Fatima, ik kom!

Daar ben ik weer! Een bericht over mijn belevenissen van de afgelopen twee weken...


Inleiding:

Inmiddels zit ik wéér (voor de 3e keer!) in San Cristobal de las Casas in Zuid-Mexico. Ik zal zo uitleggen waarom. Vorige week zat ik nog in Isla de Utila in Honduras. De laatste week in Isla de Utila heb ik niet echt genoten. Ik zat met Angela in mijn maag. Het is niks meer geworden met Angela. Daarnaast was ik het zat om op dit kleine eiland te zijn. Iedereen praat over iedereen en vaak niet op een leuke manier. Heel vermoeiend. Een hoop criminaliteit op zo´n een klein eiland en voor de jongeren is het vooral veel zuipen en drugs gebruiken. Een keertje een avondje goed doorzakken, is niks mis mee, maar continue zuipen, dat gaat me vervelen. En harddrugs (vooral cocaïne) staat me al helemaal tegen. Ik zie niet in waarom mensen dit gebruiken. Het enige wat je bereikt, is jezelf belazeren en het kost vaak klauwen met geld.

Ik heb inmiddels wel mijn nieuwe bankpassen ontvangen. Dat is een zorg minder. Ik heb de lokale sheriff de telefoonlijst (specificatie) gegeven met de nummers die dieven gebeld hebben met mijn Telfort SIM-kaart. De sheriff herkende al direct een vrouwenstem toen hij één van de nummers belde. Een vrouw die op het eiland woont. Nadat hij haar nog een keer probeerde te bellen, nam ze niet meer op. Dat is dus verdacht. Verder heb ik niets meer gehoord van hem. Hij zou proberen om haar te benaderen. Ik zie wel. Hopelijk kan hij wat met de telefoonlijst.

Het enige wat me nooit is tegengevallen op Isla de Utila is het duiken. Dit blijft mooi. Niemand die wat tegen je kan zeggen en het onderwaterleven is fascinerend en divers. Ik was bezig met een Dive Master Course. Deze heb ik moeten onderbreken om een nieuw paspoort aan te vragen. Ik zal dus terug moeten naar Utila om deze af te kunnen ronden. Dat ga ik ook doen. Als ik Dive Master ben, kan ik overal ter wereld bij duikscholen, waar Engels of Nederlands wordt gesproken, werken. Als Dive Master help je onder andere de duik-instructeur bij het begeleiden van mensen die voor het eerst leren duiken.

Vorige week maandag heb ik de boot, de taxi en de bus gepakt richting Tegucigalpa, de hoofdstad van Honduras. Ongeveer 12 uur reizen. Dinsdagochtend heb ik eerst pasfoto´s laten maken en vervolgens ben ik naar het Nederlandse consulaat gegaan om daar een Laisser-Passer (een soort noodpaspoort) te regelen. Met dit paspoort ben ik de volgende dag met de bus naar Guatemala gereisd. Dat was 15 uur reizen in totaal.


Onverwachtse laatste zenuwachtige ontmoeting met Angela:

Twee lastige momenten gebeurde er tijdens deze reis. Het eerste lastige moment was, dat ik Angela onverwachts tegenkwam bij een busstation op 5 uur rijden van Tegucigalpa. Ik moest overstappen op een andere bus en tijdens de overstap moest ik wachten in een hal. In mezelf was ik aan het klagen, omdat ik helemaal geen zin had om te wachten in de hal. Ik kon de hal ook niet verlaten, omdat de beveiligings-beambten dit niet toestonden. Opeens verscheen daar iemand die sterk op Angela deed lijken. Ik kon het niet geloven. Ik wist namelijk totaal niet in welke plaats ik was. Ik zag haar naar de wc lopen. Toch wilde ik het zeker weten of zij het was en ik bleef voor de damestoilet wachten, totdat ze er weer uit zou komen. Toen ze uit de wc kwam, moest ik twee keer goed kijken. Ze had ander haar, maar het was dezelfde Angela! Mijn hart zat in mijn keel van opwinding. Over Angela heb ik de vorige keren geschreven. Ik had haar niet gedag gezegd op Isla de Utila, hoewel ik dat diep van binnen wél wilde. Het was een soort van over tussen ons en het deed me pijn. Geen ruzie of wat dan ook, maar het was doodgebloed naar mijn idee. Het leek wel haast alsof het zo had moeten zijn, dat ik haar alsnog gedag moest zeggen. Toevallig of niet, ik heb haar nog even kort gesproken, een omhelzing en een kus op de wang gegeven. Daarna stond de bus op me te wachten om naar de grens van Guatemala-Honduras te gaan. In de bus heb ik me nog even een tijdje kut gevoeld. Ik wilde haar vergeten en nu moest ik toch weer aan haar denken. Verdomme! Vrouwen?!


Lastige grensovergang Honduras-Guatemala met noodpaspoort:

Bij de grens stond me een ander lastig moment op te wachten. Ik had al verwacht dat er bij het migratie-kantoor aan de grens vragen gesteld zouden worden over mijn noodpaspoort. Ik was hierop voorbereid door een kopie van mijn originele paspoort bij me te hebben en het (krakkemikkige) politierapport uit Isla de Utila. In het Hondureze migratie-kantoor aan een douane-beambte liet ik mijn noodpaspoort zien. Hij keek er naar. En het eerste wat hij vroeg: ´´Donde esta el sello de la llegada?´´ Oftewel: ´´waar is de stempel van de aankomstdatum?´´. Ik dacht: ´´Nee, hè! Daar gaan we weer!´´ Ik heb deze kerel in mijn beste Spaans uitgelegd dat mijn paspoort gestolen is in Isla de Utila, dat ik een politierapport bij me heb, dat ik een kopie van mijn originele paspoort heb, dat ik de dag ervoor bij de Nederlandse consulaat ben geweest voor het noodpaspoort en dat daar niet gezegd is dat ik een stempel nodig heb en dat ik al anderhalve dag aan het reizen ben en dat allemaal omdat een stel Hondureze klootzakken mijn paspoort hebben gejat. De douane-beambte bleef op zijn strepen staan en legde mij uit dat ik terug moest naar Isla de Utila om daar een stempel te halen. Ik ben eerst op mijn hoofd gestaan, daarna heb ik tot tien geteld (un, dos, tres, quatro, cinco, seis, siete, ocho, nueve, diez!) en daarna gevraagd wat nou het werkelijke probleem is. ´´Je denkt toch zeker niet dat ik wéér naar dat eiland ga om een stempel te halen!!´´, dacht ik bij mezelf. ´´Ik heb even genoeg van dat eiland, die stempel komt maar naar mij toe, zo moeilijk hoeft het allemaal niet te zijn.´´ Ja, aan bureaucratie zal ik nooit wennen. Wie wel?

Ik heb de douane-beambte gevraagd of ik ergens het Nederlandse consulaat kon bellen. Dat kon niet, want er waren geen telefoons beschikbaar, zei hij. Vervolgens heb ik gevraagd of hij dan misschien kon bellen. Daar zat hij niet echt op te wachten, had ik de indruk. Hij ging andere mensen helpen. Ik bleef bij het loket staan, totdat hij klaar was met de andere persoon. Ik zei hem ditmaal dat ik halverwege oktober Honduras was binnen gekomen via Corinto (een grensplaats in het noorden van Honduras), dat ik legaal in het land was, dat ik geen zin had om wéér helemaal terug te reizen voor een stempel en of hij misschien het migratiekantoor in deze grensplaats kon bellen. Hij vroeg mij om de datum waarop ik Honduras was binnen gekomen. ´´15 oktober´´, zei ik, maar ik wist het niet zeker. Schoorvoetend ging hij bellen en hij kreeg iemand te pakken waarmee hij een tijdje sprak. In de tussentijd ging ik heel hard nadenken op welke dag ik nou precies de grens was overgegaan. Via de kalender van mijn Mexicaanse mobiele telefoon zag ik dat het niet de 15e was, toen was ik al op Isla de Utila. Ik gokte op dinsdag de 11e. Op de 9e was ik nog in Belize en op de 10e was ik in Guatemala. Daar was ik een dag gebleven. Het moest de 11e zijn. De douane-beambte onderbrak zijn telefoongesprek en zei met een wantrouwende blik tegen mij dat de datum niet klopte. Ik vertelde hem vlug, voordat hij het telefoongesprek zou beëindigen, dat de 15e niet klopte, maar dat ik op dinsdag 11 oktober was aangekomen via Corinto. Ik hoopte dat dit de goede datum zou zijn. Ik had al in mijn hoofd, dat als ik het land niet uit zou mogen, dat ik terug naar Angela zou gaan. ;) Hij zei dat dit de laatste poging zou zijn om het te achterhalen, omdat het lastig zoeken was in het computersysteem in Corinto en hij meer mensen moest helpen. Met een boze blik vervolgde hij zijn telefoongesprek. Niet snel daarna, zei hij, dat de datum klopte. Ik was blij en opgelucht. Hij wist nu in ieder geval dat ik niet de boel aan het belazeren was. Maar, hij wilde me nog steeds geen exit-stempel geven in mijn paspoort. Ik moest meekomen naar een kantoortje. ´´Wat nu weer? Wat is dit voor muppet-show?´´, dacht ik.

In het kantoortje ging hij mij nogmaals uitleggen dat ik een aankomststempel nodig had. Was ik daarvoor naar het kantoortje gekomen? Ik vroeg hem nogmaals wat het probleem was, nu hij wist dat ik op de 11e was aangekomen. Hij ging het me weer uitleggen. Ik onderbrak zijn verhaal en zei dat ik het allemaal begreep, ´´Entiendo completamente´´, hij hoefde het verhaal niet nog een keer aan me uit te leggen. En toen pakte hij mijn Laissez-Passer, keek er nog even in alsof hij flink gestudeerd had in zijn leven en gaf de stempel die ik nodig had om het land te kunnen verlaten. Zucht... Waarom moet het soms allemaal zó moeilijk gaan?


De Alchemist:

De busreis ging vervolgens vrij voorspoedig. In de bus heb ik voor het eerst sinds hele lange tijd een boek(je) gelezen, De Alchemist. Want ja, sinds ik geen I-Pod meer heb, moet ik wat anders verzinnen om de tijd te doden in de bus. Eigenlijk hou ik niet zo van lezen, maar het grappige is, de hoofdpersoon lijkt op dit moment op mij of ik lijk op de hoofdpersoon. Het is maar hoe je het ziet. Het gaat over een Spaanse herder met een droom om zijn schat te vinden, die wil reizen en dit ook gaat doen. Hij luistert naar zijn hart en volgt zijn intuïtie. Aan het einde van de reis vindt hij zijn schat vlakbij zijn geboorteplaats en wil hij terug naar zijn geliefde Fatima die hij tijdens zijn reis door de Sahara-woestijn ontmoet heeft. Mooi, hè? Het is een symbolisch boekje en moet dus niet letterlijk opgevat worden. Het beschrijft dat we geen woorden of afbeeldingen nodig hebben om de wereld en de natuur te begrijpen. We hoeven het slechts te observeren en daarop te reageren. Ik ben het daarmee eens. Iets wat we in de Westerse wereld nogal verloren hebben. We worden tegenwoordig geleid door alles wat beschreven wordt en afgebeeld (media, boeken, films, etc.). Ik doe er ook aan mee. Maar of ik weer een boek ga lezen binnenkort. Ik weet het niet. Als ik in de bus zit en ik heb een plaats aan het raam, kijk ik vaak graag naar buiten en bewonder de natuur. Dat blijft toch het mooiste om naar te kijken. Het boekje De Alchemist heb ik vijf en half jaar geleden gekregen van Guido, vriend van Joost, in Sydney toen ik voor het eerst aan het reizen was in Australië. Al die tijd heb ik het bij me gehad, maar het nooit gelezen. Nu had ik het weer meegenomen op mijn reis en nu heb ik het dan eindelijk gelezen. Grappig, hè?


Antigua:

In Guatemala ben ik met de bus naar Antigua gegaan, een klein vredig oud-koloniaal plaatsje vlakbij Guatemala City omringd met hoge bergen en een grote actieve vulkaan. Ik kwam aan rond 10 uur ´s avonds. Ik was behoorlijk gesloopt, maar dat kun je wel begrijpen na 15 uur reizen. Op een klein kladblokje had ik drie namen van hostels geschreven met de adressen erbij. Met mijn backpack, die nu lichter is geworden (omdat ik nu minder spullen bij me draag vanwege de diefstal), liep ik naar het hostel die het eerste op mijn lijstje stond. Het hostel was vol, zei een Guatemalees tegen me. Ik liep naar het volgende en 2e hostel die op mijn lijstje stond. Het hostel was aanmerkelijk verder lopen, maar ik was allang blij dat ik weer vrij kon staan en gaan waar ik wilde, ook al had ik een backpack op mijn rug. In een bus voel je je toch opgesloten de hele tijd. Ik had ook een taxi kunnen nemen, maar ik wilde persé lopen.

Bij het volgende hostel deed er een blonde vrouw open met blauwe ogen. Ik begon Engels tegen haar te praten, ze zag er Europees uit. Toen ze Engels tegen mij terug begon te praten, had ik het idee dat dit een Nederlander was. Haar accent klonk Nederlands. Ik vroeg waar ze vandaan kwam. En ja, ze was Nederlands. We konden dus Nederlands praten. Niet dat het mij veel uitmaakt, in het Engels en Spaans kom ik er ook altijd uit, maar soms is het wel lekker om in het Nederlands te praten. Haar naam was Daniëlle en ze was eigenaresse van het hostel, al zeven jaar. Voorheen woonde ze in de buurt van Rotterdam. Een erg relaxte dame. Aan Nederland had ze niet meer zo een behoefte. Als voorbeeld noemde ze de metro in Rotterdam. Daar kon ik haar gelijk in geven. Ze miste wel de Nederlandse kaas en het brood. Ze had een bed in een dormzaal voor me. Na het kort gesprekje ben ik naar mijn bed gegaan en als een blok in slaap gevallen.

De volgende dag werd ik vroeg wakker. Met een grote bak koffie ben ik op het dakterras van het hostel gaan zitten. En dit was het eerste moment sinds weken dat er een golf van vreugde door mijn hoofd ging. Wat een uitzicht, wat een rust, wat een lekker weer! Vanaf het dakterras had ik uitzicht op het stadje en kon ik elke berg en vulkaan zien dat het stadje omringde. Bovendien scheen de zon volop en de temperatuur was aangenaam. Op het dakterras was niemand behalve ik en de straten waren ook nog stil. Dat laatste was anders dan in Tegucigalpa. Mexico City is vies en chaotisch, maar Tegucigalpa is nog veel erger. Ik heb daar nog minder toeristen gezien dan in Mexico City. Echt een gare stad, als je het mij vraagt!

Met een bak koffie op het dakterras ben ik wat administratieve dingetjes gaan doen voor mijn verzekering en daarna kostte het me nauwelijks moeite om in één keer het verhaal te schrijven wat ik volgende week wil gaan plaatsen (1e week San Cristobal de las Casas). Als de omstandigheden goed zijn, kost schrijven nauwelijks moeite, maar is de gemoedstoestand of de omgeving niet oké, dan lukt het me vaak niet.

Later die dag ben ik door Antigua gelopen, in restaurants gegeten en een busticket gekocht voor San Cristobal de las Casas. In Antigua ben ik weer helemaal tot rust gekomen. Een heel relaxt stadje, vond ik.


Het weerzien met Karla:

Na donderdag de hele dag in Antigua te zijn geweest, ben ik vrijdagochtend om 5:30 met een mini-busje richting San Cristobal gegaan. De grensovergang bij Mexico ging probleemloos in vergelijking met de grensovergang twee dagen ervoor. Er werd nog wel even gevraagd wat mijn achternaam was en of mijn paspoort gestolen was, nadat ze mijn noodpaspoort via een computer in een achterkamertje hadden gecontroleerd. Daarna kreeg ik de stempel en kon ik mijn reis voortzetten.

Vlak voordat ik San Cristobal bereikte, had ik het boekje De Alchemist uit. De laatste zin van het boekje was: ´´´´Fatima, ik kom´´, zei hij´. En ik dacht, ´´Karla, ik kom!´´ en ik deed het boekje dicht met bijna een traan in mijn oog. De grootste reden waarom ik naar San Cristobal ben gekomen, is toch echt Karla. En niet omdat ik zo graag in San Cristobal wil zijn.

Vantevoren had ik Karla verteld dat ik Angela was tegengekomen in Isla de Utila. Zij wist ervan. Zij was verdrietig hierover, maar ik was nog steeds welkom als vriend. Ik zou dit accepteren. Ik hoefde ook niets meer. Ik zou allang blij zijn om haar weer te zien. Ik had immers een goede tijd met haar gehad en ik wist dat ik op haar kon bouwen. Ik kan met haar lachen en ze is net als ik een levensgenieter. Ik kan in ieder geval vertellen, dat ik Karla een paar uur nadat ik was aangekomen in San Cristobal gezien heb en dat het redelijk snor zit tussen ons. Ik ben weer een tevreden mens en Karla volgens mij ook. Ik leef van dag tot dag en heb besloten om niet al te ver in de toekomst te kijken.

Tot de volgende keer!

NB: Volgende keer het verhaal inclusief foto´s van de eerste keer in San Cristobal de las Casas (afgelopen april en mei), de periode waarin ik de eerste keer Karla ontmoet heb en het vervolg op het verhaal van vorige maand ´Godverdomme, wat is dit nu weer?´.