Eerste 4 weken Puerto Escondido (korte versie)

Beste iedereen,

van mijn moeder heb ik het advies gekregen om niet al te lange verhalen te schrijven, anders haken mensen af. Nou... weet je wat? Haak maar lekker af dan! Doei!

Nee hoor, grapje! Ik heb voor het gemak een korte versie en een lange versie gemaakt van dit reisverslag. De lange versie is natuurlijk leuker, maar voor iedereen die daar geen zin of geen tijd voor heeft, heb ik dus nu een korte versie. De lange versie is te vinden in Menu (linksboven in de pagina), ga daarna naar ´Reisverslagen´ en je zult de lange versie vinden.


Waar ben ik en waar ga ik naar toe?

Op dit moment ben ik in San Cristobal, een plaats in het zuid-oosten van Mexico, vlakbij de Guatemalaanse grens. In het centrum is het een mix van toeristen, reizigers, kunstenaars, Indiaanse straatverkopers en natuurlijk andere Mexicanen. De straten zijn smal en het doet denken aan de smalle straten in Madrid. Ik vermaak me hier, maar meer dan dat doe ik niet.

Het is geen plaats waar ik voor altijd zou willen blijven. Vooral de mix tussen de (vaak rijke en luie) toeristen en de arme hard werkende Indiaanse straatverkopers in het centrum maken mij niet blij. Ik verwacht snel weer San Cristobal verlaten te hebben richting Palenque, een stadje in de jungle met beroemde Indiaanse tempels, 5-6 uur rijden ten noorden van San Cristobal.

Maar, ik ga niet schrijven over San Cristobal, ik ga schrijven over de eerste 4 weken in Puerto Escondido.


Mini-busreis van Oaxaca naar Puerto Escondido:

Zoals je weet, heb ik de vorige keer over mijn verblijf in Oaxaca geschreven. In de eerste week had ik daar een Spaanse cursus gedaan en in de tweede week heb ik Oaxaca en omgeving verkend.

Op zaterdag 19 februari (alweer bijna 3 maanden geleden!) ben ik uit Oaxaca vertrokken. De avond en nacht ervoor was ik nog met wat hostelgenoten uitgegaan en had ik stevig aan de fles gezeten. Dat kwam me de volgende dag nog behoorlijk duur te staan. De mini-busreis van Oaxaca naar Puerto Escondido was er één met nogal wat haarspeldbochten en kuilen in de weg. Hoewel ik niet over mijn nek ben gegaan, was het al met al een pittige rit.


Vreemde 2e avond en onrustige 2e nacht/ ochtend in hostel Tower Bridge:

In Puerto Escondido had ik voor drie nachten een hostel geboekt, hostel Tower Bridge (je weet wel, die brug in Londen!). De 2e avond, nacht en ochtend waren vreemd en onrustig.

´s Avonds in een gemeenschappelijke ruimte in het hostel boden een Australisch stel en een Mexicaan me eerst wiet aan en vervolgens coke. Ik bedankte voor beide. Ik vond het nogal vreemd. Dat je cocaïne gebruikt in een club, bar of (bij iemand) thuis kan ik nog begrijpen, maar in een hostel? Nee! Voor duidelijkheid, ik vind cocaïne teringzooi!

´s nachts werd ik eerst wakker van een dikke vette leguaan, dat over een golfplaten dak van het hostel aan het rennen was. Daarna werd ik wakker van de Mexicaan en de Australische die na het uitgaan sex hadden in het zwembad van het hostel. Het Australisch stel bleken swingers te zijn. Vervolgens om een uur of 5 in de ochtend werd ik voor de 3e keer uit mijn slaap gehouden. Dit keer ging het om een wasplaats voor touringcars die pal naast het hostel gelegen was. Vanaf 5 ´s ochtends werd er druk gepraat door alle schoonmakers daar en was het komen en gaan van touringcars. Uiteindelijk boden mijn oordoppen soelaas.


Puerto Escondido in het kort:

De 3e dag tijdens een fietstochtje ontdekte ik dat Puerto Escondido heel wat mooie, grote en rustige stranden heeft met grote golven, zoals je die in de Golf van Biskaje bij Zuidwest-Frankrijk en Noord-Spanje hebt. De temperatuur is daar ongeveer het hele jaar 25-35 graden overdag en ´s avonds koelt het maar mondjesmaat af naar zo ´n 20-25 graden. De luchtvochtigheid is vrij hoog. Een fan of een airco tijdens het slapen is geen overbodige luxe. Dag en nacht staat het zweet tot in je bilnaad, zeg maar. Je moet er tegen kunnen. Naast de stranden en de zee vond ik Puerto Escondido niet geweldig.


Monica, Mitch, Aaron en Phil:

De 3e dag trouwens niets vernomen van het Australisch stel en ook niets van de Mexicaan. Overdag en ´s avonds ´normale´ mensen ontmoet en ´s nachts met oordoppen in prima geslapen. Zo goed zelfs dat ik de volgende ochtend te laat was met uitchecken en besloot om toch maar een nachtje aan mijn verblijf vast te plakken. Dat bleek een goede keus, want dezelfde dag maakte ik kennis met Mitch & Aaron, twee bijdehandte, gezellige en grappige 19-jarige Canadezen, waarmee ik 3 weken lang bijna elke dag optrok. Op twee foto´s kun je ze zien. De andere kerel op dezelfde foto's is Phil. Hij is een vriendelijke 22-jarige Engelse timmerman en fitness-boy, die anderhalve week met ons optrok. Dezelfde dag waarop ik Mitch & Aaron ontmoette, maakte ik kennis met Monica, een lieve, leuke, gezellige Spaanse meid uit Grenada. Met haar heb ik in de laatste vier weken van Puerto Escondido nog 10 dagen een kamer gedeeld, geen romantiek wél een kamer. Haha! Ja, dat kan, vrienden! De volgende keer zal ik hierover meer vertellen.


Dansende hostelgenoten met Mexicaanse travestieten:

Één van de lachwekkende momenten met Mitch, Aaron en Monica gaat over travestieten op een reggae-party. Op een zondagavond waren we met een groep van het hostel naar een Reggae-party gegaan. Op een gegeven moment op de dansvloer stonden er vier hele mooie schaars geklede Mexicaanse dames te dansen. Drie van vier bleken travestieten te zijn, maar dit wisten wij niet. Uiteindelijk hebben drie kerels van het hostel met deze travestieten gedanst, zonder dat ze dus op de hoogte waren van de werkelijkheid. Ik ben degene geweest, die hen uiteindelijk het nieuws op de dansvloer heeft verteld, op aangeven van Monica, de Spaanse. Uiteindelijk kon iedereen er om lachen, de ´slachtoffers´ weliswaar als boeren met kiespijn. Hahaha!


Zem:

Zem heb ik in de 2e week ontmoet. Met haar heb ik een zeer goede tijd gehad in en rond Puerto Escondido. Ik ben met haar onder andere naar de stranddorpjes Zipolite en Chacahua geweest, waarover ik zo meer zal vertellen. Ik wil eerst iets over haar vertellen dat me geraakt heeft.

Zem komt oorspronkelijk uit Puebla, een stad onder Mexico City, en werkt en woont tijdelijk in Puerto Escondido samen met haar broer. Ik had de vorige al iets kort over haar geschreven. Om jou niet te vervelen en uit persoonlijk overwegingen wil ik niet teveel over haar vertellen. Het enige dat ik verder over haar wil zeggen, is dat ik haar een geweldig persoon vind en dat ik het met haar te doen heb. Ze is vorig jaar door doktoren ongeneeslijk ziek verklaard en in het verleden heeft ze haar broer, vader en eerste liefde verloren. Héél triest allemaal!

Toch blijft ze doorgaan en ziet ze nog steeds de positieve dingen in het leven, al is dat natuurlijk niet altijd even makkelijk voor haar. Ups and downs, zeg maar. Ze is kunstenares, ze is bezig met een project voor armen en daklozen in haar vaste woonplaats Puebla en ze wil reizen in Europa. Allemaal hele mooie dingen waar ze voor moet gaan, zolang het nog kan. Voor zover dat kan, steun ik haar daarin.

Zo, dat was Zem en nu over naar mijn avonturen met Zem. Dat was geen drama in ieder geval!


Met Zem in Zipolite:

Met Zem heb ik een aantal bijzondere en hele leuke momenten gehad. Zo zijn we naar Zipolite geweest, een heel rustig dorp aan zee, 1,5 uur rijden vanaf Puerto Escondido, met allemaal hutjes en hangmatten op het strand. Het is zelfs zo relaxt, dat er niet vreemd wordt op gekeken als iemand in zijn blote lus of flamoes op het strand rondhuppelt. Niet dat wij dat hebben gedaan, maar ik vertel dit, omdat het nogal bijzonder is in Mexico. Openbare nudistenstranden zijn in Mexico namelijk maar op één hand te tellen. Op de foto´s onderaan de pagina kun je het strand van Zipolite zien. De panorama-foto bovenaan de pagina heb ik ook in Zipolite geschoten. Ziet er ontspannend uit, hè?


Met Zem in Chacahua:

Ook zijn we nog naar Chacahua ( spreek uit: Tjá-ká-wá ) gegaan, een dorp op een schiereiland in ´the middle-of-nowhere´ omringd tussen de zee en een meer. Als je in dat meer ´s avonds en ´s nachts gaat zwemmen op een donkere plek, zul je zien dat het plankton in het water een paar seconden in goud verandert zodra je het aanraakt. Toen ik daar ´s avonds een keer zwom, leek het alsof ik in goud aan het zwemmen was. Een magisch gevoel was dat! Dat de plankton een paar seconden goud oplicht, zodra je het aanraakt, heeft te maken met het zonlicht dat de plankton overdag absobeert. Ik denk dat je het kunt vergelijken met ´glow-in-the-dark´ speelgoed.

Zem kon helaas niet zwemmen en nog steeds niet, omdat ze het simpelweg nooit geleerd heeft en bovendien bang is voor water. Het plan was, dat ik haar zou leren zwemmen en dat zij mij Spaans zou leren. Een perfect plan leek mij. Helaas is het er nooit van gekomen. Het is me wel gelukt om haar een aantal keer in de zee te krijgen en haar angst voor water te verminderen. De foto onderaan de pagina, met Zem in het water, is dus bijzonder!


Afscheid nemen van Zem:

Inmiddels hebben Zem en ik afscheid van elkaar genomen. We hebben nog steeds goed contact met elkaar. Het idee is nog steeds dat ik haar ga opzoeken als zij terug gaat naar haar woonplaats Puebla of dat we ergens anders afspreken om een tijdje met elkaar te reizen. De tijd zal het leren...


Het tsunami-alarm:

Op 11 maart was ik met Mitch, Aaron en Phil in Zipolite tijdens de Japanse Tsunami. Kenneth, vriend uit Rotterdam, stuurde mij vanuit Nederland om 6 uur ´s ochtends sms-jes met de mededeling dat er een tsunami op komst was. Na meer waarschuwende berichtgeving in Zipolite besloten we om eerder terug te keren naar hostel Tower Bridge in Puerto Escondido, dat hoger en veiliger gelegen was. Om 8 ´s ochtends hadden we een taxi die ons naar het hostel bracht. Uiteindelijk bleek de tsunami mee te vallen. De ´tsunami´ bestond misschien uit 2 á 3 grotere golven dan normaal, maar er werd helemaal niets verwoest. En gelukkig maar! Je moet er niet aan denken dat hetzelfde gebeurd zou zijn als op 26 december 2004 in Azië.


Toga-party:

De vroege terugkeer uit Zipolite had ook weer haar voordelen. ´s Avonds was er een toga-party bij bar Kaballah, de bar waar Zem en haar broer werkte. De bedoeling van een toga-party is dat je een toga draagt. Oh ja? Ja! Een wit laken van een bed is vaak al genoeg. Toga´s werden voor het eerst gedragen in de Romeinse tijd als ik het goed heb.

Op één van de foto´s hieronder zie je Mitch, Aaron en Phil met drie Zweedse meisjes in Toga (wit beddengoed van het hostel). De foto is genomen in het hostel nog net voordat we naar de toga-party gingen. Op de volgende foto zie je Zem met mij op de Toga-party.


Zee-egel verhaal:

Als laatste dat ik nog wil vertellen, is dat ik tijdens een avontuurlijk zwemtochtje met de Canadezen en Phil een zee-egel geschampt had met mijn voet. We wilden vanuit het water op wat rotsen klimmen om een oude versleten trap te beklimmen, maar dat bleek achteraf een slecht idee. De rotsen onder water bleken vol met zee-egels te zitten. Nadat ik er één had aangetikt met mijn voet, staakte ik meteen onze zwemtocht en met zes zee-egelnaalden in mijn voet zwom ik weer terug naar het strand. Op het strand kon ik met mijn vingers meteen drie zee-egelnaalden eruit krijgen. Twee andere zee-egelnaalden waren afgebroken in mijn huid, maar kon ik in het hostel eruit krijgen met behulp van mijn Zwitsers zakmes en een (normale) naald. De laatste zee-egelnaald, die afgebroken was en er het diepst in zat, heb ik hulp gekregen van Zem. Een goeie verpleegster al zeg ik het zelf! Klote zee-egels!


Einde:

Zo, dat was het dan. De volgende keer zal ik over de laatste vier weken van Puerto Escondido vertellen en misschien wel over de tijd erna.

De vorige keer had ik geschreven dat ik nog meer dan 1,5 jaar te gaan heb. Ik kan je vertellen dat dit nog steeds hetzelfde is. Als ik hetzelfde uitgeef als de afgelopen 15-16 weken dan heb ik nog steeds meer dan 1,5 jaar te gaan. Je hoeft je dus geen zorgen te maken, dat ik ineens weer voor je sta. Voorlopig, zolang ik heel blijf en er geen gekke dingen gebeuren, ben je nog van me af!

Toedeledokio!