Godverdomme, wat is dit nu weer?!

De ene week totale woede, teleurstelling, haat en radeloosheid. En de week daarna plotseling het omgedraaide. Niet omdat ik mijn spullen terug heb (die heb ik nog steeds niet terug), maar vanwege alle hartverwarmende reacties die ik van jullie heb gekregen. En daarnaast heb ik iemand ontmoet, die mij van een soort Terminator weer in een relaxt mens heeft veranderd. En misschien nog wel meer dan dat. Jullie reacties (ook degene die persoonlijk hebben gereageerd) en het positieve effect dat Angela (een 26-jarige Hondureze zeebiologe met Duits, Oosterijks en Italiaans bloed) op mij heeft, heeft me weer doen beseffen dat dit veel belangrijker is dan bezit.

Ik heb al geaccepteerd dat ik mijn spullen niet meer terug zal krijgen. Hoewel ik de hoop nog niet heb opgegeven. Het idee dat ik mogelijk zonder camera´s, I-Pod en USB-sticks verder zal reizen, maakt me nieuwsgierig. Heb ik het nodig om me goed te voelen? Zal ik er spijt van krijgen als ik herinneringen niet kan vastleggen op foto?

Het enige echte waardevolle wat ik ben verloren, zijn de paar foto´s die ik in Belize en de eerste weken in Honduras had geschoten. Al mijn overige foto´s van de afgelopen 10 maanden daar heb ik een back-up van gemaakt en heb ik opgestuurd naar mijn ouders. Mijn paspoort, rijbewijs en bankpassen kan ik vervangen door nieuwe en is allemaal te regelen. Het zal wat tijd, reizen en geld kosten, maar ik kan het allemaal weer terug krijgen. Misschien vraag je je af, waarom ik er ineens zo luchtig over denk? Dit heeft te maken, omdat ik met veel mensen heb gesproken, die nog veel ergere dingen zijn overkomen. Beroving, aanranding, hongersnood, drugsverslaving, structurele werkloosheid, mishandeling, het oplopen van een dodelijke ziekte, etc. En niemand van deze personen heeft nauwelijks of geen invloed gehad om dit te voorkomen. Dus, wat loop ik te zeuren?

Het enige wat ik hier verder nog over kwijt wil, is dat ik gemerkt heb, dat mensen die worstelen met deze problemen, aan een klein stukje aandacht al heel veel geholpen zijn. Het slechts luisteren naar de ellende die iemand is overkomen, is vaak al genoeg. Kun je de persoon verder helpen, dan is dat nog mooier. Maar belangrijker is, keer niet je rug naar iemand toe, die worstelt met dit soort problemen. Uiteindelijk worstelen we allemaal met iets. Waarom zouden we elkaar niet helpen dan? Jullie hebben dat nu met mij gedaan. Nogmaals bedankt!

Aangezien ik nog steeds foto´s heb, die ik nog niet heb laten zien en aangezien ik nog niet alles heb beschreven van mijn reis, zal ik verder gaan met het verhaal waarmee ik vier weken geleden geëindigd was. Mocht je er geen zin of tijd voor hebben om het te lezen, het is namelijk weer een erg lang verhaal, dan kan ik je als laatste vast bekoren met op z´n minst foto 8.

Ik zal nogmaals het laatste stukje van het verhaal van vier weken geleden (Laatste vier weken Puerto Escondido) vertellen en daarna sluit meteen het verhaal aan van de periode 13 april t/m 24 april (Zipolite, San Cristobal de las Casas en Laguna Miramar). Volgende week of over twee weken het vervolg van dit verhaal. In dit verhaal zal ik voor het eerst over Karla schrijven, een andere Mexicaanse dame, waarmee ik een goede tijd heb gehad. En misschien wel de aanleiding waarom Zem geen contact meer met mij wil.

Het verhaal begint een beetje drama, maar al snel daarna heb ik momenten mee gemaakt, die achteraf gezien best lachwekkend zijn, al zeg ik het zelf. Lees zelf maar...




VERHAAL:


Het afscheid:

Op woensdag 13 april, na vijf dagen in het huis te hebben gezeten, besloot ik om dus in mijn eentje Puerto Escondido te verlaten. Ik wilde eerst naar Zipolite gaan en na een aantal dagen daar te zijn geweest verder te trekken richting San Cristobal de las Casas. Dat was mijn plan.

´s Ochtends had ik Daniel gedag gezegd. Hij zou dezelfde dag nog richting het pitoreske stranddorp Chacahua (heb ik al eerder over geschreven) gaan met Julia, een sexy Poolse reizigster. Julia hadden we ontmoet in het hostel. Julia had ook aan mij gevraagd of ik mee wilde gaan, maar het leek mij beter dat zij alleen met Daniel zou gaan. Daniel had wat vrouwelijke afleiding nodig, vond ik. En met mij erbij zou het waarschijnlijk anders zijn.

Na Daniel gedag te hebben gezegd, ben ik met Zem gaan lunchen in een restaurant. Aan het eind van de middag heeft Zem me met haar auto naar het busstation gebracht. De bus stond op het punt te vertrekken. Ik heb Zem nog snel een stevige omhelzing gegeven en dat was het dan, het afscheid van iemand die de emoties in me los heeft weten te krijgen... Zou ik haar ooit nog in levende lijve terug zien?


62-jarige surfdude en voormalig wietboer:

Ik ging met de bus naar Zipolite, relatief dichtbij Puerto Escondido en het plaatsje waar ik al eerder over verteld heb. Ook met het idee dat Zem misschien van gedachte zou veranderen en toch met me mee wilde reizen. Ik zou dan niet al te ver van Puerto Escondido af zitten. Echter, Zem veranderde niet van gedachte, hoewel ze me per sms liet weten, dat ze erg verdrietig was, dat ze me gedag had gezegd. Over dat verdrietig zijn, dacht ik hetzelfde. Ook het hutje waar we hadden gezeten in Zipolite en waar ik tijdens een aantal strandwandelingen langs liep, maakte mij niet opgewekter. In plaats dat ik daar zat met Zem, zat er nu een 62-jarige gepensioneerde Californische oude surfdude en voormalig wietboer, die ik al eerder in hostel Tower Bridge in Puerto Escondido was tegen gekomen. Een aardige vent waarmee ik een biertje heb gedronken en waaraan ik mijn verhaal kwijt kon. Hij wist er alles van: relaties met vrouwen en het uit elkaar gaan. Hij was blij dat hij nu weer alleen was, hoewel hij ´stiekem´ toch weer hoopte iemand tegen het lijf te lopen. Hij had een oogje op zijn veel jongere Canadeze buurvrouw. En de Canadeze had misschien een oogje op hem. Dat maakte me weer aan het lachen. Zijn jeugdigde manier van denken, ondanks alles wat hij had meegemaakt in zijn leven, stemde mij vrolijk.


Sinterklaas met mijn badhandlaken in zijn haar:

Ik moet even iets vertellen tussendoor over hem, omdat ik dit achteraf best lachwekkend vond. De eerste keer dat ik hem ontmoette, was in hostel Tower Bridge. Maar dit was een vrij genânte en onverwachte kennismaking, zowel voor hem als voor mij. Ik zal het vertellen.

Op een dag in het hostel wilde ik gaan plassen in de badkamer in de slaapzaal waar ik sliep. De deur van de badkamer had geen slot. Ik liep naar de badkamer en opende de deur. In plaats dat ik een lege badkamer aantrof, leek het wel alsof Sinterklaas daar stond met, godverdomme, mijn badhandlaken in zijn haar. Gelukkig had hij een handdoekje voor zijn ‘staf’, anders was de situatie nog genânter geweest. Kun je het voorstellen? Een 62-jarige half naakte kerel met een hele grote, lange en witte baard, mijn badhandlaken in zijn haar en ik die verbouwereerd naar zijn hoofd en de badhandlaken sta te kijken.

Het enige wat er in me op kwam, was: ´´Duizend bommen en granaten, wat krijgen we nu? Waarom heeft deze sinterklaas in godesnaam mijn badhandlaken in zijn haar?´´ Ik probeerde rustig te blijven en ik vroeg hem hoe hij aan de badhandlaken was gekomen. Het bleek een misverstand te zijn van één van de schoonmaaksters in het hostel. Zij had mijn badhandlaken, die ik te drogen had gehangen bij het zwembad, aan sinterklaas gegeven en gedacht dat deze van het hostel was. Potverdriedubbeltjes!!


"Homer, I know what you are saying, goddamn it!":

Sinterklaas bleek Homer te zijn uit Californië en hij had net 72 uur (drie volle dagen!) met de bus erop zitten van Californië naar Puerto Escondido. Geen grap! Hij was nogal onrustig van zichzelf, waarschijnlijk ADHD, en om zichzelf te kalmeren, rookte hij de hele dag een wietpijpje. Hij was vriendelijk, grappig en onverstaanbaar (binnensmond praten en een heel sterk accent). Zijn favoriete uitspraak/ ´stopzin´ was: ´´You know what I am saying?´´ Na de 300ste keer, zei ik dan ook tegen hem: ´´Homer, I know what you are saying, goddamn it!´´ Daarnaast dronk en at hij gezond en drie dagen na zijn aankomst besloot hij om zijn megabaard af te scheren. Hierdoor veranderde hij in één keer van een oude voormalige Californische wietboer in een heel snelle oude surfdude. De snelle zonnebril die hij had, maakte het plaatje af. Met Monica, de Canadezen en Phil hebben we erg om deze kerel kunnen lachen. Ook het imiteren van hem, leverde veel pret op. Homer was en is een prettig gestoorde vent. Een paar weken na zijn aankomst besloot hij om in een hutje in Zipolite te gaan leven voor een paar maanden. In hetzelfde hutje waar ik met Zem was geweest.


Twee uur op een rots met een biertje om de pijn te verbijten:

Dus, om weer terug te komen op het verhaal… Homer weer opnieuw ontmoet in Zipolite, Zem die niet van gedachte veranderde ondanks het verdriet en ik die vooral een aantal dagen met mijn hoofd omlaag, met mijn ziel onder mijn armen over het strand sjokte en het op dat moment leven aan het overdenken was.

Je zult het niet geloven, maar de allerlaatste duik in de Pacifische Oceaan, na 8 weken lang bijna elke dag een duik te hebben genomen, heb ik moeten bekopen met een steek van een pijlstaartrog. Ik ben niet dood gegaan hiervan, zoals onze Australische vriend ´The Crocodile Hunter´ alias Steve Irwin in 2006, maar een kutgevoel was het wel. Ik zal vertellen hoe het ging…

Zoals gewoon ging ik de zee in en liep en zwom wat in de wilde zee daar. Op een zeker moment, terwijl de hevig op en neer deinzende golven mij continue van de zandbodem optilde en weer neer zette, voelde ik wat glibberigs langs mijn voet glijden en op hetzelfde moment een flinke steek. Ik dacht, ´´Godverdomme, wat is dit nu weer?! Ben ik gebeten door een giftige zeeslang (want die heb je daar) of heeft een krab mij geknipt?´´ Ik ging direct de zee uit om naar mijn voet te kijken. Op het strand zag ik dat er bloed uit mijn voet stroomde, daarnaast voelde ik een heel vreemde kramp in mijn voet. Ik was alleen. In mijn eentje liep ik naar de dichtsbijzijnde strandtent en sprak daar wat medewerkers aan. In mijn beste Spaans legde ik uit dat iets in het water mijn voet had verwond en ik vroeg hen wat het zou kunnen zijn. Zij wisten het ook niet, maar ze boden me wel aan om me naar de dokter te brengen. Dat leek me een goed idee.

De Canadeze eigenares van het restaurant bracht me met de auto naar de dokter. Dat was mazzel, want ze sprak zowel Engels als Spaans. Aan de hand van de symptomen die ik had, had de dokter het idee, dat ik gestoken was door een kleine pijlstaartrog. Hij vroeg of ik een injectie tegen de pijn wilde. Omdat de pijn maar 2 á 3 uur zou aan houden en ik geen zin had in een peperdure injectie, zag ik hiervan af.

Ik bedankte de dokter en de eigenaresse voor hun hulp, zij hen gedag, kocht wat biertjes in de supermarkt en ik ben op het strand met uitzicht op de zee een uurtje of twee op een rots gaan zitten om de pijn te verbijten. De pijn voelde aan als een enorme kramp in je voet die telkens geleidelijk toeneemt en weer afneemt. 10 Seconden enorme kramp en pijn en dan weer 10 seconden lichte kramp en pijn. Het duurde inderdaad 2 á 3 uur zoals de dokter verteld had. Na drie uur was de kramp volledig weg en kon ik weer van mijn rots af.


Mijn plan viel al in de taxirit naar Pochutla in duigen:

Het was de laatste dag in Zipolite, de volgende dag zou ik vertrekken richting San Cristobal de las Casas in het zuiden van Mexico. Ik was overtuigd dat Zem niet meer zou komen en om de grote Mexicaanse massa te ontvluchtten aan de Mexicaanse kusten vanwege Semana Santa (nationale feestdagen in Mexico en in andere Latijns-Amerikaanse landen), had ik besloten om de volgende ochtend uit Zipolite te vertrekken. Na de pijn te hebben getrotseerd van de pijlstaartrog, ging ik nog even naar Homer om hem gedag te zeggen om daarna naar bed te gaan.

Op zaterdag 16 april ben ik om 7:00 opgestaan en om 7:45 had ik een taxi naar Pochutla, een dorp waar vandaan ik een lokale bus of een intercolectivo (openbaar vervoer in vorm van een bestelbusje) wilde pakken richting San Cristobal. Mijn plan was om alleen maar met lokaal transport te reizen en zo ver mogelijk richting San Cristobal te komen. Dus geen luxe en duurdere bussen of duurdere bussen van reisorganisaties, maar gewoon het avontuur opzoeken.

Mijn plan viel al in de taxirit naar Pochutla in duigen. De taxichauffeur wist mij te vertellen dat het lokaal transport op zaterdagen weinig en onregelmatig rijdt. ´´Potverdomme!´´, dacht ik. Hij adviseerde mij om een bus te nemen van de nationale busmaatschappij ADO. Dat was precies wat ik niet wilde. Omdat ik geen zin had om terug te keren of om te gaan kutten in Pochutla ( spreek uit: Pó-tsjoet-lá ), volgde ik het advies op van de taxichauffeur. Normaal gesproken kun je met de ADO-bus in één ruk van Puerto Escondido naar San Cristobal komen in 11 á 12 uur. Omdat ik vanaf Pochutla reisde, moest ik in etappes. Dit duurde langer en kostte me uiteindelijk ook meer geld. Achteraf gezien, was het een slecht plan. Maar… wie niet waagt, die niet wint!

De ADO-bus ging eerst van Pochutla naar Tehuantepec (Té-joewan-té-pec), 1,5 uur wachten daar, vervolgens verder naar Tuxtla (Toekstla), 2 uur wachten en ten slotte, na in totaal 16 uur reizen, kwam ik rond 24:00 aan in San Cristobal de las Casas. Helemaal vertieft was ik.

Omdat ik geen overnachting had geboekt en ik ook niet wist waar ik naar toe moest voor een slaapplaats, sprak ik twee backpackers aan. Ik vroeg aan hen of zij naar een hostel gingen en zo ja, of ik met hen mee kon. Het bleek een Croatisch stel te zijn, die inderdaad een hostel hadden geboekt. Ik kon met hen mee rijden in de taxi naar hostel Shanti Inti (bespaarde me ook nog eens geld). In het hostel hadden ze gelukkig nog een bed over. Ik heb me ingecheckt en ik ben meteen naar bed gegaan, ik was gesloopt.


Zes uur lang stofhappen op een hobbelende ´kinderkleuter klimrek´:

Na een goede nachtrust te hebben gehad, stond ik op. Ik besefte dat ik in een kleine dormzaal had geslapen waar zich drie stapelbedden bevonden. Aan de andere kant van het zaaltje was er een stapelbed waar twee dames uit Mexico City sliepen, Sandy en Camila (zie: o.a. foto 5). Vrijwel direct na het ontwaken en nadat ik was opgestaan, kwam ik in gesprek met hen. Beide spraken goed Engels. Na een niet al te lang gesprek over wie we waren, wat we hier deden en hoe we hier terecht waren gekomen, ging ik met hen mee naar buiten. Nog wel even snel wat water in mijn gezicht gegooid, ter verfrissing, voordat ik mee ging.

Eenmaal buiten kwam ik er al snel achter dat ik ergens in het centrum van San Cristobal terecht was gekomen. Het blijft altijd weer een verassing als je in het donker in een onbekende plaats aankomt en pas de volgende dag kunt zien waar je nu uiteindelijk terecht bent gekomen. De zon scheen en ik vond het allemaal best. Camila en Sandy wilden gaan ontbijten en daarna naar een museum over Maya-Indianen. Ik vroeg hen of ik welkom was om mee te gaan. Dat bleek geen probleem te zijn. Na het ontbijt, het bezoeken van het museum en goede gesprekken, vroegen ze mij of ik de volgende dag met hen mee wilde gaan naar Laguna Miramar. Laguna Miramar is een mooi, rustig, afgelegen en niet-toeristisch meer vlakbij de zuid-Guatemalaanse grens. De trip zou vijf dagen duren. Ik was nog een beetje gaar van de reis van de vorige dag, ik zat nog met Zem in mijn maag en ik had geen kampeerspullen, die nodig waren om te verblijven aan het meer. Ik zei tegen Sandy en Camila dat ik erover zou nadenken, maar in mezelf zag ik het eigenlijk niet zo zitten.

Na de uitnodiging van Camila en Sandy ging ik in het internetcafé met Zem skypen. Dat deed me goed. Daarna ging ik terug naar het hostel en vroegen Sandy en Camila mij opnieuw of ik mee wilde gaan. Ik zei tegen hen, dat ik geen tent had en daarom niet mee kon. Zij antwoordden daarop dat ik mogelijk een tent kon huren in het hostel. Ik beloofde hen, dat als ik een tent kon huren voor niet al te veel, dat ik mee zou gaan. En als het niet waar is, kon ik van de vriend van de eigenaar van het hostel een tent huren. Plotseling stond het volgende avontuur op me te wachten. ''Waarom ook niet?'', dacht ik bij mezelf.

Omdat er geen winkels in de buurt zouden zijn, waar we zouden gaan kamperen, was het verstandig om eten en drinken in te slaan voor de komende vijf dagen. Na alles geregeld te hebben (tent regelen, boodschappen doen en tas inpakken), lag ik uiteindelijk rond middernacht in mijn bed om er vervolgens een paar uur later om 5 uur 's ochtends weer uit te gaan. Sandy, Camila en ik hadden nog een lange dag te gaan.

De taxi stond netjes om 5:15 voor de deur van het hostel. De slaap uit mijn ogen gewreven, al onze spullen in de taxi gegooid en verder gegaan naar een standplaats voor colectivo's (bestelbusjes), waar acht andere vrienden van Sandy en Camila uit Mexico City waren. Zij allen kenden elkaar van de universiteit in Mexico City en hadden 1 week vakantie vanwege Semana Santa (week van de sint). Ik was de enige vreemde eend in de bijt. Maar dat maakte me helemaal niets uit. Ik vond het prima. Iedereen sprak trouwens goed Engels. Met een colectivo gingen we richting Comitán de Dominguez, een centraal stadje vlakbij de grens van Guatemala. Vanaf hier hadden we een soort pick-up truck, dat ons vlakbij Laguna Miramar zou brengen. We waren niet de enige in pick-up truck (zie: foto 3 en 4). Met ongeveer 25 á 30 mensen in de pick-up truck vertrokken we richting het meer. De meeste mensen zaten in de laadbak van de wagen. Ik zat met Sandy, Camila en wat andere op de constructiekooi van de laadbak (zie: foto 5 t/m 10). Het leek wel alsof we op een soort klimrek zaten. Andere zaten of stonden in de laadbak, zaten op het dak of zaten voorin de wagen.

In het begin was het allemaal nog wel te doen, maar zodra we van de 'normale' weg gingen en op een soort hobbelig zandpaadje kwamen, werden mijn reet en benen steeds pijnlijker en pijnlijker. De keus was, óf zitten op een stalen stang óf staan met 15 anderen op 6 vierkante meter. Tonijn in blik zal zich comfortabeler voelen, zeg maar. En als dat niet genoeg was, kwam er ook nog eens een hoop stof de laadbak ingewaaid (zie: foto 8 voor het beste resultaat!). Dit was niet de eerste keer dat de pick-up truck richting Laguna Miramar ging. En dit was ook waarschijnlijk niet de eerste keer dat de rit zó ongelooflijk oncomfortabel was. Respect voor degene die dit regelmatig doen! En nog meer respect voor degene die de rit comfortabeler kan maken.

Na 6 uur lang stofhappen op een hobbelende ´kinderkleuter klimrek´ stopten we eindelijk. Nee, we waren nog niet op de plek van bestemming! We moesten eerst nog 5 kilometer lopen in de hitte door de jungle met een hoop spullen, voordat we er zouden zijn. Gelukkig, tegen betaling weliswaar, konden we de meeste spullen per paard laten vervoeren naar de kampeerplek. Na de 14 uur helse reis (van 5:00 tot 19:00) kwamen we eindelijk dood vermoeid aan bij Laguna Miramar. Eerst mijn tent opgezet en daarna meteen afgekoeld in het meer (zie: foto 11 en 12). Dat was het beste moment van de dag!


Zonsopgang, bliksemschichten, brulapen, zoetwaterkrabben, snorkelen, kayakken, ontspannen, etc:

Niet al te laat geslapen die dag. Mijn biologische wekker ging de volgende ochtend op het perfecte moment af. Ik deed mijn tent open en het eerste wat ik zag, kun je op foto 13 t/m 17 zien. Dat maakte in één keer de hele reis de moeite waard. Heel mooi!

In het meer bleek niet veel onderwaterleven te zijn, maar het leven dat er was, was mooi en niet gevaarlijk. Het meer was schoon en het water was glashelder. Snorkelen was er perfect. Camila en Sandy hadden hun snorkels meegenomen. Het meer was omringd met bergen en jungle. Ver vanaf onze kampeerplek konden we brulapen horen. Deze apen brullen zó hard, dat het lijkt alsof ze heel dichtbij zijn, dat ze goot zijn en gevaarlijk. Niets is minder waar. Het zijn hele kleine apen, die banger voor mensen zijn dan andersom. Het is ongelooflijk dat ze zo een enorm hard geluid kunnen produceren.

De derde dag hadden Sandy, Camila en ik kayaks gehuurd en zijn we naar drie eilandjes gegaan waar bijzondere vogels, vleermuizen, zoetwaterkrabben en andere dieren waren (zie: foto 20 t/m 25). Heel relaxt! 's Avonds was er onweer. Samen met Sandy en Camila, die niet bang waren uitgevallen, hebben we vanaf een donkere plek aan het meer de bliksemschichten in de verte op het meer en in de bergen zitten bekijken. Hoe mooi en machtig kan de natuur zijn?

De vierde dag gingen we terug naar de plek waar een andere pick-up truck ons zou terug brengen naar Comitán en San Cristobal. Omdat de pick-up truck pas de volgende ochtend zou vertrekken en we niet teveel wilden betalen voor een overnachting, besloten we om de nacht door te brengen op een matje op een betonnen vloer. De volgende ochtend als een houten plank gingen we met z'n allen in de pick-up truck. Dit keer gingen we via een andere weg en rechtstreeks naar San Cristobal. Hoewel het duurder was, was het wel minder hobbelig en minder stofhappen dan de heenreis. Even leek het erop, dat we midden in de jungle met een kapotte wagen vast zaten. Maar na wat sleutelwerk van de lokale chauffeur en zijn assistent konden we onze weg vervolgen. We waren 's ochtends vertrokken en kwamen aan het einde van de middag aan. De terugreis was ook nog eens een stuk sneller. Eenmaal aangekomen in het hostel ben ik meteen mijn bed ingegaan. Pas na 16 uur slapen werd ik weer wakker. Dan kun je vast voorstellen, dat het een slopende week was geweest, maar ook een mooie week.


Einde:

De volgende keer zal ik vertellen, wat er gebeurd is na 16 uur slapen. Ik kan alvast vertellen dat ik Sandy en Camila niet meer gezien heb, dat ik het hostel een dag later heb verlaten en dat ik Karla uit San Cristobal, een andere Mexicaanse schone, ontmoet heb en waarmee ik een zeer goede tijd heb gehad.






UITLEG FOTO'S:

foto 1: Koffie drinken in één van de koffiestandjes in Comitán, vlak voordat we met de pick-up truck naar Laguna Miramar zouden gaan. Van links naar rechts: Sandy, Camila, twee Mexicaanse koffiedames en twee vrienden van Sandy en Camila.

Foto 2, 3 en 4: De standplaats van de pick-up trucks en hoe het was in de pick-up truck.

Foto 5 t/m 10: De reis van Comitán naar Laguna Miramar. Het was vooral stofhappen zoals ik al heb beschreven. De andere personen die je ziet, zijn de vrienden van Camila en Sandy.

Foto 11 en 12: Aankomst op kampeerplek bij Laguna Miramar. Een duik nemen ter afkoeling.

Foto 13 t/m 17: Zonsopgang.

Foto 18: Een dode spin, die ik had gevonden. In het begin dacht ik dat deze spin nog leefde, maar na enkele minuten vond ik hem/ haar wel heel verdacht stil. En door het met een takje aan te raken, kwam ik erachter dat de spin dood was. Ik was zo hongerig dat ik de spin heb opgegeten. Nee, hoor! Grapje!

Foto 19: Camila in de hangmat. Ontspanning!

Foto 20 t/m 26: Kayakken met Camila en Sandy. Op de laatste foto kun je een zoetwaterkrab zien.

Video: Niet geschikt voor de gevoelige kijker! Ook het lezen van dit verhaaltje is niet voor iedereen geschikt. Het gaat over de onthoofding van een mier. In Puerto Escondido kwam ik er tijdens een etentje met Daniel achter dat zowel het hoofdje als het lichaampje van de mier door blijft leven na onthoofding. Tijdens het etentje, terwijl we aan het wachten waren op het hoofdgerecht, onthoofdde ik een grote dikke vette rode mier met een rietje. En zowaar, deed ik de ontdekking! Ik was heel enthousiast, maar Daniel en wat omstanders vonden het wat minder. Dat vond ik weer wat minder. Nee, hoor! Ik begreep hen wel. Haha! Toch bleef het mij intrigeren. Ik ben op internet uit gaan zoeken, waarom een mier wel probleemloos kan doorleven na onthoofding en een mens niet. Ik kan het volgende erover vertellen:

Insecten zoals mieren, wespen, sprinkhanen, krekels en vooral kakkerlakken kunnen nog enkele minuten tot zelfs weken doorleven zonder hoofd. Zuurstof komt binnen via het hele lichaam van deze insekten. Wanneer het hoofdje netjes van het rompje wordt gehaald, stolt de wond vrijwel direct in tegenstelling tot de mens. Bovendien kan het rompje verder leven zonder de hersenen van het hoofdje, omdat de zenuwen in de romp intact blijven. Echter het rompje zal alleen reageren wanneer het aangeraakt wordt en de enige functie die uit zichzelf voortkomt, is het bewegen van de pootjes. Het zenuwstelsel werkt anders dan bij de mens. Ook het hoofdje van de insect kan doorleven. De voelsprieten zullen blijven bewegen, totdat het hoofdje is uitgedroogd. Dit kan enkele uren duren. Het kan zelfs langer duren als het hoofdje gekoeld wordt en gevoed wordt met de juiste (voedings)stoffen. Na onthoofding zullen de meeste functies van zowel hoofd als romp uitvallen, omdat de romp vele zintuigelijke informatie aan het hoofd verschaft en het hoofd daarop antwoord geeft in vorm van hormonen. Klieren in het hoofd, die voor de hormonen zorgen, hebben geen functie meer en zullen dus stoppen.

Waarom het hoofdje en rompje nog enige tijd door blijven leven na onthoofding, daar heb ik nog geen antwoord op kunnen vinden. De informatie die ik hier beschrijf komt van een onderzoek met kakkerlakken en voorn (bron: www.scientificamerican.com/ article.cfm?id=fact-or-fiction-cockroach-can-live-without-head).

Misschien vindt je me nu wel een meedogenloze dierenmoordenaar of een andere gek. Een beetje gek ben ik natuurlijk wel, maar ik zie het onthoofden van één enkele mier niet als een schande. Ik zal uitleggen waarom. Een kolonie mieren kan behalve als een verzameling individuen ook worden beschouwd als een ´superorganisme´ dat een aantal gedragingen vertoont die niet kunnen worden voorspeld door naar de gedragingen van de individuele mieren te kijken, wat naar de analogie met bijen ook wel ´bijenkorfintelligentie´ (hive intelligence) wordt genoemd. Hiermee wil ik zeggen, dat het bij de mieren niet om het individu gaat, maar om de hele groep in tegenstelling tot de mens, die veel individualistischer is ingesteld. Dit heb ik niet uitgezocht, maar plat gezegd kan ik misschien wel zeggen, dat één enkele mensenbrein min of meer hetzelfde werkt als een kolonie mieren. Elke mier lijkt in verbinding met elkaar te zijn met de koningin als belangrijkste en centrale verbindingspunt. Elke mier weet namelijk precies wat het moet doen, zonder dat dit ooit verteld of uitgelegd is. Bij het wegvallen van één enkele mier worden taken automatisch door andere mieren overgenomen. Ook al heb ik de mier in de video onthoofd en ook al zijn ze nog zo klein, respect voor deze mysterieuze en succesvolle organisme op aarde!