadden al in hun nakie gelopen. Aaron, de rustige van het stel, had voor het naaktlopen gepast. Gelukkig, want ik had ook geen zin om mijn tampeloerus aan de vele naakte homoseksuelen daar te laten zien. Ik was nogal moe van de nacht ervoor en besloot om vroeg naar bed te gaan. De andere gingen het Zipoliteaanse nachtleven verkennen.
Vroeg in de ochtend om een uur of 6 kreeg ik twee sms-jes van vriend Kenneth uit Rotterdam: "Hé Bram, wilde je even waarschuwen. Japan is getroffen door een 8.9 aardbeving en vervolgens een tsunami. In het hele kustgebied van de Grote Oceaan geldt een tsunami-waarschuwing. Zeker ook Mexico, westkust USA en Zuid-Amerika. Mzzl Kenneth". Dat ga je niet menen, dacht ik. Dat is zwaar klote of een hele slechte grap van Kenneth. Ik wilde het zekere van het onzekere nemen en besloot om op te staan en Kenneth´s verhaal ergens te gaan verifiëren.
Ik stond op, trok wat kleren aan en liep mijn kamer uit. Eenmaal buiten mijn kamer zag ik dat het appartementencomplex totaal uitgestorven was. Niet dat iedereen al gevlucht was, maar er was gewoon nog niemand op. De zon was wel al net opgekomen. Ik moest zelfs het appartementencomplex uit en de straat op om de eerste mensen te zien. Alles leek heel rustig.
Terwijl ik daar op straat stond, kwam er een Mexicaanse vrouw met een kind langs gelopen. Ik sprak haar aan en vroeg in mijn beste Spaans of ze iets gehoord had van een tsunami in Japan. Druk gebarend en paniekerig maakte ze me duidelijk dat er een grote aardbeving in Japan was gebeurt, dat er een tsunami op komst was, dat er vele doden zouden gaan vallen aan de Mexicaanse west-kust en dat ik voor mijn eigen veiligheid Zipolite zo snel mogelijk moest verlaten. Oké, dat was duidelijk, Kenneth´s sms-jes bleken geen grap te zijn.
Een heel vreemde situatie, vond ik het maar. Alles leek zo rustig daar en tegelijkertijd moest ik denken aan de tsunami in Azië op 26 december 2004 waarbij vele doden vielen en vele kustgebieden verwoest werden. Daar was ook alles normaal, voordat de tsunami de kusten bereikte. Via een Canadees die wireless internet had op zijn laptop, werd me duidelijk dat de mogelijke tsunami nog vele uren erover zou doen voordat het de Mexicaanse kusten zou bereiken. In ieder geval, een gewaarschuwd man telt voor twee.
Ik besloot om Mitch, Aaron en Phil, die in een andere appartement lagen te slapen, wakker te maken en het hen te vertellen. Ze reageerden als volgt: "That´s not good, Bram! A fucking Tsunami?! What do you think, Bram? What should we do?". Ik hield hen twee opties voor: 1. We kunnen blijven, een surfplank huren en de grootste golf van ons leven pakken of... 2. We nemen geen risico, we pakken een taxi en gaan terug naar ons hostel in Puerto Escondido. Hoewel ze nog even nadachten over de 1e optie, want dat was wel een stuk avontuurlijker, kozen ze uiteindelijk toch voor de 2e optie.
Om 8.00 ´s ochtends hadden we een taxi die ons de hele weg naar ons hostel in Puerto Escondido bracht, 70 km voor 340 Pesos (ongeveer 20 Euro). We gingen terug naar het hostel in Puerto Escondido omdat we daar onze overige spullen hadden liggen en het hostel lag bovendien 100 á 200 meter boven zee-niveau. Veilig dus!
´s Middags werd de Tsunami om een uur of 4 verwacht. Ergens vanaf een hoog gelegen punt gingen we op de uitkijk staan, wachten op de golf. Geen enkele Mexicaan daar leek gestresst te zijn. Ook de stranden werden niet ontruimt. Je raadt het vast al... de golf kwam wel, maar heel spannend was het niet. De ´tsunami´ bestond misschien uit 2 á 3 grotere golven dan normaal. Er werd helemaal niets verwoest. De ´tsunami´-golven reikten iets verder dan normaal op het strand, maar dat was alles. En gelukkig maar! Je moet er niet aan denken dat hetzelfde gebeurd zou zijn als in 2004 in Azië.
Hoewel wij uiteindelijk voor niets uit Zipolite waren vertrokken, heb ik geen spijt van ons besluit. Het had totaal anders kunnen aflopen en volgens mij is Zipolite de hele middag geëvacueerd geweest. Ik wil Kenneth dan ook bedanken voor zijn up-to-date sms-jes!! Hij is de enige geweest die mij van te voren gewaarschuwd heeft. Klasse, Kenneth! Ik vergeef je, dat je heel vervelend bent geweest op mijn afscheidsfeestje. Oké?
Toga-party:
De vroege terugkeer uit Zipolite had ook weer haar voordelen. ´s Avonds was er een toga-party bij bar Kaballah, de bar waar Zem en haar broer werkte. De bedoeling van een toga-party is dat je een toga draagt. Oh ja? Ja! Een wit laken van een bed is vaak al genoeg. Toga´s werden voor het eerst gedragen in de Romeinse tijd als ik het goed heb.
Op één van de foto´s hieronder zie je Mitch, Aaron en Phil met drie Zweedse meisjes in Toga (wit beddengoed van het hostel). De foto is genomen in het hostel nog net voordat we naar de toga-party gingen. Op de volgende foto zie je Zem met mij op de Toga-party.
Zee-egel verhaal:
Als laatste dat ik nog wil vertellen, is dat ik tijdens een avontuurlijk zwemtochtje met de Canadezen en Phil een zee-egel geschampt had met mijn voet. We wilden vanuit het water op wat rotsen klimmen om een oude versleten trap te beklimmen, maar dat bleek achteraf een slecht idee. De rotsen onder water bleken vol met zee-egels te zitten. Nadat ik er één had aangetikt met mijn voet, staakte ik meteen onze zwemtocht en met zes zee-egelnaalden in mijn voet zwom ik weer terug naar het strand. Op het strand kon ik met mijn vingers meteen drie zee-egelnaalden eruit krijgen. Twee andere zee-egelnaalden waren afgebroken in mijn huid, maar kon ik in het hostel eruit krijgen met behulp van mijn Zwitsers zakmes en een (normale) naald. De laatste zee-egelnaald, die afgebroken was en er het diepst in zat, heb ik hulp gekregen van Zem. Een goeie verpleegster al zeg ik het zelf! Klote zee-egels!
Einde:
Zo, dat was het dan. De volgende keer zal ik over de laatste vier weken van Puerto Escondido vertellen en misschien wel over de tijd erna.
De vorige keer had ik geschreven dat ik nog meer dan 1,5 jaar te gaan heb. Ik kan je vertellen dat dit nog steeds hetzelfde is. Als ik hetzelfde uitgeef als de afgelopen 3,5 maand dan heb ik nog steeds meer dan 1,5 jaar te gaan. Je hoeft je dus geen zorgen te maken, dat ik ineens weer voor je sta. Voorlopig, zolang ik heel blijf en er geen gekke dingen gebeuren, ben je nog van me af!
Toedeledokio!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
