En... nog een keer Mexico City!

Voordat ik het laatste deel van Mexico City ga vertellen, zal ik weer eerst reageren op alle reacties van de vorige keer. Ik denk dat ik hier een gewoonte van ga maken. Volgens mij wordt dit namelijk gewaardeerd.


Reacties op reacties:

Michael: Ja, zoals je kunt lezen in mijn verhaal hieronder, heb ik die miljoenen stinkstad achter gelaten. De zon schijnt hier volop. Hoe is het met jouw baard dan?

John: Zo vader, zo zoon. Ik bedoel met die baard van Joost dan. Potverdorrie, het moet niet gekker worden met al die baarden! Baard hier, baard daar, overal baarden. Ja, van Guido weet ik. Heb hem zelfs ook al gesproken. Heeft volgens mij ook nog steeds een baard staan. Of niet, Guido?

Marion: "Laat gauw weer wat van je horen?" Bij deze!

Naomi: "Je zal wel niet eens weten dat ik nog van Australie op je mailinglijst sta..." Ja, dit weet ik wel. Voordat ik weer begon om te schrijven op mijn reis-weblog heb ik de mailinglist nog een keer doorgenomen en alle niet (meer) interessante personen heb ik er af gehaald. En daar zat jij natuurlijk niet bij! Haha! Nee, ik ben je dus niet vergeten!

Bedankt voor de tip tegen benauwdheid! Mijn benauwdheid was alleen in San Pedro de la Laguna trouwens. Het meest vreemde vond ik nog wel, dat ik in een stinkstad als Mexico City nergens last van had. Ik bedoel, ik had geen last van eczeem of benauwdheid. Ik ben er nog steeds van overtuigd dat droge lucht en temperaturen rond de 20 graden het beste medicijn is tegen mijn eczeem en benauwdheid, wat in Mexico City het geval is. Luchtvervuiling lijkt amper effect te hebben op mijn lichamelijke gebreken. Wanneer het te koud is en kleren noodzakelijk zijn, krijgt mijn huid (vooral bij de knie- en elleboogholtes) door de kleren niet genoeg ventilatie en krijgt zweet niet de kans om te verdwijnen van mijn huid. Mijn huid reageert allergisch op mijn zweet. Dat mijn huid allergisch reageert op mijn eigen zweet, zou te maken kunnen hebben met het voedsel dat ik eet. Bepaalde stoffen in eten die mogelijk allergisch zijn voor mijn huid zou in mijn zweet terecht kunnen komen. Hier ben ik nog niet helemaal achter. Wanneer temperaturen te hoog zijn, ga ik meer zweten en ook dan krijgt het zweet amper de kans om te verdwijnen van mijn huid. Wanneer de luchtvochtigheid ook nog eens hoog is, krijgt het zweet al helemaal niet de kans om te verdampen. Hoewel Mexico City weinig invloed heeft op mijn lichamelijke gesteldheid, word ik er wel mentaal helemaal gestoord. Maar dat is weer iets anders. Haha!

Evelina: "Als al "redelijk oude" vrouw?" Haha! Zo oud ben je toch nog niet, Evelina? Je bent zo jong, als je je voelt! Of niet dan? En volgens mij zit dat bij jou wel goed! Bedankt voor je "geheim"! Dat doet me zeer goed! Wat betreft het weer in Nederland... het is de grootste reden waarom ik niet in Nederland wil wonen in de toekomst. Tijdens de winter wanneer het koud en vochtig is in Nederland, heb ik (nog steeds) enorm last van eczeem. Daarnaast vind ik het gewoon een deprimerende periode in Nederland. Veel mensen zitten dan binnen. En wanneer men naar buiten gaat, zijn vaak veel kleren nodig om het enigszins warm te hebben. Terwijl ik me juist het prettigs voel met zo weinig mogelijk kleren aan en lekker in de buitenlucht te zijn. Spanje is het land waar ik zou willen proberen om lange tijd te wonen. Maar daarvoor zou ik ook een korte periode in Latijns-Amerika kunnen wonen. Ik ga kijken of dat in Honduras mogelijk is. Ik hou je op de hoogte!

Menno: Ik heb nu een minder rooskleurigere, maar meer realistische berekening gemaakt en het komt erop neer dat ik nu nog 1 jaar en drie maanden te gaan heb zonder te werken. De vorige keer heb ik 0 tot 4 jaar geschreven, omdat ik reizen en werken wil gaan combineren. 4 Jaar is slechts een groffe schatting om aan te geven hoeveel tijd ik mezelf nodig acht om op mijn manier door heel Latijns-Amerika te reizen. 0 Jaar schrijf ik, omdat ik nog zoveel kan willen, maar er kunnen altijd onverwachte gebeurtenissen plaatsvinden, waardoor ik genoodzaakt ben om eerder terug te komen naar Nederland. 0 Jaar is zeg maar ´worse-case-scenario´ en 4 jaar is zeg maar ´best-case-scenario´. Mijn Spaans kan nog altijd beter. Ik blijf nog steeds hangen bij simpele gesprekken voeren. Diepere gesprekken voeren of over het verleden vertellen is nog altijd zeer matig, vind ik. Maar, tijdens of na mijn duikcursussen in Honduras ben ik van plan om nog een keer Spaans te gaan leren. En dan wil ik echt flink intensief Spaans leren. Ik wil de taal gewoon redelijk vloeiend kunnen spreken en verstaan. Het maakt zoveel dingen makkelijker als je de taal van het land spreekt. Met Engels, een paar woorden Spaans, handen en voeten kom je al heel ver hier. Maar Spaans is gewoon anders dan Engels. Nu ben ik nog steeds teveel afhankelijk van mensen die Engels spreken. Ik schaam me dat ik na 8 maanden nog steeds niet goed Spaans kan spreken. Hoe was Spanje? En hoe gaat het met de dames? Ben je nog steeds aan het daten?

Pepijn: Nee, Sorry, Pepijn! Ik ben nog steeds niet in Nicaragua. Ik ben bang dat het zeker nog een half jaar gaat duren. Het zijn de mensen en de vele mooie natuur die me houden op de plekken waar ik kom. Maar dat kun jij waarschijnlijk als geen ander beamen. Wat?! Je vriendin terug in november in Costa Rica? Heb je misschien een foto van haar? Misschien dat ik dan wél iets eerder in Nicaragua ben om vervolgens snel door te gaan naar Costa Rica. Haha! Colombia? Heb je ook een vriendin in Colombia? Pepijn, Pepijn, Pepijn, toch! Of is er iets anders dat ik over Colombia moet weten? Adresjes om bij de FARC aan de slag te gaan? Nee, hoor, alle gekheid op een stokje natuurlijk! Ik laat je zeker weten wanneer ik richting Nicaragua ga!

Ben: Ja, ik ben het ermee eens wat je schrijft. Ik zie wat ik zie en sluit zeker mijn ogen niet voor alle foute dingen en de vele armoede die ik zie. Tegelijkertijd weet ik dat ik vrij weinig kan doen en weet ik ook dat het soms minder erg is dan het er in eerste instantie uit ziet. Mensen weten niet beter en/ of zijn vaak veel gelukkiger dan het lijkt. Anderzijds wil ik het met mijn eigen ogen zien, want veel nieuws over armoede en foute zaken overal in de wereld worden in de Westerse wereld (vooral Amerika) nog steeds geweerd, niet getoond of de werkelijkheid wordt verdraaid vanwege angst, domheid, eigen belang en/ of politieke en/ of economische redenen. Graag vertel ik dit. Maar zal dit nu niet doen, want ik wil niet iedereen vervelen met mijn visie en mening. Ik zie veel en ik spreek regelmatig Mexicanen en Amerikanen (niet heel veel Amerikanen, omdat de meeste Amerikanen (ongeveer 80%?) niet eens een paspoort hebben en dus amper buiten Amerika reizen), vandaar dat ik nu een beter beeld heb van Mexico en Amerika.

Maar, inderdaad, wat luchtiger tegen zaken aan kijken, maakt het leven en het reizen een stuk eenvoudiger. Ik hou soms van mentale gevechten (als ik er sterker uit kom tenminste) en filosoferen, maar ook van alle simpele en heerlijke dingen in het leven zoals natuur, slapen, drinken, eten en bewegen. En ik verwacht dat ik dat de komende tijd weer vooral ga doen. En hoop dit ook op lange termijn te kunnen doen. Op naar het duiken en de onderwaterwereld (veel beter dan het vaste land!). Mezelf voelen als een vis! Dus niet al te veel nadenken en gaan met die banaan...

4 Jaar wachten op een liqueurtje? Ik kan proberen een Tequilafles op te sturen? Haha! Maar, ik beloof, zodra ik terug ben in Nederland, om jullie op te zoeken en een liqueurtje of iets anders mee te brengen! Kan ik je daarmee een beetje zoet houden? Sorry, ik weet echt niet wanneer ik terug kom. En dat bevalt me prima die gedachte!

Frank: Ik was aan het wachten op mijn onderwatercamera. Misschien achteraf was het beter geweest om direct een onderwatercamera daar te kopen en meteen verder te gaan. Maar ach, ik heb in die paar weken ook weer een hoop bijzondere ervaringen op gedaan. Lees me verhaal maar! Er zijn altijd voordelen en nadelen.

San: Ik heb je een email gestuurd op 31 aug!

Mamarijke: Waarom denk je dat ik er zo uit zie over vier jaar? Moe en versleten van het reizen? Haha! Nee, joh! Ik hoop het niet! Heb je mijn pakketje al ontvangen met de ballonrace-autootjes?

Eendrachtsstraat: "Klinkt allemaal positief, geniet van je tijd en blijf vooral zitten waar je bent! Groet vanuit de achtertuin!" De beste reactie van allemaal! Zo ken ik jullie weer! Hahaha! Hoe gaat het met mijn (of ons) huis, buurman, huisgenoot, andere zwervers en buurtbewoners? Hoeveel Polen wonen er al in mijn huis? Patrick, huisgenoot, kun je misschien wat meer geld overmaken? Want met het geld wat je aan die Polen verdiend of aan de wietplantage die je in mijn huis hebt, moet ik natuurlijk een hogere huur gaan vragen! En hoe zit het met Hassan? Loopt ie nog steeds vervelend te doen? Of stuur je hem regelmatig wat kapsalonnetjes met zelfgemaakte knoflooksaus om hem zoet te houden?


REISVERSLAG:

De laatste keer had ik geschreven over A) de drukte en chaos in Mexico City, B) gebroken harten, C) gezeik met de gemeente en verzekeringmaatschappijen, D) ruzie met de vrouwelijke manager van het hostel en E) dat ik van plan was om binnen 1 á 2 weken richting Belize te vliegen. Het volgende kan ik hierover zeggen...


A) Drukte en chaos in Mexico City:

Om nogmaals een kleine impressie te geven van de stad, heb ik ditmaal een hoop foto´s toegevoegd (zie: foto 1 t/m 18 en 24 t/m 29). De meeste foto´s spreken voor zichzelf. Alleen bij foto 1, 2, 24 en 25 heb ik onderaan mijn verhaal wat tekst en uitleg gegeven.


B) Gebroken harten:

Met Zem heb ik nog steeds geen contact en ik verwacht ook niet meer dat ik haar ga opzoeken. Hoewel ik nog wel altijd open sta voor contact. Maar dat is aan haar. Met Karla uit San Cristobal de las Casas heb ik nog wel contact. Ik heb haar voorgesteld om vrienden te blijven, hoewel dat haar nog steeds zwaar valt. Inmiddels, na twee weken weg geweest te zijn uit Mexico City (zie: verderop) en nu helemaal weg te zijn uit Mexico City, voel ik me een stuk beter. Helemaal top voel ik me nog niet, maar ellendig voel ik me ook niet, dus dat gaat de goede kant op!


C) Gezeik met de gemeente en verzekeringen:

Het gezeik met de gemeente en verzekeringmaatschappijen heb ik inmiddels naast me neer gelegd. Ik sta nog steeds uitgeschreven bij de gemeente Rotterdam, terwijl ik dit niet wilde. Mijn Nederlandse Zorgverzekering (die ook in het buitenland dekt) is, zonder dat ik hier direct om heb gevraagd, stopgezet. Het voordeel is dat ik een hoop geld heb teruggekregen, het nadeel is dat ik nu niet verzekerd ben voor zorg. Het afsluiten van een andere, goedkopere en alles dekkende Nederlandse verzekering (JoHo Special Isis) is niet mogelijk. Dit kan alleen als ik in Nederland ben. Deze verzekering wilde ik al afsluiten voordat ik op reis ging, maar omdat de gemeente Rotterdam toendertijd moeilijk deed over mijn uitschrijving en ik daardoor verplicht was om mijn Zorgverzekering aan te houden, heb ik afgezien om de JoHo Special Isis af te sluiten. Ik had geen zin in dubbele kosten. Maar, zonder mij op de hoogte te stellen, heeft de gemeente Rotterdam mij toch uitgeschreven! Om dit ongedaan te krijgen, moet ik ´even´ naar Nederland vliegen. Ik zal het uitleggen..

180 Telefoontjes vanuit Mexico naar de gemeente heeft me uiteindelijk niets opgeleverd. Ik heb welgeteld één keer met een medewerker van Publiekszaken gesproken, Publiekszaken is de desbetreffende afdeling die over in- en uitschrijvingen gaat. Bij de overige telefoontjes wilde de telefoonfrontdesk-medewerker mij niet doorverbinden, want ik moest echt gewoon bij het gemeentehuis langs komen. "Ik zit godverdomme in Mexico, 12 uur vliegen van Nederland, ik ga niet ´even´ naar het gemeentehuis en €1000 betalen voor een vliegticket omdat jullie een fout hebben gemaakt!!!!!!!!", was meestal mijn afsluitende zin van één van de vele lange, eentonige en zeer vermoeiende telefoongesprekken met het gemeentehuis.

Bij andere telefoongesprekken werd ik na lang aandringen dan toch doorverbonden. Of ik kreeg niemand te spreken daarna, óf ik kreeg de verkeerde afdeling, óf de telefonist(e) had naar zichzelf doorverbonden, maar meestal kreeg ik te horen dat er niemand op de afdeling aanwezig was. "Wat zijn ze dan aan het doen? Zitten ze allemaal gelijktijdig op de poepdoos of heeft iedereen op dezelfde dag vrij genomen?", vroeg ik dan aan de telefoonfrontdesk-medewerker. Als antwoord kreeg ik dan meestal: "Ja, dat weet ik ook niet, meneer. Vanaf hier kan ik dat niet zien. Ik kan het nog één keer proberen of ik kan een terugbel-notitie voor u maken". Hoewel het hoop geeft als de medewerker mij nog een keer probeert door te verbinden, is het natuurlijk een illusie dat het de tweede keer wél ineens lukt. De ervaring is, als het de eerste keer niet lukt, dan lukt het zeker niet de tweede keer.

De tweede en gelijkwaardige kansarme optie is ´dé terugbel-notitie´. Aangezien terugbellen naar een Nederlands nummer nauwelijks werkt, is terugbellen naar een Mexicaans nummer al helemaal een utopie. Maar goed, ook dit geeft hoop, valse hoop weliswaar, maar dat doet er even niet toe. Het gaat om het idee, toch? "Hoop doet leven", is volgens mij de gezegde. En betekent zoiets als ´door hoop houd je het vol in moeilijke tijden´. Dat had ik dus precies nodig vorige maand. Bedankt, gemeente Rotterdam!

Het noteren van de terugbel-notitie gaat de medewerker vaak overigens goed af. Als de vraag of opmerking niet duidelijk genoeg wordt omschreven, wordt er herhaaldelijk gevraagd wat ik nu precies bedoel. Het afnemen van een verklaring bij de politie is er niets bij. En als het 60 minuten durende telefoongesprek, waarbij je je halve levensverhaal vertelt hebt en door de medewerker minutieus genoteerd is, wordt het telefoongesprek standaard geëindigd met de volgende zinnen van de medewerker: "Sorry, dat ik u nu niet kan helpen. Ik heb uw vraag genoteerd en u wordt zo spoedig mogelijk terug gebeld. Heeft u verder nog vragen of opmerkingen voor de gemeente?" "AAAAAAAHHHHHH, JAAAAAAA, hoe kan ik het snelste en op de beste manier zelfmoord plegen?!!", denk ik dan. Maar, dat is ook weer zo een deprimerende vraag voor deze simpele en goedaardige persoon die er waarschijnlijk niet bewust voor heeft gekozen om telefoonfrontdesk-medewerker van de gemeente te worden. Dus, zo goed als kwaad ik kan, antwoord ik met: "nee...". Telefonist(e): "Dan wens ik u nog een fijne dag verder, meneer Bosge". Ik: "Het is Bossché, mevrouw". Telefonist(e): "Oh, Bosgé". Ik: "Nee, Bossché, mevrouw. Weet je wat, laat maar zitten. U ook een fijne dag gewenst".

Het fijne in Mexico is, dat ik na dit soort zaken, lekker hard in Nederlands kan gaan schelden. Niemand die mij verstaat. Sommige Mexicanen kunnen me dan wat raar aankijken en denken misschien dat ik heel hard in het Zweeds of Duits ´bananenschil´, ´koekjestrommel´ of ´deurknop´ aan het roepen ben, aangezien de gemiddelde Mexicaan het onderscheidt niet kan maken tussen Zweeds, Duits en Nederlands. Oh, de verschillende terugbel-notities zijn begin vorige maand gemaakt, ik ben nu nog steeds aan het wachten op een telefoontje van de gemeente.
Weet je wat de gemeente Rotterdam en alle verzekeringmaatschappijen van mij mogen? Allemaal in de stront zakken!!! Nee, ik ga ´even´ op en neer vliegen om me opnieuw in te laten schrijven of om een verzekering af te sluiten. Bekijk het maar. Dan maar geen verzekering. Als me hier iets overkomt en het gaat me teveel geld kosten, dan klaag ik de gemeente Rotterdam aan. Zij mogen dan voor de kosten opdraaien. Stelletje klootzakken allemaal!!! Zo, dat is er uit! En nu nog een ander verhaal om mijn gal te spugen... Heb je nog even?


D) Ruzie met de vrouwelijke manager van het hostel

Ruzie met de bazin van het hostel is uitgelopen tot een verbanning uit het hostel. Ja, je leest het goed! Ik zal het uitleggen. De vorige keer had ik verteld, dat ik geklaagd had over de diefstal van mijn toilettas en dat ik een vergoeding wilde. Het was overduidelijk dat er een verdacht persoon in mijn kamer was gekomen (ik verdenk nog steeds de schoonmaaksters) en die de lakens van mijn bed, mijn waterfles, notitie-blaadjes en mijn toilettas had weggehaald. Waarschijnlijk heeft de schoonmaakster gedacht dat ik vertrokken was en het zich kon permiteren om mijn spullen te pakken. Er kunnen ergere dingen gestolen worden, maar het feit dat het er niet veilig was, maakte me pissig. En al helemaal dat de schoonmaaksters lang en breed bleven volhouden dat ze niets hadden weg gehaald of gestolen. Ik heb zo een beetje alle personeelsleden aangesproken dat er iets van me gestolen was en dat als ik de dader zou ontdekken, hij of zij een probleem zou hebben. Dit heb ik slechts gedaan om iedereen duidelijk te maken dat ze met hun poten van mijn spullen af moeten blijven. In 7 maanden tijd is er niets van me gestolen. Ik let goed op mijn spullen. Overvallen daar kun je je slecht tegen wapenen. Maar tegen diefstal kun je meer doen.

In ieder geval, dit verhaal had ik ook tegen Paulina, de vrouwelijke manager van het hostel, verteld. Ook vertelde ik haar dat het me twee middagen heeft gekost en 300 Mexicaanse pesos ( ongeveer €18 ) om al mijn toiletartikelen terug te krijgen. Omdat ik iets terug verwachte van het hostel voor mijn slechte ervaringen met het hostel, vroeg ik haar een vergoeding van twee gratis nachten in het hostel. Dit leek me redelijk, omdat twee nachten precies 300 pesos kosten. Het kost haar geen geld en ik heb mijn geld terug wat ik betaalt heb voor mijn nieuwe toilet-artikelen.

Het feit dat ik hier zelf mee moest komen, vond ik eigenlijk al wat raar. Maar nog raarder vond ik, dat ze weigerde om op mijn voorstel in te gaan. Ook had zij niet eens namens het hostel haar excuses aangeboden of zelfs maar een greintje medeleven getoond. Het was mijn eigen verantwoordelijkheid om mijn spullen goed op te bergen, had ze tegen mij gezegd. Ik moest zelfs potverdomme gaan onderhandelen of ik überhaupt wel een gratis overnachting moest krijgen. Na een lang en vermoeiend gesprek en schoorvoetend wilde ze me 1 gratis overnachting geven, maar meer ook niet, want ze was manager van een hostel en gratis overnachtingen weg geven is niet gebruikelijk in hostels. Ik kon haar nek wel omdraaien toen ze dat zei. Ook in Mexico heb je dus personen die klampachtig aan zelfgemaakte regels houden. Conservatisme is dat, geloof ik. Ik had geen zin om nog langer met haar te praten, want er viel niet met haar te praten. Ik stemde in met één gratis nacht.

Toen ze bij de receptie op de computer de gratis nacht voor mij wilde invoeren, kwam ze tot de ontdekking dat ik gebruik maakte van de gebruikelijke promotie van het hostel (4 nachten voor de prijs van 3). Ineens veranderde ze haar gedachte en zei, dat het niet mogelijk was om mij een gratis overnachting te geven, omdat ik al gebruik maakte van één van de promoties en dat ik al gratis nachten kreeg aangeboden. Ik wist niet hoe ik deze domme, halsstarrige en apathische vrouw moest uitleggen dat dit twee verschillende zaken zijn. Ik gaf de moed op. Ik ben boos weg gelopen en ik heb gedreigd dat ik slechte dingen over haar zou gaan schrijven op een aantal bekende hostel-internetsites. Ze leek hier niet koud of warm van te worden. Maar misschien dat hier binnenkort verandering in gaat komen, als ik inderdaad iets ga schrijven over haar op de bekende hostel-internetsites.

Maar dit verhaal, is niet de reden geweest dat ik uit het hostel ben gezet. Het wordt nog erger. Hoewel ik weg wilde gaan uit het hostel, ben ik trouwens na het akkefietje dat ik hierboven beschrijf niet naar een ander hostel gegaan, omdat ik aan het wachten was op mijn onderwatercamera, die mijn moeder vanuit Nederland naar het hostel had gestuurd. De camera zou elke dag bezorgd kunnen worden, ik was al twee weken aan het wachten en de camera zou binnen 5 á 12 dagen bezorgd worden. Ik verwachtte dat mijn camera elk moment bezorgd zou kunnen worden. Zodra ik mijn camera zou hebben, zou ik meteen vertrekken uit het hostel.

Een week later, nog steeds niet mijn camera ontvangen, ben ik nog een keer gaan klagen bij de vrouwelijke manager van het hostel. Want twee vrouwen en een man hadden de nacht ervoor rotzooi in de slaapzaal achtergelaten waar ik sliep, ze hadden waarschijnlijk sex gehad (1 man en 1 vrouw lagen naakt in 1 bed), maar het vervelendste vond ik nog wel, dat ze mijn Tequilafles hadden opgezopen. Ik deed deze ontdekking na een avondje stappen. Ik kwam de kamer in en wilde een slokje Tequila nemen. Maar deze was dus leeg. Aangezien er maar drie personen in de slaapzaal lagen, waarvan twee in één bed lagen, ben ik hardop in de slaapzaal gaan vragen wie mijn Tequila-fles had opgedronken. Toen ik geen antwoord kreeg, heb ik het licht aangedaan en nogmaals gevraagd, wie godverdomme mijn fles had opgedronken. Weer geen antwoord. Als je er niets mij te maken hebt, antwoord je gewoon. Het was voor mij duidelijk. Hierna heb ik boos de slaapzaal verlaten en ik ben naar een andere ruimte in het hostel gegaan om nog wat te drinken met hostelgenoten waarmee ik uit was geweest. Toen ik na een kwartier terug kwam in de slaapzaal, waren de drie personen verdwenen. Later hoorde ik, dat één van de vrouwen het hostel huilend had verlaten. Vermoedelijk degene die 3 bedden verder lag van het het stel in het andere bed en niet met het stel wilde slapen. Mislukte trio?

Toen ik de volgende dag hierover ging klagen bij de bekende manager, vond zij dat ik geen reden had om te klagen, want dit soort zaken zijn normaal in een hostel. Ik kon niet geloven dat zó reageerde. In plaats van volledig uit mijn stekker te gaan tegen haar, had ik zoiets van, ik praat niet meer met deze vrouw. Ik ben weg gelopen. Deze vrouw heeft iets tegen mij en praten heeft geen zin. Mijn wereld is de hare niet en haar wereld is de mijne niet. Soms is het gewoon niet anders. Dit was op zaterdag 27 september, 1 maand nadat ik gearriveerd was in het hostel en drie weken nadat mijn camera verzonden was.


Verbanning uit hostel:

Op vrijdag 2 september na 4 weken wachten, was mijn camera er nog steeds niet. Op zich best vervelend als je verwacht dat je slechts maximaal 2 weken hoeft te wachten, maar wat nog veel vervelender was op die dag, was dat ik van de manager het hostel moest verlaten. Ik zal het uitleggen...

´s Ochtends na mijn gebruikelijke ontbijt in het hostel, wilde ik aan Raúl, één van de receptionisten, opnieuw betalen voor een aantal extra nachten. Raúl, de nerveuze, homofiele en klarinetspelende ´spion´ en loonslaaf van de dikke, lelijke, gefrustreerde en schele manager, was ineens nog zenuwachtiger dan ooit tevoren en probeerde mij met half stotterende stem uit te leggen dat ik niet meer mocht blijven in het hostel. Ik keek hem aan met een gezicht van ´waar heb je het over?´. Nee, ik moest écht het hostel verlaten van hem. De nacht ervoor had hij trouwens in mijn slaapzaal geslapen. Vandaar dat ik hem ´spion´ van de manager noem. Blijkbaar had de manager hem de opdracht gegeven om de slaapzaal te bespioneren op iets verdachts.

In mijn slaapzaal lagen ook Ricardo en Israël. Ricardo is een kleine, gehaaide en gezellige net gescheidde 42-jarige Australiër met Italiaans en Australisch bloed. Israël is een gezellige 43-jarige Mexicaan, ook net gescheiden, die doordeweeks in Mexico City werkt en in het weekend in een dorp buiten de stad leeft. Beide veertigers zijn levensgenieters en houden van goed eten een drankje en vrouwen. In de slaapzaal waren dan ook de nodige flessen wijn, tequila en rum aanwezig. Jezus, een andere en wél een relaxte receptionist, zorgde zo nu en dan voor een blowtje. Met hen en nog wat andere hostelgenoten heb ik heel wat gezellige avonden gehad. Ook omdat Israël Mexico City goed kent en ook precies weet waar het goed uitgaan is. Één avond heb ik geprobeerd de sterren van de hemel te dansen met verschillende Latijns-Amerikaanse vrouwen. Het was een geslaagde avond, al zeg ik het zelf. Hoewel ik natuurlijk geen enkele Latijns-Amerikaanse dansstijl ken, had ik het idee, dat door te volgen van mijn danspartner en te luisteren en te bewegen naar het ritme van de muziek, dat ik niet helemaal voor lul stond daar. In Latijns-Amerika is het in het uitgaansleven heel gebruikelijk om naar dansclubs of -barren te gaan waar een groot danspodium is en waar door iedereen gedanst wordt. Het wisselen van danspartner na elk nummer is ook gebruikelijk. Het veel aanraken van personen in Latijns-Amerika en dus ook bij het dansen is normaal en is vaak ook helemaal niet seksueel getint. Eigenlijk bevalt me dat wel, dat warmbloedige, want in Nederland doen we daar al snel heel raar over. En waarom?

Dus, waarschijnlijk vermoedde de manager iets en had Raul de opdracht gegeven om in onze slaapzaal te slapen. Ik moet eerlijk bekennen, ik heb de nodige alcohol gedronken de laatste weken dat ik in het hostel was, maar ik heb niets gedaan dat tegen de regels van het hostel was. Nou... misschien een paar dan, maar ik heb niets of niemand lastig gevallen met deze escapades. Ik zou ze graag willen beschrijven, maar ik denk niet dat iedereen van mijn familie hierop zit te wachten. Ook Ricardo en Israël waren waarschijnlijk aanleiding dat Raúl in onze slaapzaal moest slapen.

Dus, om weer terug te komen op het verhaal, ik moest écht het hostel van Raúl verlaten. "En waarom dan?", vroeg ik hem. "Dat moet van Paulina", antwoordde hij. "En waarom moet dat van Paulina?", vroeg ik. "Dat weet ik ook niet, maar je moet nu écht het hostel verlaten nu", zei hij nogmaals zenuwachtig. Ik begreep er zeer weinig van. Ik had niets vreemds gedaan de dagen ervoor. Ik besloot om naar het kantoortje van Paulina te lopen voor uitleg. Ik had daar natuurlijk helemaal geen zin in, maar ik had geen keus. In het kantoortje kreeg ik van Paulina te horen, dat ik voor een slechte reputatie van het hostel zorg. Reputatie is gebakken lucht, maar dat terzijde. Ik was erg benieuwd wat ik dan verkeerd had gedaan, ik kon het zo gauw niet bedenken.

De reden waarom ik moest vertrekken, was omdat ik twee dagen ervoor tegen twee Engelse dames had gezegd, dat ze met hun klachten naar de manager moesten gaan. Ik had precies omschreven wie de manager was en waar ze haar konden vinden. Ook had ik gezegd dat klagen waarschijnlijk weinig zin heeft, omdat ze weinig inlevingsvermogen heeft. Ik had mijn ervaringen met haar aan deze Engelse dames verteld. Mijn openhartigheid aan deze twee Engelse vrouwen, was dus niet in goede aarde gevallen bij de manager. Mede omdat deze Engelse vrouwen weer openhartig over mij aan haar waren geweest. Het was een domme actie van mij geweest. Ook omdat deze twee Engelse vrouwen zelf enorme zeikwijven waren en dus ook niet te vertrouwen waren. Ik wilde deze vrouwen opzetten tegenover de manager om de manager gek te maken. Dit is waarschijnlijk gelukt, het enige nadeel was, dat ik nu moest ophoepelen van haar. Waarschijnlijk ook, omdat Raúl niets kon ontdekken voor haar om mij uit het hostel te zetten. Overal is hetzelfde, politieke spelletjes. Ik walg ervan. Wees gewoon open en eerlijk. Als je iets niet vertrouwt, zeg het gewoon. En ga niet van dit soort achterlijke praktijken uithalen. CIA, KGB en AIVD etc. zijn extreme voorbeelden hiervan. Van mij kan elke politiek mijn reet kussen! Op deze manier zul je mij nooit klein krijgen. Als je ongelukkig bent en je hebt macht, hoef je deze nog niet te misbruiken, is mijn mening.

Hoewel ik verbaasd was over het verhaal van de twee Engelse vrouwen, vond ik, dat het nog geen reden was om mij uit het hostel te zetten. Ik heb Paulina gezegd dat ze geen gegronde reden had om mij eruit te zetten. Het was puur persoonlijk en had niets met het hostel te maken. Nadat ik dat gezegd had, dreigde ze om de politie erbij te halen. Haar laatste en meest trieste poging om haar autoriteit te tonen. Waarschijnlijk het enige waar ze goed in is. Best wel zielig. Ik stond perplex. Aangezien ik geen zin had in nog meer problemen en al helemaal niet met de politie (hoe ga ik met mijn gebrekkige Spaans de Mexicaanse politie uitleggen dat deze mevrouw haar macht misbruikt, terwijl de Mexicaanse politie in het algemeen geen haar beter is?), besloot ik om te vertrekken.

Misschien denk je dat dit mijn dieptepunt was van mijn periode in Mexico City. Dat is niet zo. Een paar dagen ervoor had ik nog 1 keer een slapeloze nacht gehad, omdat ik teveel moest denken aan Zem en Karla. Zem´s gezondheid zal alleen maar slechter worden en is er waarschijnlijk niet meer over 10 jaar en Karla vertelde mij de dag ervoor, na het doen van een test, dat ze waarschijnlijk nooit zwanger zal raken, terwijl ze wél graag kinderen wil in de toekomst. Denkende hieraan had ik helemaal geen zin om ook maar enig verzet te tonen tegen deze harteloze manager.

Omdat de manager bang was, dat ik niet direct zou vertrekken, werden Raúl en de klusjesman achter me aangestuurd om ervoor te waken dat ik direct mijn spullen zou pakken en vertrekken. Ik zei tegen Raúl en de klusjesman dat het niet nodig was om met me mee te gaan. Ze hoefden niet bang te zijn, dat ik niet direct zou weg gaan. Toch liepen ze mee naar mijn slaapzaal en bleven bij mijn bed en kluisje staan, totdat ik alles had ingepakt. Ik voelde me godverdomme wel een één of andere crimineel. Alleen maar omdat één kutwijf in het hostel, die het voor het zeggen heeft, me niet mag. Ik legde nog even snel het verhaal uit aan Ricardo en Israël, die op dat moment ook in de slaapzaal waren. Zij waren net zo verbaasd als ik. Omdat ik van hen beide telefoonnummers had, was het makkelijk om in contact te blijven. Nadat ik alles rustig had ingepakt, ben ik weg gegaan. Jenny, een lieve Colombiaanse, was zo vriendelijk om met me mee te gaan om op zoek te gaan naar een dichtbijgelegen hotel.


E) Het plan om binnen 1 á 2 weken richting Belize te vliegen:

Dit plan is gewijzigd. In plaats dat ik richting Belize ben gevlogen, ben ik op dinsdag 6 september, na 6 weken Mexico City en twee weken na mijn laatste verhaal, naar Puerta Vallarta gevlogen. Ook wéér een plaats waar ik eerder was geweest en ook wéér een plaats waar ik het niet naar mijn zin had ( zie verhaal: ´Het Marbella voor Amerikanen en Canadezen´ ). Maar, ik moet verklappen, in Puerta Vallarta heb ik meteen vanaf het vliegveld de bus gepakt richting Sayulita, een stranddorp ten noorden en op één uur rijden van Purta Vallarta, waar het wél aangenaam vertoeven is. In Sayulita kon ik gratis overnachten in een heel relaxt huis met een groot dakterras bij Tamara, de zus van Ricardo. Ricardo heb ik hierboven beschreven.

Nadat ik Viviana wéér was tegengekomen in Mexico City, heb ik haar ook wéér gezien in Sayulita. Deze Colombiaanse heb ik in mei in San Cristobal de las Casas voor het eerst ontmoet en met haar, haar Spaanse lover Pedro en de Pool Bogus heb ik in juni twee weken door Guatemala gereisd (zie verhaal: ´Guatemala (2 juni t/m vandaag 15 juni)).

Met Viviana ben ik naast Sayulita naar Higuera Blanca en San Sebastian del Oeste gegaan. Higuara Blanca is een dorp tussen de zee en de jungle met een hoop schorpioenen en San Sebastian del Oeste is een heel rustig dorp dat zich bevindt in een heel mooi berglandschap. Ik kan je nu al verklappen, dat ik zeer mooie foto´s heb (al zeg ik het zelf) van de omgeving van deze drie rustige dorpen, inclusief foto´s van schorpioenen en andere bijzondere beesten. Maar dat zal ik de volgende laten zien!

Ik zit nu in Chetumal, een Mexicaanse grensplaats ten noorden van Belize. In Chetumal wil ik proberen om een aantal reisverslagen te schrijven en om al mijn foto´s van de afgelopen 8 maanden op mijn SD-kaarten en USB-sticks te ordenen. Ik verwacht deze week de boot te pakken richting Cay Caulker (spreek uit: Kie-kalker), een Belizeaans eiland, gelegen bij de op één na grootste koraalrif van de wereld. De Great Barrier Reef in Australië is het grootste. Het lijkt me dat ik hier een paar mooie duiken kan gaan maken en snorkelen met mijn onderwatercamera natuurlijk!

Ik hou jullie op de hoogte!

Groeten uit het hete en vochtige Chetumal!





UITLEG FOTO´S:

Foto 1 t/m 17: Een kleine impressie van Mexico City.

Foto 1: Als je goed kijkt zie je een aantal boze mensen naar de camera kijken. Waarom weet ik nog steeds niet, maar de schoenenpoetser werd het allerboost. Na het nemen van deze foto, moest ik de met zwarte schoenenpoets besmurde handen van de schoenenpoetser ontwijken. Hij kwam dreigend op me af en het leek alsof hij me klappen wilde gaan geven. Aangezien ik geen zin had om schoenenpoets op mijn gezicht of kleren te krijgen, ben ik maar snel weg gegaan. De schoenpoetsklant in de schoenenpoetsstoel leek het helemaal niet erg te vinden dat ik een foto nam. Hij glimlachte zelf na afloop. Ik denk dat de schoenenpoetser een slechte dag had of men waardeert het gewoonweg niet dat een ´gringo´ (een Amerikaan) foto´s neemt op een voor Indianen heilige plaats, als het een heilige plaats is überhaupt.


Verhaaltje over adelaar en slang op Mexicaanse vlag:

Nogmaals foto 1: Op de achtergrond is het nationale paleis te zien en daarvoor ligt het grootste en bekendste plein van de stad. Honderderden jaren geleden toen er alleen nog maar de Indianen woonden, was dit het centrum van een Indiaans stadje. Het stadje was gebouwd op een eiland. Mexico City was dus voorheen een groot meer met in het midden een relatief klein eiland waarop een Indiaans stadje gebouwd was. Als je er nu komt, kun je dit haast niet voorstellen. De vallei waar Mexico City zich bevindt, wordt kunstmatig droog gehouden. Na elke flinke regenbui worden grote pompinstallaties in werk gezet om al het water uit de stad te pompen. De gehele stad zakt elk jaar ongeveer een halve meter tot een meter. Hoe lang gaan ze dat volhouden met 25 miljoen inwoners? Bizar, toch? Een ander bijzonder feitje... Op de Mexicaanse vlag is in het midden een adelaar te zien met een slang in haar bek en klauw. Na ongeveer 7 maanden en 388.000 Mexicaanse vlaggen gezien te hebben (nationalistisch? Nee, hoor, valt wel mee!) vroeg ik me af waarom die adelaar met die slang op al die vlaggen stond afgebeeld. Nou, ik zal het je vertellen! Ooit in een ver verleden was er een bijzondere Indiaan en die zag een adelaar met een slang in haar bek en klauw precies in het midden van het meer (wat nu Mexico City is) op een eiland landen. Deze Indiaan, die waarschijnlijk als een belangrijke Indiaan werd gezien, zag dat als een signaal dat er een stad gebouwd moest worden. En dit alles was dus het oer-begin van één van de grootste steden van de wereld en de reden waarom de Mexicanen een adelaar en een slang op hun vlag hebben. Adelaars en slangen worden door Indianen als heilig gezien en dienen met respect te worden behandeld, want anders kan dit ongeluk brengen. Deze dieren zouden in verband staan met de goden. Jaguars, poema´s en schorpioenen zijn dat volgens mij ook. Bij mijn volgende verhaal heb ik foto´s van schorpioenen in het wild!

Foto 2: Waarschijnlijk zijn de telefoons allemaal eigendom van de meneer Carlos Slim Helú, Mexicaan en de rijkste man op aarde, die naar schijnt ongeveer 90-95% van de Mexicaanse telecommunicatie in handen heeft. Deze monopolie-positie heeft hij waarschijnlijk gekregen na een dealtje in de jaren ´90 met vermoedelijke de zoveelste corrupte president waarmee hij dik bevriend was. En zó blijven de rijken rijk en de armen arm. Ongeveer 20% (voor mijn gevoel is dit veel meer, veel Mexicanen staan niet geregistreerd in Mexico) van de Mexicaanse bevolking leeft onder de armoedegrens en slechts 20% bezit meer dan de helft van al het geld en bezittingen.

Foto 18 t/m 23: In en bij kunstmuseum van Jumex-fabriekcomplex. Jumex (spreek uit: Goe-mex) is een groot vruchtendrankmerk in Mexico. Ik was hier met Karla (foto 20 en 21) en Fabienne (o.a. foto 19). Karla woont in Mexico City en had ik al eerder in maart op mijn reis ontmoet in Puerto Escondido. Dit is trouwens een andere Karla dan ik in mijn verhaal hierboven heb beschreven. Met Karla uit Puerto Escondido had ik dus weer contact gezocht. Fabienne is een vriendin van Karla en komt uit Canada. Zij was een paar weken in Mexico City omdat ze bezig was met haar Master-scriptie over bepaalde kunst uit Mexico City. Zij had Karla en mij uitgenodigd om mee te gaan naar dit kunstmuseum.

Foto 24 en 25: Na afloop, buiten het fabriekcomplex, aan de overkant van de weg vonden we een ´cocina economica´ (de economische keuken = goedkoop en eenvoudig eten) bij een markt. Cocinas economicas vindt je overal in Mexico en vooral in de buurt van markten. Voor de armere mensen en de lowbudget-reizigers zijn dit ideale eetgelegenheden. De gemiddelde Mexicaan kun je hier ook vaak tegenkomen trouwens. Op mijn neus heb ik een stickertje waarop staat ´Visitante´ (bezoeker), die we moesten dragen in het museum. De rode drap in de kom is salsa picante (pikante saus gemaakt van chili), die je in ongeveer 99% van de restaurants voorgeschoteld krijgt. Naast salsa picante krijg je meestal ook schijfjes citroen voorgeschoteld.

Foto 30 t/m 39: De Teotihuacan piramides ten noorden en op 1 uur rijden van Mexico City. De foto´s zijn geschoten op een plaats waar honderden jaren geleden zich het centrum bevond van één van de grootste Zapoteken- en Maya-steden uit de geschiedenis, Teotihuacan (spreek uit: Teotiwakán). Men schat dat er op hoogtijdagen ongeveer een paar honderdduizend Indianen woonden. Men vermoedt ook dat na deze hoogtijdagen de stad in een mum van tijd zo goed als uitgestorven was. Men weet nog steeds niet waarom dat is gebeurd. Klimaatveranderingen, ziektes en/ of plunderingen van andere Indianen kunnen oorzaken zijn. Het was nog vóór de tijd van Columbus. De grootste piramide die je ziet is de Piramide van de Zon en de andere, je raadt het misschien al, is de Tempel van de Maan. Speerwerper Uil is één van de laatste Indiaanse heersers van de stad geweest. Dat je het maar even weet! Of hij goed was om speren te gooien naar uilen of te speerwerpen met uilen, dat weet ik niet. Ook dat is nog steeds een groot raadsel voor mij...

Foto 40 t/m 43: Wat zelfportretten. De laatste foto heb ik genomen in mijn hotelkamer, nadat ik was verbannen uit het hostel. Want ja, wat moet je anders doen als je zielig en alleen in een hotelkamer zit?