Een Colombiaanse en schorpioenen in mijn hut

Wees niet bang! Een vrolijk en korter verhaal dit keer!

Ik zal weer eerst reageren op de reacties van de vorige keer en daaronder staat mijn verhaal na de lange en onrustige periode in Mexico City.


Reacties op reacties:

Annelies: Ja, als ik de moed weer heb, zal ik nog eens proberen om ergens een verzekering af te sluiten. Ik heb een reisverzekering, maar dus geen zorgverzekering. Misschien als ik ergens ga werken, dat ik meteen een zorgverzekering kan afsluiten. Ja, ik kan een hoop Spaanse uitdrukkingen in mijn verslagen schrijven, maar niet iedereen die mijn reisverslagen leest, zal het dan begrijpen. Maar, ik heb in dit verslag weer wat Spaanse woorden erin gezet. Niet veel weliswaar, maar het is tenminste iets.... Haha! Maar, wees niet ongerust, ik spreek heus wel wat Spaans. In mijn eentje red ik het prima met mijn Spaans. Maar, ik wil gewoon meer en beter Spaans spreken, zodat ik in de toekomst misschien wel Engels kan gaan leren aan Spaanstalige kinderen of studenten.

Marc: Goed te lezen, dat tenminste één persoon mijn verhalen zeer interessant vindt. Haha! Die escapades, dat zal ik je een andere keer vertellen. Het is net iets te privé, zal ik maar zeggen. Dan begrijp je vast wel wat ik bedoel. Je kent mij. Ja, ik heb mijn onderwatercamera terug. In dit verslag kun je lezen hoe en wanneer ik mijn camera heb terug gekregen. Het zout strooien is hier minder nodig, omdat de Tequila hier een stuk beter is dan in Nederland of Polen. El Jimador is het goede en goedkope merk en als je echt topkwaliteit wil, moet je Don Julio (añejo) nemen, maar daar betaal je dan ook voor. Dank voor je reactie en de foto's van de schorpioenen staan er deze keer bij!

Lulu: Ja, de tequila hier is prima (zie: reactie op Marc). Is het verhaal deze keer beter voor je?

Martha: Haha! Deze keer is het verhaal vrolijker en geen baard meer, maar wel een andere gezichtsbedekking (zie: foto 19, 28 en 46). Dank voor de aanmoedigingen!

Mamarijke: Ik ben niet allergisch voor regels. Sommige regels bestaan gewoon niet voor mij. Waar ik wél allergisch voor ben, zijn mensen met autoriteit (of denken dat ze autoriteit hebben) en weinig of geen medeleven tonen naar anderen. Die mogen van mij allemaal in de stront zakken! Onderwatercamera nog niet onder water gebruikt, maar met mijn andere camera wél weer mooie foto´s gemaakt, al zeg ik het zelf. Kijk zelf maar naar de foto´s ditmaal! Ja, Bram weer blij. Althans, kan nog veel blijer, maar de dip lijkt voorbij.

San Schumans: Ok!

Ben s: Haha! Boeken schrijven? Misschien wanneer ik oud en versleten ben, ik een boek ga schrijven. Misschien dat de titel wordt 'De nét niet Che Guevara van de Lage Landen´. Haha! Wat verzekering betreft... (zie: reactie op Annelies). Ik heb geen EHBO-diploma, maar ik verwacht binnenkort mijn Rescue-duikbrevet te halen en daar zit automatisch een EHBO-cursus bij. Dus, dat gaat goed komen! Hopelijk gebeurd er niets ervoor. Dan zit ik met de gebakken peren. Haha! Ja, die escapades zul je vast waarderen.

Menno (grote): Wie is eigenlijk de kleine Menno? Nee, reisverslag is korter deze keer. Haha! Onderwatercamera? (zie: reisverslag). Heb nog niet de Southpark aflevering gekeken, maar zal proberen dit binnenkort te doen. Ik heb geen laptop hier, dus ben telkens afhankelijk van anderen of internetcafé´s.

Pepijn: Goed te lezen, dat je om mijn verhaal moest lachen. Ik probeer het ook zo komisch mogelijk te beschrijven. Uiteindelijk kan ik er ook om lachen. Na een tijdje dan tenminste. Hé, ik zag wat foto´s op Facebook van je. Een hoop Aziatisch uitziende mensen, een hoop kunstbenen en één witte en lachende kerel uit Nederland. Wat was dat? En wat doe je tegenwoordig? Het laatste wat ik kan herinneren, was dat je volgens mij voor Apple werkte. Klopt dat? Als je me persoonlijk wilt antwoorden, kun je me mailen (b.bossche@gmail.com). Je mag me ook beantwoorden op mijn weblog natuurlijk.



REISVERSLAG:


Naar de zus van Ricardo en de Colombiaanse:

Op woensdag 17 augustus en na twee weken op mijn camera te hebben gewacht, had ik voor mezelf het plan, dat als mijn camera niet binnen twee weken zou arriveren, dat ik tijdelijk ergens naar de kust zou gaan totdat mijn camera wél is gearriveerd in Mexico City. Twee weken later op 31 augustus was mijn camera er nog steeds niet en ik besloot een vliegticket naar Puerta Vallarta te boeken.

De vorige keer had ik al geschreven dat ik op dinsdag 6 september naar deze kustplaats ben gevlogen, dat ik direct vanaf daar de bus naar strand- en surfdorp Sayulita heb gepakt, dat ik gratis kon overnachten in het huis van Tamara, de zus van Ricardo. Ricardo, een Australiër met Italiaans bloed, was ik in het hostel in Mexico City tegen gekomen en had ervoor gezorgd dat ik bij zijn zus terecht kon.

Ook had ik geschreven dat ik de Colombiaanse Viviana wéér was tegen gekomen daar. Hoewel zowel zij als ik elkaar niet achterna zijn gereisd, kruizen we wél telkens elkaars paden. Dat is het leuke aan reizen!


Schorpioenen in mijn hut:

In Sayulita ben ik een paar dagen geweest (zie: foto 1 t/m 15, uitleg van alle foto's staan onder dit verhaal). Daarna zijn we naar Higuera Blanca gegaan, een dorp vlakbij Sayulita en gelegen tussen het strand en de jungle. Een paar weken ervoor was zij daar ook al geweest. Zij had toen haar telefoonoplader laten liggen. Die gingen we nu ophalen. Toen we daar met de bus en na een lift achterop een pick-up truck van een Mexicaan arriveerde, gingen we eerst de oplader ophalen in een kruidenierswinkeltje en besloten we om daarna naar het strand te gaan (zie: foto 17 t/m 25). Het strand was totaal verlaten. Erg relaxt! Eindelijk totale rust na die onrustige periode in Mexico Stad!

Na de hele middag op ons 'privé-strand' (er was namelijk niemand te bekennen daar) te zijn geweest en te hebben gezwommen in de zee, had Viviana het idee om te overnachten in een hut in de jungle net iets buiten het dorp. Ook daar was zij een paar weken eerder geweest met een Juan Carlos, een Mexicaanse vriend. Deze vriend is huurder van de hut en Viviana kan, wanneer zij wil, gratis overnachten daar, ook als deze vriend er niet is. Hoewel we niet veel bij ons hadden, behalve een rugzak met wat geld, een camera, een oplader, zwemkleren en een badhandlaken, leek het mij een goed plan. Óók omdat ze vertelde dat het er nogal rustig is en omgeven door natuur. Omdat er geen eten en drinken in de hut aanwezig was, gingen we eerst nog naar een supermarkt.

Viviana wist niet meer precies waar de hut was en het begon ook al langzaam donker te worden. Voor haar gevoel was het ongeveer een half uur lopen. Dus, op gevoel en bepakt met voedsel en veel water liepen we vanaf het dorp een zandpad in dat steeds verder de jungle in ging. Er waren weinig mensen te bekennen daar en overal om ons heen waren insektengeluiden te horen en geluiden van andere beesten. Na een klein half uur gelopen te hebben en bij een splitsing van een weg, begon Viviana even te twijfelen. Ze wist niet meer welke weg het was. Het was heet, vochtig en de zon was inmiddels onder. Ik was helemaal kapot, omdat ik veel had gelopen die dag en de dag ervoor. Ook had ik aardig wat zon gehad op het strand. Maar goed, dat gold ook voor Viviana. Die hut moest nu maar snel komen, dacht ik, ik heb geen zin om nog veel meer te gaan lopen en al helemaal niet in een donker oerwoud met onder andere schorpioenen en andere gevaarlijke beesten. En zó ongeloof kut als dat het ging in Mexico City, zó vlekkeloos ging het hier, want al snel werd aan mijn wens voldaan. Viviana koos de juiste weg bij de splitsing en binnen enkele minuten waren we zelfs bij de hut!

Eenmaal aangekomen bij de hut bleken we niet de enige te zijn. De Amerikaanse eigenaresse van de hut, die óók eigenaresse is van nog meer bijgelegen hutten, met haar zoon, katten en honden waren ook aanwezig op het knusse huttencomplex omringd met tropische bomen en planten. Viviana had dit niet verwacht. De laatste keer was er namelijk niemand, had ze mij verteld. Hoewel Viviana niets had aangekondigd, bleek het voor de eigenaresse geen enkel probleem te zijn, dat wij in de hut van Juan Carlos verbleven. Juan Carlos huurde de hut immers. Op foto 26 t/m 32 kun je het uitzicht van de hut zien.

De eigenaresse bleek een pittige vrouw, maar wél supervriendelijk. Ze was (geschiedenis)schrijfster en voormalig activiste. Een intelligente vrouw, die me interessante dingen over schorpioenen heeft verteld en hele bizarre en negatieve dingen over Amerika. Ik was er namelijk op 11 september en ze vertelde me het één en ander erover en nog meer buiten dat onderwerp. Maar dat terzijde...

Slapen in de openlucht en op het dakterras van het huis van Tamara was erg aangenaam, maar slapen in een half open hut in de jungle was voor mij een andere aangename ervaring. Wakker worden in de openlucht en in de natuur van fluitende vogels, krekels of een eekhoorntje dat in een palmboom een enorme pokkeherrie aan het maken is. Hoe mooi is dat?

De volgende dag besloten Viviana en ik om er nog een dag en nacht aan vast te plakken. Heel die dag niets ander gedaan dan zitten, liggen en alle planten en beesten fotograferen en bestuderen die in en om de hut leefden (zie: foto 33 t/m 46). Pas 's avonds en de volgende ochtend zag ik dan eindelijk mijn eerste schorpioenen in het wild (zie: foto 40 t/m 44). Notabene in onze hut! Maar ze zijn banger voor ons, dan andersom. Ze waren dan ook snel uit onze hut. Toch moet je oppassen! Ze kruipen overal in en onder, vooral kleren zoals schoenen. Als ze zich bedreigd voelen en je bent te dichtbij, steken ze al snel. Er zat ook een baby-schorpioen in mijn zwembroek! Meer tekst en uitleg hierover bij 'uitleg foto's' onderaan dit verhaal.



Deinzende en zachte vrouwenbillen op mijn heilige kruis:

Na twee nachten in de hut te hebben geslapen, gingen we op 11 september liftend terug naar Sayulita naar het huis van Tamara. In Sayulita zijn we nog 3 dagen geweest en zijn daarna met de bus naar Puarta Vallarta gegaan. Vanaf daar konden we via Leonardo, ingenieur en een andere Mexicaanse vriend van Viviana, een lift krijgen naar bergdorp San Sebastian del Oeste. Het was ongeveer een uur rijden. In San Sebastian verbleven we in een hotel.

De volgende dag vroeg in de ochtend konden we van Leonardo, nog voordat hij met zijn werk begon, een lift krijgen naar de top van de hoogste berg in de omgeving. Niemand, behalve ons, was daar te bekennen. Ook wéér superrelaxt en een heel mooi uitzicht (zie: foto 47 t/m 67). Na een paar uur daar geweest te zijn, gingen we terug naar het dorp lopen. Waarschijnlijk zou het een urenlange wandeling worden, maar we voelden ons goed en we hadden genoeg water bij ons. Onderweg passeerden ons regelmatig crossmotors en quads. Een pleurisherrie en we moesten goed uitkijken dat we niet overreden werden.

Op een gegeven moment stopte een kleine jeep naast ons met drie gezette Mexicanen erin. Ze waren, zeg maar, de 'bezemwagen' van de grote groep crossmotors en quads die ons telkens passeerden. Ze vroegen ons de weg en ook boden ze ons een lift aan naar het dorp. We wilden liever lopen, maar vanwege de vervelende en voor ons gevaarlijke crossmotors en quads, leek het ons beter om mee te rijden met deze drie gezette Mexicanen in halve race-outfits. Omdat de jeep vol met spullen was, drie gezette Mexicanen erin en niet al te groot, was het nogal proppen om ons zelf erin te krijgen. Viviana ging op mijn schoot zitten. Op zich geen probleem, maar omdat de hele weg naar het dorp nogal hobbelig was en haar zachte vrouwenbillen continue op mijn heilige kruis op en neer deinsden, had ik het er maar zwaar mee om deze in de slaapmodus te houden. Mannen onder ons zullen dit begrijpen. Omdat ik niks met Viviana wilde en Viviana waarschijnlijk ook niets met mij, was de rit naar het dorp erg ongemakkelijk. Mede ook omdat ik Viviana iets naar voren schoof, zodat ze minder op mijn kruis kwam te zitten en meer op mijn knieën. Sommige mannen onder ons, zullen dit weer niet begrijpen. Haha!

Achteraf vertelde ik het haar. Ze moest erom lachen en zei dat ze het niet erg had gevonden. "Beter dat, dan deze oncomfortabele rit", zei ze. En ik dacht, "potverdorrie!".


Día de la Independencia (Onafhankelijkheidsdag):

's Avonds in het dorp was er feest vanwege Día de la Independencia in Mexico. Op 16 september 1810 was er Miguel Hidalgo, een priester, die de onafhankelijkheidsstrijd in Mexico begon. Hij en zijn companen begonnen de oorlog tegen de coloniale Spanjaarden. Hoewel de priester al na 1 jaar ter dood werd gebracht door de Spanjaarden, werd de opstand door andere onafhankelijkheidsstrijders voortgezet en pas op 24 augustus 1821 werd Mexico officieel onafhankelijk. Toch wordt Día de la Independencia in Mexico altijd op en rond 16 september gevierd. In het dorp was het vier dagen feest.

In het dorp was een kleine optocht, een miss-verkiezing, een korte speech van de burgemeester en een saluut aan Miguel Hidalgo. Iedereen stond met de rechterhand op het hart, terwijl een kleine politie-parade met een groot schilderij van Miguel Hidalgo naar het midden het dorpsplein marcheerden. Daarna gaf de burgemeester een speech en werd er een paar keer hard geschreeuwd voor de man op het schilderij.

Erg officieel allemaal. Aan de ene kant bijzonder om mee te maken en aan de andere kant heb ik niet zo met al dat nationalistische gedoe. Ik moet dan denken aan Noord-Korea, Rusland of Duitsland van 70 jaar geleden waar massale legeroptochten zijn of waren en waar mensen gehersenspoeld worden of werden. Ik doe daar liever niet aan mee aan dat conservatieve mensenmassa-gedoe. Desondanks, uit respect weliswaar, stond ik ook met de rechterhand op mijn borst. Ik was trouwens één van de weinige buitenstaanders daar, maar niemand die daar om maalde. Net als overal in Mexico, heb ik nergens het gevoel gehad, dat ik niet welkom was. Overal willen mensen je helpen en helemaal als je probeert Spaans te spreken. Door de macho-cultuur moet je heenprikken. Veel mannen lijken stoer, macho en ontoegankelijk, maar zodra je ze aanspreekt, zijn ze meer verlegen en vriendelijk dan je verwacht. Naar vrouwen toe is dit anders. Mexicaanse vrouwen, daar hoef ik niet over te beginnen, daar heb ik al genoeg over geschreven. En er gaan nog meer verhalen over komen. Ja, nog meer, ja! En wéér over dezelfde!


Afscheid van Viviana:

Omdat we nogal moe waren van de bergwandeling in de ochtend, zijn we niet al te lang gebleven op het dorpsfeest. Ook wilden we niet al te laat opstaan de volgende dag, omdat we van plan waren om het dorp te verlaten en naar onze volgende bestemmingen te gaan. Ik wilde terug gaan naar Mexico City, omdat mijn onderwatercamera inmiddels was gearriveerd in het hostel. De drie receptionisten daar, waar ik wél een goede verstandhouding mee had, waren zó vriendelijk om mijn camera in ontvangst te nemen en mij daarover per email op de hoogte te stellen. Dit had ik met hen afgesproken. Viviana was van plan om naar Guanajuato te gaan om andere Mexicaanse vrienden op te zoeken. Het doel voor ons beide was om naar Guadalajara (spreek uit: kwa-da-la-gara) te reizen. Deze stad lag op weg naar Mexico City en Guanajuato.

Guadalajara, een andere grote miljoenenstad in Mexico, ligt tussen Puerta Vallarta en Mexico City. Om daar te komen vanaf het kleine bergdorp San Sebastian hadden we eerst moeten liften en een langzame lokale bus moeten pakken alvorens we een snellere intercity-bus vanaf de grotere plaats Mascota naar Guadalajara konden nemen. Maar, Leonardo was alwéér zo vriendelijk om ons in de ochtend vóór zijn werk een lift te geven, ditmaal naar Mascota. In plaats van 3-4 uur liften en met de bus waren we er nu binnen een uur.

In Mascota hebben we eerst onze bustickets voor Guadalajara gekocht en daarna hebben we nog met z'n drieën geluncht. Na de lunch hebben Viviana en ik afscheid genomen van Leonardo en de bus genomen naar Guadalajara. Als dank voor de liften die we van Leonardo hadden gekregen en ook nog voor de lunch die hij in Puarta Vallarta had betaald, heb ik hem een goeie fles Tequila gegeven. Daar kun je bijna elke Mexicaanse kerel blij mee maken en dus ook Leonardo.

In Guadalajara hebben we één nacht in een hostel geslapen. Viviana bleef nog langer in het hostel en ik heb haar op zaterdagochtend 17 september gedag gezegd en heb de bus naar Mexico City gepakt (6 uur reizen).


Mijn onderwatercamera terug:

In Mexico City heb ik drie nachten in een hotel gezeten, want in het hostel was ik natuurlijk niet welkom en in andere hostels had ik geen zin in. Ik had Ricardo gevraagd om mijn onderwatercamera in ontvangst te nemen en in zijn slaapzaalkluisje te bewaren, zodat de vrouwelijke manager, Raúl, schoonmaaksters of andere onbetrouwbare personen in het hostel niet de kans zouden krijgen om iets met mijn camera te doen.

Op maandag die week kreeg ik uit handen van Ricardo tijdens mijn ontbijt in een restaurantje tegenover het hostel dan eindelijk mijn camera, waar ik toch wel zo´n 7 weken op had gewacht. Omdat ik er erg blij mee was en omdat ik de twee jonge vrouwelijke receptionisten en Jesús, de andere receptionist, dankbaar was voor hun hulp en vriendelijkheid, heb ik hen elk 150 pesos (ongeveer 10 Euro) gegeven. En Ricardo was weer zo vriendelijk om dat aan hen te overhandigen.


Restaurant El Taco Loco:

Op dinsdag 20 september ben ik naar Chetumal gevlogen. Chetumal, een Mexicaanse grensplaats boven Belize, is een vrij saaie plaats. Ik heb hier dan ook vrij weinig spannende dingen gedaan. En dat kwam goed uit, want hierdoor voelde ik me minder snel afgeleid, zodat ik me beter op het schrijven kon focussen en om in de internetshops al mijn foto's van de afgelopen 8 maanden te ordenen (back-ups maken, beste foto's bewaren en de rest verwijderen). Het heeft me anderhalve week gekost, elke ochtend en middag was ik ermee bezig. Het leek bijna op werken... De snelheid van het internet daar maakte het er ook niet sneller op.

Het hoogtepunt in Chetumal was het visrestaurant El Taco Loco (De Gekke Taco), waar ik bijna elke middag (soort lunchpauze) in mijn eentje heerlijke garnalen, krab, kreeft, rog, inktvis en andere soorten zeedieren voor een prikkie heb verorberd. Ook nog een keer vodka met cocosmelk gedronken. Klinkt heel lekker, maar ik vond het niet te zuipen. Één middag heb ik daar met de eigenaresse van het hostel gegeten, een lieve vrouw. Ze had mijn Mexicaanse moeder kunnen zijn. Haar dochter woonde trouwens in Nederland. Ik vroeg haar, wat haar dochter bezielde om daar te gaan wonen. Nee, hoor! Grapje! Nederland is zó slecht nog niet, maar dat geldt ook voor Mexico!


Duiken met haaien, pijlstaartroggen, barracuda's, schildpadden, vissen met alle kleuren van de regenboog en zeemeerminnen:

Vorige week zaterdag 1 oktober ben ik met de boot van Chetumal naar het eiland Caye Caulker in Belize gegaan. Afgelopen dinsdag heb ik, na 5 jaar niet gedoken te hebben, weer mijn eerste duik gemaakt. Weliswaar niet verder en dieper dan twee meter, maar dat was slechts om het duiken weer onder de knie te krijgen. Twee dagen later heb twee duiken gemaakt van 18 meter en 24 meter diep. En gisteren heb ik zelfs een duik gemaakt van 42 meter in de Blue Hole (zoek maar op Google bij Afbeeldingen). Daarnaast heb nog twee andere duiken gemaakt. Vooral de laatste duik ging perfect en was zeer mooi. Tijdens al mijn duiken heb ik haaien, pijlstaartroggen, barracuda's, schildpadden en andere bijzondere tropische vissen gezien. Helaas heb ik nog geen zeekoeien gezien, maar wel een paar zeemeerminnen. De volgende keer ga ik meer over het duiken schrijven. Ik verwacht dan ook een hoop onderwaterfoto's te hebben.


Het plan:

Ik ben van plan om morgen (maandag) richting Honduras te gaan. Ik hoop in twee dagen in Isla de Utila te kunnen zijn. Isla de Utila is een duikeiland in het noorden van Honduras waar ik verschillende duikbrevetten wil gaan halen. Als het mogelijk is en het bevalt me, wil ik duikinstructeur worden, zodat ik reizen en werken kan gaan combineren. Als duikinstructeur kun je over de hele wereld werken.


Dat was het! Tot de volgende keer maar weer!

Hasta la Pasta!




UITLEG FOTO´S:


Foto 1 t/m 5: De bedden en het dakterras van Tamara waar Viviana en ik sliepen.

Foto 6 en 7: Uitzicht vanaf dakterras. Op de eerste foto is Viviana te zien.

Foto 8 t/m 15: De zee en strand bij Sayulita.

Foto 16 t/m 19: Het totaal verlaten strand bij Higuera Blanca.

Foto 20 t/m 25: Bij het strand van Higuera Blanca op hoger gelegen kliffen waren vele mooie villa's. Veel villa's stonden leeg. Bij één villa was er een lang tuinpad dat van het huis naar het strand leidde. En halverwege dat tuinpad was er een klein terras met een zilveren bal. Ik ontdekte dat ik bijzondere foto´s kon maken met deze weerspiegelende bal. En zonder de bal kon ik ook mooie foto´s maken met Viviana.

Foto 26 t/m 32: Uitzicht in en buiten de hut in de jungle vlakbij Higuera Blanca.

Foto 33 t/m 39: Allemaal verschillende dieren. Op foto 33 zie je een kleine havik of valk in de bus. Deze kwamen we tegen op weg van Sayulita naar Higuera Blanca. Vermoedelijk was de eigenaar de man met de witte oordopjes in zijn oren. Bijzonder,hè? Zul je in Nederland niet snel mee maken, een man met een havik in de bus. Op foto 35 zie je een bidsprinkhaan. Deze foto heb ik genomen vanaf het dakterras van Tamara. Deze bidsprinkhaan genoot duidelijk van het uitzicht!

Foto 40 t/m 44: Schorpioenen! Op foto 40 heb ik een dode schorpioen in mijn handen. Op de achtergrond is Viviana te zien. De avond erop zag ik dan eindelijk mijn eerste levende schorpioen in het wild. De volgende ochtend kwam ik er nog meer tegen. Op foto 43 en 44 zie je een baby-schorpioen. Deze schorpioen, niet groter dan een vingertop, kwam tevoorschijn nadat ik mijn zwembroek optilde. Hij, zij of het was eronder gekropen.

In een gebied waar veel giftige schorpioenen zitten, is het dan ook aan te raden om alles wat je oppakt te controleren. De kleine baby-schorpioenen in Higuera Blanca zijn pijnlijk als ze je steken, maar meer dan een flinke muggenbeet is het niet. De steken van de grotere schorpioenen zijn al een stuk serieuzer, maar dodelijk zijn ze allerminst. De meeste schorpioenen zijn niet in staat om mensen te doden. Dit geldt trouwens ook voor spinnen. Dus alle stoere cowboy-verhalen hierover kun je naar de prullenbak verwijzen. De eigenaresse van het huttencomplex waar we verbleven en die daar al 18 jaar leefde, vertelde dat de grotere schorpioenen behoorlijk pijnlijk kunnen zijn. De pijn is vooral plaatselijk en wanneer de steek rond het hartstreek is, kan de situatie ernstiger zijn. Zij vertelde, dat het belangrijkste is om kalm te blijven nadat je gestoken bent. Wanneer je in paniek raakt of wanneer je hevig gaat bewegen, gaat je hart het bloed in je lichaam harder rondpompen. Het gif zal zich op deze manier meer in het lichaam gaan verspreiden en de pijn zal meer toenemen. Dit geldt ook voor giftige slangenbeten. In ernstige gevallen, zei ze, heeft ze ontdekt dat door te kauwen op bladeren van een bepaalde boom die daar groeide, de pijn zeer snel zal weg gaan. Waarschijnlijk het sap van deze bladeren neutraliseert het gif. Bijzonder, hè? Dat had ze zelf ontdekt. Bijzondere vrouw. Ander feitje...

Met Viviana had ik een discussie óf het beter was om de schorpioen te doden óf om de schorpioen slechts weg te jagen als ze in de hut zitten. Viviana wilde de schorpioenen doden, maar ik wilde deze laten leven en slechts weg jagen. De eigenaresse vertelde het volgende hierover... In het verleden gebruikte ze een hoop gif om de schorpioenen uit de hutten te houden. Het probleem was echter, dat wanneer ze geen gif gebruikte, de schorpioenen met grotere aantallen terug kwamen. En op een gegeven moment waren er zelfs schorpioenen die imuun werden voor het gif. Het probleem werd alleen maar groter. Ze ontdekte, dat wanneer ze de staart met de giftige angel eraan eraf haalde, de schorpioen zijn eigen soortgenoten ging opeten. Jaha, dat klinkt luguber en dat is het ook! Onder mensen wordt dit kannibalisme genoemd. Waarom dit is, weet ik niet. Zonder gifangel kan de schorpioen met zijn scharen nog steeds andere prooien (insecten, spinnen en soms kleine gewervelden) vangen en opeten. Het opeten van soortgenoten, na het verlies van de angel, gebeurd niet bij alle schorpioenen, volgens mij. In ieder geval, zij adviseerde om de schorpioenen in de hut niet te doden, maar slechts de staart eraf te halen. Op deze manier hielt ze de schorpioenenpopulatie onder controle.

Een laatste feitje wat ze vertelde over de schorpioenensoort die bij de hutten leefde en niet minder luguber, was dat een moederschorpioen aan het einde van haar 'zwangerschap' door haar kroost wordt opgegeten. Gedurende haar 'zwangerschap' draagt ze haar baby's op haar rug. Wanneer de baby's klaar zijn om op eigen houtje verder te leven, wordt de moeder opgegeten en daarna gaat ieder zijn of haar eigen weg. Bizar, toch? Niet eng gaan dromen hierover, hoor! Haha!

Foto 46: Een onbekende aap of luiaard in de boom.

Foto 47 t/m 66: Foto's op de bergtop vlakbij San Sebastian del Oeste.

Foto 67: Lekker schijten in een scheve Dixi met de deur open in het bos! Heerlijk!