Weer terug bij af!

(16 juni t/m 29 juli)

Hallo iedereen!

Aan de hoeveelheid reacties te zien van mijn vorige verhaal, maak ik op dat de meeste van mijn familie en vrienden op vakantie zijn en/ of andere dingen in de buitenlucht aan het doen zijn en niet al teveel met de computer bezig zijn. Heel goed! En proberen zo te houden! Maar ik verwacht aankomende winter, als iedereen weer ellendig binnen zit, wél weer wat meer reacties te krijgen, hoor! Als ik een half jaar weg ben, betekent nog niet dat ik van de aardbodem ben verdwenen!!! Een reactie kan ook bestaan uit: ¨Leuk Bram! Het gaat je goed, hè! Doei!¨ of ¨Hé Bram, ik vind je echt een geweldige gozer, maar uhh... zou je me misschien uit de mailinglist kunnen halen? Op die kutverhalen van je zit ik niet te wachten!¨. Nee, hoor! Het maakt me allemaal niet uit! Ik hou van jullie allemaal, ook als jullie niet reageren!

Oké, weer genoeg gejammerd! To-the-point!


Wie, wat, waar, hoe en waarheen?

Het is alweer bijna anderhalve maand verder sinds m´n vorige verhaal. Ik zal weer eerst vertellen waar ik ben, wat ik hier doe, hoe het met me gaat en wat voor plannen ik heb. Daarna zal ik de laatste twee weken in Guatemala beschrijven.

Na bijna heel juni in Guatemala te zijn geweest, ben ik weer helemaal terug bij af. Oftewel, ik ben weer terug in Mexico City, de stad waar ik mijn reis begon. Ik ben dus in ruim zes maanden tijd geen reet opgeschoten. Maar... wat maakt het uit? Ik heb het nog steeds naar mijn zin en dat is toch het belangrijkste! Of niet dan? Ik ben dan ook nog steeds nog lang niet van plan om terug te keren naar Nederland.

Eergisteren was ik nog in Mérida, de hoofdstad van Yucatán. Yucatán is een oostelijke staat van Mexico en ligt gelegen naast de staat Quintana Roo waar onder andere de bekende toeristische badplaatsen Cancun en Playa del Carmen liggen. De dag ervoor was ik nog in Progreso, een Caribische kustplaats vlakbij Mérida. Veel zon, zee en strand!

Wat ik ga doen in Mexico City weet ik nog niet precies. Ik wil wat mensen zien die ik afgelopen 6 maanden tijdens mijn reis heb ontmoet en die in Mexico City wonen. Daarna wil ik naar Heroica Puebla de Zaragoza (in het kort: Puebla) gaan om Zem te zien. Over haar heb ik al eerder geschreven en haar had ik in Puerto Escondido ontmoet. Of ik überhaupt iemand ga zien, is nog de grote vraag. Tot nu toe reageert niemand op mijn berichtjes. Het moet natuurlijk wel van twee kanten komen, hè! Ik ben Gekke Henkie niet! Na Mexico City en/ of Puebla wil ik naar Belize en Honduras gaan.


Laatste twee weken Guatemala:

De laatste keer had ik de eerste twee weken van Guatemala beschreven. Het laatste dat ik geschreven had over Guatemala, was dat ik afscheid had genomen van Pedro, Viviana en Bogus, mijn tijdelijke gezelschap. Verder had ik mijn eerste Spaanse les gehad van Isaias (spreek uit: ie-sa-ie-jas), een Guatemalaanse Maya. En ik had het plan om bij een Guatemalaanse familie in te trekken. Dat is ook gebeurt, kan ik je vertellen! Vanaf hier ga ik verder schrijven...

Eindelijk 4 maanden nadat ik de laatste Spaanse les in Oaxaca had gehad en voor had genomen om Spaanse lessen een vervolg te geven in Guatemala, was het dan zover. Ik kreeg weer Spaanse les! Hoihoihoi! Voor mijn gevoel is mijn Spaans niet erg vooruit gegaan in die 4 maanden. Mijn Engels daarentegen is voor mijn gevoel wel weer vooruit gegaan. Maar goed, om wat dieper in het leven van de mensen en de cultuur van de Latijns-Amerikaanse landen te geraken, is Spaans wel handig.

Met Isaias, mijn Spaanse docent, klikte het meteen. Hij was voor mij als het ware een kleine oudere Guatemalaanse broer. Hij was 32 jaar, van oorsprong Maya, spreekt 3 talen vloeiend (Maya, Spaans en Engels), universiteit journalistiek afgerond, een positieve kerel en een harde werker. Op een aantal foto´s kun je hem zien. Ik heb veel met hem gelachen en ook veel serieuze gesprekken gehad over het leven in Guatemala. Erg interessant! Met misschien een inkomen van €400 per maand onderhoudt hij zijn vrouw, twee kinderen en zichzelf. Respect voor deze kerel!


De Guatemalaanse familie:

Hoewel ik nog erg genoot van mijn nieuwe kamer - ik had tenslotte een kamer met een dubbelbed, eigen badkamer en zelfs kabel-tv (!) met zo´n 60 Spaans en Engelstalige zenders voor maar 30 Quetzal (+/- €2,70) per nacht - vond ik het tijd worden om me wat meer te verdiepen in het Guatemalaanse leven. De 2e lesdag had Isaias een familie voor mij geregeld voor 400 Quetzal (ongeveer €36) per week. Dit bedrag was inclusief verblijf en 3 maaltijden per dag. Op de 3e lesdag maakte ik kennis met de familie. De familie bestond uit moeder Silvia, dochter Valvina (20 jaar) en zoon Omar (16 jaar). De vader en een andere zoon waren 10 jaar geleden omgekomen bij een busongeluk. (Een dronken buschauffeur was met de bus frontaal op een andere bus geknald. Bijna alle inzittenden uit San Pedro en omringende dorpen werden hierbij gedood inclusief de buschauffeur. Dit is een triest en bekend verhaal in San Pedro). Zoon Omar studeert en leeft doordeweeks in Quetzaltenango, de tweede grote stad van Guatemala en de stad waar ik met Bogus, Viviana en Pedro was geweest twee weken ervoor. Het is ongeveer 2 tot 3 uur reizen naar Quetzaltenago. Omar was er niet op die vrijdag, hem zou ik later ontmoeten.

Zowel Silvia als Valvina waren en zijn schatten van vrouwen. Ik had geluk, want zowel Silvia als Valvina werkten in de keuken van een toeristisch restaurant. Ik heb dan ook elke dag zeer goede maaltijden gehad. Op een aantal foto´s kun je Isaias, Silvia en Valvina zien. Ook heb ik de keuken en een maaltijd gefotografeerd. Meer uitleg kun je onderaan de pagina zien. Ik vond het prachtig om te zien hoe er op zo´n primitieve wijze gekookt kan worden (hout, vuur en steen), zonder dat het af doet aan de kwaliteit van het eten. In Nederland heb je mensen met een geweldige keuken, maar koken kunnen ze niet! Wie is hier nou onderontwikkelt? Haha! Valvina studeerde trouwens ook, naast het werk in het restaurant.


De woning:

Het is lastig uit te leggen in wat voor huis ze leefden. Eigenlijk kun je het geen huis noemen. Het is meer een aantal kamers naast elkaar op de begane grond. Ik had een eigen kamer, 3 bij 4 meter, met dubbelbed, een bureautje en een kast. Mijn kamer was naast Valvina´s kamer, die weer grenste aan haar moeders kamer. En tussen die kamer en de keuken, in een hoek, was weer een klein restaurantje (maximaal 10 gasten). De achterdeur van dat restaurantje grenste aan de kleine open plaats met een grote stenen wasbak, waar zowel ik mijn tanden poetste als waar de medewerkers van het restaurant de vuile vaat deden. De badkamer, 1 bij 3 meter, met douche en toilet, die weer grenste aan mijn kamer, werd ook als toilet gebruikt voor het restaurantje. Kun je het nog volgen? Een foto was makkelijker geweest. Ik weet het. Toch wil ik het beschrijven, omdat het voor mij een nieuwe ervaring was.


Ademhalingsproblemen :

Ik moet bekennen dat ik in de twee weken dat ik daar was, niet elke dag een douche heb genomen, misschien zelfs maar een paar keer. Het interesseerde me overigens weinig. De reden was, dat de douche ijskoud was. En omdat ik regelmatig ademhalingsproblemen had, was ik bang dat ik daarnaast verkouden zou worden als ik een douche zou nemen. Overdag regende het vaak en was het niet al te warm in San Pedro. Mijn ademhalingsproblemen zouden erger kunnen worden met een verkoudheid. En ik had al een aantal nachten gehad, dat ik geen oog dicht kon doen, omdat ik het zó benauwd had. Zodra ik languit ging liggen in mijn bed, kreeg ik geen lucht tijdens die nachten. Ik moest rechtop in mijn bed zitten om lucht te krijgen. Dat is heel vermoeiend, kan ik je vertellen. Na de zoveelste nacht zwaar klote te hebben geslapen, ben ik met Isaias naar de apotheek gegaan en heb daar een spray gekocht tegen de benauwdheid. Dit hielp gelukkig! Dezelfde spray (Salbutamol) kun je in Nederland kopen.

Waarvan de benauwdheid kwam, weet ik nog steeds niet. Ik denk dat het een combinatie is geweest van hoge luchtvochtigheid, rook en misschien iets anders in de lucht. Voor en na San Pedro heb ik geen last gehad van ademhalingsproblemen. Het moet iets plaatselijks zijn geweest.


Onderwatercamera weer terug in Nederland:

In mijn vorige verhaal had ik verteld dat er voor de 2e keer water in mijn onderwatercamera was gekomen, omdat ik was omgevallen met mijn kayak. Hoewel mijn camera weer prima werkte na mijn reparatie in San Cristobal, bleek deze dus niet meer waterdicht. Om mijn camera van binnenuit voor de 2e keer droog te krijgen, moest ik deze weer opnieuw openmaken. Echter ik had deze keer geen passende schroevendraaiers om dat te doen. Hiervoor ben ik naar een ander dorp gegaan, Panajachel. Dit was een half uur heen en een half uur terug met de boot. Maar, het was de moeite waard. Terug in San Pedro heb ik mijn camera opnieuw uit elkaar gehaald, laten drogen en weer in elkaar gezet. Mijn camera functioneerde daarna weer als normaal.

Inmiddels heb ik mijn camera naar Nederland verzonden. Mijn ouders hebben de camera weer naar Mediamarkt gestuurd en Mediamarkt stuurt de camera weer op naar de fabrikant. Dit verhaal wordt dus vervolgd!

Ik had in Guatemala een nieuwe camera besteld via de wereldwijde online handelsplaats E-Bay, die ik naar een Mexicaans adres opgestuurd wilde krijgen. De bestelling en de betaling die door E-Bay werd bevestigd, werd na een aantal dagen door het digitale betaalsysteem Paypal zonder enige reden geannuleerd, potverdomme! Wél geld terug, maar geen nieuwe camera. Ik vermoed dat Paypal mij niet vertrouwde, omdat ik vanuit Guatemala iets heb besteld, via een Nederlandse bank heb betaald en het afgeleverd wilde krijgen in Mexico. Maar ik weet het nog steeds niet en het is belachelijk dat ze zoiets kunnen doen zonder mij te informeren!! Het schijnt dat ze het recht hebben om betaal-accounts en betalingen te blokkeren zonder enige uitleg te geven aan de accountbeheerder. Belachelijk!! Maar goed, fuck alles! Dan maar geen onderwatercamera! Ik heb nog steeds mijn andere camera. En uiteindelijk is het allemaal maar materiaal en dus niet belangrijk! De beste herinneringen zitten in mijn hoofd en die kan niemand mij af nemen! Lekker puh!


De Guatemalaanse politie:

Dit wordt een lang verhaal kan ik je vertellen, maar de moeite waard, denk ik. In Mexico had ik al een keer een aanvaring gehad met de politie daar. Daarover heb ik al eerder verteld. Dat liep goed af. Een plaatselijke journalist die mij waarschijnlijk een hoge boete had bespaard voor wildplassen. In Guatemala was het anders. Wél een aanvaring met de politie, maar dit keer was er totaal geen aanleiding voor. Ook ditmaal is het niet uitgelopen tot een boete of andere nadelige gevolgen. Wél heb ik een getuigeverklaring afgelegd in Guatemala tegen de Guatemalaanse politie. Ik zal uitleggen waarom.

Op een zaterdagavond in San Pedro liep ik met Isaias, mijn docent Spaans, op straat nadat alle barretjes om 23:00 waren gesloten. Zonder enige aanleiding werden hij en ik door drie politieagenten staande gehouden en gefouilleerd. Op zich was dat geen ramp, want Isaias en ik hadden niets te verbergen en bovendien hadden we amper alcohol gedronken. (Ja, er zijn avonden geweest tijdens mijn reis, waarop ik wél de nodige alcohol had gedronken, maar in San Pedro had ik weinig behoefte om te drinken). Echter bij het fouilleren pakte één van de agenten hardhandig de mobiele telefoon af van Isaias, terwijl de andere agent met veel kabaal en geweld zowel de broek als onderbroek van Isaias omlaag trok. Hierdoor kwam Isaias half naakt op straat te staan. Ook hier was totaal geen reden voor. Isaias werd kwaad, deed zijn broek aan en begon de agenten aan te spreken. Hij legde de agenten uit dat ze totaal verkeerd gehandeld hadden en dat hij zou proberen om ze via de rechter aan te pakken. De agenten werden er stil van, ook waarschijnlijk omdat ze erachter waren gekomen dat ze de verkeerde hadden gepakt. Isaias kon aantonen dat hij een aantal jaar als journalist had gewerkt en dat hij nu een docent Spaans is. Nadat Isaias aan het einde van zijn speech de agenten uitlegde dat hij het recht had om zijn wandeling met mij voort te zetten, lieten wij de verbouwereerde agenten achter. Tegen mij hadden de agenten overigens niets onrechtmatigs gedaan.

Isaias kende de agenten van gezicht en wist dat twee van hen in het verleden zich al vaker hadden misdragen tegenover normale burgers. Als ik Isaias mag geloven, zijn het vooral lokale Guatemalaanse bewoners die slachtoffer worden van corrupte politie. Toeristen doen ze nauwelijks iets, omdat ze bang zijn voor buitenlandse rechterlijke instanties. Guatemalanen worden vaak genoeg mishandeld, afgeperst of beroofd door de politie zonder dat hier enige aanleiding voor is. Volgens Isaias is Guatemala een heel corrupt land. Niet alleen politie, maar vooral ook het leger, politieke figuren en rechterlijke instanties. Wie hogerop wil komen in Guatemala, ontkomt niet aan corruptie. De rijken blijven rijk en de armen blijven arm. Slechts een heel klein percentage is rijk of heeft een redelijk inkomen, vaak zijn dat degene die de macht hebben in Guatemala. Zij maken het land kapot. Heel jammer, want er wonen heel veel slimme mensen in Guatemala, die het land uit de slop willen halen.


De getuigeverklaring bij het Openbaar Ministerie in Santiago Atitlán:

In ieder geval, om de politie aan te pakken, had Isaias mijn hulp nodig. Hij vroeg mij of ik voor hem wilde getuigen. Ik weet niet precies wat ik op m´n hals heb gehaald, maar om Isaias en vele andere dorpsgenoten mogelijk te helpen, heb ik voor Isaias getuigd. Ik kan je vertellen, het heeft me 4 ochtenden gekost en dus ook 4 Spaanse lessen (ik had les van 8:00 tot 12:00) om te getuigen. Met de boot van 7:00 uur ´s ochtends moesten we naar een verder gelegen dorp, genaamd Santago Atitlán, om daar onze verklaringen af te leggen bij het Openbaar Ministerie. De 1e ochtend op een maandag was eerst Isaias aan de beurt. Het afleggen van zijn verklaring duurde de hele ochtend. Mensen kletsen wat af daar. Pffff.... De volgende dag moesten we terug voor mijn verklaring. Dit duurde ook de hele ochtend, omdat we op mijn tolk moesten wachten. Ja, een tolk, ja! Isaias mocht immers niet voor mij vertalen en mijn Spaans is nog lang niet zo goed dat ik alles in detail kan vertellen.

De week erop, wéér op een maandagochtend, moesten we wéér terug naar Santiago. Dit keer moest ik een verklaring afleggen bij een rechtskantoor. Deze verklaring zou belangrijker zijn dan die van het Openbaar Ministerie. Echter, er was geen tolk! Hoewel dit ons wél beloofd was. We moesten de volgende dag terugkomen. Ik vond het niet erg, want ik had een zwaar weekend achter de rug, als je begrijpt wat ik bedoel. Haha!

De volgende dag was er wel een tolk. Ik zal uitleggen hoe het afleggen van de verklaring in dit rechtskantoor ging. Het was net de muppetshow. In een werkkamer van het rechtskantoor moest ik mijn verhaal doen. De kamer was misschien 4 bij 4 meter. In de kamer waren de volgende personen aanwezig: Isaias, de advocate van Isaias, de advocaat van de politie, een rechter, een griffier, de tolk (iemand van Human Rights) en mezelf. Ik zat met mijn tolk en de advocate van Isaias aan een tafel met een microfoon. De rest had een eigen tafeltje en Isaias zat langs de kant op een stoel en mocht alleen luisteren. Ik moest, net als mijn tolk, door de microfoon praten. De rechter en de advocaten stelden mij de vragen. Na elke zin die ik in het Engels uitsprak, vertaalde de tolk het weer in het Spaans. Dit wilde Isaias en ik, omdat de tolk bij de vorige verklaring iets verkeerds had vertaald. Toen had hij grote stukken vertaald en dit was niet helemaal goed gegaan. Het echte beroep van de tolk was trouwens dokter in een niet al te populaire en lastig uit te leggen alternatieve geneeswijze. Verder werktte deze Guatemalaan bij Human Rights. Het vertalen voor mij deed hij op vrijwillige basis. Supervriendelijk van deze man, maar Isaias en ik moesten wel op onze hoede zijn voor een goede vertaling. Tolk was niet zijn echte beroep.

Je kunt je voorstellen, het afleggen van de verklaring was net de muppetshow, maar wel één met een serieuze ondertoon. Waarom weet ik niet precies, maar iedereen was blij met mijn afgelegde verklaring na afloop. Volgens Isaias willen veel mensen iets doen tegen de politie, maar de meeste mensen weten niet hoe ze dat kunnen doen. Isaias probeert het via de diplomatieke manier. Mocht dit proces tegen de politie niet slagen, dan heeft hij nog genoeg andere projecten om voor een beter Guatemala te zorgen, heeft hij tegen mij gezegd. Hij is niet voor één gat gevangen. Een goeie kerel dus, die vecht voor zijn rechten! Ik benieuwd hoe het proces tegen de politioe zal verlopen. Ik verwacht niets. Isaias zal mij op de hoogte houden.


Tot slot:

De volgende keer zal ik schrijven, waarom ik weer ben terug gekeerd naar Mexico. Ook zal ik schrijven over iemand die ik toevalligerwijs na 3 maanden in San Pedro weer was tegengekomen. Met hem ben ik weer terug gereisd naar Mexico. Ook een bijzonder verhaal kan ik je vertellen. Niet alleen over mij, maar vooral over hem en zijn ex-vriendinnetje. Inmiddels heb ik ook van hem alweer afscheid genomen.

Ik heb weer uitgerekend hoe lang ik nog ongeveer zou kunnen reizen zonder te werken. Ik schat het dit keer op ongeveer 1,5 jaar en niet meer dan 1,5 jaar.

Dat was het! Adios!




Uitleg foto´s:

Foto 1 t/m 3: Typische straatjes en steegjes in San Pedro. Bijna elke dag regende het en soms wel héél hard.

Foto 4 en 5: Isaias en ik tijdens één van mijn Spaanse lessen. Ik kreeg les in een rustig restaurantje met een tuin. Een prima plaats om Spaans te leren!

Foto 6 t/m 10: Het gezin, de keuken en het eten. De vrouw met de wasmand op haar hoofd is Silvia, de moeder des huizes. Soms vroeg ze me om haar te helpen om de wasmand op haar hoofd te zetten. Geen probleem natuurlijk. Ongelooflijk, toch? Met de wasmand op haar hoofd en de emmer in de hand liep ze dan vervolgens naar de rand van het meer om daar handmatig de was te doen. Bijna alle vrouwen in het dorp doen daar de was. En het water is er schoon. Op de volgende foto´s is de keuken te zien en één van de maaltijden die ik van Silvia voorgeschoteld kreeg. Ziet er smakelijk uit, of niet dan? Op de laatste foto is ook Isaias en dochter Valvina te zien.

Foto 11 t/m 23: Deze foto´s heb ik vroeg in de ochtend tijdens zonsopgang genomen vanaf La Nariz del Indio (de neus van de Indiaan), een hoog punt aan het meer Atitlán. Vanaf een afstand lijkt de berg op een gezicht en het hoogste punt van de berg bevindt zich op de neus van het gezicht, vandaar de naam La Nariz del Indio. Om 3:30 in de nacht was ik opgestaan en om 4:30 vertrok ik met Isaias, twee andere studenten van Isaias en de gids met een lokale bus naar de berg. Het was nog pikkedonker. Het laatste stuk moesten we per voet afleggen. Om ongeveer 5:30 kwamen we aan. De foto´s van het uitzicht zijn betoverend, of niet?

Foto 24: Beestjes in de tuin van het restaurant waar ik les kreeg.

Foto 25 t/m 28: Deze foto´s heb ik genomen aan het rand van het meer. Ik moest hiervoor op wat rotsen klimmen en springen, maar meer dan de moeite waard, al zeg ik het zelf. Vooral de hangende wolken vond ik mooi.

Foto 29: Mijn verhalen bijwerken in San Cristobal de las Casas in een rustige plaats.

Panorama-foto´s: Bovenaan de pagina kun je de panorama-foto´s zien, die ik geschoten heb in Guatemala. De meeste zijn geschoten aan het meer Atitlán. De foto´s wisselen om de zoveel seconden.