Laatste vier weken Puerto Escondido

Dit is het verhaal van de laatste vier weken in Puerto Escondido (15 maart t/m 13 april). Ruim 6 maanden geleden dus. Het lijkt voor mij alweer een eeuwigheid geleden. Ik had dit verhaal al een paar maanden geleden geschreven in Mexico City. Maar omdat ik toen nog met Zem in mijn maag zat, dorste ik het niet te plaatsen. Er staan namelijk wat stukjes in over Zem en mij. Het is een lang en oud verhaal. Ik verwacht dan ook niet dat veel mensen dit zullen gaan lezen of erop reageren. Ik vind dat ook helemaal niet erg. Ik wil gewoon alles bijhouden, zodat ik de vele bijzondere ervaringen, die soms in sneltreinvaart voorbij razen, makkelijker op een rijtje krijg en zodat het wat rustiger in mijn hoofd wordt. Soms kan ik geen vat krijgen op bepaalde ongemakkelijke gevoelens die in mijn hoofd rondspoken. Gevoelens die ontstaan zijn door alles wat ik mee maak tijdens mijn reis. Ik merk, door te schrijven, dat ik meer rust in me krijg. Ik krijg alles beter op een rijtje. Door te schrijven, dwing ik mezelf om rustig over bepaalde zaken na te denken. Door het op papier te zetten, kan ik het beter verwoorden. Dit geeft me rust en ik krijg er een sterkere geest van. Het helpt me om in eenzame momenten sterk te blijven.


Bij dit verhaal heb ik ook weer foto's geplaatst. Als je van strand en zonsondergangen houdt, vindt je de foto's vast de moeite waard om te bekijken (foto 9 t/m 21). Als je mij wilt zien jongleren op het strand, moet je ook je ook even kijken (foto 4 en 5). Voor tekst en uitleg van alle foto's, zie: onderaan het verhaal!


Ik zal heel kort vertellen waar ik ben, wat ik doe, wat ik van plan ben en hoe het met me gaat. Ik ben nu in Isla de Utila, een duikeiland in het noorden van Honduras. Ik heb al 6 duiken hier gemaakt en aankomende zondag ga ik beginnen met mijn eerste duikles voor de duikcursus Advanced Open Water. Ik ben van plan om zoveel mogelijk duikcursussen te gaan doen. Ik wil Dive Master worden en indien mogelijk Dive Instructor. Dit zal zeker enkele maanden gaan duren. Ik huur nu een houten hut voor 3000 Lempira's per maand (ongeveer 120 Euro) en ik heb een fiets voor 500 Lempira's gekocht. Ik ben al een week aan de schijterij en ik word er niet vrolijk van.


Over twee weken verwacht ik het vervolg op het onderstaande verhaal te plaatsen. Dit wil ik telkens zo gaan doen, totdat ik weer helemaal bij ben. En daarna ga ik weer uitgebreid schrijven over de periode hier en zal ik reageren op alle reacties die ik tot dan verzameld heb, ook op de reacties van de vorige keer. Ik verwacht dan ook vele onderwaterfoto's te hebben. Ik heb al heel wat mooie onderwater natuur gezien. Bij elke duik die ik maak, heb ik weer het gevoel alsof ik in een heel groot aquarium vol met gekleurd koraal en tropische vissen aan het zwemmen ben. Magisch!





Het verhaal van de periode 15 maart t/m 13 april:



Bijna iedereen weg:

Op donderdag 15 maart vertrokken de 19-jarige Canadezen Mitch & Aaron, waarmee ik de laatste drie weken was opgetrokken. Voor hen zat de vakantie erop en met het vliegtuig gingen ze weer terug naar hun huis in Canada. Met hen heb ik erg veel gelachen. Phil, de Engelsman, die ook met ons op trok, was al een dag eerder vertrokken richting Guatemala. Monica, de Spaanse, was op 10 maart al vertrokken richting Mexico City, maar zij zou binnen enkele weken weer terug keren in het hostel.

Inmiddels was ik alweer bijna vier weken in Puerto Escondido. Mijn plan was om nog wat tijd te spenderen met Zem de Mexicaanse, een verhaal te schrijven op mijn weblog en daarna verder te gaan reizen richting Guatemala. Ik had het namelijk wel gezien in Puerto Escondido. Ook omdat de meeste mensen, waarmee ik een goede tijd had gehad, vertrokken waren.



Bankpas kwijt:

Van dat schrijven kwam diezelfde dag weinig terecht, want ik ontdekte dat mijn bankpas kwijt was. En een zoektocht van enkele uren in mijn kamer, in andere kamers waar ik had geslapen de afgelopen week en in de openbare ruimtes van het hostel leverde geen resultaat op. Dus, na uren zoeken... geen bankpas! Ik begon steeds zenuwachtiger te worden, omdat ik een maand ervoor ook al bankproblemen had gehad.

Toen werd automatisch door de ING-bank de toegang tot mijn internetbankaccount geblokkeerd, omdat ik drie keer het verkeerde wachtwoord had ingevoerd. Ik was namelijk vergeten, dat ik op 26 januari in alle haast mijn wachtwoord had veranderd op een computer in Mexico City vlak voordat ik mijn vliegtuig naar Puerta Vallarta moest halen. Niet dat ik toen mijn wachtwoord wilde veranderen, maar de ING-website vroeg hier naar. Om de zoveel tijd word ik door de ING-website gedwongen om mijn wachtwoord te veranderen, ook als ik dat niet wil. Ik kan je vertellen dat het me twee maanden heeft gekost om weer te kunnen internetbankieren. Verderop kun je lezen wat ik er voor heb moeten doen. Ik denk dat vele onder ons wel zo ´n verhaal hebben, de bekende, langdurige en energievretende problemen met bedrijven en/ of (overheid)instanties!



Bankpas teruggevonden in ander dorp:

Dus, ik was mijn bankpas kwijt en werd steeds zenuwachtiger. Na nog alles 10 keer te hebben gecheckt in het hostel en iedereen op de hoogte te hebben gesteld van mijn verlies, ging ik nog eens stevig nadenken. Het enige dat ik me kon bedenken, was dat ik per ongeluk 5 dagen ervoor mijn bankpas in een kluisje in een hotelkamer in Zipolite had laten liggen. Vijf dagen ervoor was ik in Zipolite geweest met de Canadezen en Phil. En wij hadden het stranddorp ´s ochtends vroeg vrij abrupt verlaten vanwege het Tsunami-alarm.

Toen dit in mij opkwam, wilde ik in eerste instantie zo snel mogelijk naar Zipolite. Echter, met openbaar vervoer is het ongeveer 3 uur reizen van Puerto Escondido naar Zipolite. Omdat ik niet zeker van mijn zaak was, wilde ik eerst nog de avond en nacht afwachten. Want, wie weet, kwam mijn bankpas wel boven water. Dit was dus niet zo, ´s avonds en ´s nachts geen bankpas!

De volgende ochtend ben ik vroeg opgestaan, de mountainbike, de bus en de intercolectivo gepakt (35 pesos in totaal = ongeveer €2) en in 3 uur was ik in Zipolite. Ik ben meteen naar het hotel gegaan, naar de kamer en naar het kluisje. En wat denk je? Ja, hoor!!! De bankpas lag nog netjes in het kluisje! Pffffffffff......... wat een opluchting!!!!!!! Ik was weer een blij mens! Ik had de bankpas netjes op een verborgen plek in het kluisje verstopt, zodat als iemand eventueel het kluisje zou openbreken, de bankpas niet gezien kon worden. Dat ik mezelf daarmee ook zou foppen, daar had ik geen rekening mee gehouden. Ik ben van blijdschap meteen naar het strand gegaan en een verfrissende duik genomen in de zee. Heerlijk! En ik heb de hotelmanager bedankt, dat ik in de kamer mocht kijken. De hele reis naar en van Zipolite was dus meer dan de moeite waard. Het stomme is, dat ik 3 dagen ervoor met Zem nog in Zipolite was geweest. Toen wist ik niet dat ik 2 dagen ervoor al mijn bankpas had verloren.



Wachtwoordherstel ING:

Om weer terug te komen op het verhaal met de ING... De enige manier om de blokkade van de toegang tot mijn internetaccount op te heffen volgens een ING-medewerker, was om nieuwe inloggegevens aan te vragen en dit door de ING op te laten sturen naar een buitenlands adres. Mijn voorstellen aan de ING-medewerker, om de blokkade éénmalig op te heffen of iemand anders de nieuwe inloggegevens te laten ophalen in een ING-kantoor in Nederland, waren niet mogelijk. Het was zelfs niet mogelijk om mijn ouders, die ik officieel gemachtigd heb om mijn (post)zaken in Nederland af te handelen, de nieuwe inloggegevens te laten ophalen. Dit allemaal vanwege veiligheidsredenen. Als je het mij vraagt, is het allemaal teveel van het goede! Overbezorgdheid! Angst! Betutteling van de maatschappij! Wie toegang heeft tot mijn internetaccount kan nog geen geld overmaken, godverdomme! Je zult eerst moeten beschikken over mijn TAN-codes. Als ik mijn internetaccount wil blokkeren, moet ik dat zelf kunnen bepalen en niet de ING! Maar goed, dat is mijn mening. Ik heb mijn mening trouwens ook doorgegeven aan de ING. Of het wat zal helpen, geen idee... Ik heb in ieder geval mijn gal gespuwd.

In ieder geval, ik moest eerst mijn Nederlands postadres veranderen naar een buitenlands postadres, dat werd het adres van het hostel in Oaxaca. Daarna moest ik een aangetekende brief van Mexico naar de ING in Nederland sturen. In werkelijkheid heb ik dat iemand anders laten doen in Nederland om tijd te besparen. Nogmaals bedankt, Joost! Vervolgens heb ik bijna 6 weken moeten wachten, voordat mijn nieuwe inloggegevens naar mijn Mexicaanse adres opgestuurd waren. Ter vergelijking, het opsturen van mijn camera van Mexico naar Nederland duurde nog geen 2 weken. Toen de post in Oaxaca was aangekomen, was ik inmiddels alweer in Puerto Escondido. Maar de hostelmedewerkers in Oaxaca waren zo vriendelijk om de ING-post te scannen en per email op te sturen. In Puerto Escondido moest ik ten slotte een fax sturen naar de ING om de blokkade op te heffen. Daarna kon ik met de nieuwe inloggevens eindelijk weer na 2 maanden (!) internetbankieren. Ook moest ik nog wel even mijn postadres opnieuw veranderen om niet alle ING-post opgestuurd te krijgen naar Mexico. En dit hele energievretende gedoe is alleen maar omdat ik drie keer het verkeerde wachtwoord had ingevoerd, terwijl ik het wachtwoord achteraf nog wel wist. Héél, héél, héél frustrerend!!! Bedankt ING!



Frustratie vanwege Zem:

De dag na het vinden van mijn bankpas had ik met Zem afgesproken om haar zwemles te geven. Zij kon namelijk niet zwemmen. Daarvoor in de plaats zou zij mij Spaans leren. In het verleden had zij Spaanse les gegeven aan Mexicaanse kinderen. Een perfecte afspraak dus. Ook omdat het zo goed klikte tussen ons. Echter, zij kwam niet opdagen. De dag erna hoorde ik dat ze de hele dag had geslapen. Vanwege haar ziekte en het werk in de bar (ze had een cocktailbarretje samen met haar broer). had ze soms (en steeds vaker) totaal geen energie om ook maar iets te doen. Voor mij was dat heel frustrerend, maar voor haar was en is het heel triest. Naar mijn mening kon ik niets anders doen dan het te accepteren. De weken erna ging het constant zo. Afspreken met Zem overdag was haast onmogelijk. Alleen als ik ´s avonds naar haar bar ging, zag ik haar. Hoewel ze dan iedere keer heel blij was om me te zien en we na sluitingstijd met z´n tweeën ergens gingen drinken en vooral veel praten, werd ik zelf niet echt blij van het nachtritme en het nachtleven. Ook begreep ik niet waarom ze ´s avonds en ´s nachts werkte met haar ziekte. Maar goed, ik ben haar niet.



Monica, mijn Spaanse ´zus´:

Op dinsdag 22 maart kwam Monica terug van Mexico City. Monica had voorgesteld om met mij een kamer te delen. Dat zou betekenen dat ik een grotere kamer, een eigen badkamer en een balkon kon krijgen, voor minder geld dan dat ik nu betaalde. Monica was als een soort oudere Spaanse zus en vriend voor mij. Ik hoefde dan ook niet lang na te denken over haar voorstel. Met Monica heb ik 10 dagen een kamer gedeeld. Op foto 1 t/m 3 kun je de kamer en het balkon zien en op meerdere foto´s kun je Monica zien (o.a. foto 6, 7, 12 en 13). Nieuwe gasten in het hostel dachten vaak dat we een stel waren, dat was helemaal niet zo. Maar we vonden het wel leuk, dat ze dat dachten. Vanwege Monica besloot ik langer te blijven in Puerto Escondido.

Tijdens de 10 dagen met Monica was de dagdeling meestal hetzelfde. In de middag stond ik op. Eerst ontbijten en dan met de mountainbike een half uur fietsen naar La Punta. La Punta is het bekende en rustige surfstrand van Puerto Escondido (zie: foto 4 t/m 22). Monica was meestal al op het strand, voordat ik kwam aangefietst. Zij was dan meestal met andere hostelgangers. Daarna een beetje zwemmen, lunchen, biertjes drinken en er werden ook blowtjes gerookt. De zonsondergang bekijken (zie: foto 9 t/m 19) en dan weer met de mountainbike een half uur terug fietsen naar het hostel, bar en/ of restaurant. Vervolgens uit en/ of naar Zem´s cocktailbar. En ten slotte laat naar bed. Vandaar dat ik elke dag pas ´s middags wakker werd.

De 10 dagen met Monica waren heel gezellig en relaxt, maar nadat zij weg was, begon ik het nachtritme steeds vervelender te vinden. Het was vooral vanwege Zem dat ik telkens zó laat naar bed ging. Zij werkte vaak tot 2:00 á 3:00 ´s nachts. Ik wilde haar graag zien en spreken en dat kon vaak pas na sluitingstijd van de bar. Op donderdag 31 maart vertrok Monica naar Cancun en later terug naar Granada (Spanje). Met haar heb ik nog steeds contact. Misschien zien we elkaar over 0,5 á 1 jaar in Zuid-Amerika. Zij wil namelijk in januari terugkomen naar Mexico en weer gaan reizen. Het weerzien met haar zou heel leuk zijn!



Liefdesdrama:

Met Zem was ik het op een gegeven moment zó zat. Ik kon amper iets met haar afspreken. Op een zekere dag, toen zij vrij was van werk, hadden we ´s middags afgesproken. Echter, ze kwam niet opdagen en liet de hele verdere dag niets van zich horen. Ik snapte er niets van, want ruzie hadden we nooit gehad en ik had het gevoel dat ze me heel erg leuk vond. We hadden samen leuke en romantische momenten gehad en we kenden vele geheimen van elkaar. Ze had mij haar levensverhaal vertelt, dat nogal veel heftige en dramatische gebeurtenissen bevatte. Ook dat vertel je niet zomaar aan iemand. In ieder geval, ik kon er niet meer tegen, dat ze het de laatste weken telkens liet afweten. Dezelfde dag nog, ´s avonds laat besloot ik om met de mountainbike naar haar woning te fietsen, ze woonde vlakbij het hostel samen met haar broer Sergio. Ik wilde weten of ze thuis was. En zo ja, waarom ze niets van zich had laten horen. Ik zal eerlijk zijn, ik was aangeschoten en stoned van de wiet. Ik was eigenlijk van plan om met een groepje mensen van het hostel naar een Reggae-party te gaan. Maar omdat ik niks van Zem had gehoord, had ik geen zin om te gaan. Ik moest haar eerst zien of spreken.

Eenmaal aangekomen bij haar huis, deed haar broer Sergio open. Sergio, een vriendelijke kerel, zei dat Zem thuis was en riep haar. Ik kon het niet geloven, Zem was gewoon thuis en wakker! Toen Zem eenmaal aan de deur kwam, heb ik niets gezegd, ik liet haar eerst spreken. Mijn hart bonsde in mijn keel van opwinding. Ik was eigenlijk heel boos, maar ik wilde eerst haar kant van het verhaal horen, voordat ik conclusies ging trekken. Aangeschoten was ik niet meer vanwege de opwinding. Ze begon met praten, een beetje stamelend en al snel zag ik tranen in haar ogen. De eerste keer dat ik tranen in haar ogen zag. Ze probeerde me uit te leggen dat ze niets van zich had laten horen, omdat ze wilde dat ik boos op haar zou worden, zodat het voor mij en haar makkelijker zou zijn om afscheid van elkaar te nemen. Ik was boos, maar nadat ze me verdere uitleg gaf, kon ik het ook wel enigszins begrijpen. In haar situatie, met haar ziekte, is het allemaal een stuk lastiger om nieuwe relaties aan te gaan. En aangezien ze aan mij niet zoveel heeft, omdat ik op reis ben, wilde ze liever direct afscheid nemen. Ten slotte zei ze, dat ze nu afscheid wilde nemen en dat ze niet meer wilde afspreken, omdat ze bang was dat het afscheid alleen maar moeilijker zou worden als we nog meer mooie momenten zouden beleven. Dit was een spreekwoordelijke klap in mijn gezicht. Ik voelde me ellendig. Waarom zijn de meeste vrouwen van die enorm complex emotionele wezens? Ik wilde haar wel begrijpen, maar ik kon het niet. Toch namen we afscheid van elkaar. Dat was heel emotioneel kan ik je vertellen.

Eenmaal terug in het hostel kon ik natuurlijk niet slapen. Om wat rustiger te worden, ben ik gaan schrijven. Pas in de ochtend viel ik in slaap. Een paar uur later was ik alweer wakker. Ik was nog steeds onrustig. In het hostel heb ik mijn verhaal aan een aantal mensen verteld. Twee dames konden de gedachtes van Zem begrijpen. Het lag dus niet alleen aan Zem, maar aan het vrouwelijk brein, en waarschijnlijk veroorzaakt door het mannelijk brein. Zucht... Ik heb er die dag (op een maandag trouwens) nog eens goed over nagedacht. Ik wilde gewoon niet accepteren op de manier waarop we afscheid hadden genomen. Daarnaast was er een grote kans dat ik haar nog een keer zou zien in Puerto Escondido, omdat ik er op z´n minst nog een paar dagen zou blijven. En dan met een grote boog om haar heen lopen, zou ik niet kunnen.

De volgende dag besloot ik haar een briefje te schrijven en onder haar voordeur te schuiven. In het briefje stelde ik voor om vrienden te blijven en niet meer te close te zijn met elkaar (in zoverre dat mogelijk was). Aan het einde van de middag fietste ik nog een keer langs haar huis. Eigenlijk wilde ik niet, omdat ik bang was dat ze me niet meer wilde zien. Het duurde ook even voordat ik naar haar voordeur liep. Ik was zenuwachtig. Maar, het bleek gelukkig mee te vallen. Ze was thuis, ze opende de deur en ze glimlachte weer. Ze had het briefje gelezen en ze dacht er hetzelfde over. We waren weer gelukkig! Ik vond het moeilijk, zij ook, gevoelens blijven namelijk, maar we hielden gepaste afstand van elkaar daarna.



Daniel en huis huren:

Op zaterdag 26 maart maakte ik voor het eerst kennis met Daniel, een Engelsman en bijna net zo oud als ik, 2 maanden ouder dan ik. Hij was een vriendelijke kerel, maar voor de rest trok ik niet zoveel met hem op in eerste instantie. Nadat Monica was vertrokken, begon ik steeds meer met hem op te trekken. Hij vertelde mij dat hij een maand lang een huis ging huren van de eigenaar van het hostel, eigenaar Steve, ook een Engelsman en een dyslectische, ADHD-lijdende, onverstaanbare, sportieve, gezellige brompot van rond de 50 jaar oud.

Er was ingebroken in het huis van Steve en Steve wilde graag iemand in het huis hebben. Hij woonde zelf in een ander huis. Het huis bevond zich in een heel rustig en afgelegen gebied buiten Puerto Escondido. De dichtsbijzijnde buren woonde 100 meter verderop en een alarm had het huis niet. Inbreken was dan ook niet moeilijk. Soms liet hij zijn hond Blackie op het huis passen. Maar om een zwarte, bejaarde, mopperende en trage Labrador op je huis te laten passen, die meer sliep dan dat ie wakker was, lijkt me ook niet de beste inbraakbeveiliging. Daniel kon dan ook voor een prikkie het huis huren voor een maand (6000 pesos = +/- €350). Het huis bestond uit 3 verdiepingen met alles erop en eraan (slaapkamers, 2 keukens, 2 badkamers, 2 huiskamers, tv, etc.), een zwembad en het beste van alles, vond ik, was het dakterras (zie: foto 25 t/m 29).

Daniel was dus van plan om een maand lang in het huis te verblijven. Daarnaast zou zijn Engelse vriendinnetje, die in San Cristobal de las Casas zat, naar hem toe komen en samen zouden ze zijn verjaardag vieren. Hij was in april jarig. Het zou een romantische en goede tijd voor hem gaan worden, leek het. De eerste paar dagen zou hij alleen in het huis zitten samen met Blackie, de halfdode hond van Steve. Steve ging namelijk voor een paar dagen weg uit Puerto Escondido en onderdeel van de huurafspraak was, dat Daniel op Blackie zou passen. Na die paar dagen zou zijn vriendinnetje komen.


Niet naar het huis:

Daniel maakte een verkeerde opmerking tegen mij, vlak voordat hij in huis zou trekken, ook al bedoelde hij het waarschijnlijk niet zo. Hij vroeg mij op quasi grappige en denigrerende wijze of ik zijn boodschappen kon dragen in de supermarkt. In ruil daarvoor mocht ik een nachtje in het huis slapen. Ik had zoiets van, ´´joh, pleur een eind op, ik ben je slaaf niet, het hostel bevalt me prima en ´s avonds in dat huis valt er geen reet te beleven. Bekijk het maar lekker met je huis en je boodschappen!´´ Ik zei dit niet tegen hem, ik dacht het alleen maar. Uiteindelijk negeerde ik zijn opmerking min of meer. Hoewel ik hem mocht, had ik het idee dat hij een soort suikeroompje voor iedereen wilde zijn. Hij was al heel snel vriendjes met de eigenaar en geld voor alles was geen probleem. Ik word daar al héél snel héél kriebelig van. Vrienden (en geluk) kun je namelijk niet kopen! Van Monica had ik al gehoord, dat hij waarschijnlijk goed in de slappe was zat. Die had een aantal maanden ervoor met zijn vriendin gesproken. Zij was toen ook in het hostel, nog voordat ze naar San Cristobal zou gaan. Ja, ja, ´inside-information´! Haha! Misschien was ik bevooroordeeld over Daniel...

Hoe dan ook, het kwam erop neer, dat Daniel zich maar moest amuseren met zichzelf en de half dode hond van Steve in een te groot huis en in ´the-middle-of-nowhere´. Ik vroeg hem wat hij ging doen in het huis. Hij zei dat hij een boek ging schrijven en de titel had hij al, namelijk ´How to catch a butterfly´. Vermoedelijk zou het boek gebaseerd gaan worden op zijn relatie met zijn vriendinnetje. Het huis zou de ideale omgeving zijn om het boek te schrijven. Het klonk als een mooi streven en ik wenste hem succes ermee. Ik bleef in het hostel en Daniel vertrok naar het huis.


Toch wél naar het huis:

Nog geen dag later zag ik hem alweer in het hostel. Hij was druk aan het internetten op zijn zeer geavanceerde telefoon (volgens mij een Blackberry met de laatste nieuwe snufjes erop en eraan). Ik vroeg hem waarom hij alweer terug was. Hij had geen internet in het huis en hij miste toch wel wat gezelschap, legde hij uit. Dat kon ik begrijpen, zei ik tegen hem. ´s Avonds ging hij weer terug naar het huis, omdat hij Blackie niet alleen in het huis kon laten. Een aantal dagen ging het zo. Overdag was hij in het hostel (vooral aan het internetten) en ´s avonds ging hij weer terug naar het huis.

Na een aantal dagen, op een middag, vroeg hij mij of ik hem gezelschap wilde houden, want het was toch wel eenzaam in dat huis en aan Blackie had ie niet zo veel. Ook vertelde hij dat hij wat problemen had met zijn vriendinnetje. Zijn vriendinnetje was nog niet van plan om direct te komen uit San Cristobal (12 uur reizen met de bus), terwijl ze dat wel had beloofd. Hij begreep niet waarom. Wél had hij een vermoeden, maar dacht daar liever niet aan. Het waren allemaal redenen waarom ik welkom was in het huis. En hij mocht me natuurlijk, anders vraag je zoiets niet. Als ik wilde, kon ik er ook een aantal nachten verblijven voor niets. Op zich wilde ik het huis wel zien en de volgende dag moest ik in het hostel sowieso van kamer verwiselen, van een grote comfortabele kamer (nog steeds dezelfde kamer, die ik met Monica had gedeeld) naar een gemeenschappelijke slaapzaal (dorm). Iemand had namelijk per internet mijn kamer geboekt en ik had zelf niet vooruit geboekt. Daniel´s voorstel kwam me dus goed uit.


De reis naar en de aankomt in het huis:

We gingen niet direct naar het huis. Eerst spendeerden we de dag nog in het hostel, het strand, restaurantjes en barretjes. Pas om 4:00 ´s nachts had ik al mijn spullen in mijn kamer bij elkaar geschraapt, in mijn backpack gepropt en gingen we met de taxi naar het huis. 20 Minuten later kwamen we aan. Inderdaad, het huis lag héél afgelegen. Het laatste stuk ging via allemaal verschillende hobbelende zandweggetjes en we passeerden slechts enkele huizen. Overal was het pikkedonker. Geen idee waar ik was. Zelfs de taxichauffeur vroeg of we wel goed zaten. Het maakte me ook niet uit, ik geloofde het wel. Ik vertrouwde op Daniel.

Toen we bijna bij het huis waren, lieten we taxi stoppen. We betaalden de taxichauffeur, we stapten uit en liepen naar het huis. De taxi keerde om en reed via de hobbelende zandpaadjes terug richting de normale weg. We zagen het licht van de koplampen van de taxi steeds verder verdwijnen in het donkere en kale landschap. Ook hoorden we nog wat honden blaffen in de verte. Waarschijnlijk reageerden de honden op het passeren van de taxi. Toen de taxi eenmaal uit ons zichtveld verdween en de honden stopten met blaffen, merkte ik hoe rustig het hier was. Ik kon bijna een speld horen vallen. Het enige wat ik hoorde, waren scherpe krekelgeluiden en het verre geluid van grote neerslaande golven. Het strand en de Grote Stille Oceaan lagen op ongeveer 5 minuten lopen van het huis. Wat een rust!


De momenten waar je hét voor doet en waar je hét niet voor doet:

Eenmaal in het huis gingen we meteen naar het dakterras. Te relaxt, zoals je op de foto´s kunt zien! Op de tafel van het dakterras stond een fles rum. Daniel bood me meteen een cola met rum aan. Dat ging erin als zoete koek! Na een aantal rumcolaatjes verder viel Daniel als een blok in slaap op het bed. Ik lag nog in de hangmat heen en weer te schommelen en te luisteren naar Daniel´s muziek die uit de I-Podboxjes kwam. Met de weinige energie die ik nog had, krabbelde ik uit de hangmat en waggelde naar de hoek van het dakterras, dat niet overdekt was en waar zich een ligstoel bevond ( foto 27 en 28 ). Ik deed het licht uit, ik ging languit op de stoel liggen en keek omhoog. Wat ik zag, was betoverend. Ik zag namelijk een zeer heldere sterrenhemel! Ik besefte weer eens, dat dit de momenten zijn waar ik het voor doe. Stilte vanaf een perfecte plek met een perfect uitzicht op de sterren en niets of niemand die me op dat moment stoort. Totale rust. Heerlijk! Je wilt trouwens niet geloven hoeveel vallende sterren ik in zo´n korte tijd heb gezien. Ik heb heel wat wensen kunnen doen. Ik ben alleen bang dat niet aan al mijn wensen gehoor wordt gegeven. Haha! Misschien vraag ik ook wel te veel of was ik niet duidelijk genoeg.

Het moment op de ligstoel en de sterrenhemel duurde helaas niet al te lang. Het laatste wat ik me nog van deze dag kan herinneren, is dat de sterren op een gegeven moment continue heel snel van links naar rechts gingen. Zeg maar, heel veel vallende sterren, die maar niet verdwijnen willen of een versneld één-seconde-filmpje dat zich herhaald blijft afspelen. Kenners onder ons, zullen het begrijpen. Het werd zelfs erger, de sterren gingen op een gegeven moment draaien. sneller en sneller en sneller... Geen idee waarom. (Knipoog!). Ik was terecht gekomen in een vicieuze sterrencirkel en er was maar één uitweg... Precies! Ik moest mijn ogen dicht doen! En dat deed ik dan ook maar. Goed idee van mezelf.

Het eerste wat ik van de volgende dag kan herinneren, is dat ik wakker werd van fluitende vogels en de eerste zonnestralen die in mijn gezicht schenen. Ook wéér een moment waar ik het voor doe en ook wéér een moment dat niet al te lang duurde. Zuchtend en steunend als een oude kreupele man kwam ik overeind, ik keek om me heen en zag dat het al behoorlijk licht aan het worden was. Ik stond op en strompelde naar de rand van het dakterras. Nu pas zag ik de wijde omgeving van het huis. Aan de voorkant van het huis was een dor landschap te zien met weinig huizen en hier en daar kale stukken grond en wat kleine boerderijtjes met uitgedroogd vee. Aan de achterzijde van het dakterras had ik uitzicht op het strand en de zee (zie: laatste 3 foto´s). Het maakte me enthousiast. Maar m´n lichaam, met een zwaar kloppende ader op het voorhoofd, wilde eerst nog wel wat rust voordat het weer zou beginnen aan de volgende dag. Het enthousiasme was beperkt. Hoe lang had ik geslapen? 1, 2 uur? Inderdaad, niet erg lang! Verder slapen in de ligstoel in het daglicht en de hitte, leek me geen goed idee. Het leek me een beter idee om het slapen verder voort te zetten in één van de slaapkamers één verdieping lager. Ik zag dat Daniel nog steeds als een aangespoeld lijk op het bed van het dakterras lag. Ik liet hem in alle rust en vrede verder slapen. Ik zelf liep naar beneden naar de 1e etage, waar zich een keuken, een badkamer, een huiskamer, het balkon en twee slaapkamers bevonden.

Beneden aan de trap in de huiskamer stond Blackie me al kwispelend op te wachten. Het enige moment van de dag dat ze vrolijk was, want het was tijd voor haar normaalgesproken ochtendwandeling. Kracht om de trap naar het dakterras op te komen, had ze niet, maar voor de ochtendwandeling had ze wel altijd de energie, als ik Daniel mocht geloven. Die had haar al een aantal keer ´s ochtends uitgelaten. Ik had vervelend nieuws voor deze hond. Zijn tijdelijke baasje lag nog volkomen knock-out op het dakterras, die zou voorlopig nog niet wakker worden en ik, die zich voelde als een ééndagsvlieg die ternauwernood de tweede dag heeft gehaald, was ook echt niet van plan om haar uit te laten. Ze moest het maar doen met een paar aaien over haar bol.

Voordat ik me verder ten aarde zou storten op het bed in één van de slaapkamers, ging ik nog even naar de keuken voor een paar slokken water, want m´n keel voelde aan alsof ik een incontinente woestijnheks de avond ervoor had liggen beffen. (´´Nou, nou, nou, wat een taalgebruik!´´, zullen nu een aantal mensen denken. Sorry hiervoor, het lijkt mij de meest duidelijke omschrijving). Waarschijnlijk kwam het door het drinken van de goedkope rum die Daniel me had aangeboden een paar uur daarvoor.


Ander liefdesdrama:

Rond het middaguur werd ik wakker. Daniel was inmiddels ook al wakker. Na een ontbijtje op het dakterras, besloten we om via het strand naar La Punta (foto 4 t/m 22) te lopen, ongeveer een uur lopen. Het hele strand richting La Punta was totaal uitgestorven. Heel rustgevend. Na een paar uur op La Punta te hebben vertoefd, pakten we de taxi naar hostel Tower Bridge. Daniel wilde weer internetten, hij had nog steeds geen duidelijkheid van z´n vriendinnetje, en ik had nog een hoop eten en drinken in de koelkast van het hostel, die ik graag naar het huis wilde brengen.

Terwijl ik mijn eten en drinken aan het pakken was, ging Daniel internetten. Toen ik alles had ingepakt en weer terug ging naar de andere ruimte waar Daniel was, zag ik een bedroefd gezicht en waterige oogjes. Ik vroeg hem wat er aan de hand was. En, ja hoor, zijn vermoeden bleek de werkelijkheid te zijn. Zijn vriendinnetje had een ander gevonden in San Cristobal. Ze had foto´s op de sociaalnetwerksite Facebook geplaatst zoenend met haar nieuwe Mexicaanse lover. Daniel zat stuk. Hij wist niet wat hij moest doen. Waarschijnlijkwilde hij het op een drinken gaan zetten. Ik probeerde hem te kalmeren in zoverre dat kon. Ik zei tegen hem dat het nooit iets serieus kon zijn met die Mexicaan. ´´Misschien probeert ze je op de één of andere manier te provoceren. Waarom zou ze anders die foto´s op Facebook plaatsen? Dat doet ze niet zomaar. Ze weet dat je elke dag op Facebook bent en dat jij die foto´s ook kan zien.´´ Hij wist het ook niet. Het leek erop dat het verhaal in zijn toekomstig boek met de titel ´How to catch a butterfly´ een onverwachte wending zou gaan krijgen, als hij überhaupt ooit nog het boek zou gaan schrijven.

Ik stelde voor om wat te gaan doen voor de afleiding. We besloten om wat te gaan eten en drinken in een restaurant. Tijdens de gesprekken in het restaurant kwam ik erachter dat het drama voor Daniel nog veel groter was. Daniel had namelijk al zijn vermogende internetbedrijfjes van de hand gedaan voor zijn vriendinnetje en met al het geld, dat hij met de verkoop had binnengehaald, wilde hij haar achterna reizen. Ik had het idee dat hij haar hart opnieuw wilde veroveren. Zij hadden geen vaste relatie meer, maar hadden nog wel een vriendschappelijke band, had ik het idee. Al zijn tijd en energie die hij in zijn bedrijfjes had gestoken de afgelopen jaren, zijn waarschijnlijk niet ten goede gekomen aan de relatie met zijn vriendin. Daar wilde hij nu wat aan gaan doen. Maar helaas, hij was te laat, het liep allemaal heel anders dan hij had gedacht. In plaats dat zijn vriendinnetje in het huis was, was ik er nu. In plaats dat er een gelukkig stel in het huis zat, of feestende mensen, zaten er nu twee sippe kerels van 28 jaar. Ik was immers ook nogal triest vanwege Zem.



Vijf dagen in het huis:

Ik heb vijf dagen met Daniel in het huis gezeten. In die vijf dagen gingen we elke dag overdag naar het strand en het hostel. We gingen naar het hostel voor internet en de mensen die we daar kenden. ´s Avonds gingen we dan weer terug en hadden we op het dakterras meestal veel en lange gesprekken onder het genot van een drankje. We hadden veel steun aan elkaar. We begrepen elkaar. In die vijf dagen heb ik Daniel behoorlijk goed leren kennen in positieve zin.



Reisvoorstellen:

Ik wilde vertrekken uit Puerto Escondido. Het was tijd om te gaan, vond ik. Het liefst wilde ik met Zem verder reizen. Ik stelde aan Zem voor om met mee te reizen. Als ze niet met me mee wilde reizen, zou ik twee dagen later vertrekken zonder haar. Als ze wel met me mee wilde reizen, zou ik haar meer tijd geven en konden we vertrekken wanneer zij wilde. In eerste instantie was Zem enthousiast over mijn voorstel. Zij had bovendien een auto en zou het reizen er een stuk gemakkelijker op maken. Ook haar broer, waar ze samen mee woonde en werkte, vond het geen probleem. We zouden dus samen gaan reizen.

Echter, één dag later waren haar gedachten alweer veranderd. Ze ging niet met me mee. Weer een teleurstelling voor mij. Ze vond dat ze verplichtingen had aan haar broer en ze wilde haar projecten (schilderen, sparen voor een reis naar Europa met haar broer en een daklozenproject in Puebla) in Puerto Escondido en Puebla voortzetten. Ik kon niets anders doen dan het te respecteren en te accepteren.

Omdat Zem niet met me verder wilde reizen, was het idee dat ik één of twee weken later met Daniel verder zou gaan reizen. Daniel was van plan om eerder uit het huis te gaan (hij had het huis tot eind april gehuurd) en mij op te zoeken zodra ik in San Cristobal de las Casas zou zijn. We zouden per email contact houden hierover.



Het afscheid:

Op woensdag 13 april, na vijf dagen in het huis te hebben gezeten, besloot ik om dus in mijn eentje Puerto Escondido te verlaten. Ik wilde eerst naar Zipolite gaan en na een aantal dagen daar te zijn geweest verder te trekken richting San Cristobal de las Casas. Dat was mijn plan.

´s Ochtends had ik Daniel gedag gezegd. Hij zou dezelfde dag nog richting het pitoreske stranddorp Chacahua (heb ik al eerder over geschreven) gaan met Julia, een sexy Poolse reizigster. Julia hadden we ontmoet in het hostel. Julia had ook aan mij gevraagd of ik mee wilde gaan, maar het leek mij beter dat zij alleen met Daniel zou gaan. Daniel had wat vrouwelijke afleiding nodig, vond ik. En met mij erbij zou het allemaal anders zijn.

Na Daniel gedag te hebben gezegd, ben ik met Zem gaan lunchen in een restaurant. Aan het eind van de middag heeft Zem me met haar auto naar het busstation gebracht. De bus stond op het punt te vertrekken. Ik heb Zem nog snel een stevige omhelzing gegeven en dat was het dan, het afscheid van iemand die de emoties in me los heeft weten te krijgen... Zou ik haar ooit nog in levende lijve terug zien?








Uitleg foto´s:

Foto 1 t/m 3: De kamer met het balkon die ik 10 dagen met Monica heb gedeeld. Nadat Monica weg was, heb ik er zelf nog een tijdje in mijn eentje gezeten. Op de eerste foto zit ik met de laptop van Monica op het balkon. Op de 2e en 3e foto was ik inmiddels alleen. Op de derde foto had ik net iets nieuws ontdekt met mijn camera. Ik kan de camera zó instellen, dat ik een sluitertijd van maximaal 30 seconden heb. Dat geeft soms hele leuke en wazige effecten, zoals je kunt zien. Deze laatste foto was minder makkelijk om te maken, dan je waarschijnlijk zult denken. De lichtgevende sliert is afkomstig van het licht van de lamp aan het plafond.

Foto´s 4 t/m 8: Ik ontdekte nog meer dingen op mijn camera, waardoor bewegende beelden makkelijk en goed worden vastgelegd. Foto 4 en 5 zijn genomen door Monica. In Oaxaca ben ik Danny uit Engeland tegengekomen die me heeft geleerd om met drie balletjes te jongleren. Het jongleren met balletjes vind ik niet alleen leuk, maar volgens Danny is het ook nog eens goed om de hersenen te stimuleren. Bij jongleren schijnen de rechter hersenhelft en de linker hersenhelft goed met elkaar te moeten samen te werken om de balletjes in de lucht te houden. Interessant, hè! In Puerto Escondido heb ik vijf zandballetjes gekocht en zo nu en dan geoefend. Op foto 6 en 7 is Monica te zien. Op foto 8 kun je zien waar ik vele middagen met Monica en anderen waren in Puerto Escondido. Ook zie je de mountainbike van het hostel waar ik veelvuldig gebruik van maakte. Alle foto´s zijn genomen op het strand La Punta.

Foto 9 t/m 21: Elke dag was er een mooie zonsondergang in Puerto Escondido, de ene dag nog mooier dan de andere dag. Op foto 10 van links naar rechts is Julietta ( Argentinië ), Karla (Mexico) en Monica te zien. Met Julietta had ik niet zoveel. Karla, die ook op foto 14 te zien is, werkte in het hostel. Zij is een hele lieve meid met rasta-haren. Haar vriend Gabriel had rasta-haren tot aan zijn bilnaad. Gabriel en Karla zou ik later nog een keer ontmoetten in Mexico City, maar daar zal ik een andere keer over vertellen. Op foto 15 zie je mij staan en een grote golf is zeer dichtbij. Op de volgende foto heeft de golf mij te pakken. Als je goed kijkt, kun je mijn hoofd zien. Heerlijk om met die golven daar te stoeien! Er waren dagen bij, dat zwemmen nauwelijks mogelijk was. Iemand die niet kan zwemmen, zou daar zo verdrinken. De onderstroming en de zijstroming waren soms niet normaal meer. Soms had ik moeite om weer naar het strand te zwemmen, omdat ik constant door de sterke onderstroming teruggezogen werd in de zee. Een kwestie van niet in paniek raken en wachten tot de juiste golf je weer naar het strand brengt. Enige zwemervaring en een grote longinhoud helpen daarbij. Foto 20 en 21 zijn genomen door Daniel tijdens een strandwandeling van La Punta terug naar het huis. Ik moest op wat rotsen klimmen, maar voor de foto was het meer dan de moeite waard.

Foto 22: Op de voorgrond van links naar rechts Steve (eigenaar van hostel Towerbridge), Monica, ik, Daniel en Julietta. Op de achtergrond staat Shai (of zoiets), een hele coole Israëliër, die ik 180 keer met poolen heb verslagen. Kon ie niet zo goed hebben. Met poolen was hij wat minder cool dus. Haha! Daniel heeft trouwens een één of andere panty in zijn haar. Schijnt mode te zijn waar hij vandaan komt. Niet mijn smaak, maar goed, wel een aardige kerel dus. De foto is wederom gemaakt bij het strand La Punta.

Foto 23: Steve had het halve hostel uitgenodigd om op zijn kosten een hapje te gaan eten bij een restaurant gelegen op een hoge klif met uitzicht op een baai. Vanaf hier was het ook heel mooi om de zonsondergang te zien. Ja, Steve was zo een slechte nog niet! Aan het einde van de tafel zit ik met Monica en Daniel. Ik ben volgens mij de enige met Monica die het naar ons zin hebben. Met de rest van de mensen aan de tafel had ik niet zoveel veel mee.

Foto 24: Daniel en ik. De foto is genomen door Monica. Volgens mij was het de laatste avond van Monica in ons favouriete Italiaanse restaurant. Goeie pizza´s en twee heerlijke cocktails voor de prijs van één. Die avond heb ik zoveel cocktails gedronken en chili pepers gegeten, dat het er de volgende ochtend zowel van boven als van onderen met mach 3 eruit kwam. Potverdomme, wat voelde ik me kut, zeg! Gelukkig was het alweer na één ochtend zo goed als over. Ik snap trouwens niet dat de meeste Mexicanen zoveel chili pepers eten. Het brandt namelijk niet alleen als het je lichaam in gaat, maar ook als het er weer uit gaat, als je begrijpt wat ik bedoel. (Bruine knipoog!)

Foto 25: Nou, dat zijn ze dan! De foto´s van Het Huis! Om precies te zijn, zijn het foto´s van het dakterras van het huis. Op de foto´s is het bed te zien waar Daniel op knock-out was gegaan, de hangmat waar ik in had gelegen en natuurlijk is ook het ligbed te zien waar ik op ´out´ was gegaan na het zien van een heleboel ronddraaiende sterretjes. Op de laatste foto´s kun je het uitzicht zien, dat ik had na het wakker worden op het ligbed. Erg ontspannend, al zeg ik het zelf!