Guatemala (2 juni t/m vandaag 15 juni)

Allereerst, bedankt voor alle felicitaties!!!

Ik wilde eigenlijk gaan schrijven over de laatste 4 weken in Puerto Escondido, maar dat doe ik de volgende keer. Ik zal voor de verandering een 'up-to-date' verhaal plaatsen. Ik zal vertellen waar ik ben, wat ik heb gedaan, wat ik nu doe, hoe het met me gaat, wat voor plannen ik heb en hoe lang ik denk nog weg te kunnen blijven. Onder aan het verhaal zal ik nog wat foto´s toelichten.


In het kort:

Op dit moment ben ik in San Pedro de la Laguna, een dorp aan het meer Atitlán in Guatemala. Het meer is omringd met vulkanisch gebergte en is heel mooi om te zien. Op foto 31 t/m 44 en de panoramafoto boven aan de pagina kun je het zien. De hoogste berg en vulkaan hier is ongeveer 3500 meter hoog (hoog dus!).

Vorige week donderdag op 2 juni ben ik met drie hostelgenoten van San Cristobal de las Casas (Mexico) naar Guatemala gereisd, eerst naar Quetzaltenango (spreek uit: ket-tzal-teh-nango) en daarna naar San Pedro La Laguna. In totaal ben ik bijna 7 weken in en om San Cristobal geweest en ruim vier maanden in Mexico. Ik mag mezelf dus inmiddels al een beetje Mexicaan noemen. De tortilla´s komen m´n strot uit, maar de tequila´s gaan er nog steeds in als zoete koek.

Eergisteren heb ik afscheid genomen van mijn drie medereizigers, een eigenwijze 26-jarige Spanjaard (Pedro), een vegetarische 30-jarige Pool (Bogus) en een stille 29-jarige Colombiaanse (Viviana). Met hen ben ik naar een warmwaterbron geweest vlakbij Quetzaltenango (foto 9 t/m 25), heb ik gekayakt (foto 41 t/m 43), door Quetzaltenango en dorpjes gelopen (foto 2 t/m 8 ) en zo nu en dan met de lokale bevolking gepraat. In één week tijd hebben we twee en een halve dag gereisd en zijn we vier keer van hostel veranderd. Ik ben blij dat ik nu alweer 1 week in hetzelfde hostel ben.


Reizen kan slopend zijn...

Constant reizen en van hostel veranderen is vermoeiend en slopend. Helemaal als je bedenkt dat de meeste wegen in Zuid-Mexico en Guatemala enorm steil zijn en heel veel haarspeldbochten en hobbels hebben. Rusten tijdens het transport met openbaar vervoer is meestal onmogelijk. Het openbaar vervoer in Mexico en Guatemala gaat voornamelijk met bussen (zie: foto 2 en 3), taxi´s, mini-busjes en pick-up trucks (zie: foto 19 en 22). De mini-busjes en pick-up trucks worden hier 'Colectivos' of 'Intercolectivos' genoemd en zie je overal rijden. Colectivos rijden in de stad of dorpen en Intercolectivos rijden tussen de steden en/ of dorpen. Vaak vertrekken deze pas als ze vol of bijna vol zijn. In Nederland mogen er in dit soort busjes maximaal 10 tot 12 personen. In Mexico en Guatemala lijkt deze regel niet te bestaan. Een busje is pas vol als er echt niemand meer in kan. 20 Tot 25 personen inclusief bagage (zakken met rijst, kisten met fruit, andere etenswaar, een emmer met een levende Leguaan, backpacks, etc.) is geen uitzondering. De indeling is dan als volgt: 4 personen voorin (inclusief de bestuurder), 4-5 personen in de tweede, derde, vierde en vijfde rij. De eerst volgende keer als ik de kans heb, zal ik er een foto van maken. Ik heb er helaas nu geen foto van.

Ook heb ik iets anders gemerkt, wat reizen in sommige gebieden niet makkelijker maakt. In San Cristobal ben ik bijvoorbeeld meer dan helft van de tijd (ongeveer 4 weken) verkouden geweest en 2-3 dagen griep (diaree, overgeven en koorts). Dit had vooral te maken omdat ik in de 7 weken tijd in en om San Cristobal regelmatig van en naar San Cristobal reisde, terwijl San Cristobal op ongeveer 2200 meter hoogte ligt en de plaatsen waar ik naar toe ging, lagen een stuk lager (rond de 500-1000 meter). En als je geboren en getogen bent in een land waar de hoogste 'berg' 322 meter hoog is (Vaalserberg), dan is het niet onlogisch dat je lichaam vreemd kan reageren op hoogteverschillen en klimaatwisselingen. Ik was overigens niet de enige. Ik heb veel reizigers uit de hele wereld ziek zien worden in San Cristobal, die van een lager en warmer gebied kwamen. Ook moet je bedenken dat het nu regenseizoen is in San Cristobal (elke dag 1 tot 5 uur regen!) en dat de temperatuur tijdens regenbuien, in de avond en nacht flink daalt van 20-25 graden naar zo´n 10 graden.
Zodra ik naar een lager gelegen en warmer gebied ging, was mijn verkoudheid al weer snel verdwenen, maar zodra ik weer terug was in San Cristobal, werd ik weer verkouden. Hoewel ik een goede tijd heb gehad in en om San Cristobal, ben ik blij dat ik er weg ben. Ik werd helemaal gek van om constant pijn in mijn strot te hebben en een druppel aan mijn neus te hebben hangen.
In Guatemala heb ik ook nog een week met verkoudheid gelopen. Quetzaltenango ligt zelfs op 2300 meter hoogte en daar is het ook regenseizoen. Sinds een week lijk ik eindelijk genezen, maar ik moet op mijn hoede zijn. Ook San Pedro ligt hoog (1500 meter) en het regent hier bijna elke dag. Bijna elke ochtend en begin van de middag is het prima weer (korte-broek-weer, zeg maar) en dan halverwege of einde van de middag komen er steeds meer wolken en dan gaat het hier 1 á 4 uur behoorlijk hard regenen. Om 19:00 is het hier donker en een stuk kouder (lange-broek-en-trui-weer).


Het plan:

Mijn plan was om een Spaanse cursus te gaan doen in Guatemala. Tot en met gisteren was er nog weinig van terecht gekomen. Ik zal uitleggen waarom. De eerste week met de Spanjaard, de Pool en de Colombiaanse was oké voor mij, maar de laatste week begon ik me steeds meer te storen aan ze. Bijna alles wat ze deden, deden ze samen. Het was vooral Pedro die bepaalde wat en hoe ze iets gingen doen. De eerste week vond ik het prima, omdat we vooral aan het reizen waren. Pedro en Viviana wisten vaak al snel wat de goedkoopste manier was om ergens te komen. Zij spreken van nature Spaans en communiceren en informatie verkrijgen in Latijns-Amerika gaat voor hen nou eenmaal gemakkelijker af. Voor mij was dat een voordeel. Maar de tweede week begon ik het steeds irritanter te vinden. Het was Pedro die bepaalde en het waren Viviana en Bogus die volgde. De laatste week met hen, heb ik dan ook veel tijd zonder hen besteed.
Afgelopen zondag, op de dag dat ik jarig was, wilde ik gaan vertellen dat ik ze zou gaan verlaten. Maar wat bleek, ze waren mij voor. Zij vertelden mij dat ze de volgende dag verder in Guatemala zouden gaan trekken. Dat maakte de situatie voor mij meer comfortabel. In eerste instantie wilde ik het hostel zo snel mogelijk verlaten en intrekken bij een Guatemalaanse familie om mijn Spaans te oefenen. Maar nu voelde ik mij minder gehaast om dat te doen.

Met Pedro, Viviana en Bogus was het niet echt ideaal om mijn Spaans te oefenen. Omdat Bogus na 6 maanden Mexico en Guatemala nog steeds amper een woord Spaans sprak, voerden we de conversaties vooral in het Engels. Met Pedro en mij klikte het niet echt, geen ruzie of wat dan ook, maar weinig chemie. Met Viviana had ik wel mijn Spaans kunnen oefenen, maar Pedro liet haar bijna geen minuut alleen. Zij vormden sinds een paar weken een paartje. Misschien zag hij mij wel als een bedreiging voor zijn vriendinnetje. Hoe dan ook, ik ben blij dat ik nu weer alleen ben en geen rekening hoef te houden met medereizigers.

Gisteren ben ik naar wat Spaanse scholen geweest en heb ik een zelfstandig werkende Guatemalaan gesproken die Spaanse les geeft. Ik heb de voors en tegens tegen elkaar weggestreept en ik heb besloten om Spaanse les te nemen bij Isaias, een 32-jarige zelfstandig werkende docent. Voor 20 Quetzal (€1,80) per uur geeft hij mij één-op-één Spaanse les. Ik heb met hem afgesproken dat ik 1 á 2 weken les wil, 5 dagen in de week en 4 uur per dag. In totaal kost me dit €36 per week. Geen geld dus. Vanochtend ben ik om 8:00 begonnen en ik heb het idee dat het een goeie is. Hij heeft mij verteld dat hij al 9 jaar ervaring heeft en dat geloof ik ook wel.
Naast de Spaanse les is er een grote kans dat ik morgen of overmorgen intrek bij een Guatemalaanse familie. Ook dit regelt mijn Guatemalaanse privé-docent. Voor 400 Quetzal (€36) per week kan ik verblijven bij een Guatemalaanse familie, het verblijf is inclusief drie maaltijden per dag. Ik ben benieuwd en jullie vast ook, of niet? Haha!


Het verdere plan:

Eind deze maand wil ik terug gaan naar San Cristobal en begin juli wil ik naar Yucatan, een staat in zuidoost-Mexico, waar onder andere de (zeer) toeristische badplaatsen Cancun en Playa del Carmen liggen. Daarna wil ik Zem opzoeken in Puebla en na Puebla wil ik naar Belize en/ of Honduras om te duiken en om duiklessen te nemen, want ik wil tenslotte (assistent-)duikinstructeur worden. Of dit allemaal gaat gebeuren, zal ik de volgende keer laten weten.

Volgens mijn uitgavenpatroon heb ik nog steeds meer dan 1,5 jaar te gaan. 1 Jaar, 7 maanden en 2 weken om precies te zijn.

Hasta la pasta familia, amigas y amigos!




Uitleg foto´s:

Foto 1: Aankomst in Guatemala op donderdag 2 juni. Op de foto sta ik te wachten op een tweede en laatste stempel in mijn paspoort om officieel Guatemala in te mogen. Viviana heeft de foto genomen en Bogus (in het blauw) en Pedro (in het rood) staan achter mij. In totaal hebben we ongeveer 1 uur moeten wachten bij de grens om twee stempels te krijgens in onze paspoorten, wat overigens gebruikelijk is.

Foto 2 en 3: Een zogenaamde chicken-bus, die je overal ziet rijden in Guatemala. Elke bus ziet er van binnen en buiten anders uit. De foto´s zijn genomen in Quetzaltenango.

Foto 4 en 5: Uitzicht van Quetzaltenango vanaf een kerkje.

Foto 7: Deze foto heb ik door Pedro laten nemen. Het gaat vooral om de oude man met de stok. Mooi, hè? Links staat Bogus en in het roze is Viviana.

Foto 8: Deze ingelijste prent is te bezichtigen in het museum van Quetzaltenango. 'No Tocar' betekent 'niet aanraken'. Blijkbaar willen mensen deze prent heel graag aanraken. Voormoedelijk gaat het om een oude en beroemde marimba-artiest. Typisch is ook de klederdracht van de man, hoewel je het niet zo heel goed kunt zien op de foto. Menigmaal in Zuid-Mexico heb ik oudere mannen in restaurants marimba zien spelen. Vaak staan ze met twee of meer personen achter de marimba. Marimba klinkt zo: ¨pling, plang, plong¨.

Foto 9 t/ 22: De eerste en de laatse drie foto´s zijn onderweg van en naar de warmwaterbron Las Fuentes Georginas vlakbij Quetzaltenango. Op foto 12 t/m 16 Bij de warmwaterbron was een junglepad dat naar de top van de vulkaan leidde. Alleen Viviana en ik waren naar de top gegaan. Bogus en Pedro waren al snel afgehaakt. Omdat we bovenaan de top geen uitzicht hadden en omdat we allemaal rare paadjes moesten nemen voor beter uitzicht, haakte ook Viviana af. Uiteindelijk heb ik daar op de top ongeveer een uur in m´n eentje lopen zwoegen door het junglegewas, maar het was uiteindelijk de moeite waard. En het warme bad na de vermoeiende wandeling was helemaal de moeite waard!

Foto 24 en 25: Op de terugweg van de warmwaterbron in de bus stonden we een tijdje stil naast een elektriciteitspaal. Zoals je op de foto´s kunt zien, zie je een mannetje in de paal, de Guatemalaanse elektricien. Hoewel het er allemaal niet zo veilig uitziet, was het ook niet veilig! Zonder handschoenen, met alleen een touw om de middel en een stok in de hand moest deze electricien iets van een stop vervangen. Ik kan je vertellen dat er op een gegeven moment een zeer harde knal was, een grote lichtflits en een heleboel regen van vonken. In eerste instantie dacht ik dat het elektriciteitsmannetje zwart geblakerd op de grond zou liggen, maar het tegendeel was waar. Misschien had hij wat zwarte plekken in zijn gezicht en iets minder haar vanwege de vonkenregen, maar hij zat nog steeds in de paal. Sterker nog, het was hem gelukt om met de stok iets uit de elektriciteitspaal te halen en dit vervolgens te vervangen. Respect!

Foto 26 t/m 30: Met de boot vanaf Panajachel, een ander dorp aan het meer Atitlán, naar San Pedro La Laguna. Pedro werd het natst, daarna Bogus en Viviana en wie zat het droogst? Ik! Haha! Maar.. ik was wel weer zo gentleman om daarna met Viviana te ruilen. Ja, het was ook heel grappig dat we met Pedro naar San Pedro gingen. Pedro zelf vond het op een gegeven moment minder grappig. Haha!

Foto 31 t/m 40: Uitzicht vanaf het dak van het hostel in San Pedro. Foto 37 t/m 40 heb ik ´s ochtends om een uur of 5:30 geschoten. Ik werd wakker omdat het al zo licht was, maar ik zag ook dat de zon nog niet boven de bergen was uitgekomen. Ik bedacht me geen moment en klom meteen naar het dak van het hostel. Mooi, hè?

Foto 41 t/m 43: Deze foto´s heb ik genomen vanaf mijn kayak in het meer Atitlán. Iets anders wat minder leuk was: ik ben tijdens het kayakken omgeslagen. Gelukkig gebeurde het langs de kant, anders had ik een nog groter probleem gehad. Ik sloeg om vanwege een grote golf van een passagiersboot die net kwam aanvaren. Ik was er zelf minder blij mee, maar omstanders zullen het vast grappig hebben gevonden. Op zich viel het allemaal mee. Het enige waar ik wél flink van baalde, was dat er voor de tweede keer water in mijn onderwatercamera is gekomen. Terwijl ik de week ervoor nog twee dagen bezig was geweest om mijn camera uit elkaar te halen, te drogen en weer in elkaar te zetten. Vooral het vinden van het juiste gereedschap kostte veel tijd. Hoewel me camera weer werkte als voorheen, bleek deze dus niet meer waterdicht te zijn, potverdomme! Ik ben bang dat ik een nieuwe moet kopen. Dat gaat me dus een paar weken reizen kosten. Maar, ik mag voor de rest niet klagen. Ik heb trouwens nog een tweede camera. Dus je hoeft je geen zorgen te maken, dat ik geen foto´s meer kan schieten. Ik kan alleen niet meer onder water fotograferen.

Foto 44 t/m 51: Balkon en kamer van het hostel waar ik nu nog steeds zit. Mooi douche, hè? Ik sla wel elke keer een kruisje voordat ik ga douchen. Het zou namelijk zo maar kunnen, dat ik geëlektrocuteerd wordt als ik het niet doe. Het mandje naast de wc is voor gebruikt wc-papier. Wc-papier spoelt men liever niet door in Mexico en Guatemala, omdat men bang is voor verstoppingen. Niet erg hygiënisch als je het mij vraagt. De kamer deelde ik vorige week nog met Bogus. Viviana en Pedro hadden een andere vergelijkbare kamer. In hun oude kamer zit ik nu, omdat ik daar tv heb. Haha! Vorige week betaalde ik nog 15 Quetzal (€1,35) per nacht, omdat ik de kamer deelde. Nu betaal ik dus 30 Quetzal (€2,70). Op deze manier kan ik het nog héél lang uithouden in Guatemala.